ตอนที่ 8 ฉันจะให้เธอแสดงให้พอ

ถ้าเกิดว่าฉันกระโดด คุณจะปล่อยฉัน” ไอริณหันหน้า มามองเขาด้วยสายตาอันสงบนิ่ง “นวัตว์ คุณพูดแล้วนะ”

“ริน อย่าเอาชีวิตตัวเองมาแลกกับแต่ลมปากคน มัน ไม่คุ้ม” โสนนทรีบกล่อมอย่างรีบเร่ง สองมือกอดไอริณ แน่น ไม่กล้าแม้แต่จะผ่อนแรงสักนิด

ยิ่งเขากอดแน่เท่าไหร่ สีหน้าขอวนัตว์ก็ยิ่งไม่น่าดู

“ไอริณ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เธอกับโสนนท์เล่นละคร ตบตาแบบนี้เพื่ออะไรกัน เพื่อที่จะทำให้ฉันเห็นเหรอ ว่าความสัมพันธ์ของเธอสองคนไปถึงขั้นไหนแล้ว อย่า ทำให้ฉันเสียเวลา “นวัตว์ยังมองไปที่นาฬิกาข้อมือของ เขา “1นาที1วินาที ฉันไม่อยากสียเวลาให้กับเธอแล้ว”

เขาพูดจบ เขาก็เดินจากไป

ขายาวของเขา ไม่กี่ก้าวก็เดินถึงประตู

ในเวลานั้นเอง ด้านหลังของเขาก็เกิดเสียงดังขึ้น เสียงดังของโสนนท์ก็ดังขึ้นมาอย่างตกใจ

“ริน อย่า…”

นวัตว์หันหลังกลับมาดู

แต่เขาเห็น ไอริณปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง ทั้งตัวขึ้นไปยืนบนนั้น

ท้องฟ้ามืดมิด สีหน้าขาวซีดของไอริณมองเห็นอย่าง ชัดเจนในความมืดนั้น เธอหันหน้ามา ลมพัดมากระทบ หน้าของเธอจนเส้นผมปลิวไสว ปิดบังใบหน้าไว้เพียง ครึ่ง ทำให้นวัตว์ได้เห็นถึงความสวยและความเด็ดขาด ของเธอ เธอหมุนตัว

และเธอก็โดดลงไป

“ไอริณ” นวัตว์ร้องตะโกนอย่าบ้าคลั่ง ร่างกายรีบพุ่ง ไปที่หน้าต่างอย่าควบคุมไม่ได้

การเคลื่อนไหวของโสนนท์เร็วยิ่งกว่าลมพุ่งไปทาง หน้าต่าง โน้มตัวคว้าข้อมือของไอริณ

ร่างกายที่ผอมบางของไอริณ เปรียบเหมือนใบไม้ร่วง ที่ลอยเคว้งอยู่ในอากาศ

นนท์ ปล่อยฉันนะ “

ขาสองข้างที่ลอยอยู่ สีหน้าของไอริณ เรียบเฉยซะ จนน่ากลัว คล้ายกับเธอไม่ได้สนใจแล้วว่าจะอยู่หรือ ตาย

“ไม่ได้” โสนนท์กำมือแน่นออกแรงที่ไหล่ เพราะนี่คือ ความเป็นความตายของไอริณ เขาจะต้องดึงเธอกลับ ขึ้นมา
“ปล่อยฉัน ไอริณดิ้น “นนท์ คุณจะช่วยฉันทำไม ฉัน โดดลงไปฉันก็เป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องช่วยฉัน”

“ริน ถ้าเธอตายไป ฉันจะทำยังไง” โสนนท์ควบคุมตัว เองไม่ได้ พูดแสดงความในใจออกมา

ไอริณนิ่งงั่น คิดไม่ถึงว่าโสนนท์จะพูดความรู้สึกลึกๆ ในใจ

“โอ้” นวัตว์หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา สายตาเข้มขึ้น “ไอริณ ละครที่เธอแสดงกับโสนนท์ เธอยังไม่พออีกเห รอ ถ้าหากว่าเธอยังอยากแสดงต่อไป ให้ฉันช่วยดีกว่า พวกเธอจะได้แสดงได้ดีขึ้น

ไอริณใจหายวาบ “คุณหมายความว่ายังไง”

ปากของนวัตว์ขยับยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นมา ไม่พูดอะไร ต่อ เขาเดินถอยหลังจนถึงประตู ขยับมือ บรรดาเหล่า บอดี้การ์ดชุดดำก็รีบกรูเข้ามา

“ไอริณ เธออยากจะตายไปด้วยกันกับโสนนท์ใช่ไหม ฉันจะจัดการให้เธอเอง” สายตาของนวัตว์หลุบต่ำเยือก เย็น “จัดการเลย จัดการที่ขาของโสนนท์ก่อน เอาให้ขา หัก”

“นวัตว์” ไอริณถีบตัวขึ้นมา บังโสนนท์ไว้ด้านหลัง “คุณมีอะไรก็มาลงที่ฉัน อย่าไปทำร้ายคนที่ไม่รู้อิโหน่อิ เหน่”
นวัตว์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา แม้พูดเพียงสักคำยัง ไม่อยากจะพูดให้มาก ทำแค่ส่งสัญลักษณ์ให้เริ่มลงมือ ได้

บรรดาชายชุดดำรีบกรูเข้ามา ลากโสนนท์ออกไป ทั้ง แตะและต่อยลงไปที่ขาอย่างไม่ปราณี

“หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้เธอหยุดไง” ไอริณเข้าไป ขวาง ถูกดึงไว้อย่างแข็งขืน

อย่าให้เธอเข้าไปใกล้ ให้เธอดูอย่างเดียว มองดูคน โชคร้ายอย่างโสนนท์ที่ถูกตีซะจนหน้าเขียวช้ำ อ้วก ออกมาเป็นเลือด

“นวัตว์ คุณปล่อยโสนนท์ไป คุณต้องการชีวิตฉัน อยากให้ฉันตายซะดีกว่าอยู่ ฉันไม่ขัดขืนแล้ว…อย่าตี โสนนท์อีกเลย ฉันขอร้อง”

ไอริณกลับคืนสู่สถานะเดิมของเธอ ไร้ค่า ต่ำต้อย อ้อ นวอนอย่าสิ้นหวัง

นวัตว์มองเธออย่างเย้นชา แต่ว่าพอเขาคิด ผู้หญิงคน นี้กำลังออกหน้าเพื่อปกป้องโสนนท์ เขาก็ยิ่งโมโห ยิ่ง ทำให้เขาเพิ่มดีกรีความโหดร้ายป่าเถื่อน

“ไม่เอาแค่ขาของโสนนท์แล้ว ฉันต้องการชีวิตเขา” นวัตว์กลับคำ กลับกลายเป็นยิ่งไม่เหลือทางรอด

“ไม่นะ” ไอริณกรีดร้องเสียงดัง
ขณะเดียวกัน ประตูห้องถูกเปิดออกทันใดนั้น พยาบาลสาวน้อยก็รีบพุ่งเข้ามา

“คุณนวัตว์ เกิดเรื่องแล้ว…”