ตอนที่ 2 ผู้หญิงไร้ค่า

“ไม่…” ไอริณดิ้นรนอย่างเต็มกำลัง ทั้งมือทั้งขาถูกมัด แน่นซะจนเลือดไหล

คุณหมอที่ใบหน้าราบเรียบเดินถือยาสลบเข้ามา จับ ไอริณและเริ่มฉีดของเหลวที่เย็นเยือกเข้าที่ข้อมือของ ไอริณ ในขณะเดียวกันก็ร้องสั่ง “เตรียมอุปกรณ์ให้ พร้อม ถอดกางเกงเธอออก เตรียมตัวเริ่มการผ่าตัด

“อย่าเอาลูกฉันออกไป ขอร้องล่ะ… ไอริณร้องไห้ อย่างน่าเวทนา

ยาสลบเริ่มจะออกฤทธิ์ ร่างกายของเธอเริ่มที่จะไม่มี แรง แม้ขาจะถูกแยกออก แต่ก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืน

แม้ว่าจะเป็นลูกคนที่สองแล้วก็ตาม เธอก็ยังเก็บเอาไว้

ไม่ได้

ไอริณมองจ้องเพดานอย่างไร้เสียง ดวงตาเต็มไป ด้วยความสิ้นหวัง

“ทำอะไรกันอยู่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ประตูของห้องผ่าตัด ถูกใครคนนึงถีบเข้ามาอย่างฉับพลัน ผู้หญิงดูมีชาติ ตระกูลคนหนึ่งรีบพุ่งเข้ามา ตะคอกเสียงดังว่า “ลูก หลานของตระกูลหลวงเสนา ใครกล้ายุ่ง”

คนที่มาคือแม่ของนวัตว์
หมอหลายคนถูกเธอตะคอก ไม่ทันไรวางมือ

ไอริณมองดูเธอด่าหมอ ในใจก็ผ่อนคลายลง ด้วย เพราะฤทธิ์ของยา ก็ทำให้สลบเหมือดลงไป

เธอแค่ถูกฉีดยาสลบ หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นก็ฟื้นขึ้น มา

ในห้องพักคนไข้ จรัศมีนั่งดูโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาข้างๆ ได้ยินเสียงของไอริณขยับตัว เปลือกขยับขึ้นมองไป ที่เธอ ตำหนิด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอเป็นสะใภ้ของ บ้านหลวงเสนาแบบไหนกัน แม่แต่ลูกตัวเองยังปกป้อง ไม่ได้ ฉันสู่ขอเธอเข้ามา เพื่อมาเป็นของประดับรึยังไง ไร้ประโยชน์สิ้นดี

ไอริณเม้มปากแน่น ไมมีปัญญาตอบโต้ เธอไม่อย่าง ความโหดร้ายของนวัตว์ต่อหน้าจรัศมี

จรัศมีพึมพำทีนึง แล้วก็เก็บโทรศัพท์ลง เดินไปที่ข้าง เตียงคนไข้ สายตากดต่ำมองไปที่ไอริณ “ฉันเตือนเธอ นะไอริณ ตอนแรกฉันไม่ยอมให้นวัตว์ไปสู่ขอน้องสาว เธอ เพราะว่าร่างกายเธอไม่แข็งแรง ฉันเลยบังคับให้ เขาไปสู่ขอเธอแทน แต่ว่า…”

เธอเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชาและจริงจังว่า “ถ้าหากว่า เธอกับน้องสาวมันไร้ประโยชน์ ไม่สามารถมีลูกชายให้ กับตระกูลหลวงเสนาได้ รีบไสหัวเธอเก็บข้าวเก็บของ ออกไปจากบ้าน อย่ามาอยู่ให้เป็นเสนียดกับวงศ์ตระกูล หลวงเสนา
ไอริณก๋ามือแน่นและยังคงนิ่งเงียบ

“เข้าใจที่ฉันพูดไหม” จรัศมีเพิ่มเสียงดัง “ไอริณ”

“ฉันเข้าใจแล้ว” ไอริณทำได้แค่รับปาก

จรัศมียังตะวาดต่อ “ยุ่งยากวุ่นวาย ดูแลลูกให้ท้องให้ ดี ถ้าเกิดว่าเด็กในท้องเป็นอะไร เธอกับฉันได้เห็นดีกัน”

เธอทิ้งประโยคนั้นไว้ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

ไอริณปิดตา เอนตัวลงพึ่งไปที่หมอนอย่างช้า กล้ำกลืนความเจ็บปวดทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่กี่สิบนาที ประตูห้องคนไข้ ก็ถูกคนถีบ ออกอีกครั้ง

นวัตว์ที่ใบหน้าบึ้งตึ้ง เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับความ

อึมครึม

“ไอริณ เธอนี่ไปรายงานแม่ฉันอีกแล้วเหรอ เขาเดิน ก้าวฉับๆมาถึงหน้าเตียงคนไข้ แล้วเอนตัวลงมาบีบที่ ปลายคางของไอริณ สายตาข่มขู่แบบทำให้คนกลัว “สันดานเธอนี่มันแก้ยากจริงๆ น่าขยะแขยง เธอนี่วันนึง ถ้าไม่ขยันไปสร้างเรื่องข้างนอก มันจะอยู่ไม่สุขใช่ไหม”

“ฉันไม่ได้… คางของไอริณถูกบีบจนรู้สึกเจ็บ ดวงตา ใสเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น “นวัตว์ คุณเชื่อฉันสิ ฉันไม่ ได้พูดอะไรเลย”
นวัตว์ปล่อยเธออย่างรังเกียจ สายตาเต็มไปด้วยการ เยาะเย้ยถากถาง “ถ้าฉันเชื่อเธอสู้ฉันเชื่อหมาตัวนึงจะ ดีกว่า ไอริณ เธอเพื่อที่จะปกป้องไอ้มารหัวขนนั่น เธอ ทําได้ทุกอย่างจริงๆ แม่แต่ดึงแม่ของฉันเข้ามาร่วม ด้วย”

“นวัตว์ ฉันจริงๆแล้ว…

“หุบปาก ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน” เธอมันไม่คู่ควร นวัตว์ที่สายตาเย็นชา ไร้อารมณ์ “แต่ฉันบอกเธอไว้ อย่าง ไอริณ ฉันไม่มีทางปล่อยให้เด็กในท้องของเธอ ลืมตาออกมาดูโลก ไตของดารุมีปัญหาเพราะกินยามา นาน ฉันจะใช้ไตของเธอไปเปลี่ยนแทน

สายตาเย็นชาของนวัตว์มองไปที่ร่างกายที่พ่ายผอม และหน้าที่ขาวซีดของไอริณ

“สําหรับเด็กในท้องของเธอ ฉันจะให้หมอเอาเด็กออก อีกอย่างนะไอริณ ถ้าเธอยังกล้าเปิดปากต่อหน้าแม่ฉัน ฉันจะให้คนตัดลิ้นเธอซะ”

นวัตว์พูดจบก็กวักมือเรียกหมอให้ตรงเข้ามาในห้อง