ตอนที่ 11 นี่คือสิ่งที่เธอชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ

ไอรีมองไปที่เขา ตอบอย่างสงบว่า “ไม่ ฉันไม่ได้ หมายความว่าอย่างงั้น ฉันมันก็แค่ผู้หญิงชั่วช้าต่ำทราม นวัตว์ คุณเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ ฉันมันหน้าด้าน ผู้หญิง โสเภณี ชั่วช้าไม่มีที่จะเปรียบ ฉันชอบที่จะมีอะไรกับ ผู้ชายพวกนี้ ฉันมันก็ร่านไปทั่ว…

“เอี๊ยะ”

ดาวลอยเต็มหน้าของไอริณ

มุมปากบนใบหน้าเล็กๆของไอริณ ก็มีเลือดไหลออก มาทันที

คนที่ตบเธอ ก็คือนวัตว์

ดวงตาเข้มที่แดงก่ำ “ไอริณ เธอมันชั่วช้า ขาดผู้ชาย ไม่ได้เลยใช่ไหม แค่เห็นว่าเป็นผู้ชาย เธอก็อยากไป หมด

ไอริณเช็ดเลือดออกจากปาก หัวเราะแล้วพูดว่า ใช่ แล้วนวัตว์ ฉันมันก็คือ…

ทันทีที่พูดจบ นวัตว์ก็จับมือเธอ ลากเธอออกไป

“นวัตว์ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ไอริณดิ้น ขัดขืน ทั้งแขนและขา ทรุดตัวลงที่พื้นก็ถูกนวัตว์ลากขึ้น มา ดึงให้ไปต่อ
ตลอดทางเป็นไปอย่าทุลักทุเล ไอริณชนเข้าไปกับ ของประดับตกแต่งที่อยู่ตามทางเดิน ขาแข้งเจ็บระบม

นวัวตว์ไม่สนใจแม้แต่นิด ฉุดกระชากลากถูให้เดินต่อ ไป

“นวัตว์ ตกลงคุณต้องการอะไร” ดารุรีบไล่ตามมาทัน “ใจเย็นหน่อย มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่นอน ให้พี่ เขาได้อธิบายหน่อย”

แต่ว่าครั้งนี้ แม้แต่คำพูดของดารุ นวัตว์ก็ไม่ฟัง

เขาเดินไม่กี่ก้าวก็ลากไอริณเข้าไปในห้องพักผ่อน ปิด ประตูเสียงดังลั่น

“นวัตว์…มือไอริณถูกเขาจับกดไว้ที่ผนัง

เรือนร่างร้อนของชายหนุ่ม แนบชิดติดอยู่ด้านหลัง ของเธอ

“คุณจะทำอะไร”ร่างกายของไอริณเกร็งไปหมด พยายามดิ้นรนขัดขืน “ไปให้พ้นจากฉันนะ”

นวัตว์กดที่มือของเธอไว้ ร่างกายกดแนบชิด พูดที่หู ของไอริณอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธออยากจะโดนผู้ชาย เอาไม่ใช่เหรอ ฉันจะทำให้เธอพอใจเอง ไอริณ เธอ อยากจะทำยังไง ฉันจะทำให้เธอด้วยตัวเอง”

“นวัตว์ ฉันไม่อยากให้คุณมาแตะต้องตัวฉัน” ไอริณขัดขืน เธอไม่อยากเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา ไม่ อยากให้เขาแตะต้องตัวเธอ “ไปให้พ้นจากฉันนะ”

“ฮ่าๆ” นวัตว์หัวเราะอย่าเย็นชา หลังจากนั้นก็ดึงผ้าห่ม ออก

“คุณทำอะไร…เจ็บ”

ก็เป็นเหมือนครั้งก่อนๆ การกระทำป่าเถื่อน เป้าหมาย ก็คือจะทำให้เธอเจ็บปวด

“ไอริณ ก่อนหน้านี้เธอชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ผู้หญิง แพศยาชั้นต่ำอย่างเธอ มันมั่วไม่เลือกอยู่แล้ว ทำไมไม่ ยอมให้ฉันแตะต้องตัวเธอล่ะ” นวัตว์ต้องการให้เธอเจ็บ ปวดจนเข้ากระดูก มือข้างหนึ่งบีบไปที่คอ เหมือนสัตว์ที่ กำลังปลดปล่อย บังคับกดดัน “เธอก็ยังชอบแบบนี้สินะ ที่ภายนอกดูเหมือนจะรุนแรง แต่ในใจสะใจจะตายไป แพศยา น่าสมเพช น่าขยะแขยง

ไอริณสั่นไปทั้งร่าง พูดอะไรไม่ออก

เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เธอมี ก็ใช้เพื่อหยุดความเจ็บปวดที่ เขากระทํา

ขาอ่อนไปหมด

ไอริณยืนไม่อยู่ทรุดลงที่พื้น ก็ถูกเขาลากขึ้นมาอย่าง โมโห กระหน่ำใส่อย่างแรง
เธออดไม่ได้ ร้องครางออกมา ร่างสั่นสะท้าน

“สบายล่ะเหรอ” หูของเธอได้ยินที่นวัตว์พูดจาประชด “ยืนไม่อยู่แล้ว ไอริณ เธอชอบจริงนะที่ถูกทำแบบนี้ แพศยา โสนนท์ทำได้ถูกใจเธออย่างนี้รึเปล่า

ไอริณส่ายหัว ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกมา

สีหน้าขาวซีด

“นวัตว์ คุณทำอะไรอยู่ข้างใน” ดารุเร่งตามมาแล้ว เคาะประตูถาม “ทำไมต้องล็อคประตู ฉันเข้าไปไม่ได้เห รอ นวัตว์ คุณทำอะไรกันแน่”

ไอริณทรุดลงกองที่พื้น ข้างประตู เธอได้ยินชัดถึง เสียงของดารุ ร่างทั้งร่างเกร็งไปหมด

“เธอยังชอบแอบฟังอีกเหรอ นวัตว์กำลังประชดเธอ อีกครั้ง “ข้างนอกนั่นคือสุภาพสตรี ไม่ชั่วช้าเหมือนเธอ หรอก

เธอไม่มีแรงจะพูด และไม่กล้าพูด

เธอไม่ได้ไร้ยางอายขนาดที่จะชอบแอบฟัง

ดารุเคาะประตูต่อไปไม่หยุด แต่ว่านวัตว์ไม่ตอบ เพราะเขามัวแต่ทำให้เธอเจ็บ…อยู่

เสียงเคาะประตูค่อยๆเงียบลง เสียงดารุเดินจากไปเข้ามาแทน

เธอหมุนตัวค่อยๆเดินออกไป หัวสมองตื้อไปหมด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ไอริณ นังแพศยา ขนาดนี้แล้ว ยังสามารถหว่านเสน่ห์ ล่อนวัตว์ได้

นังแพศยา รอดูเถอะ ฉันจะทำลายเธอเอง