บทที่ 7 ทําไมไม่ให้ฉันตาย

เปี๊ยะ! กรรไกรถูกปัดลงบนพื้น “ทำไมไม่ให้ ฉันตาย?”

เธอมองเควินอย่างสิ้นหวัง ในเมื่อเค้าเกลียดเธอ

ขนาดนั้น ทำไมต้องช่วยเธอด้วย ทำไมไม่ให้เธอตายๆไปซะเควินที่เลือดเย็นโหด

ร้ายเหมือนปีศาจ

เค้าจับคางนัชชาไว้แล้วพูดว่า: “เธออยากตาย ก็ รอให้เธอบริจากไตเธอให้จินดาก่อน

รอจนกว่าโรคของจินดาหายแล้ว เธออยากตาย เมื่อไหร่ ก็ไปตายซะ

แต่ก่อนถึงตอนนั้น เธอต้องบำรุงไตของเธอให้ดีๆ

ตัวเธอสั่นๆ แม้แต่ตายเธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือกแล้ว หรือ ! สีหน้าที่เฉื่อยชาของนัชชา

ทำให้เควินรู้สึกแปลกๆ แล้วพูดอย่างเรียบ เฉย:“เธออยู่ที่นี่ดีๆเลยนะ!

อย่าคิดจะทำให้ฉันโมโหอีก” เธอหันหน้าไปข้างๆ เธอไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้

เควินมองดูรอบห้องแล้วเดินออกไป
มีชายเสื้อ หลายคนเดินเข้ามาเฝ้ามองเธอไว้ อย่างไม่คลาดสายตา

นัชชามองออกไปนอกหน้าต่าง อารมณ์ที่สิ้นหวัง และเจ็บปวด

ลูก แม่ขอโทษ แม่ปกป้องลูกไม่ได้ แม่ไม่ สามารถอยู่เคียงข้างลูกเลย

ลูกแม่ ๆ น้ำตาที่ไร้เสียงไหลออกมา เธอเหมือน หุ่นไม้ที่ไร้ชีวิต

ห้องผู้ป่วยอีกห้องนึง จินดานอนเพลียอยู่บนเตียง เสรีกับมาลีเฝ้าอยู่ข้างๆ

ครอบครัวทั้งสามคนคุยกันอย่างมีความสุข

เควินมองพวกเค้าผ่านตรงหน้าต่าง ไม่รู้เป็นอะไร ใจเค้ารู้สึกแปลกๆ

เป็นพ่อแม่กันแท้ๆ ทำไมวกเค้าไม่เคยคิดที่จะไปดู

แลนัชชาเลยแม้แต่น้อย

แต่ ความรู้สึกนี้เพิ่งโผล่ออกมา ก็ถูกเควิน อดกลั้น

ไว้ เค้ายิ้มเบาๆ

ผู้หญิงอย่างนัชชา ต่ำทราม ไร้ยางอาย
แม้แต่พ่อแม่แม้ๆของเธอยังรางเกียจเลย ยิ่งทำให้ พิสูจน์ได้ว่าเธอมันเลวจริงๆ?

จินดามองเห็นเควินแล้วยิ้มอย่างอ่อนหวาน

: “คุณเควินคะ คุณมาแล้ว

พี่สาวเป็นไงบ้างคะ ?” “จินดา จะไปสนใจมัน ทำไม!” เสรีพูดตัดหน้าจินดา

และพูดว่า: “ถ้าไม่เป็นเพราะว่ามันทำเรื่องหน้าไม่ อายพวกนั้น

โรคของลูกจะกำเริบก่อนกำหนดได้ยังไง ? บริ จากไขสันหลังให้ลูก

ก็เป็นเรื่องที่มันสมควรจะทำ!”

“ใช่ จินดา ร่างกายลูกเพิ่งดีขึ้นหน่อยนึง ยังไม่ได้ หายดีอย่างปรกติ

อย่าไปคิดเรื่องไร้สาระพวกนั้น” มาลีก็มาพูดเสมอ

ยู่ข้างๆ

จินดา ทำหน้ารู้สึกผิด กัดริมฝีปากตัวเองและพูด ว่า: “พ่อคะ แม่คะ อย่าพูดอย่างนี้สิคะ

ฉันไม่รู้ว่าพี่สาวท้องแล้ว ไม่อย่างงั้น ฉันก็ไม่ยอมรับบริจากไขสันหลังของพี่หรอกคะ

เพราะยังไงก็เป็นอีกหนึ่งชีวิตคะ”

“จินดา เธอก็จิตใจดีเกินไป” เควินเดินเข้ามาและ ลูบไล้ผมขอนจินดา:“ลูกนั่น

ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ลูกของผม เธอต้องเป็น คนให้กำหนดเท่านั้น”“เควิน”

จินดามองเค้าอย่างซึ้งใจ เธอโดดเข้าอ้อมกอด ของเควิน

อ้อมกอดของเควินช่างอบอุ่นมาก อบอุ่นจนจินดา ไม่อาจเสียเค้าไป

ในมุมที่เควินมองไม่เห็น

เธอมีสายตาที่ร้ายกาจมาก ถึงยังไงความรักจาก เควินก็เป็นสิ่งที่โขมยมา

ขอแค่นัชชายังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เธอก็ไม่อาจ

วางใจได้

พี่สาวนะพี่สาว! อย่าโทษว่าฉันโหดร้ายเลยนะ จะโทษก็โทษพี่มาขวางทางฉันเอง
คุณเควินเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ใครกล้าคิด จะมาแย่งเค้าไป ฉันก็จะฆ่ามันซะ