3

“พอๆ! ทั้งคู่เลย!” ดนุพงศ์ที่นั่งมองการเถียงกันอยู่นานชัดขึ้น อีกครั้ง ก่อนรีบตัดบทด้วยการพาน้องสาวกลับบ้าน ไม่อย่างนั้น สองคนนี้คงได้เถียงกันอีกยาว “กลับบ้านได้แล้วเดียร์! เปียกมะ ลอกมะแลกอย่างนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย

“นายพายัยเด็กดื้อนกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป

“อ้าว! ทำไมล่ะ?” ดนุพงศ์มองเพื่อนที่ยังนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่ ที่เดิม พร้อมร้องถามอย่างสงสัยเมื่อเพื่อนปฏิเสธที่จะกลับบ้าน พร้อมกัน

“ขืนกลับพร้อมกันได้เถียงกับยัยเด็กนี้ไปตลอดทางแน่ๆ

“เชอะ! อย่างกับเค้าอยากจะเถียงกับตัวตายนี่!” ว่าพร้อมทำ ปากยื่นอย่างคนแสนงอน ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วฉุดแขนแข็งแรงของ พี่ชายให้ลุกตาม “ไปเถอะพี่เล

“เอาๆ ไปก็ไป” ดนุพงศ์จนใจกับความเอาแต่ใจของน้องสาวที่ อายุห่างกันถึงสิบปี ด้วยเพราะเป็นลูกสาวคนเล็กแถมยังเป็นลูก หลงล่ะมั้งเลยถูกทั้งพ่อแม่และก็เขาตามใจจนเคยตัวอย่างนี้ ก่อน หันไปบอกกับเพื่อนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม “รีบๆ ตามมาแล้วกัน”

ออสตินรอกระทั่งสองพี่น้องเดินห่างออกไปพอสมควร จึงได้ ลุกขึ้นเดินไปคว้ากางเกงยีนส์ของตัวเองมาถือไว้ ก่อนที่จะเผลอ ก้มลงมองความโปนปูดของบุรุษเพศที่ดูดเน่นอยู่กลางกาย เพราะยัยเด็กบ้านแท้ๆ ที่ทำให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนอย่างนี้ แถมเขายังไม่สามารถควบคุมมันได้อีกด้วย เพราะปกติเขา สามารถควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดี

ร่างสูงถอนหายใจหนักหน่วงก่อนที่จะสวมกางเกงยีนส์ตัวเก่ง แล้วเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเดินของสวนริมคลองอันเป็นสมบัติ ของครอบครัวแก้วกานต์ พยายามถ่วงเวลาเพื่อให้อารมณ์ร้อน รุ่มสงบก่อนที่จะเดินถึงบ้านของอีกฝ่าย

หลังจากนั้นเป็นต้นมา… ออสตินก็ปฏิเสธที่จะไปเยี่ยมดาหลา พร้อมแม่ของเขา โชคดีที่เป็นช่วงที่เขาเริ่มเข้าเรียนปริญญาโท ทำให้เขาแทบไม่มีเวลาว่างกระดิกตัวไปไหน เขากลัวว่าหากเขา ได้เจอกับดรัลพรอีกครั้ง จะไม่สามารถห้ามตัวเองได้ ตรงเข้าไป ลากสาวน้อยขึ้นไปร่วมรักบนเตียง แม้ว่าเธอจะเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่เธอก็สดใสและบริสุทธิ์เกินกว่าที่คนอย่างเขาจะแตะต้อง

อีกอย่าง…มีครั้งหนึ่งที่เธอเคยเล่าให้เขากับพี่ชายฟังว่าเธอ จะมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงให้กับคนที่เธอรักเท่านั้น

นั่นมันทำให้เขาตระหนัก…เขาไม่คู่ควรกับพรหมจรรย์ของ เธอ และวง โคจรของเขาและเธอมันช่างต่างและห่างไกลกันเกิน กว่าจะมาบรรจบกันได้ เขาจึงพยายามเก็บเนื้อเก็บตัวให้ห่างจาก เธอให้มากที่สุด เพราะเพียงแค่คิดถึงใบหน้าเธอยามที่เขาร่วม เสพสังวาสกับคู่ขาของเขา มันก็ทำให้เขาถึงจุดไคลแม็กซ์ได้ อย่างเร่าร้อนกว่าที่เคยเป็น และเพียงคิดถึงใบหน้าใสๆ แสนไร้ เดียงสานั้น มันก็ทำให้เขารุ่มร้อนจนต้องหาผู้หญิงมาปลดปล่อย
เขาคิดว่าเขาจะหนีเธอไปได้ตลอดชีวิต… แต่เปล่าเลย! เมื่อ ดรัลพรเลือกที่จะมาเรียนปริญญาโทด้านสังคมวิทยาต่อที่ไมอามี แน่นอนว่าท่ามกลางเสียงคัดค้านของครอบครัว แต่คนหัวดื้อ อย่างดรัลพรหรือจะยอมถอยง่ายๆ เธอพยายามทํางานเก็บเงิน ระหว่างเรียนปริญญาตรีจนได้เงินจำนวนหนึ่ง และตัดสินใจ สมัครสอบชิงทุนให้เปล่าจากทางมหาวิทยาลัย ก่อนที่จะบินมา เรียนต่อที่นี่โดยมีรีฮันนาห์แม่ของเขารับรองว่าจะหาที่อยู่ให้ ตอนแรกแม่ของเขาอยากจะให้ตรัสพรมาอยู่ที่บ้านกับเขาด้วยซ้ำ แต่โชคดีที่เขาซื้ออพาร์ทเมนท์ในดาวน์เทาวน์เอาไว้ เลยให้หญิง สาวไปพักที่นั่นแทน

บอกตามตรง… เขาไม่ไว้ใจตัวเองเลย แม้จะผ่านมาเป็นสิบ กว่าปีแล้วก็ตาม

แล้วอยู่ๆ วันนี้เธอก็บุกมาหาเขาถึงที่นี่เพื่อขอร้องให้เขาช่วย ในสิ่งที่เขาพยายามจะหักห้ามใจมาตลอดสิบสองปี เขายังจําคำ พูดขอร้องของเธอได้ติดหู และจําใบหน้าอ้อนวอนของเธอได้ ติดตา

ปัจจุบัน

“ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณหน่อยน่ะค่ะ” นั่นคือคำพูดแรก ที่เธอเอ่ยเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ว่ามาสิ… ถ้าช่วยได้ฉันก็จะช่วย” เขาผายมือบอกเป็นการให้ สัญญาณว่าอนุญาตให้เธอพูดได้ เขาเห็นเธอก้มลงมองมือเรียวที่ ประสานกันอยู่บนหน้าตัก แล้วกำลังขยับขยุกขยิกเหมือนคนที่กำลังคิดไม่ตก ทั้งยังกัดปากตัวเองซึ่งเป็นกิริยาที่เธอใช้ยามที่ เธอกำลังกระวนกระวาย และชายหนุ่มก็เฝ้ารออย่างอดทน จน กระทั่งเห็นเธอสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

“ฉันอยากให้คุณช่วยสอนฉันท… เอ่อ………

“ทําอะไร?” วิสัยคนที่ชอบทําอะไรรวดเร็ว ทำให้เขาชักจะ หงุดหงิดเล็กน้อยกับท่าทางกระอักกระอ่วนของเธอ คิดว่าเรื่องที่ กําลังจะขอร้องเขาคงเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร แต่หากเธอไม่ พูด… เขาก็ไม่รู้ว่าช่วยได้หรือไม่

“คือ… คุณเองก็มีผู้หญิงเยอะใช่ม้า?” เธอเริ่มจากการตั้ง คำถาม เพราะยังรู้สึกกระดากปากกับสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป

“แล้ว?” คิ้วเข้มเลิกถามอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะ

สื่อ

“มันก็หมายความว่าคุณคงเคยเรื่อง… อย่างว่ามาแล้ว” ความ ห่างเหินตลอดสิบสองปีทำให้ดรัลพรไม่กล้าใช้สรรพนามที่แสน สนิทสนมกับเขาได้อีก เธอจึงเลือกใช้สรรพนามที่แสดงถึงความ สุภาพและเป็นทางการขึ้นมาอีกหน่อย และหญิงสาวก็ไม่เคยถาม เลยว่าทำไมเขาจึงไม่กลับไปเยี่ยมเธอกับพี่ชายที่ประเทศไทย พร้อมกับแม่ของเขาอีกเลยนับจากเหตุการณ์ที่เขาช่วยเหลือเธอ จากการจมนํ้า ในครั้งนั้น

“เข้าประเด็นเลยดีกว่านะคิดเห็น” แม้เธอจะพยายามใช้ สรรพนามที่แสนห่างเหิน แต่ออสตินก็ชอบมากกว่าที่จะได้เรียก เธออย่างเดิม กระนั้นก็พยายามจะไล่เธอไปให้ไกลจากรัศมีที่เขาจะคว้าถึง ก่อนที่เขาจะอดใจไม่ไหวลากเธอขึ้นเตียงแล้วร่วมรัก กับเธอให้สาสมกับที่อยากจะทำมานาน “ฉันไม่มีเวลามากนัก ยัง มีงานอีกหลายอย่างต้องทํา

“เอ่อ…คือ…คือว่า…” โธ่เอ๊ย! แม้จะเตรียมใจและซ้อมบทพูด มาก่อนหน้าที่จะเข้าพบเขามาแล้ว แต่ครัลพรก็ยังไม่กล้าพอที่จะ เอ่ยออกไปอยู่ดีสิน่า! เธอไม่ใช่สาวเจนจัดที่จะมาพูดเรื่องอย่าง ว่าได้โดยไม่อายปากนี่นา!

“ถ้าเธอยังทำตัวเป็นคนติดอ่างอยู่อย่างนี้ล่ะก็ กลับไปรวบรวม สติก่อนแล้วค่อยมาพบฉันใหม่ดีกว่าไหม?” ปิศาจหนุ่มชักจะอด รนทนไม่ไหวกับอาการน้ำท่วมปากกับเธอจึงได้เอ่ยปากไล่ ความ จริง…เขากลัวใจตัวเองมากกว่าจะรำคาญเธอต่างหากล่ะ!

“โอเคๆ!” เธอรีบเงยหน้าขึ้นบอกก่อนที่เขาจะไล่เธอออกไป จากห้องจริงๆ “คุณช่วยสอนเรื่องอย่างว่า ให้ฉันได้ไหม?”

“ต๊ะ?!” ทันทีที่เธอพูดจบ ออสตินก็อย่างตกใจจนเกือบจะพลัด ตกเก้าอี้แล้วด้วย ไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดเรื่องนี้กับเขา

“คือ…ฉัน…ฉันอยากมีประสบการณ์อย่างว่านะ แล้วก็… คุณ เองก็ดูจะเจนจัด เพราะงั้น…. คุณช่วยสอนฉันได้ไหม? ฉันไม่รู้จะ หันหน้าไปพึ่งใครแล้วจริงๆ” ประโยคสุดท้ายเธอลากเสียงออด อ้อนพร้อมทั้งส่งประกายตาวิงวอนมาให้เขา จนออสตินแทบ อยากจะลากเธอไปสอนบทเรียนพิศวาสเสียเดี่ยวนั้นเลยจริงๆ

แรกเริ่มเดิมทีที่ได้ยินคำขอนั้นของเธอ หัวใจของเขาลิงโลด จนน่าหมั่นไส้ แต่แล้วคำปฏิญาณที่ตั้งไว้กับตัวเองว่าจะไม่ดึงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความสดใสราวกับทับทิมเนื้อดีมาแปดเปื้อน กับราคะเร่าร้อนน่ารังเกียจอย่างที่ปิศาจอย่างเขาชื่นชอบเด็ด ขาด ก็ฉุดรั้งเขาให้ระงับความคิดนั้นของตัวเองเอาไว้ได้ทันท่วงที ก่อนที่อารมณ์จะเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ แล้วก็จําเป็นต้อง ปฏิเสธเธอ ก่อนที่จะเกิดการทุ่มเถียงกันเป็นการใหญ่ และจบลง ที่เธอท้าทายว่าจะทำให้เขายอมสอนบทเรียนพิศวาสให้กับเธอ ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

“ยัยเด็กบ้าเอ้ย!” ออสตินดึงสติตัวเองกลับมา แล้วบริภาษ อย่างเหลืออดพร้อมกับหมุนเก้าอี้นั่งหันหน้าไปมองผืนน้ำสีใส ผ่านผนังกระจกด้านหลังโต๊ะทำงานใหญ่ “เราอุตส่าห์หนีมา แล้วห้ามอกห้ามใจไม่ให้มากขึ้นเตียงมาได้ตั้งสิบสองปี อยู่ดีๆ ก็ มาขอให้เราช่วยทำลายพรหมจรรย์ให้เสียอย่างนั้น!

แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร? มีดีที่ตรงไหนกันตรัลพรจึงได้ ยอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งผิดสัญญากับตัวเอง แล้วแบกหน้ามา ขอร้องให้ผู้ชายที่เธอไม่ได้รักไม่ได้ชอบมาช่วยเปิดบริสุทธิ์และ ช่วยสอนเรื่องเพศรสให้อย่างนี้

ชักจะอยากเห็นหน้าจริงๆ