1

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” คนที่เพิ่งจะปวดหัวกับฤทธิ์เดชของสาวสวยที่อ่อนวัย กว่าเขาถึงสิบปีเอ่ยอนุญาตคนที่มายืนเคาะประตูห้องทำงานของ ตน ทันทีที่ได้รับอนุญาตหนุ่มสเปนหน้าตาคมคายไม่แพ้คนเป็น นายนามว่าแซมมวล วิเซนเต้ก็เดินเข้ามา

“ทะเลาะอะไรกับคุณเดียร์หรือครับ? เห็นเธอเดินหน้าตูมออก ไป” แซมมวลถามได้อย่างสนิทปาก เพราะทำงานกับเจ้านายมา นานและก็พอจะรู้จักกับน้องสาวเพื่อนสนิทของเจ้านาย ซึ่งพัก หลังๆ ดูจะได้เจอกันบ่อยเนื่องจากฝ่ายนั้นมาเรียนต่อปริญญาโท ที่ไมอามีอันเป็นเมืองที่เจ้านายใช้เป็นที่พำนัก

“ช่างเถอะ” คนเป็นนาย โบกมืออย่างต้องการจะบอกว่าไม่ อยากจะพูดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่นาย มีอะไร?”

“นายโฆเซ่ กัสตาโวโทร.มาครับ” แซมมวลรายงาน เมื่อ มาเฟียชาวคิวบา ย้ายมาอาศัยในไมอามีโทร.สายตรงมาหาเจ้า นายของเขา “ผมโอนสายเข้ามาให้แล้ว”

“ขอบใจ” คนเป็นนายบอกกับลูกน้องคนสนิท ก่อนเอื้อมมือไป ถือกระบอกโทรศัพท์มาแนบหู “สวัสดีครับคุณกัสตาโว ต้อง ขอโทษด้วยนะครับ รับสายช้า พอดีผมติดธุระกับคู่ค้าอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ… นักธุรกิจใหญ่ก็อย่างนี้ มี งานรัดตัว” โฆเซ่บอกอย่างคนที่รอบจัดไม่แพ้กัน ก่อนที่จะเปิด ประเด็นธุระที่ทำให้เขาต้องโทร.มาในวันนี้ แต่ถึงจะอย่างนั้น คุณก็ยังเสียสละอันมีค่าแวะมาหาผมถึงที่ผับ ไม่ทราบว่าคุณมี ธุระอะไรจะให้ผมรับใช้เหรอครับ?”

“อย่าเรียกว่ารับใช้เลยครับ เรียกว่าร่วมทำธุรกิจกันจะดีกว่า” หนุ่มอเมริกันบอกกับหนุ่มใหญ่จากคิวบาด้วยน้ำเสียงติดตล กนิดๆ

“ร่วมธุรกิจ? ทำไมล่ะครับ? ในเมื่อพ่อของคุณก็เป็นเจ้าของ สถานบันเทิงหลายแห่งทั้งในฟลอริด้าและลาสเวกัส แถมคุณเอง ก็ยังเป็นเจ้าของบริษัทเรือเดินสมุทรที่ใหญ่ติดอันดับต้นๆ ของ อเมริกาอีกด้วย?” โฆเซ่แสร้งทำน้ำเสียงฉงนราวกับไม่เข้าใจ ความนัยที่อีกฝ่ายส่งมาให้

“ไม่เอาน่า… คุณกัสตาโว! คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายถึงธุรกิจ สถานบันเทิงที่คุณเป็นเจ้าของอยู่” ปิศาจแห่งไมอามีเริ่มวาด ลวดลายในการเจรจา “เด็กที่เพิ่งเริ่มทำธุรกิจยังรู้เลยว่านับ ประสาผับเพียงไม่กี่แห่งที่คุณมีอยู่ในครอบครองน่ะมันไม่ สามารถทำให้คุณร่ำรวยเป็นกอบเป็นอย่างนั้นได้หรอก ผม ทราบมาว่าคุณมีธุรกิจลับๆ อย่างอื่นที่ทำเงินได้ดีกว่าสถาน บันเทิงของคุณ แต่ที่ผมโทรมาเนี่ยไม่ใช่เพราะต้องการแบล็ก เมล์คุณหรอกนะครับ เพียงแต่ผมเองก็กำลังสนใจรายได้เสริม เล็กๆ น้อยๆ อันนี้เหมือนกัน เลยอยากจะรู้ว่าพอจะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะมีโอกาสได้ร่วมทำธุรกิจกัน?”
“แหม… ช่างเป็นเกียรติจริงๆ เลยนะครับ” โฆเซ่บอกเสียง เหมือนยินดีเสียเต็มประดาที่นักธุรกิจใหญ่ต้องการเป็นหุ้นส่วน กับเขา แต่ในใจก็ยังไม่คลายระแวงว่าอีกฝ่ายคิดจะมาไม้ไหนกัน แน่? บนโลกธุรกิจมืดไม่มีใครไว้ใจใครได้หรอก ดังนั้นระวังตัว เอาไว้เป็นดีที่สุด “เอาเป็นว่าถ้าคุณไม่รังเกียจล่ะก็ เชิญมาทาน อาหารที่บ้านของผมดีไหมครับ เราจะได้คุยเรื่องนี้กันอีกที ผมไม่ ชอบเจรจาธุรกิจผ่านโทรศัพท์เท่าไหร่

“ได้แน่นอนครับ ว่าแต่คุณสะดวกเมื่อไหร่?” หนุ่มอเมริกันไม่ หยี่หระกับการที่ต้องเข้าไปเยือนถ้ำเสือของอีกฝ่าย ด้วยมั่นใจว่า โฆเซ่ไม่กล้าทำการอุกอาจกับคนที่เป็นนักธุรกิจใหญ่และมีเส้น สายไม่แพ้มาเฟียต่างชาติอย่างตัวเองแน่ๆ

“เอาเป็นคืนวันเสาร์ที่จะถึงนี้ดีไหมครับ? คุณจะได้มาทำความ รู้จักกับครอบครัวของผมด้วย” อีกฝ่ายเสนอ

“ตกลงครับ แล้วเจอกันคืนวันเสาร์ สวัสดีครับ” รอให้อีกฝ่าย บอกลาอย่างเป็นทางการ มือหนาจึงวางโทรศัพท์เอาไว้บนแป้นที่ เดิม

“ตกลงไปอย่างนั้นจะดีหรือครับนาย?” แซมมวลถามอย่าง เป็นกังวลกับการที่เจ้านายจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านมาเฟียชาว คิวบา ทั้งเขาและเจ้านายต่างก็รู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน

“นายจะกลัวอะไร? ฝ่ายนั้นไม่กล้าทำอะไรบ่มบ่ามหรอก ใน เมื่อตระกูลเบรเดนเองก็มีอำนาจและเส้นสายในรัฐนี้มากพอๆ กับนาย โฆเซ่ เผลอๆ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ” คนเป็นนายบอกด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจและไม่มีความกริ่งเกรงกับการเผชิญ หน้ามาเฟียสุดโหดที่ทางรัฐบาลต้องการตัวมากที่สุดคนหนึ่งใน เวลานี้ “อีกอย่าง… ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือก็คงจะไม่มีวันได้ลูกเสือ

“แต่ยังไงก็น่ากังวลอยู่ดีนะครับ ถ้าฝ่ายนั้นคิดจะเล่นตุกติก…

“มันไม่กล้าหรอก” ชายหนุ่มตัดบท ก่อนเอ่ยปากไล่เมื่อ ต้องการสมาธิในการทำงาน “มีอะไรทำก็ไปทำไป

“ครับ” แซมมวลรู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนใจนายได้ จึงทำเพียง โคลง ศีรษะรับคำก่อนหมุนกายเดินออกไปจากห้องทำงานของอีกฝ่าย

ออสติน เบรเดนปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไปอยู่ กับเรื่องของหญิงสาวที่ออกไปจากห้องก่อนที่ลูกน้องของเขาจะ เข้ามาอีกครั้ง เขารู้ว่าเธอคงไม่ทันยังคิดหรือบางทีอาจเป็นเพราะ เธอนับถือเขาเป็นเหมือนญาติในครอบครัวคนหนึ่งนั่นแหละที่ได้ กล้าขออะไรบ้าๆ นั่นออกมา

รีฮันนาห์ แม่ของเขาเป็นเพื่อนสนิทกับดาหลา แก้วกานต์ เนื่องจากไปทำงานเป็นครูพิเศษที่โรงเรียนแห่งหนึ่งใน ประเทศไทยซึ่งดาหลาก็เป็นครูสอนภาษาอังกฤษอยู่ที่นั่น ทั้งคู่จึง ค่อนข้างสนิทกันเพราะสามารถสื่อสารกันได้รู้เรื่อง หลังจากนั้น ไม่ถึงปีแม่ของเขาก็ได้พบกับอีริค เบรเดน ทายาทคนเดียวของ ตระกูลเบรเดนที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเป็นมาเฟียในเขตรัฐฟลอริด้า และลาสเวกัส เนื่องด้วยเป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนและสถานบันเทิง หลายแห่ง บ้างก็ว่ากันว่าตระกูลเบรเดนเป็นตระกูลเก่าแก่พอๆ กับรัฐฟลอริด้าซึ่งถูกก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1845 หรือเมื่อหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเอ็ดปีก่อน

บ้างก็ซุบซิบกันอีกว่าครอบครัวเบรเตนแม้จะไม่ได้มีตำแหน่ง อำนาจทางการเมืองแต่ก็เป็นแหล่งทุนทรัพย์สำคัญสำหรับ นักการเมืองท้องถิ่นหลายๆ คน นั่นทำให้ตระกูลเบร์เดนกลายมา เป็นมาเฟียแห่งฟลอริด้าได้โดยไม่จำเป็นต้องทำธุรกิจมืด และ แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าแหยมกับตระกูลนี้เพราะนอกจากจะมีเส้น สายแล้ว ยังขึ้นชื่อเรื่องความเด็ดขาด สามารถกำจัดศัตรูที่มาก่อ ปัญหาได้โดยไม่มีใครกล้าเอาเรื่องอีกด้วย ซึ่งออสตินก็ได้รับ ถ่ายทอดลักษณะนิสัย โดดเด่นนั้นมาจากต้นตระกูล จนได้รับการ ขนานนามว่า “เจ้าชายปีศาจ” เขาไม่คิดจะทําร้ายใครก่อน ที่ ทำทั้งหมดก็เพื่อปกป้องตัวเองและคนของเขา

รีฮันนาห์ขอให้อีริคอยู่ที่ประเทศไทยด้วยกันจนกระทั่งลูกชาย นามว่าออสตินอายุได้สิบขวบ เพราะยังอยากอยู่กับเพื่อนและรัก งานสอนที่ทำ ซึ่งอีริคก็ไม่ขัดข้อง เพราะยังไม่ต้องเข้ารับหน้าที่ ดูแลธุรกิจของครอบครัวอย่างเป็นทางการ ออสตินถูกเลี้ยงให้ เติบโตมาพร้อมๆ กับดนุพงศ์ลูกชายของดาหลาเนื่องจากทั้งคู่ อายุเท่ากัน จึงได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่พอถึงวัยที่จะเข้า เรียนมัธยมต้น อีริคก็ต้องย้ายมารับหน้าที่ดูแลธุรกิจนับตั้งแต่นั้น นั่นทําให้ออสตินต้องย้ายมาอยู่ที่อเมริกา แต่กระนั้นรีฮันนาห์ พาลูกชายกลับไปเยี่ยมดาหลาทุกครั้งที่มีโอกาส และออสติน ก็ได้รู้จักกับดรัลพร แก้วกานต์ น้องสาวของดนุพงศ์ที่มีอายุห่าง จากพี่ชายถึงสิบปี จนกระทั่ง… เกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้นในช่วงที่ เขาอายุได้ยี่สิบสามปี
ชายหนุ่มหลับตาแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสิบสองปีก่อน เขา กับแม่ไปเยี่ยมดาหลาที่บ้านสวนของอีกฝ่ายซึ่งมีคลองน้ำอยู่ ด้านหลังสวน ขณะนั้นใกล้จะพลบค่ำแล้ว เขากับดนุพงศ์ถูก ผู้ใหญ่สั่งให้ตามหาดรัลพรในวัยสิบสามปีที่หนีออกจากบ้าน เพราะงอน ดาหลาไม่ยอมให้ไปเที่ยวกับเพื่อนในตัวเมือง