บทที่ 4
พนักงานขายนิ่งไปพักหนึ่ง “ยังค่ะ”
“หืม?” ไป๋เฟยอิ้งไป “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”
ขณะที่พนักงานขายกำลังจะอธิบายนั้นเอง ผู้หญิงคนนั้นก็ หัวเราะขึ้นดังลั่น “เห็นแล้วหรือยังล่ะ ที่แท้ก็แสร้งทำจริงๆ ด้วย”
จ้าวเผิงเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ไอ้คนหลอกลวงเอ๊ย!”
ชายวัยกลางคนเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจโล่งอก ที่แท้ก็เป็น ของปลอมนี่เอง แต่บัตรใบนี้ ทำไมถึงมาอยู่ที่คนดูไม่มีอันจะกิน แบบนี้กันล่ะ?
“หึ คิดจะหยิบบัตรปลอมมาหลอกลวงใครก็ได้งั้นหรือ นี่นาย บ้าเงินไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม?” ฝ่ายหญิงหัวเราะออกมา พร้อมกับ พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก “ไม่เคยเจอ คนที่เสแสร้งเก่งอย่างนายมาก่อนเลยนะ คนบ้านนอกก็เป็นคน บ้านนอกอยู่วันยังค่ำ ก็แค่เสแสร้งเท่านั้น!!
โจวฉวี่เอ๋อเองก็ทำสีหน้ามืดทีมมากขึ้นไปอีก “ไป๋เฟย คิดไม่ ถึงเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้! ดูปกตินายเป็นคนซื่อสัตย์ แต่ ตอนนี้กลับตั้งใจหลอกลวงคนอื่น นายนี่มันไม่เหมาะกับเสาเอ๋อ เลยจริงๆ!”
พลันหน้าผากของพนักงานขายก็เต็มไปด้วยเหงื่อกาฬไหล โชก ก่อนจะรีบพูดขึ้นว่า “นายไปคะ ผู้จัดการบอกว่าจะยกรถคันนี้ให้คุณค่ะ โดยไม่ต้องการเงินเลยค่ะ”
อะ…อะไรนะ?
ทุกคนต่างก็เบิกตาโพลง มองอย่างตื่นตะลึง
รถราคาทั้งสองล้าน แต่จะยกให้ง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ? แถมยังยกให้กับไปเฟยที่ดูมอซอแบบนี้อีกด้วยเนี่ยนะ?
โจวฉวี่เอ๋อเองก็ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากที่แดงฉาดของเธอ อย่าง ไม่เชื่อหูตัวเองเลย
ผู้หญิงคนนั้นได้สติกลับมาก่อน ก่อนจะส่งเสียงเอะอะขึ้นมา ที่ ดูแหลมมากขึ้น “เป็นไปไม่ได้ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ!
พลันพนักงานขายก็พูดอย่างไม่พอใจ : “ถ้าหากว่าสงสัยอะไร
ก็สามารถไปถามผู้จัดการได้ด้วยตัวเองนะคะ”
“เขาเป็นแค่คนบ้านนอกเท่านั้น เอาอะไรมายกรถคันนี้ให้กับ เขากัน?” ฝ่ายหญิงตะโกนอย่างไม่มีทางจะเชื่อลง
จ้าวเผิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็กำหมัดแน่น พร้อมด้วยสีหน้าที่ดูแย่ ลงไปทุกที เขาเองก็อยากจะถามขึ้นด้วยเหมือนกันว่าอาศัยอะไร กันแน่?
ส่วนพนักงานขายเองก็พูดอะไรไม่ออก ถ้าหากไปเฟยเป็นคน บ้านนอกจริงๆ แล้วพวกเขาล่ะจะเป็นอะไร?
พลันชายวัยกลางคนก็ได้สติกลับมา ก่อนที่จะเชื่อสนิทใจว่า บัตรนั้น ต้องเป็นบัตรคิงอย่างไม่ต้องสงสัย นี่มันน่าเสียใจเป็นบ้านี่เขาเกือบจะพูดอะไรกับคนที่มีบัตรคงอยู่ในครอบครองไปแล้ว ล่ะเนี่ย?
“ถ้าอย่างนั้น เมื่อสักครู่นี้ผมไม่ดีเองนะครับนายไป หวังว่า บุคคลระดับสูงอย่างคุณจะไม่ถือสาคนต่ำต้อยอย่างผมนะครับ โปรดยกโทษให้ด้วยนะครับ… ชายวัยกลางคนรีบยิ้มแสดง ความขอโทษออกมาทันที
ฝ่ายหญิงที่เห็นแบบนั้นก็รีบดึงฝ่ายชายเอาไว้ “นี่ที่รักไปแสดง
ท่าทีอะไรแบบนั้นกับเขากัน? เขาน่ะ…
“หุบปากไปซะ!” ฝ่ายชายตะโกนเสียงดังลั่น
พอได้ยินแบบนั้นฝ่ายหญิงก็นิ่งอึ้งไป ก่อนจะรีบพูดอย่างออด อ้อน : “นี่ที่รักจะดุฉันทำไมล่ะคะเนี่ย? ฉันผิดตรงไหนหรือคะ? ก็ เขาน่ะ…”
พลันฝ่ายชายก็หันมาจ้องเธอเขม็ง “หุบปากไปซะเดี๋ยวนี้!”
ฝ่ายหญิงรู้สึกน้อยใจจนน้ำตาคลอ แต่เธอก็ไม่กล้าจะพูดอะไร ออกมาอีก
ไปเฟยทำเพียงมองไปที่ฝ่ายชาย ก่อนจะหันไปพูดกับ พนักงานขายว่า : “ไม่ต้องหรอกครับ ผมซื้อเองดีกว่า”
เฮอะ?!
นี่ให้ฟรีก็ไม่เอาหรือ นี่โง่ไปแล้วหรือเปล่า?
จ้าวเพิ่งที่เห็นแบบนั้นก็หรี่ตาลงคิด ก่อนจะพูดขึ้นเสียงทุ้มโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะรู้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันหรือไม่ : “นี่นายมี เงินอยู่จริงๆ หรือ! แล้วทำไมนายจะยังให้ฉันคืนเงินนายอยู่อีก ล่ะ?”
แต่ไป๋เฟยกลับถามพนักงานขายขึ้น โดยไม่แม้แต่จะหันมา มองจ้าวเผิงเลย : “อ้อ ใช่แล้วล่ะครับ แล้วต้องดำเนินการทำ อะไรด้วยหรือเปล่าครับ?”
พนักงานขายได้ยินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า : “ต้องเซ็น
สัญญาด้วยค่ะ”
ไป๋เฟยพยักหน้ารับ ก่อนจะยื่นบัตรใบนั้น ให้พนักงานขายอีก ครั้ง “เอาไปรูดเลยครับ
พนักงานขายรู้สึกลำบากใจอยู่นิดๆ “คือว่า…ผู้จัดการเป็นคน
บอกแล้วนะคะ ว่ารถคนนี้เขายกให้คุณ…
“แบบนั้นมันจะเป็นการได้มาอย่างไม่สมเกียรติน่ะครับ” ไป๋ เฟยตอบกลับอย่างเรียบเฉย เขาไม่ได้รู้จักผู้จัดการคนนั้นเลย แม้แต่นิด ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงได้ยกรถคันนี้ให้กับเขาฟรีๆ กันนะ?
พนักงานขายก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจมากเข้าไปอีก พลันโจวฉวี่เอ๋ อก็เดินเข้ามาพูดจาเกรี้ยวกราดใส่เขา : “นี่นายโง่ไปแล้วหรือไง เขาอุตส่าห์ยกรถให้นาย โดยไม่ต้องจ่ายอะไรเลย นี่นายมีเงิน เยอะขนาดนั้นเลยหรือไง!
พลันขณะนั้นเองผู้จัดการก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นผู้ชายที่มีอายุ อยู่ประมาณสามสิบปี เขาสวมชุดสูททั้งตัว พร้อมด้วยใบหน้าที่มี รอยยิ้มอย่างดูใจดี
“นายไปครับ นี่เป็นคำสั่งจากเถ้าแก่นะครับ เขาบอกว่าเพื่อ เป็นเพื่อนกับนายไปนะครับ
พลันทุกคนต่างก็สูดลมหายใจเข้าดังเฮือก แค่ขอเป็นเพื่อน ถึงกับต้องยกรถราคาสองล้านให้เลยงั้นหรือ?
ไป๋เฟยได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น เขาคิดไม่ถึงเลยว่าบัตร ใบนี้จะมีประโยชน์ขนาดนี้เลยหรือ?
ชายวัยกลางคนเห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเข้าไปอีก นี่ เห็นชัดๆ ว่าเขาคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรจะไปยุ่งด้วยเลย ดังนั้นเขา จึงรีบสร้างรอยยิ้มแล้วพูดขึ้น : “นายไปครับ ต้องขอโทษด้วย จริงๆ นะครับ เป็นเพราะผมตาไม่ดีเอง โปรดนายไปอย่าได้ถือสา คนต่าต้อยอย่างผมเลยนะครับ”
ผู้หญิงคนนั้นก็หันมามองหน้าฝ่ายชาย “ที่รักคะ…
แต่ฝ่ายชายกลับตะโกนใส่เธออย่างมีน้ำโห “ฉันบอกให้เธอ หุบปากอย่างไรล่ะ!”
นี่ถ้าหากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ล่ะก็ เขาก็คงไม่มีทางมาทำ อะไรไม่ดี กับคนที่มีบัตรคิงในครอบครองแบบนี้แน่
ไป๋เฟยมองไปที่พวกเขาอย่างเรียบเฉย ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ยังจำสิ่งที่เธอพูดไว้ได้ใช่ไหมครับ? ถ้าหากว่าผมซื้อได้ล่ะก็ เธอ จะเปลี่ยนมาใช้แซ่เดียวกับผมน่ะ!”
พูดจบ ใบหน้าของฝ่ายหญิงก็ขรึมลง แถมยังดูกระอักกระอ่วน อีกด้วย
โจวฉวี่เอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็หัวเราะพูดอย่างสะใจ “พูดคำ ไหนก็ต้องเป็นคำนั้น เพราะฉะนั้นเธอต้องมาเปลี่ยนใช้แซ่ของไป ยี่เฟยเดี๋ยวนี้!”
ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองคงจะขายขี้หน้าเสียแล้ว แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นว่าคนอื่นกลับเป็นแทนซะอย่างนั้น ทำให้เธอตอน นี้รู้สึกสดชื่นมากจริงๆ!
ฝ่ายชายเห็นแบบนั้นก็จ้องตาเขม็งมายังฝ่ายหญิง หลังจากนั้น ก็หันไปยิ้มพูดกับไปเฟยว่า : “ใช่ครับๆ หลังจากนี้ให้เธอไปกับ คุณก็ได้ น่าจะเป็นเกียรติของเธอมากๆ นะครับ”
พอได้ยินแบบนั้น ไป๋เฟยก็ขมวดคิ้วแน่น หากแซ่ของเขาเอง ต้องตกไปอยู่กับผู้หญิงแบบนี้ล่ะก็ มันคงจะทำให้แซ่ของเขาดู เสื่อมเสียน่าดู จึงพูดขึ้นว่า : “ช่างมันเถอะครับ ผมไม่ชอบหรอก
ฝ่ายหญิงจ้องมาที่ไปเฟยเขม็ง แทบจะไม่เข้าใจว่ามันเกิด อะไรขึ้นกันแน่ “นี่นายพูดว่าอะไรนะ? อย่าทำให้ฉันขายขี้หน้าไป กว่านี้จะได้ไหม!”
เพียะ!
“โอ๊ย!”
ขณะนั้นเองฝ่ายชายก็ยกมือขึ้นตบหน้าเธอ “นี่เธอยังฟังไม่ เข้าใจอีกหรือไง? ฉันบอกให้เธอหุบปาก หากยังพูดอยู่อีกล่ะก็ ก็ ไม่ต้องอยู่กับฉันแล้ว!!
พอได้ยินแบบนั้นฝ่ายหญิงก็ลุกลี้ลุกลนทันที ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก
การที่หญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งมาคบกับชายวัยกลางคนแบบนี้ คงจะเป็นเพราะเรื่องเงิน ไม่ใช่เพราะความรักแน่ๆ
ไป๋เฟยจึงส่งเสียงในลำคอเบาๆ “งั้นก็ขอโทษเพื่อนผม
ครับ”
ฝ่ายชายรีบดึงฝ่ายหญิงมาแล้วส่งเสียงดุ : “ขอโทษซะสิ” ฝ่ายหญิงเห็นแบบนั้น ก็จำใจต้องพูดเสียงแผ่ว “ขอโทษค่ะ
“เสียงดังหน่อยสิ ไม่เห็นได้ยินเลย โจรฉวี่เอือมองผู้หญิงคน นั้นอย่างพอใจ
ฝ่ายหญิงกัดปากแน่น ก่อนจะเค้นคำพูดออกมา “ขอโทษค่ะ!”
แค่นี้โจรฉวี่เอ๋อก็พอใจแล้ว แต่กระนั้นไปเฟยก็ยังหันไปพูด กับจ้าวเผิงอีกด้วยว่า : “แล้วก็นายด้วย” เมื่อกี้นี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่เยาะเย้ยเขา แต่ยังมีจ้าวเผิ
งด้วยอีกคน
สิ่งนี้ทำให้จ้าวเพิ่งรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
และชายวัยกลางคนนั้นก็ไม่ได้ให้โอกาสจ้าวเผิงได้พูดโต้ตอบ อะไรเลย “รีบๆ ขอโทษนายไปซะสิ”
แต่จ้าวเพิ่งกลับทำหน้าหม่น ไม่ยอมพูดอะไรเลย
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและไปเฟยก็ยังถือว่าเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะยืมเงินไปสองหมื่นก็ตาม แต่ทำไมตัวเขาต้องขอโทษด้วยล่ะ?
ชายวัยกลางคนเห็นแบบนั้นก็เดินมาผลักให้จ้าวเพิ่งไปข้าง หน้า “ฉันให้นายไปขอโทษไงล่ะ! นี่ได้ยินหรือเปล่า? คิดจะ ปรองดองกันหรือเปล่า?”
พอจ้าวเพิ่งได้ยินแบบนั้นก็กำหมัดแน่น จากนั้นเขาจึงกัดฟัน ใจพูดขอโทษไป “ขอโทษด้วยครับ!”
ไป๋เฟยจึงพอใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะหันไปพูดกับผู้จัดการ ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาออกไปได้แล้วล่ะครับ ผมรู้สึกว่า คนแบบนี้อาจจะทำให้ชื่อเสียงของร้านคุณเสียหายได้ หลังจากนี้ ก็อย่าให้คนแบบนี้เข้ามาที่นี่อีกนะครับ
ผู้จัดการได้ยินแบบนั้นก็รีบพยักหน้าตอบรับทันที “นายไปพูด ถูกแล้วล่ะครับ หลังจากนี้ทั้งสามคนนี้จะไม่มีทางได้เข้ามาที่นี่ อย่างแน่นอนครับ”
หลังจากนั้นผู้จัดการส่งสายตาเป็นสัญญาณ พนักงานขายจึง หันไปพูดกับทั้งสามคนว่า “รบกวนพวกคุณออกไปด้วยนะคะ ได้โปรดอย่ารบกวนการซื้อรถของลูกค้าท่านอื่นด้วยนะคะ”
คำพูดดังกล่าวทำให้ทั้งสามคนสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แถม ยังถูกห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่อีก ถ้าหากถูกคนอื่นรู้เข้าล่ะก็ ไม่รู้ว่า จะโดนเยาะเย้ยไปถึงไหนต่อไหนกันแน่!
“เชิญค่ะ” พนักงานขายพูดขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสามคนเห็นแบบนั้น ก็ทำได้เพียงหันหลังเดินออกไปจากร้านทันที
ขณะที่จ้าวเผิงกำลังจะเดินออกไปนั้น เขาก็หันมามองไปเพีย เขาจะจำไว้แน่ว่าวันนี้ไปเฟยทำให้เขาขายขี้หน้า! ไม่ช้าก็เร็ว ต้องมีสักวันที่เขาจะเอาคืนแน่นอน!
โจวฉวี่เอ๋อเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น พร้อมด้วย ในใจที่รู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นกอง
หลังจากที่ไป๋เฟยจัดการทุกอย่าง เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย เขาก็พูดกับผู้จัดการว่า : “รถคันนี้ผมจะเอาไปให้ภรรยาของผม นะครับ เอาไว้ถึงวันเกิดของเธออีกไม่กี่วัน แล้วผมค่อยมารับได้ ไหมครับ?”
“ได้แน่นอนสิครับ พวกเราจะดูแลรักษาให้อย่างดีแน่นอน ครับ” ผู้จัดการยิ้มตอบ
ไปเฟยก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยกันกับ โจวฉวี่เอ๋อทันที
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ