ตอนที่ 3

เขาก้มหน้าลงมาหา ดวงตาสีทองตรึงดวงตากลมโตที่เต็ม ไปด้วยความตื่นตระหนกของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา หล่อน ไม่เคยอยู่ชิดใกล้กับผู้ชายคนไหนมากเท่านี้มาก่อนเลย

“คุณ… จะทำอะไร…”

ดวงตาของหล่อนมีแต่ความประหม่าและตื่นกลัว ไม่เหลือ ความอวดดีแม้แต่น้อย แก้มนวลแดงระเรื่อ เมื่อริมฝีปากหยัก สวยของผู้ชายหล่อจัดเคลื่อนเข้ามาชิดใกล้

“ลงโทษแบบเจ้าชายทะเลทรายยังไงล่ะ”

เขา… หมายถึงอะไรนะ

มะลิยังไม่ทันจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ลำคอระหงของ หล่อนก็ถูกกอบกุม จากนั้นเขาก็ประกบปากลงมาหาอย่าง รวดเร็ว สัมผัสของเขาทั้งดุดัน หนักหน่วง และแสดงความเป็น ใหญ่ของเพศชาย

หล่อนขัดขืน ผลักไส แต่จุมพิตจากเจ้าชายทะเลทรายช่างดุดัน เสียเหลือเกิน ไม่ช้า ร่างกายของหล่อนก็อ่อนระทวย ปากอิ่มที่ เคยเม้มแน่นและส่ายหนี ตอนนี้ถูกดูด ถูกบดคลึงด้วยความหิว กระหาย สองร่างเคลื่อนไหวกอดรัด แรงปรารถนาทีปะทุคุกรุ่น มาตั้งแต่แรกสบประสานสายตากำลังครอบงำทุกสิ่งทุกอย่าง

ลิ้นใหญ่แลบออกมาตวัดไล้เลียกลีบปากอิ่ม ก่อนที่จะดุนดันเข้ามาภายในอุ้งปากสาว หล่อนตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ ความเจนจัดของเจ้าชายเถื่อนมีอำนาจรุนแรงเหลือเกิน รสจูบ ดุดันของเขาทำให้หล่อนลุ่มหลงในความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมา ก่อน

ฝ่ามือเล็กที่เคยดันแผงอกกว้างเอาไว้ ตอนนี้ได้ขึ้นไปตามลำ คอแกร่ง ก่อนจะโอบกอดเอาไว้ และเผยอปากจูบตอบเจ้าของ ทัณฑ์จุมพิตด้วยความเต็มใจ

“01…”

นั่นเสียงของหล่อนเหรอ… ใช่ไหม…ทำไม… หล่อนถึงส่งเสียง แบบนั้นออกไปล่ะ

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเสียงครางของตัวเองหลุดออก จากลําคอ ความอับอายขายหน้ากระชากสติสัมปชัญญะให้กลับ คืนมาอย่างรวดเร็ว

“อย่า…”

เสียงคัดค้านของหญิงสาวเจ้าของกุ้งปากที่หวานราวกับน้ำผึ้ง เดือนห้าดังแว่วมาเข้าหู และมันก็มีอำนาจพอที่จะช่วยเรียกสติ ของเจ้าชายหนุ่ม ให้กลับคืนมา

ทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงัก เซมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอระหงที่ ตัวเองเพิ่งจะดูดกัดทันที ก่อนจะรีบคลายอ้อมแขนออก และถอย ออกห่างร่างอวบอัดเต็มไม้เต็มมือนั้นอย่างรวดเร็ว

นี่เขา…ทําบ้าอะไรลงไปเนี่ย?
เซรีมสบถออกมาเสียงดัง ทั้งโกรธทั้งโมโหตัวเองที่ปล่อยให้ ความรู้สึกขั้นต่ำแบบนั้นเข้ามาครอบงำ หล่อนเป็นเมียเก็บของ น้าชาย และเขาก็ไม่ควรจะแตะต้อง

แต่ทำไม… ร่างกายของเขาถึงอยากได้หล่อนนักหนานะ

เจ้าชายหนุ่มยกมือขึ้นเสียเส้นผมของตัวเองอย่างหงุดหงิด เขาใช้เวลาเกือบนาทีเพื่อควบคุมจังหวะการหายใจของตนเอง ก่อนจะเค้นเสียงราบเรียบออกมาคล้ายกับก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิด อะไรขึ้น

“พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาใหม่

มะลิก้มหน้างุด หน้าร้อนผ่าว แต่ไม่ใช่แค่ที่ใบหน้าอย่างเดียว ที่ร้อนราวกับถูกนาบด้วยถ่านติดไฟ แต่อวัยวะบางอย่างที่อยู่ กึ่งกลางลำตัวก็ร้อนรุ่มไม่ต่างกัน

“ไม่จํา… เป็น… เพราะถึงยังไง ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรสนใจ เพราะฉันจะกลับมาพร้อมกับ ทนายความ และตำรวจ”

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา มองผู้ชายเจ้าของจุมพิตดุดันด้วย ความตื่นตกใจ

“คุณ… จะพาตำรวจมาทำไมคะ

“หึ… พรุ่งนี้เธอก็จะรู้ ฉันไปละ

แล้วเจ้าชายจากแดนทรายก็หมุนตัวเดินลงบันไดบ้านไปหล่อนมองร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นไปในรถ ก่อนที่รถสปอร์ตราคา แสนแพงจะแล่นออกไปจากลานหน้าบ้าน

“ฉัน… ไม่ยอม…

ร่างสาวสั่นเทา ขณะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้อีกครั้ง ภายใน อกเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ฮัสซัน น้าไม่มีวันยอมเสียหนูไปอย่างแน่นอน น่าจะสู้…”

แม้ว่าคู่ต่อสู้ของหล่อนจะเป็นเจ้าชายเถื่อนจากดินแดนทราย อันไกลโพ้นก็ตาม

เขาหล่อ เขามีเสน่ห์ และแสนอันตราย รวมถึงเงินในกระเป๋า มีมากมายเท่ากับเม็ดทรายในบ้านเมืองของเขา แต่หล่อนจะไม่ ยอมแพ้ ต่อให้ต้องแลกด้วยลมหายใจก็ตาม

หลังจากพาฮัสซันเข้านอนเรียบร้อยแล้ว มะลิก็รีบโทร.หาญาติ ผู้ใหญ่ที่เหลือเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ด้วยความร้อนใจ หล่อน ต้องการคําปรึกษา หรืออย่างน้อยๆ ก็แค่ได้ระบายความทุกข์ ทรมานใจที่เกิดจากความหวาดกลัวออกไปก็ยังดี

“ความจริงป้าว่า…มะลิคืนฮัสซันให้กับญาติที่แท้จริงไปก็เป็น ทางเลือกที่ดีนะ”

คำแนะนำของป้าสมศรีซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของมารดาผู้ล่วงลับ ไปแล้วของตนเองดังมาตามสาย แต่มันช่างขัดกับความต้องการ ของหล่อนเหลือเกิน

“หนูยกฮัสซันให้กับใครไม่ได้หรอกป้า หนูรักฮัสซันมาก ป้าสมศรีก็รู้นี่คะ” หล่อนน้ำตาซึมยามพูดออกมา

ฮัสซันเป็นเด็กร่าเริง นิสัยดี ไม่ว่าหล่อนจะสั่งสอนอบรมอะไร ฮัสซันก็เชื่อฟังเสมอ แถมฮัสซันยังรักหล่อนมากด้วย ซึ่งก็เหมือน กับที่หล่อนรักฮัสซันนั่นแหละ

“ป้ารู้ แต่ฮัสซันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับมะลิเลยนะ ทาง

สายเลือดน่ะ”

“แต่ทางกฎหมาย หนูเป็นผู้ปกครองของฮัสซันเพียงคนเดียว นะคะ”

“ป้ารู้ แต่ญาติพี่น้องของฮัสซันจะยอมเหรอ แล้วญาติๆ ของ ฮัสซันยังเป็นถึงราชวงศ์ด้วย”

นี่แหละที่หล่อนหวาดกลัว กลัวว่าเจ้าชายทะเลทรายคนนั้นจะ

ใช้อำนาจเพื่อแย่งชิงฮัสซันไปจากอกของหล่อน ซึ่งหล่อนคงอยู่

ไม่ได้แน่หากไม่มีฮัสซัน

“ถึงเป็นราชวงศ์ ถึงสูงส่งแค่ไหน แต่ก็ต้องอยู่ในกฎหมาย บ้านเมืองของเราไม่ใช่เหรอคะ ป้าสมศรี

กระบอกตาของมะลิร้อนผ่าวก่อนที่หยาดน้ำตาจะไหลรินออก มาอาบแก้ม

“ใต้กฎหมายของเรา แต่พวกเราเป็นถึงผู้ปกครองแคว้นเลย นะมะลิ ยังไงซะ เราก็แพ้

“ทำไมป้าสมศรีไม่ให้กำลังใจหนูเลยล่ะ” หล่อนตัดพ้อ น้ำตา ไหลไม่หยุด สะอื้นไห้เบาๆ
“ป้ารู้ว่ามะลิรักฮัสซันมาก แต่ป้าก็ไม่อยากให้มะลิ โกหกตัว เอง ฮัสซันไม่ใช่ของมะลิ เด็กคนนี้มีสายเลือดสูงส่ง เราต้องคืน เขากลับไปสู่ราชวงศ์

“หนู… ยอมไม่ได้…”

หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น นี่หล่อนกำลังจะสูญเสียฮัสซันให้ กับ…เขาก็ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าพวกเขาไม่รัก ไม่เอ็นดู หรือ ไม่เอาใจใส่ฮัสซันล่ะ จะทำยังไง ไม่มีทาง… หล่อนไม่มีทางไว้ใจ คนอื่น

“หนูรักฮัสซัน และหนูก็ไม่เชื่อว่าคนพวกนั้นจะรักฮัสซันได้ มากกว่าหนู

“อย่าลืมสมะลิ ฮัสซันคือคนของราชวงศ์แห่งซาเรีย มียศถา บรรดาศักดิ์ ดังนั้นจะไม่มีใครทำร้ายฮัสซันได้หรอก มะลิวางใจ ได้เลย เชื่อป้านะ ปล่อยฮัสซันไปเถอะ”

“ไม่… หนูยอมไม่ได้หรอกค่ะ”

คนปลายสายถอนใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“มะลิ… หนูยังสาวยังสวย ถ้าไม่มีฮัสซันสักคน หนูก็จะ สามารถใช้ชีวิตอิสระยังไงก็ได้

“ทำไมป้าสมศรีพูดแบบนี้คะ

“ป้าพูดความจริง และป้าก็หวังดีกับมะลิด้วย ป้าไม่อยากให้ มะลิมีภาระที่ไม่ใช่สายเลือดของตัวเอง”
“หนูไม่เคยมองฮัสซันว่าเป็นภาระค่ะ”

“แล้วที่มะลิทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้ล่ะ ไม่ใช่เพื่อหาเลี้ยงฮัสซัน หรือไง”

“มันคือหน้าที่ที่หนูต้องทำเพื่อฮัสซันค่ะป้าสมศรี” คนปลายสายถอนใจออกมาอีกครั้ง “งั้นก็สรุปว่ามะลิจะไม่มี

ทางยอมปล่อยฮัสซันให้กับญาติพี่น้องเขาใช่ไหม”

“หนูคิดเอาไว้แบบนั้น แต่หนูไม่รู้ว่าจะสามารถตั้งรับได้แค่ไหน my…

“มะลิสู้เขาไม่ได้หรอก”

คำพูดตรงไปตรงมาของป้าสมศรียิ่งทำให้หล่อนเครียดหนัก น้ำตาไหลรินไม่หยุด

“แล้วหนูควรจะทำยังไงดีคะป้าสมศรี หนูถึงจะไม่ต้องเสียฮัส

ซันไป”

“มะลิก็คงต้องทำข้อตกลงพวกเขา พูดกับเขาดีๆ บางทีเขา อาจจะเปลี่ยนใจไม่คิดจะพาตัวของฮัสซันกลับไปยังประเทศก็ เป็นได้”

“มันจะมีทางเป็นอย่างนั้นเหรอคะป้าสมศรี”

“พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ มะลิ”

หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะกล่าวลาจากป่าสมศรี จากนั้น ก็เดินกลับเข้ามายังห้องนอนที่ฮัสซันกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ หล่อนพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ขณะยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของ เด็กน้อยด้วยความรักเอ็นดู

“น้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพรากฮัสซันไปจากน้าเด็ด ขาด น้าจะสู้…”

สู้เหรอ…? แล้วหล่อนจะสู้ยังไงดีล่ะ

และการค้นหาทางออก มันก็ทำให้มะลิไม่อาจจะข่มตาหลับได้เลยตลอดทั้งคืน