ตอนที่ 4
เช้าวันต่อมา มะลิตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย หล่อนอาบน้ำแต่ง ตัวให้กับฮัสซันก่อนจะพาเด็กน้อยไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล จาก นั้นก็ดั้นด้นไปยังสำนักงานกฎหมายที่ตัวเองเคยเดินผ่าน และไม่ เคยคาดคิดว่าจะมีโอกาสได้เข้ามาใช้บริการ
“เอ่อ… ดิฉันมาขอคำปรึกษาค่ะ”
ทนายความประจําออฟฟิศยิ้มให้กับหล่อน และนั่งฟังหล่อน พรั่งพรูทุกอย่างออกมาจากปากอยู่นานเกือบสิบนาที จากนั้นจึง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ผมคงให้คำปรึกษาอะไรคุณไม่ได้หรอกครับ
“อ้าว ทำไมล่ะคะ ถ้าต้องเสียค่าบริการก็คิดมาเลยนะคะ ดิฉัน ยินดีจ่ายค่ะ”
คู่สนทนาตรงหน้าสายศีรษะไปมาเล็กน้อย และท่าทางของเขา ไม่ไยดีหล่อนเลย
“เพราะผมไม่อยากมีปัญหากับเจ้าชายเซรีมนะครับ”
หล่อนเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจกับสิ่งที่ออกมาจากปาก ของผู้ชายตรงหน้า
“ne… ทำไมคุณรู้ล่ะคะว่า….”
มะลิยังพูดไม่ทันจบ คู่สนทนาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายใดๆ
“ทนายความของเจ้าชายเซรีมติดต่อผมตั้งแต่เมื่อคืน และสั่ง ห้ามไม่ให้ผมให้คำปรึกษาใดๆ กับคุณครับ คุณมะลิ กรอง อักษร”
มะลิถึงกับหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ “ทะ… ทำไมเป็น อย่างนั้นล่ะคะ คุณเป็นทนายความก็ควรช่วยเหลือประชาชนสิคะ ทำไมต้องทําตามคำสั่งของเจ้าชายจากต่างแดนด้วย
คู่สนทนาของหล่อนลุกขึ้นยืน สีหน้าไม่ยินดียินร้ายเหมือนเดิม
เลย “ก็เพราะว่าเจ้าชายเซรีมจ่ายเงินให้ผมยังไงล่ะครับ
มะลิเข้าใจทุกอย่างในทันที หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ความตกใจ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง
“ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคุณจะเห็นแก่เงินแบบนี้
“ทุกคนก็เห็นแก่เงินกันทั้งนั้นแหละครับ อ้อ… แล้วก็ไม่ต้องไป หาทนายคนอื่นหรอกนะครับ เพราะเท่าที่ผมคุยกับทนายความ ของเจ้าชายเซรีม…
ผู้ชายตรงหน้ายิ้มให้หล่อนอย่างสมเพช ก่อนจะพูดออกมา อย่างไร้ความละอาย “จะไม่มีใครให้คำปรึกษากับคุณอย่าง แน่นอน”
หล่อนกำมือแน่น มองผู้ชายเห็นแก่เงินตรงหน้าด้วยความ ขยะแขยงชิงชัง
“งั้นก็ขอให้คุณเดินสะดุดเงินหกล้มก็แล้วกัน”
“ผมยินดีหกล้มครับ หากได้ล้มลงไปบนกองเงินกองทอง
ไอ้ผู้ชายตรงหน้าไม่มีความสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย หล่อน กัดฟันแน่นด้วยความโมโห คิดคำด่าไม่ออกเลยทีเดียว
“อ้อ แล้วผมก็อยากจะบอกเอาไว้นะครับว่า คุณไม่ควรจะมาวิ่ง หาทนายความอย่างนี้หรอก เพราะสิ่งที่คุณควรทำก็คือเฝ้ามอง
เด็กคนนั้นไม่ให้คลาดสายตาต่างหาก”
หน้าตาของมะลิซีดเผือด “คุณ…. หมายความว่ายังไงคะ นี่ บอกมานะว่าหมายความว่ายังไง
คู่สนทนาหน้าเงินส่ายหน้าไปมาและหัวเราะ “เชิญออกไปจาก ออฟฟิศของผมได้แล้วครับ เชิญ…”
มะลิจําต้องเดินออกมาจากมาจากออฟฟิศนั่นอย่างไม่มีทาง
เลือก ในหัวเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว
“ทำไมเขาพูดแบบนั้น… หรือว่า…
สันหลังของมะลิเย็นวาบ เมื่อสมองร้องบอกว่าอาจจะมีการลัก พาตัวฮัสซันเกิดขึ้น สองเท้าของหล่อนรีบวิ่งตรงไปยังวิน มอเตอร์ไซค์รับจ้าง
“ไปไหนครับ”
“ไปโรงเรียนอนุบาลร่มเกล้าค่ะ เร็วด้วยค่ะพี่”
หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัว ความห่วงใยที่มีต่อฮัสซันระเบิด ในอกอย่างรุนแรง ทำไมหล่อนถึงมองข้ามการลักพาตัวไปได้เจ้าชายทะเลทรายคนนั้นท่าทางดิบเถื่อน แน่นอนว่าเขาคงจะทำ ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ฮัสซันกลับประเทศ ทำไมหล่อนโง่แบบนี้นะ ทำไมถึงเพิ่งมาคิดออก
“พี่คะ… ขับเร็วอีกหน่อยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้แล้วน้อง เดี๋ยวตำรวจจับ
“แต่หนูรีบ… มากค่ะ…
“โอเคๆ”
คนขับมอเตอร์ไซค์รับจ้างตอบรับอย่างไม่อยากจะขัดใจ และ ความเร็วของยานพาหนะที่โดยสารอยู่ก็เร็วขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง แต่ กระนั้นก็ยังไม่ทันใจของหล่อนอยู่ดี
หล่อนภาวนา… ภาวนาให้เจ้าชายแห่งทะเลทรายคนนั้นไม่ทำ อย่างที่หล่อนหวาดกลัว
มะลิรีบกระโจนลงจากรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง และรีบจ่ายเงิน
ค่าโดยสารมือไม้สั่น
“ไม่ต้องทอนค่ะพี่”
หล่อนตะโกนกลับไปบอก ขณะซอยเท้าตรงไปยังบริเวณรั้ว
โรงเรียนอนุบาล
“มารับลูกเหรอครับ”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเอ่ยถาม เพราะจำหน้าหล่อนได้ เนื่องจากหล่อนเจอพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ทุกเช้าตอนส่งฮัสซัน
เอ่อ ” หล่อนพยักหน้ารับ จะถามต่อ ลุงคะ ไม่ทราบว่าผู้ชายแปลกไหมคะคู่สนทนาตรงหน้านึกเล็กน้อย
ที่หล่อนหวาดกลัวออก
“อ๋อมี
ว่ายังไงคะ
สันหลังของมะลิเย็นเฉียบราวถูกนาบด้วยก้อนน้ำแข็ง โสด ประสาทก็อื้อด้วยความหวาดกลัว ไป ก่อนเจ้าชายทะเลทรายบ้าจะตัวฮัสซันออกนอก ประเทศ
หนู… เข้าไปในโรงก่อน”
แต่ติดบัตร
เจ้าหน้าที่รักษาความหล่อนติดเสื้อ จากนั้นรั้วให้หล่อนเดินเข้าภายใน
หล่อนวิ่งก็พบว่ามีผู้ชายผิวแทน
หัวใจของหล่อนตกอยู่ตาตุ่ม เมื่อมองขึ้นไปที่หน้าห้องเรียนของฮัสซัน แล้วพบว่าครูไก่ ครูประจำชั้นของฮัสซันกำลังพูด คุยอยู่กับเจ้าชายทะเลทรายอย่างเซรีม
“ไม่ได้นะคะ ฉันไม่ยอม
หล่อนตะโกนลั่น และก็ทำให้ทุกคนหันมาจ้องมองที่หล่อนเป็น ตาเดียวกัน
ครูไก่เห็นหล่อนก็ยิ้มกว้าง และเดินเข้ามาหา โดยมีเซรีมใน ชุดลำลองสุดเท่เดินตามมาด้วย
“นี่ไงคะ ผู้ปกครองของฮัสซันค่ะ”
ครูไก่พูดขึ้น ในขณะที่หล่อนจ้องหน้าเซรีมอย่างกับจะกินเลือด จะกินเนื้อ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน
หล่อนเค้นเสียงโมโหลอดไรฟันออกมา ก่อนจะถือวิสาสะคว้า แขนล่ำสันของชายหนุ่ม และออกแรงลาก ให้เดินตาม แต่เรือน ร่างของเขาหนักอึ้ง
“เอามือสกปรกของเธอออกจากพระกรขององค์ชายเดี๋ยวนี้
หนึ่งในผู้ชายสวมแว่นดำตะโกนก้อง น้ำเสียงดุดันและน่า
หวาดกลัวมาก
“ช่างเถอะ อาซัน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ผู้ชายเสียงดุดันถอยห่างออกไป ในขณะที่เซรีมหันไปกล่าวลากับครูไก่ ก่อนจะยอมให้หล่อนลากไปในที่ลับตาคน ซึ่งนั่นก็คือ สวนเล็กๆ ที่ด้านหลังของโรงเรียนอนุบาล
“ปล่อยแขนฉันได้แล้ว
คำเตือนของผู้ชายที่หล่อราวกับเทพบุตรทำให้หล่อนต้องรีบ ปล่อยมือจากแขนล่ำสันอย่างรวดเร็ว และเขากับหล่อนก็ประสาน สายตากัน ซึ่งมันก็เกิดกระแสไฟฟ้าแรงสูงพุ่งเข้าใส่ร่างเหมือน เมื่อวานไม่มีผิด หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัว ตัวสั่นเทิ้มราวกับ ใบไม้ต้องลมพายุ หล่อนจ้องมองเขาราวกับคนปัญญาอ่อน มอง บุรุษแดนทรายที่งดงามไปทุกสัดส่วนด้วยความลุ่มหลง นี่ถ้าเขา ไม่กระแอมเตือนขึ้น หล่อนก็คงจะอ้าปากค้างมองอยู่อย่างนั้นอีก นาน
หน้าตาของหล่อนแดง ร้อนผ่าวไปทั้งตัว เกลียดที่ตัวเอง ต้านทานเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ได้ยากเย็นนัก ทั้งๆ ที่เขาร้ายกาจ ใช่…เขาร้ายกาจมากที่คิดจะลักพาตัวฮัสซันไปจากหล่อน
“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ไอ้เจ้าชายบ้า
เขาหรี่ตามองหล่อน ดวงตาสีทองเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ระวังคำพูดหน่อย”
“ทำไมฉันต้องระวังด้วย ในเมื่อคุณ… กำลังใช้วิธีสกปรกเพื่อ เอาชนะฉันอยู่”
คิ้วเข้มที่หนาดกจนน่ามองเลิกสูง เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้น บนใบหน้าของเขาไม่น้อย
“เธอพูดบ้าอะไร”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย
“ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ ไหนบอกมา
น้ำเสียงของเขาดุดัน และตวัดตามองมาที่หล่อนเขม็ง ทำไมนะ ทำไมหล่อนจะต้องมองว่าดวงตาของเขาสวยงามด้วย โอ้… ทำไมหัวใจถึงไม่รักดีแบบนี้นะ
“ก็… คุณกำลังจะลักพาตัวฮัสซันไปจากฉันยังไงล่ะ อย่าคิดว่า ฉันไม่รู้นะ”
เขามองหล่อนอยู่หลายวินาที ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา
“ฉันว่าเธอดูหนังมากไปหน่อยมั้ง
“ไม่ต้องมาทำเป็นปฏิเสธเลย ฉันรู้หมดแล้วนะว่าคุณคิดจะทำ อะไรน่ะ รวมถึงการที่คุณเอาเงินไปหว่านปิดปากทนายความทุก คนในจังหวัดนี้ด้วย
เขาเอียงคอแข็งแรงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้ามาหาหล่อนทีละ ก้าวทีละก้าว ในขณะที่หล่อนต้องก้าวถอยหลังหนีตาม สัญชาตญาณเช่นเดียวกัน
“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
“อย่ามาโกหกเลย”
“คนระดับฉันไม่จําเป็นต้องโกหก เธอก็น่าจะรู้นะ”
ในที่สุดแผ่นหลังของหล่อนก็ชนเข้ากับต้นไม้ต้นหนึ่ง และหมดทางหนี เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า ระยะห่างระหว่างสองร่าง แทบไม่มีเลย หัวใจสาวเต้นโครมคราม
“ถะ… ถอยออกไปนะ
ใบหน้าหล่อจัดที่รวบรวมเอาส่วนประกอบชั้นเลิศมาตกแต่ง จนแสนจะงดงามโน้มเข้ามาหา กลิ่นลมหายใจของเขาช่างหอม หวาน และริมฝีปากของเขาก็สวยเหลือเกิน
“อย่า…เข้ามานะ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ