บทที่ 9 ข้าวหอม เธอตายไป คนอื่นถึงจะสงบสุข

แต่เช้าตรู่ ข้าวหอมกินอาหารเช้าเสร็จแล้วบอกว่าจะ ออกไปเดินเล่นข้างนอก จู่ๆก็มีคนใช้สองคนเดินตามไป ด้วย

“ฉันแค่จะออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ พวกเธอไม่ ต้องตามมาหรอก”

“ไม่ได้ค่ะคุณผู้หญิง คุณผู้ชายสั่งพวกเราแล้ว ห้าม ห่างจากคุณแม้แต่ครึ่งก้าว!” สาวใช้ก้มหน้าพูดขึ้น

ช่วงนี้ ข้าวหอมเหมือนเป็นหุ่นไม้ที่ถูกมาวินกักขังไว้ ในบ้านนี้ มือถือยังไม่ถูกยึด แต่ไม่สามารถออกจากประตู ใหญ่ของบ้าน แม้กระทั่งจะไปเข้าห้องน้ำ และเดินเล่นอยู่ ในสวนก็ยังต้องมีคนติดตามเธอไปด้วย

หลายวันมานี้ ข้าวหอมผอมลงจนคางแหลม

หลายครั้งที่ขอร้องมาวิน แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไร จากเขาเลย!

“ฉันกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว!” ข้าวหอมพูดอย่าง โกรธเคืองเล็กน้อย แล้วหันหลังขึ้นไปชั้นบน สาวใช้สอง คนเดินตามอยู่ข้างหลังก็รีบตามขึ้นไปข้างบนด้วย

พอเข้าประตูไป ก็ตั้งใจใช้แรงปิดประตูปังอย่างแรง
ข้าวหอมรู้สึกเป็นห่วงแมททิว ไม่รู้ว่าวันนั้นเขาถูกมา วินทำร้ายร่างกายจนเป็นยังไงบ้างแล้ว หลายวันมานี้ไม่ได้ ติดต่อกับตัวเอง แล้วจะเป็นห่วงตัวเองไหม ส่วนเธอเองก็ ไม่สามารถออกจากที่นี่ได้

จากนั้นก็เหลือบเห็นใบหย่าที่วางอยู่บนหัวเตียง ข้าว หอมยื่นมือไปเอามา คิดถึงผู้ชายคนนั้นที่สีหน้าเลือดเย็น และเต็มไปด้วยความข่มเหง ทั้งยังนัวเนียกับพลอยฟ้า ดวงตาของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที

เธอจึงขยับปากกา แล้วกัดริมฝีปาก ข้าวหอมกำลัง ลูบท้องน้อย คล้ายว่ากำลังตัดสินอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ เซ็นชื่อของตัวเองลงไป

หลังจากเขียนสามคำเสร็จ ข้าวหอมเหมือนถูก กระชากกำลังทั้งร่างออกไป แล้วฟุบนอนบนโต๊ะด้วยความ ทุกข์ทรมาน จากนั้นก็เอาใบหย่าออกมา

“โทรเรียกมาวินกลับมา ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับ

เขา!”

ข้าวหอมเพิ่งจะพูดจบ ก็เห็นคนขึ้นมาจากบันได

“พี่สาว หลายวันมานี้ น้องคิดถึงพี่มากๆ เลยมาเยี่ยม พี่สาวโดยเฉพาะเลยนะ” พลอยฟ้ายิ้มระรื่นเหมือนดอกไม้แล้วโบกมือให้สาวใช้ “พวกเธอลงไปก่อนเถอะ”

เหล่าสาวใช้ลงไปแล้ว ทั้งห้องโถงใหญ่เหลือแค่ พวกเธอสองคน

“ใบหย่าฉันเซ็นไปแล้ว เธอเรียกมาวินมา ฉันกับเขา หย่ากันแล้ว ตำแหน่งคุณผู้หญิง เธออยากได้ก็เอาไป เลย!” ข้าวหอมพูดด้วยเสียงเรียบ นัยน์ตาเคล้าด้วยความ เจ็บปวด

พลอยฟ้ารับใบหย่าไว้แล้วกวาดมอง รอยยิ้มบน ใบหน้าชัดเจนกว่าเดิม แล้วเดินไปด้านหน้าสองก้าวพลาง มองเธอ

“การหย่าครั้งนี้ ต่อให้เธอไม่หย่า ฉันก็จะบังคับให้ เธอหย่า! แค่ว่าพี่สาว ชาตินี้อย่าคิดแม้แต่จะล้างสมอง ของพี่มาวิน เธอมันฆาตกร! ถูกผู้ชายที่ตัวเองชอบมายี่สิบ ปีเข้าใจผิด และยังต้องสารภาพความผิด ไม่รู้ว่าพี่สาวรู้สึก ยังไงกัน?”

ข้าวหอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกำหมัดแน่นมา วินทําดีกับพลอยฟ้า ก็แค่นึกว่าพลอยฟ้าเป็นคนช่วยตัว เองในตอนนั้น จริงๆ พลอยฟ้าเอาของของเธอไปแอบอ้าง และน่าเสียดายที่เธอไม่มีหลักฐานอะไร
แน่นอน ตอนนี้ก็ไม่ต้องการแล้ว ใบหย่าก็เซ็นไปแล้ว พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก!

“ฉันไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับเธอหรอกนะ! เธอรีบโทรหามาวินกลับมา!”

พลอยฟ้าควักมือถือ แล้วโทรออก “แม่ ตอนนี้เมฆา ถูกคุมตัวอย่างเคร่งครัด แต่ว่าง่ายมาก ก็แค่ซื้อใจคนใช้ แล้ววางยาให้เขาก็พอแล้ว ถึงเวลาพวกเรายังต้อง……..

ยังไม่ทันพูดจบ มือถือก็ถูกข้าวหอมแย่งไป

“พลอยฟ้า เธอบ้าไปแล้วหรอ! นั่นเป็นแค่เด็กคน หนึ่งเท่านั้น! เขาเป็นคนที่ไม่ผิดอะไร ทําไมต้องลากเขา เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย? คุณหญิงในตระกูลวรินโชค เธอก็ เอาไปแล้ว ทำไมยังต้องทำร้ายคนอื่นอีก?”

“ฉันจะให้แกตาย! แกตายไปคนอื่นจะได้รอดชีวิต!!

พลอยฟ้ายื่นมือไปแย่งมือถือ ข้าวหอมไม่ได้ ทั้งสอง คนเลยขยับไปที่ริมหน้าต่าง

ข้าวหอมถูกผลอยฟ้ากดทับบนเรือนร่างไว้ หัวของ เธอแหงนไปด้านหลัง เรือนร่างครึ่งท่อนบนโผล่ออกไป นอกหน้าต่าง
“แกปล่อยมือ ฉันจะเอามือถือให้แก!” เพื่อไม่ให้ตัว เองเกิดอันตราย ข้าวหอมทำได้เพียงเอามือถือคืนไป

พลอยฟ้ากลับเผยยิ้มอันโหดเหี้ยมออกมา แล้วผลัก เธอ “ข้าวหอม แกไปลงนรกเถอะ!”

ในสถานการณ์ที่คับขัน ข้าวหอมกระชากคอเสื้อของ พลอยฟ้า ทั้งสองจึงตกลงมาจากชั้นสอง

เหล่าคนใช้ที่อยู่ด้านล่างจึงกรีดร้องออกมาอย่าง ตกใจ………