บทที่ 8 ห้ามคิดถึงผู้ชายคนอื่น!

แรงของมาวินหนักมาก ตีจนแมททิวเลือดไหล ออกปากเลย

ในตอนที่ข้าวหอมรู้ตัว ก็เห็นมาวินกำลังจะต่อยแมท ทิว รีบไปวิ่งไปห้ามไว้

“ไม่ต้องตีแล้ว!”

“ออกไป!” มาวินกำลังโมโหอยู่ พอเห็นการกระทำ ของข้าวหอม นึกว่าเธอจะปกป้องไอ่หนุ่มนี่ ยิ่งโมโหเข้าไป ใหญ่ ก็เลยดึงข้าวหอมเข้ามาในอ้อมกอดเลย

“ข้าวหอม อย่าลืมนะว่าตอนนี้เธอคือภรรยาของฉัน! อยู่ต่อหน้าฉันแล้วปกป้องไอ่หนุ่มนี่ เธอคิดว่าฉันตายแล้ว หรอ?”

แมททิวยืนตัวตรง แล้วถูกมาวินต่อยไปอีกหนึ่งหมัด มือของเขานั้นอยู่แต่กับการผ่าตัดมาเป็นเวลานาน แน่นอน ว่าสู้มาวินไม่ได้อยู่แล้ว และในไม่ช้าก็ล้มแพ้ลงไป

เห็นมุมตาและมุมปากของแมททิวต่างก็ช้ำบวมหมด แล้ว เธอกระวนกระวายจนตาแดงไปหมด กอดเอวของมา วิน แล้วร้องขอ

“ไม่ต้องตีแล้ว มาวิน ขอร้องล่ะ! ฉันกับเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดากันจริงๆ ไม่ใช่แบบที่นายคิด

เธอออกมาจากอ้อมกอดของมาวินอยากจะไปดูแผล ที่บาดเจ็บของแมททิว แต่กลับถูกมาวินแบกขึ้นมา แล้ว เดินออกไปทางหน้าประตูโรงพยาบาล

“ข้างหอม เรื่องนี้พวกเราจะต้องกลับไปเจรจากันดีๆ แล้ว!”

ข้าวหอมเป็นห่วงบาดแผลของแมททิว แต่ก็กลัวว่า มาวินจะทําอะไรกับตัวเอง ขณะนั้นเธอกระวนกระวายมาก ในตอนทีดึงสติกลับมาได้ เธอถูกลากเข้ามาในบ้านวริน โชคแล้ว

มาวินถอดเนกไทออกแล้วนำมามัดมือของเธอ จาก นั้นก็ปลดกระดุมออก

ในตอนที่รู้แล้วว่ามาวินจะทำอะไร ข้าวหอมดิ้นรนสุด ชีวิต ตะโกนร้องสนั่น

“ไม่ได้! มาวิน นายอย่ามามั่ว!

ยังพูดไม่จบ ก็ถูกผู้ชายพุ่งเข้ามาด้วยความเกรี้ยว

กราด
“ไม่อยากให้ฉันแตะต้องตัวเธอ? งั้นเธออยากให้ใคร มาทำ? ไอ่หนุ่มนั่นหรอ? ข้าวหอม เธออย่าหน้าด้าน! ตอน นี้เธอคือภรรยาของฉัน มาวิน อยู่ต่อหน้าฉันอย่าไปคิดถึง ผู้หญิงคนอื่น เธอเคยถามความเห็นของฉันไหม? ฉันไม่ อนุญาต!”

การกระทำของมาวินยังคงรุนแรงเหมือนที่ผ่านมา ทําให้ข้าวหอมหมดแรงไปทันที

ข้าวหอมมองดูใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่มีเหงื่อ เต็มไปหมดดั่งสายฝน เธอมีความผิดหวังเล็กน้อย ทำไม เธอถึงรู้สึกเหมือนว่าการกระทำของผู้ชายคนนี้เหมือน กำลังหึงอยู่ล่ะ?

หลังจากนั้นก็ปฏิเสธคำถามนี้โดยเร็ว เป็นไปได้ยังไง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้รักเธอ จะมาทิ้งเธอได้ยังไง!

ทันใดนั้นริมฝีปากของเธอก็ถูกผู้ชายกางออก ข้าว หอมถูกผู้ชายจูบจนมึนไปหมด แต่กลับมีความตกใจ ตั้งแต่ คืนนั้นที่ทั้งสองเมาแล้วมีอะไรกัน นี่เป็นครั้งแรกที่มาวินจูบ เธอ

หลังจากเรียบร้อยแล้ว มาวินก็ลุกขึ้น สวมเสื้อคลุม อาบน้ำแล้วลงจากเตียง จากนั้นก็หยิบเงินก้อนหนึ่งโปรย ลงบนตัวของเธอ
“ข้าวหอม เธออยากได้เงินฉันก็ให้เงินเธอ! เมฆาฟื้น แล้ว ฉันไม่มีทางให้เธอทำร้ายเขาอีก! ต่อจากนี้ก็อยู่ข้าง กายของฉันดีๆ ไม่ต้องคิดอะไรอีก!”

หลังจากพูดจบแล้ว ชายรูปร่างสูงใหญ่หายไปจาก ห้องน้ำ ราวกับว่าความอ่อนโยนในเมื่อกี้เป็นเพียงแค่ภาพ จินตนาการของข้าวหอม

เธอมองดูเงินที่โปรยอยู่บนตัวของเธอ นึกถึงแม้ที่ เสียไป ก็เริ่มรู้สึกเสียใจ ปิดตาลงด้วยความอ่อนล้า

คุณแม่ไม่อยู่แล้ว เธอจะเอาเงินพวกนี้ไปทำอะไรอีก?

มาวินอายน้ำเย็นเพื่อชำระล้างความเร่าร้อนในตัว

ออก

เงินก้อนนั้นถูกวางอยู่บนกระเป๋าเงินด้วยความ เรียบร้อย แล้วผู้หญิงที่อยู่บนเตียงได้หลับไปแล้ว หดตัว เป็นเกลียวอยู่ใต้ผ้าห่ม

เขารู้สึกว่าไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงคนนี้แล้ว

ข้าวหอมพลิกตัว เผยให้เห็นใบหน้าที่หลับสนิท ใบหน้าที่สง่างาม ไม่มีใครเทียบได้! นี่คือครั้งแรกที่มาวิน มองข้าวหอมใกล้ขนาดนี้ ในใจมีความรู้สึกแปลกๆ
สัมผัสไปที่ใบหน้าขาวใส มาวินมีความรู้สึกสงสาร เล็กน้อย ยื่นไปมือไป รู้สึกว่าเย็นไปหมด เขาขมวดคิ้ว นอนลง ลังเลไปสักพักจึงจะโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อม กอด ถ่ายทอดความอบอุ่นให้เธอ

เธอคือภรรยาของเขา การที่เขาดูแลเธอก็เป็นเรื่องที่ ควรอยู่แล้ว! เขาปลอบใจตัวเองแบบนี้

พอนึกถึงตอนนั้นที่เขาได้ยินว่าเธอมีเลือดไหล เขากระวนกระวายมากจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึก กระวนกระวาย

ฝ่ามือที่ใหญ่วางอยู่บนท้องของเธอ แววตาที่สุขุม ใช่ แรงกอดร่างกายของเธอ

“ข้าหอม ถ้าหากเธอทำเรื่องที่ผิดต่อฉันในที่ลับหลัง ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

เช้าวันที่สอง ในตอนที่ข้าวหอมตื่นขึ้นมา รู้สึกแค่ว่า ร่างกายไม่ได้เจ็บปวดเหมือนสองวันก่อนแล้ว แต่ว่าสอง สามวันต่อจากนี้มาวินขังเธอไว้ในบ้านวรินโชค และน้อย มากที่จะพบเจอกับเขา

ได้ข่าวว่าเขาได้หาบอดี้การ์ดมาเฝ้าเมฆาโดยเฉพาะ กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเขา
คงจะเพราะว่าป้องกันเธอไว้สินะ! ข้าวหอมรู้สึก เสียใจเล็กน้อย

แต่สองสามวันนี้ คนที่นอนไม่หลับก็ยังมีสองแม่ลูก พลอยฟ้าเช่นกัน

เมฆาค่อยๆ พักฟื้นดีขึ้น ส่วนมาวินก็ดูแลเขาได้ไม่ ขาดเลย ทั้งสองได้แต่คิดที่จะดำเนินการตามแผนของตัว เอง