บทที่ 6 จะต้องมีลูกอีกแน่นอน!

อัมพรจากไปแล้ว ก่อนที่จะไป เธอได้เหลือจดหมาย ฉบับหนึ่งไว้ให้กับข้าวหอม

ข้ามหอม แม่รักหนูนะ แม่หวังว่าหนูจะมีชีวิตที่มีความ สุข แต่ไม่ใช่มีแม่ที่ทำให้ลูกลำบากแบบนี้ ตลอดปีมานี้ ทำให้หนูลำบากแล้ว หนูไม่พูดแม่ก็ดูออก เพราะว่าแม่ ทำให้หนูไม่มีความสุข แม่ก็ยังคงจะพูดคำเดิม จะต้องมี ชีวิตที่มีความสุขนะ แมททิวคนก็ไม่ได้แน่ เขาดูแลหนูแม่ จะวางใจมากๆ

แม่ รักหนูนะ

ข้าวหอมสวมชุดเดรสสีดำคุกเข่าอยู่หน้าสุสาน จับ สมุดพินัยกรรมไว้แน่น โอบกอดสุสานแล้วร้องไห้โดยไม่ ออกเสียง

“คุณแม่ วางใจได้เลย หนูจะดูแลตัวเองให้ดีแน่นอน

ค่ะ”

ภายในสุสานที่กว้างใหญ่ ร่างกายที่ผอมเรียวของเธอ ราวกับว่าเพียงแค่ลมพัดมาก็สามารถพัดเธอไปได้

รับรู้ถึงความอบอุ่นตรงไหล่ ข้าวหอมเงยหน้าขึ้น เห็น มาวินกำลังถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วคลุมให้เธอ
“เสียใจด้วยนะ ยากมาเลย ที่มาวินจะพูดได้อ่อน โยนขนาดนี้ นำดอกไม้ที่อยู่ในมือวางไว้หน้าสุสาน

บนเสื้อผ้ามีกลิ่นของผู้ชาย ข้าวหอมรู้สึกวางใจมาก ยื่นมือไปกอดแน่น

มาวินจะเปิดปากหลายรอบมาก อยากจะปลอบใจ เธอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดึงสติของเขากลับมา แล้วไปรับ โทรศัพท์

ข้าวหอมหยุดร้องไห้ ดวงตาที่บวมแดงมองตามภาพ ข้างหลังของผู้ชายไป เสียงที่อยู่ข้างๆ หูทำให้เธอดึงสติก ลับมาได้

“พี่สาว พี่อย่าเสียใจเกินไปนะ คุณแม่เห็นพี่เป็นแบบ นี้ก็คงจะไม่มีความสุขหรอก” พลอยฟ้าทำช่อดอกไม้ใส่ไว้ ที่หน้าสุสาน พูดด้วยความห่วงใย

“แม่ฉันคลอดฉันออกมาแค่คนเดียว! คุณพลอยฟ้า อย่าเรียกไปมั่วค่ะ! แล้วก็ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณพลอยฟ้าค่ะ เชิญคุณพลอยฟ้ากลับไปค่ะ!” ข้าวหอมเก็บสายตา แล้ว เปิดปากพูดเบาๆ

พลอยฟ้าโค้งตัวลง แล้วพูดไปที่ข้างหูเธอว่า “ข้าว หอม เธอคิดว่าฉันอยากมาที่นี่หรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะมาเป็นเพื่อนพี่มาวิน ฉันไม่มาหรอก แล้วก็ข้าวหอม แม่เธอนี่ สมควรตายจริงๆ! ตายได้ดีมาก! แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ คน เลวๆ อย่างแม่เธอขนาดตายแล้วก็จะเก็บคนเลวๆ อย่าง เธอไว้ เมื่อไหร่กันนะที่คนเลวๆ อย่างเธอก็จะตายไปพร้อม กับเขา”

“ไป! ออกไป!”

ความจริงที่คุณแม่เสียชีวิตแล้วทำให้ข้าวหอมไม่ สามารถยอมรับได้ ยิ่งได้ยินคนอื่นมาดูถูกคุณแม่แบบนี้ก็ ยิ่งโมโหใหญ่ หยิบดอกไม้ขึ้นมา แล้วโยนไปทางพลอย ฟ้า

“ไป? ทำไมฉันต้องไป? ฉันจะมีชีวิตที่ดีแล้วดูคน เลวๆ อย่างเธอตายไปจึงจะมีความสุข!” พลอยฟ้าพูดอยู่ ที่ข้างหูเธอ แต่กลับทำเป็นไปดึงมือของข้าวหอม แล้ว ผลักเธอล้มลง

ร่างกายล้มลงพื้นอย่างแรง ท้องของเธอค่อยๆ ตก หย่อนลงมา เจ็บจนข้าวหอมขมวดคิ้วเข้าหากัน จับท้อง แล้วร้องเสียงเจ็บปวด

มาวินกำลังคุยเรื่องงานอยู่ หลังจากที่ได้ยินเสียงการ เคลื่อนไหวก็รีบวางโทรศัพท์ลง วิ่งมาพยุงเธอ แต่กลับ เห็นตรงขาของเธอมีเลือดไหลออกมา
“พี่มาวิน พี่ข้าวหอมมีเลือดไหลออกมาแล้วค่ะ รีบส่ง ไปที่โรงพยาบาลค่ะ!”

ข้าวหอมตื่นขึ้นมาในห้องผู้ป่วย มองดูมาวินที่เฝ้าอยู่ ข้างๆเตียงด้วยสีหน้าที่แย่มาก สิ่งแรกที่เธอทำก็คือจับ ท้อง

“ลูก? ลูกของฉันล่ะ?” เธอลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ข้ามหอม เธอยังมีหน้ามาพูดถึงลูกอีกหรอ? เธอ บอกว่าลูกแท้งไปแล้วไม่ใช่หรอ! ตอนนี้ยังกล้าท้องลูกคน อื่นแล้วมาล่อหน้าล่อตาฉัน ข้าวหอม เธอคิดว่าฉันไม่มีวัน โกรธใช่ไหม?”

มาวินกดทับร่างกายของเธอไว้ ภายในตามีความ เร่าร้อนของไฟ กดทับไหล่ของเธอด้วยแรงขนาดมาก

“ลูกไม่อยู่แล้วใช่ไหม? ไม่ได้ ฉันจะต้องไปถามคุณ หมอ” ข้าวหอมดึงผ้าห่มลงจะลงจากเตียงด้วยดวงตาที่ แดงกระหน่ำ แต่กลับถูกผู้ชายกดทับไว้ไม่สามารถขยับได้

แววตาของมาวินเย็นชามาก หุ่นที่ผอมบางภายใต้ ฝ่ามือกลับทำให้เขาขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้กินอาหารสามมื้อไปไว้ที่ไหนแล้ว? ก็พึ่งนึกได้ว่าเธอพึ่งเสียแม่ไป แรง และสติในร่างกายก็หายไปบ้าง

“ข้าวหอม ไอ่ลูกของคนอื่นไม่มีแล้ว ตอนนี้เธอ ดูแลร่างกายดีๆ พักผ่อนเยอะๆ เรื่องนี้ฉันค่อยคิดกับเธอ ทีหลัง!”

หลังจากที่ข้าวหอมได้ข่าวว่าไม่มีลูกแล้ว ทันใดนั้น ก็เหมือนสติหายไป ล้มนอนอยู่บนเตียง แววตาค่อยๆ จาง หายไป

“จะต้องมีลูกอีกแน่นอน!” มาวินปล่อยร่างกายของ เธอออก นำผ้าห่มดึงขึ้นมาห่มร่างกายของเธอ น้ำเสียง อ่อนโยนมาก

ไม่มีทางมีอีกแล้ว หัวใจและลูกตายไปพร้อมกันแล้ว ข้าวหอมขยับนิ้วมือ ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย เธอไม่ได้ โมโหเลย

มาวินไปรับโทรศัพท์ มีเสียงดังผ่านมาว่า “คุณมาวิน คะ คุณชายรองฟื้นแล้วค่ะ! คุณรีบเข้ามาดูค่ะ!”

มือสั่นเล็กน้อย และตื่นเต้นมากๆ มองดูข้าวหอมไป หนึ่งที แล้วเดินจากไป