บทที่ 5 ขอร้อง เอาฉันเถอะ! ฉันต้องการเงินมาก

สองสามวันนี้ ข้าวหอมพักฟื้นอยู่แต่ที่โรงพยาบาล มาวินก็ไม่ได้มาเยี่ยมเธออีก อาหารป่วยของคุณแม่เธอ อัมพรในตอนนี้ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนักขึ้น รูปร่างที่ซูบผอมของ เธออยู่แล้วก็ยิ่งผมลงไปอีก

ขณะนี้แม่ลูกในห้องผู้ป่วยกำลังพูดคุยกันอยู่

อาการป่วยระยะเวลายาวนานของอัมพรก็ทรมานมาก รูปร่างผอมแห้งดั่งไม้ขีดไฟ บนใบหน้าก็ไม่มีสีของเลือด เลย บวกกับอายุก็มากแล้ว คนที่อายุประมาณ40แต่พอ มองแล้วอายุราวๆ 60เลย

“ข้าหอม แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่สามารถให้ชีวิตที่ดี กับลูกได้ และไม่สามารถให้พ่อที่ดีกับลูก

“คุณแม่ คุณแม่วางใจได้เลย คุณแม่จะต้องหายดี แน่นอน อย่าคิดมากนะคะ”

ข้าวหอมจับมือที่แห้งกร้านของคุณแม่ พูดไม่ออก

คุณแม่คือผู้หญิงธรรมดา ที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไร ฉะนั้นหลังจากที่แต่งงานเข้ามาในบ้านไพศาลแล้ว แม้ กระทั่งหลังจากที่คุณแม่ถูกไล่ออกจากบ้านไพศาล คุณ พ่อของเธอก็ไม่เคยห่วงใยคุณแม่แม้แต่น้อยเลย
“เจ้าเด็ก อ ไม่ร้องนะ แม่ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้ แม่หวังว่าหนูจะมีชีวิตที่ดี” อัมพรยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อน แรง รอยตีนกาบนใบหน้ากลับทำให้ข้าวหอมอยากร้องไห้ เข้าไปใหญ่ เธอโอบกอดคุณแม้แล้วร้องไห้

“คุณน้าคะ ผลไม้พวกนี้หนูพึ่งซื้อมาค่ะ ล้างเรียบร้อย หมดแล้วค่ะ” แมททิวเดินเข้ามา พอเห็นทั้งสองร้องไห้อยู่ ก็รีบพูดออกเสียง

ข้าวหอมจึงจะดึงสติกลับมาได้ รีบเช็ดน้าตา แล้วเก็บ อารมณ์ จากนั้นก็ยิ้ม “คุณแม่! คุณแม่ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ หนูปลอกแอปเปิลให้แม่กินนะคะ ตอนเย็นแม่ยังไม่ได้ทาน ข้าวเลย!”

หลังจากพูดจบ ก็หยิบแอปเปิลลูกหนึ่งขึ้นมาปลอก ไม่ว่ายังไงก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่ไหว รีบหันหลังไป ไม่ให้คุณ แม่เห็น

หลังจากปลอกแอปเปิลเรียบร้อยแล้ว ข้าวหอมก็หั่น เป็นชิ้นๆ แล้วป้อนอัมพรกิน จากนั้นเธอก็เช็ดหน้าให้คุณ แม่ แล้วให้คุณแม่นอนพักผ่อน ตอนที่เธอกำลังจะออกไป กลับถูกคุณแม่ดึงมือเอาไว้

“ข้าวหอม ถ้าหากสักวันหนึ่งแม่ไม่อยู่แล้ว หนูต้อง ดูแลตัวเองดีๆ นะ แม่ดูออก ว่าลูกอยู่กับมาวินแล้วไม่มีความสุข แม่เองก็เชื่อใจเจ้าแมททิวนะ”

ข้าวหอมกะพริบตา แล้วมองไปทางผู้ชายที่ยืนอยู่ หน้าประตูผู้ป่วย รีบตัดคำพูดว่า “คุณแม้ คุณแม่พูดบ้า อะไรเนี่ย! หนูกับแมททิวคือเพื่อนสนิทกันค่ะ คุณแม่ง่วง แล้วไม่ใช่หรอคะ นอนก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้หนูทำซุปมาให้ ค่ะ”

ออกจากห้องผู้ป่วย รอยยิ้มที่เสแสร้งของข้าวหอมถูก น้ำตาไหลลงมาแทน ผ้าเช็ดผืนหนึ่งถูกยื่นเข้ามา

“ไม่ร้องนะ ดูแลร่างกายของตัวเองดีๆ ตอนนี้เธอ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว อาหารของคุณน้าอยู่ในระยะสุดท้าย แล้ว ถ้าหากยังรักษาต่ออาจจะอยู่ได้อีกครึ่งปี แน่นอนว่า ฉันก็ไม่กล้ารับรอง แต่ว่าค่าใช้จ่ายนี้ เธอวางใจได้เลย ฉัน จะช่วยเธอแน่นอน….

แมททิวยังไม่พูดไม่จบก็ถูกคำพูดของข้าวหอมมา ขัดจังหวะแล้ว

“แมททิว ขอบใจนายมาก ฉันจะคิดหาวิธีเอง นาย ช่วยฉันมามากพอแล้ว”
ในวันนั้นข้าวหอมทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลกลับ ไปที่บ้านวริมโชค ในตอนที่เธอกลับไป มาวันประชุมอยู่ที่ ห้องทำงาน

เธอแบน้ำ แล้วสวมใส่ชุดนอนลูกไม้เซ็กซี่สีดำ เธอ เข้าไปข้างในโดยเท้าเปล่า แล้วปิดคอมพิวเออร์โดยตรง จากนั้นก็ฉีกขาผู้ชายออก นั่งลงบนขาของผู้ชาย

“มาวิน เอาฉัน”

ความเร่าร้อนที่พุ่งเข้ามากะทันหันทำให้มาวินรู้สึก หวั่นไหวในใจ จากนั้นก็เห็นยัยเจ้าเล่ห์ที่เปลือกายและน่า เย้ายวนดึงดูดผู้คน

ร่างกายของเขามีการตอบสนองแล้ว จากนั้นในหัว สมองก็มีภาพของDNA โผล่ขึ้นมา แววตาก็กลับไปสุขุม และเย็นชาเหมือนเดิม

“ข้าวหอม อย่าลืมนะว่าตอนนั้นคนที่จะหย่าคือเธอ ตอนนี้เธอจะให้ฉันขึ้นเอาเธอ ก็คือเธอ

“ขอร้องล่ะ นายเอาฉันเถอะ! เอาฉัน! แม่ฉันจะไม่

ไหวแล้ว ฉันต้องการเงินจำนวนมากเพื่อไปรักษาเธอ ขอร้องนายล่ะ!”
ข้าวหอมร้องไห้โดยไม่ออกเสียง รีบไปฉีกเสื้อผ้า ของเขาด้วยความกระวนกระวาย

ร่างกายที่เร่าร้อนของมาวิน พอสัมผัสกับเธอแล้วยิ่ง จะระเบิดเข้าไปใหญ่ เขาพลิกตัวเธอขึ้นไปยังบนโต๊ะ

“ข้าวหอม เธอเป็นคนมาหาฉันเอง!” หลังจากพูดจบ ก็เริ่มเข้าจังหวะโดยไม่มีฉากแรก

มือข้างหนึ่งของข้าวหอมรองไว้ใต้ท้อง รองรับการ โจมตีที่รุนแรงของผู้ชาย

หลังจากทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอถูกทิ้งอยู่บนโต๊ะ แล้วมีเงินมากมายโปรยอยู่บนพื้น

ข้าวหอมอดทนกับความเจ็บปวดของร่างกายแล้วจัด เสื้อผ้า ยื่นมือกำลังจับเก็บเงิน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น เธอรับขึ้นมา

“ข้าวหอม ขอโทษจริงๆ คุณน้ากระโดดตึกแล้ว ตอน ที่มีคนไปเห็น คุณน้าท่า….ไปแล้ว