ตอนที่6 จงใจใส่ร้าย

มีเหอคิดว่านางแกล้งทําเป็นใจเย็นๆ เพราะก่อนหน้านี้ในจวน

จิ้งโก๋วพี่สาวคนนี้โด่งดังด้านความเอาแต่ใจจองหองคาดไม่ ถึงเลยว่าหลังเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วได้เรียนรู้ความอดทน ไปเธอยิ้มและแอบดึงแขนเสื้อกลับพูดว่า “พี่สาวสนใจกับ เรื่องการเย็บปักตั้งแต่เมื่อไหร่

ซูเซียหันหน้าไปด้านข้าง ใคร่ครวญแล้วพูดว่า “ไม่ใช่สนใจ กับเย็บปักถักร้อยข้าแค่สนใจกับวิธีการเย็บเข็มสำหรับ ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดคือทำการ ผ่าตัดที่สมบูรณ์แบบซึ่งรวมถึงขั้นตอนสุดท้ายการเย็บเข็ม

มีเหอยิ้มเบาๆแล้วไปนั่งตรงข้ามซูเซียวิเคราะห์ดูชูเซียและ พูดว่า ตั้งแต่ท่านพี่แต่งเข้าตำหนักอ๋อง ก็ไม่เคยกลับบ้านสัก ทีและป่วยพอดีในวันที่น้องแต่งเข้ามาจึงไม่ได้ดื่มน้ำชาของ น้องความจริงในใจน้องหวาดระแวงอยู่เสมอแม้ว่าท่านอ๋อง บอกว่าไม่จําเป็นเพราะว่าพี่สาวอยู่ตำแหน่งพระชายาเอกแต่ ไม่มีอำนาจจริงทุกคนที่อยู่ในตำหนักรู้แค่พระชายาหราว คนเดียวก็พอแต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรน้องก็ต้องส่งน้ำชามาให้ ท่านพี่แต่พอดีท่านที่ไม่สบายน้องจึงต้มยามาแทนซาขอให้ ท่านพี่หายไวๆ” พูดจบก็สั่งให้สาวใช้ส่งยามาวางบนโต๊ะ และพูดเพิ่มเติมว่า “ลืมบอกท่านที่เรื่องหนึ่งคือท่านอ๋องช่วย ตั้งชื่อหราวมาให้น้องไม่ทราบว่าท่านพี่รู้สึกไพเราะดีหรือไม่
ซูเซียมองดูถ้วยยาที่อยู่บนโต๊ะยานั้นยังมีไอร้อนขึ้นมาก ลิ่นดอกคําฝอยทิเบตกระจายทั่วห้องยานี้มีผลในการส่งเสริม การไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะปวดท้องประจำเดือน แต่ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหลังจากนอน ป่วยมานานความเจ็บป่วยนั้นยังอยู่ในร่างกายดื่มได้แต่ซุป อุ่นๆเท่านั้นส่วนดอกคำฝอยทิเบตนั้นเป็นธาตุเย็นและไม่ เหมาะที่จะให้ผู้หญิงกินอย่างมาก โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคย คลอดลูกมาก่อนแต่ถ้าไม่ใช่เพื่อการรักษาโรคเธอไม่เห็น ด้วยกับผู้หญิงที่ดื่มดอกคำฝอยทิเบต

ความทรงจําในสมองบอกกับเธอว่าร่างกายหลิวหยิ่งหลง ไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็กๆป่วยตลอดทั้งปีถ้าดื่มยานี้ต้องตายแน่

“งั้นวางไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม “ซูเซียตั้งใจไม่ตอบ คำถามสุดท้ายของนางและพูดอย่างใจเย็นตอนนี้เธอรู้แล้ว ว่ามีเหอเป็นพันธมิตรหรือศัตรูแล้วแต่เรื่องของตัวเองเธอก็ ยังไม่รู้ชัดเจนเวลานี้จึงไม่ควรไปมีปัญหากับนางอีกอดทนไป ก่อนจะเป็นอะไรได้

“หากยาเย็นแล้วมันจะไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ดีท่านพี่รีบ ดื่มยาเถิด ” เหอตอบช้าๆแม้จะเป็นการเสนอให้เธอดื่มยา ใบหน้าไม่มีความกังวลราวกับว่าซูเซียจะดื่มหรือไม่นางก็ไม่ สนใจ

เซี่ยตอบรับไปเงยหน้ามองไปยังแสงแดดนอกหน้าต่าง เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเดือนไหนได้แค่เดาว่าน่าจะหลังวันไหว้พระจันทร์เป็นฤดูที่เย็นสบายเธอหันถามมีเหอว่า “ยาที่น้อง ส่งมาวันนี้เป็นยาอะไรหรือเหมาะกับการรักษาอาการข้าหรือ ไม่

มีเหอยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า “คำถามท่านพี่ช่างน่าขัน

จริงๆหรือท่านพี่คิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าพี่ตนเองหรือนี่เป็น

ยาชูกำลังท่านพี่เพิ่งหายป่วยยังไงก็ต้องกินยาชูกำลังเพื่อให้ ร่างกายแข็งแรงขึ้น ซูเซี่ย โอ้ไปคำเดียวแล้วพูดว่า “งั้นขอบใจน้องนะเธอลุก ขึ้นจากเก้าอี้อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกจึงหันมาพูดกับ

เหออย่างเย็นชา” ในเมื่อเป็นยาชูกำลังงั้นน้องก็ดื่มเลย

มีเหอตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปไม่น่าดูกะทันหันน้ำเสียง แหลมขึ้น “ท่านพี่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงหรือคิดว่า น้องจะใส่ยาพิษฆ่าท่านพี่จริงหรือ

ซูเซียตะลึงไปเล็กน้อยไม่เข้าใจว่านางโกรธทำไมมองเห อและพูดว่า “พี่ไม่ได้คิดอะไรน้องบอกว่านี่เป็นยาชูกำลังนั้น แสดงว่าดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแล้วจะเป็นยาพิษฆ่า คนได้อย่างไรกันอีกทั้งน้องบอกแล้วว่าพี่ร่างกายอ่อนแอจึง ส่งยามาให้แต่พี่คิดว่าช่วงนี้น้องต้องดูแลท่านอ๋องก็สมควร ที่ จะดื่มยานี้มากกว่า จึงให้น้องดื่มน้องต้องขอบใจพี่ที่เห็นใจ น้องไม่ใช่มาสงสัยอย่างไม่มีสาเหตุ

มีเหอเงยหน้าจ้องซูเซียด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ละสายตาจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา ท่านพี่ยังคิดว่าที่นี่เป็นที่บ้านหรือแม้ว่า ตอนนี้ท่านเป็นพระชายาเอกแต่ก็ควรทราบว่าที่จะเป็นหรือ จะตายขึ้นอยู่กับน้องทั้งนี้ยาชามนี้พี่ดื่มแล้วเรื่องนี้ก็จบแต่ถ้า ไม่ดื่มก็อย่าโทษว่าน้องโหดร้าย

พอนางพูดจบแม่นมกับเสี่ยว รีบก้าวไปข้างหน้าแม่นมพูด ด้วยเสียงโกรธว่า “พระชายารองพูดแบบนี้ไม่กลัวจะเข้าหู ของฮองเฮาหรือเจ้าค่ะ”

มีเหอดวงตาเป็นประกายเหลือบมองแม่นมแล้วก็ยิ้มให้ เซี่ยพูดว่า “ท่านพี่สนิทชิดเชื้อกับฮองเฮายังไม่ทราบหรือว่า ฮองเฮาออกไปทำบุญที่วัดหูโก๋วสิ้นปีถึงจะกลับหรือ

เสี่ยวและแม่นมหน้าซีดเผือดทันทีเธอสองคนรู้เรื่องนี้มา ตั้งแต่แรกเพราะฮองเฮาออกพระราชวังไปแล้วท่านอ๋องถึงมี โอกาสแต่งงานกับท่านหญิงมีเหอถึงตอนนั้นฮองเฮากลับมา ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว

ซูเซียมองเหอถอนหายใจเบาๆ ที่น้องพูดหมายความว่า น้องต้องการให้พี่ดื่มยาชามนี้ใช่หรือไม่”

มีเหอสีหน้าไม่เปลี่ยนแค่ลืมตาขึ้นและพูดว่า “ท่านพี่เป็น พระชายาเอกและยังรู้ตัวตีด้วยยาชามนี้ดื่มหรือไม่รู้ ใจไม่ต้องถามถึงน้อง อยู่แก่

เซียยกยายามนั้นขึ้นมายิ้มอย่างโล่งใจแล้วปล่อยมือ ซามนั้นก็กระแทกลงบนพื้นแตกลายเป็นหลายชิ้นยาหกเลอะรอบๆกระเด็นโดนรองเท้าของซูเซียไปนิดหน่อย