ตอนที่ 4 เปลี่ยนเป็นอีกคน

ซเชี่ยลุกขึ้นเอื้อมมือกดจุดที่โดนดาบแทงแผลเจ็บจนจะน้ำตา จะไหลไม่แน่ใจว่ากระดูกหักหรือเปล่า

ตอนนี้มีองครักษ์อีกหลายคนเข้ามาช่วยต่อสู้ชายชุด คิดว่าสู้ไม่ไหวแน่จึงใช้วิธีที่ดีดตัวออกจากองครักษ์สองฝั่ง เขาใช้พลังสุดท้ายโยนดาบวิ่งไปหาหลี่เฉินเป็นดาบยาวบิน ออกไปถึงแม้ว่ามีองครักษ์ปกป้องอยู่ด้านหน้าของหลี่ เฉินเล่นแทงดาบนั้นผ่านร่างกายขององครักษ์ด้านหน้าทะลุ ไปถึงท้องของหลี่เฉินเย่น

พวกองครักษ์ตะโกนว่า “ท่านอ๋อง!!!”

ชูเซียตกตะลึงรีบระงับอาการเจ็บปวดและดึงตัวเองไปหา หลี่เฉินเล่นกับองครักษ์คนนั้นโชคดีที่ว่าบาดแผลหลี่เฉินเล่น ไม่ลึกเพราะว่ามีองครักษ์กันอยู่ข้างหน้า

แต่องครักษ์อาการแย่แล้วดาบแทงผ่านท้องทะลุลำไส้ แน่นอนตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดตรงที่เขานอนอยู่เต็มไปด้วย เลือด

เธอก้มตัวลงตรวจเช็คแล้วพูดเบาๆว่า “เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะช่วยเจ้าเองตอนนี้ข้าจะช่วยให้เลือดหยุดไหลก่อนนะ

เธอหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาและตัดเสื้อเขาแผลใหญ่มากขนาดไม่น้อยกว่าห้าเซนติเมตรองครักษ์อีกคนส่งยารักษา บาดแผลมาให้เธอตะลึงไปเล็กน้อยนึกได้ว่าตอนนี้อยู่ใน สมัยโบราณเธอใช้ฟันกัดฝาขวดยาออกเทาลงไปบนแผล แล้วใช้ผ้ามัดไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหล

องครักษ์คนนั้นไม่ได้สติแล้วดวงตาก็ค่อยๆปิดลง โชคดีที่ เลือดหยุดไหลการหายใจก็กลายเป็นปกติแล้วแต่ชูเซียรู้ว่า อาการของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะว่าดาบทะลุผ่าน ร่างกายคงทําให้อวัยวะภายในมีการเสียหายส่วนหลั เฉินเล่นลุกขึ้นมาโดยความประคองขององครักษ์แล้ว บาดแผลไม่ลึกแต่เลือดยังไหลอยู่

เขามองไปที่ซูเซียสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยในแบบ เดียวเขาก็เก็บอารมณ์นั้นไว้แล้วพูดกับพวกองครักษ์อย่าง เดือดจัด เจ้ารีบไปตรวจสอบข้าต้องรู้ว่าใครกันแน่ที่อยาก ฆ่าข้า!”

องครักษ์คนหนึ่งแต่งตัวเหมือนหัวหน้าตอบว่า “ข้าน้อยจะ

รีบไปตรวจสอบขอรับ จากนั้นก็พาพวกองครักษ์ออกไป คนใช้ที่อยู่ข้างๆ หลี่เฉินเย่กำลังจะเข้าไปประคองเขาไว้แต่ ถูกหลี่เฉินเป็นยื่นมือกันไว้และถามว่า “เชิญหมอหลวงหรือ

ยัง”

คนใช้ตอบว่า “เชิญหมอหลวงแล้วขอรับ”

เนื่องจากที่พระราชวังได้จัดหมอหลวงหนึ่งคนมาช่วยดูแลรักษาร่างกายให้ท่านอ๋องเท่านั้นจึงไม่ต้องออกไปเชิญหมอที่ ข้างนอกหลี่เฉินเล่นมองไปที่องครักษ์คนนั้นพูดว่า “ข้าไม่ให้

เขาตาย”

ชูเซียลุกขึ้น ใบหน้าและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือดมองหล เฉินเล่น

และบอกว่า ไม่ต้องห่วงเขาไม่เป็นไร”

สายตาหลี่เฉินเล่นจ้องมองที่เธอคิ้วขมวดขึ้นเหมือนมอง เห็นคนที่ไม่รู้จักมาก่อนสักพักเขาจึงถามเธอว่า “เจ้าไม่กลัว เลือดแล้วหรือ?”

ชูเซียตกใจมีความทรงจำบางอย่างผุดเข้ามาในหัวก่อน หน้านี้หลิวหยิงหลงเป็นคนที่กลัวเลือดมากเพียงแค่เห็นก็เป็น ลมได้

เธอพูดด้วยหน้าซีดขาว

“ข้ากลัวแต่ตอนนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายผู้อื่นจึง ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วสายตามีความสงสัยแวบนึงหมอ หลวงมาถึงพอดีก่อนที่หมอหลวงจะทำความเคารพหลี่เฉินเย่ นก็สั่งว่า “ดูเขาก่อน”

หมอหลวงมองไปองครักษ์แวบเดี่ยวและกลับมองดูรอย เลือดที่อยู่บนเสื้อผ้าของหลี่เฉินเย่นรีบพูดว่า “ไม่ได้ท่านอ๋องทรงได้รับบาดแผลข้าขอช่วยรักษาท่านอ๋องก่อน” หลี่เฉินเย นขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียง โกรธ”รักษาชีวิตเขาก่อนพระ ชายาเอกของเปิ้นหวังจะช่วยรักษาและพันแผลให้เป็นหนัง เอง”

ซูเซียตกใจเล็กน้อยคาดว่านี่เป็นการหยั่งเชิงของเขาแน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ไปใส่ใจเรื่องนั้นบาดแผลของเขายังมี เลือดไหลไม่หยุดแม้ว่าแผลไม่ลึกแต่ทิ้งไว้อย่างนี้ก็อันตราย ต่อชีวิตได้

เธอจึงส่งคนใช้ว่า”ไปประคองท่านอ๋องเข้าไปในห้อง เตรียม กรรไกรและผ้าสะอาดมา

หลี่เฉินเล่นถูกพาเข้าไปที่เรือนเหลียนยืนอนอยู่บนเตียง เซียใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของเขาออกมองดูก็รู้ว่าแผลไม่ลึก และไม่ได้ทําให้อวัยวะภายในเสียหาย

เธอพูดอย่างอ่อนโยนและมืออาชีพว่า “ตอนนี้ข้าจะช่วย ล้างแผลให้ท่านอาจจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อยอดทนหน่อยนะ

หลี่เฉินเล่นไม่ได้พูดอะไรแต่สายตามองตามเธออยู่ตลอด

เมื่อมือแตะร่างกายของเขาอีกภาพที่เธอกับเขานอนด้วย กันก็ผุดเข้ามาในหัวอย่างไม่รู้ตัวทันใดนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้น เหมือนมะเขือเทศ

“เจ้าตั้งใจหน่อย ความว้าวุ่นใจของนางทำให้เขาเจ็บแผลจึงขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียง โกรธ

“ฉันขอโทษ”ชูเซียพูด ขอโทษโดยไม่รู้ตัว ในใจก็โทษ ตัวเองในความไม่เป็นมืออาชีพเมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วยความ คิดที่ไม่เกี่ยวควรจะไม่นึกถึง

หลังจากล้างแผลฆ่าเชื้อเสร็จจะต้องใส่ยารักษายารักษา เป็นผงสมุนไพรมีส่วนผสมโสมซาซีซึ่งเป็นยาที่ดีในการหยุด เลือดเธอเคยศึกษายาสมุนไพรจีนมาก่อนแม้ว่าไม่ค่อย ชานาญแต่ก็พอทราบนิดหน่อยพันผ้าพันแผลเรียบร้อยแล้ว

เธอก็ถอยตัวและบอกว่า “ท่านอ๋องไม่ได้เป็นอะไรมากนัก ผ่อนสองสามวันก็หายแล้ว”

หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงแหบว่า “เจ้ามานั่งใกล้ๆข้า

ซูเซียเงยหน้าขึ้นและเห็นสายตาแปลกๆของเขาในใจ หวาดผวาเล็กน้อยจึงรีบถอยหลังสองก้าวตอบว่า “ข้าขอกลับ ไปเปลี่ยนชุดขอตัวก่อน

พูดจบก็เดินออกมาจากประตูแล้วลากเสี่ยวที่ยังงุนงงอยู่

รีบหนีไป

เสี่ยวจี่กลับมาถึงที่เรือนรูหย์ก็ยังงุนงงอยู่นางถามเซีย ด้วยความประหลาดใจว่า “ท่านหญิงท่านไม่กลัวเลือดแล้ว หรือเจ้าค่ะ”

ชูเซียหายใจออกและตอบว่า “ข้ากลัวจู่ๆ ในเวลานั้นกลับไม่ได้กลัวแม้แต่นิดเดียวแต่ตอนนี้คิดย้อนกลับไปก็รู้สึกกลัว ขึ้นมา”

แม่นมกับสาวใช้รีบเตรียมน้ำมาให้ชูเซียอาบน้ำแล้วเลือก ชุดที่สวยงามมา ให้บอกว่า”ท่านหญิงพักเรื่องนั้นไว้ก่อนวันนี้ เป็นวันแต่งงานของแม่หญิงมีเหอท่านหญิงเป็นพี่สาวแถมยัง เป็นพระชายาเอกด้วยต้องแต่งชุดให้เรียบร้อยชุดพระชายา เอกสีแดงชุดนี้เหมาะที่สุดเจ้าค่ะ”

ซเซี่ยลุกขึ้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เอวแล้วรู้สึกภาพตรงหน้ามืดลงก็ล้มลงบนพื้น ก็รู้สึกปวด