บทที่ 3

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้รังเกียจและพูดจาเข้าหูอีกต่างหาก ทำให้ จางลี่เริ่มยิ้มได้ อย่างน้อยก็มีอีกหนึ่งคนที่เห็นใบหน้าของนาง แล้วเกิดอาการตื่นกลัว ทำให้ความมั่นใจเริ่มกลับคืนมา

“ข้าดีใจที่เจ้าไม่ได้กลัวและรังเกียจข้าเหมือนเช่นคนอื่น จาก นี้ไปข้าต้องรบกวนให้เจ้าช่วยดูแลแล้วนะ”

“หม่อมฉันก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับพระชายาด้วยเพคะ

หม่อมฉันเพิ่งจะเข้ามาทำงานรับใช้ในตำหนักแห่งนี้ได้ไม่นาน

เช่นกันเพคะ”

“อ้าวหรือ แล้วก่อนหน้านี้เจ้าอยู่ที่ไหนมาก่อน

“ครอบครัวของหม่อมฉันตายด้วยโรคระบาดกันหมด เหลือ เพียงหม่อมฉันแค่เพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตรอด” ผิงเอ๋อร์ทําหน้า เศร้าลงเมื่อกล่าวถึงครอบครัว

“ข้าเสียใจด้วยนะที่เจ้าต้องมาสูญเสียคนที่รักไปเร็วเช่นนี้”

“ขอบพระทัยเพคะ แต่ว่าตอนนี้หม่อมฉันเริ่มทำใจได้บ้างแล้วเพคะ”
“ดีแล้วล่ะ คิดเสียว่าการเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมชาติ เราเองก็ต้องจากโลกใบนี้ไปเช่นกัน แต่จะตอนไหนนั้นก็สุดแล้ว แต่เบื้องบนเป็นผู้กำหนด ว่าแต่โรคระบาดมันคือโรคอะไรเจ้าพอ จะบอกข้าได้ไหม”

“หม่อมฉันก็ไม่ทราบเช่นกันเพคะ รู้เพียงว่าตอนนี้ชาวบ้าน กำลังติดโรคนี้กันเยอะมาก ๆ จนต้องต่อคิวไปรักษาที่โรงหมอ ใจกลางเมือง ใครไม่มีเงินก็ต้องทยอยล้มตายไป เพราะมีแค่ หมอพวกนั้นที่มียารักษาได้

“แปลกจริง หมอเมืองนี้มีน้อยขนาดนั้นเชียวหรือ

“เพคะ มีน้อยมาก ๆ แถมยังหน้าเลือดเรียกเก็บค่ารักษา จํานวนไม่น้อย ชาวบ้านในแคว้นเปียทำไร่ทำสวนซะส่วนมาก คนรวยในเมืองก็ไม่มากเหมือนแคว้นซน จึงไม่ใช่พวกมีเงินทอง มากมายขนาดนั้น นั่นทำให้ล้มตายเป็นจำนวนมาก

“เป็นเช่นนี้แล้วเหตุใดท่านอ๋องจึงไม่ยอมออกไปช่วยเหลือ ปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

“ท่านอ๋องช่วยเท่าที่ช่วยได้เพคะ ที่หม่อมฉันได้เข้ามารับใช้ ก็เพราะท่านอ๋องเห็นว่าไม่มีที่ไป หมอหลวงที่มีก็ไม่เพียงพอ อีก อย่างไม่มีผู้ใดที่จะสามารถรักษาให้หายได้เหมือนเช่นหมอพวก นั้นเพคะ”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง วันหลังเจ้าพาข้าออกไปดูได้ไหม ข้าอยาก จะเห็นอาการของคนที่เป็นโรค เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

“พระชายามีความรู้เรื่องการแพทย์หรือเพคะ”
ข้าพอความเรื่องการรักษาด้วยสมุนไพรมา ช่วย แบ่งเบาภาระของท่านอ๋องบ้าง นั่นความตั้งใจของข้าตั้งแต่ ก่อนมานี่”

“เพคะ หม่อมนี้ หม่อมฉันคงจะคอขาดแน่ ”

“เราไม่ต้องให้ใครรู้สึ อีกอย่างท่านอ๋องไม่คิดจะสนใจแล้ว ข้าอยากใกล้เลยด้วยซ้ำ หากไปไหนมาไหนคงใช่เจ้าเป็นเรื่องสำคัญมาก

“เรื่องอะไรเพคะ

“อย่าให้ใครรู้เรื่องใบหน้าข้าเป็นเช่นนี้เด็ดขาด”

ทำไมหรือเพคะ หม่อมฉันคิดมันไม่เรื่องหากไม่ผู้ใดเลยพระชายาต้องคลุมผ้าอย่างตลอด นะคะ

“คนต่างหาก พระองค์ต้องการให้ใครเห็นหน้าข้าเพราะกลัวว่าทำให้พระองค์ต้องอับอายขายหน้าที่มีชายาอัปลักษณ์เช่นนี้

เป็นแค่เราสองคนนะเพคะ” เอ๋อร์ตอบรับด้วยรอยยิ้มที่ใสซื่อ นั่นทำให้จางนึกเอ็นดูเด็กสาวนางนี้เสียแล้ว
“ขอบใจมากที่เข้าใจข้า ได้พบกันแค่ไม่นานแต่ทำไมข้ารู้สึก ราวกับว่ารู้จักกับเจ้ามานานแล้วเสียอย่างนั้น

“หม่อมฉันก็รู้สึกเช่นกันเพคะ”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าออกไปก่อนเถิด ข้าทำเองได้

“เพคะพระชายา”

จางมองตามหลังสาวน้อยผู้นั้นไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถอน หายใจแล้วเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ หยิบ ผ้าเช็ดหน้าที่ตั้งใจปักไว้ เพื่อนำมามอบให้ผู้เป็นสามีในคืนแรกที่ เข้าห้องหอ หากทว่ามันคงไม่มีโอกาสถึงมือชายผู้นั้นแล้ว แค่ ใบหน้านางยังไม่อยากเห็นแล้วมีหรือที่จะรับของเช่นนี้ไปเก็บไว้

“ถึงอย่างไรข้าก็จะเอาชนะใจท่านอ๋องให้ได้ ข้าจะไม่มีวัน ยอมแพ้แน่นอน”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกก็ทำให้นางมีแรงฮึดสู้ จะไม่ยอมเป็นสตรีที่อ่อนแอโดยเด็ดขาด เพราะหากเป็นเช่นนั้น นางก็จะแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น โดนบุรุษเป็นมาทั้งชีวิตจนชินชาไปแล้ว เมื่อมีโอกาสแล้วมีหรือจะยอมให้มันหลุดลอยไป ไม่ว่าอย่างไร ก็ตามนางจะต้องได้เป็นเจ้าของหัวใจท่านเว่ยอ๋องผู้นี้ให้ได้ เป็น ชายาที่พระองค์ยอมรับในสักวัน