บทที่ 2

“ท่านอ๋องไม่คิดจะเปิดผ้าคลุมหน้าหม่อมฉันก่อนหรือเพคะ”

“ไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับข้า” น้ำเสียงอันไร้เยื่อใยนั่นทำให้ ดวงใจน้อย ๆ แตกสลาย ทั้งที่ยังไม่ได้รู้สึกรักเขาเลยสักนิด เคย โดนบุรุษปฏิเสธมาหลายต่อหลายคนแล้ว หากทว่าเขาคนนี้ ทำให้นางเจ็บปวดที่สุด

จางลี่ตัดสินใจยกมือขึ้นจับชายผ้าก่อนจะดึงมันออก ทำให้ ใบหน้าของนางปรากฏต่อสายตาของท่านอ๋อง เมื่อได้เห็น ใบหน้าชายาของตนแล้วก็เบิกตามองด้วยความตกใจ อึ้งจนไม่ สามารถเอื้อนเอ่ยค่าใดออกมาได้ ตอนแรกเข้าใจว่าฮ่องเต้ได้ คัดเลือกชายาผู้มีใบหน้างดงามมาให้ ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่ชอบใจอยู่แล้วยิ่งไม่ชอบเข้าไปอีก พาลโกรธไปถึงฮ่องเต้เสีย ด้วยซ้ำ

“อย่างน้อยท่านอ๋องควรจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหม่อม ฉัน หม่อมฉันมิใช่สตรีผู้มีใบหน้างดงาม แต่หม่อมฉันจะพยายาม ทำหน้าที่ชายาของพระองค์ให้ดีที่สุดเพคะ”

“ข้ารู้สึกสมเพชเจ้ายิ่งนัก ใบหน้าอัปลักษณ์เช่นนี้แล้วเหตุใดจึงบังอาจมาเป็นชายาของข้า เห็นอย่างนี้แล้วขายังจะไม่ยอม แตะเนื้อต้องตัวเจ้าแม้แต่น้อย หากยังอยากอยู่ในตำแหน่ง ชายา ของข้าต่อไป ให้นำผ้ามาปกปิดใบหน้าอันอัปลักษณ์ของเจ้าไว้ อย่าให้ผู้ใดเห็นมันเป็นอันขาด หากไม่เช่นนั้นช้าคงต้องรู้สึก อับอายขายหน้าอย่างแน่นอน”

กล่าวจบแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้จางลี่จมอยู่กับความทุกข์ ระทมที่ต้องโดนเมินตั้งแต่คืนแรกที่เข้าห้องหอ นางทรุดตัวลงนั่ง บนเตียงอีกครั้ง หยาดน้ำตาหยดแหมะลงก่อนที่เปลือกตาสวยจะ ปิดตามลงมา มือเรียวเลื้อยขึ้นไปสัมผัสที่แก้มข้างที่มีปานสีดำ บดบังความงามเอาไว้ เหตุใดนางจึงต้องเกิดมาอาภัพเยี่ยงนี้ เหตุใดไม่เกิดมามีใบหน้างดงามไร้ที่ติเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

“ฮือ ๆ ทำไม ทำไมฟ้าต้องส่งให้ข้าเกิดมาอัปลักษณ์เช่นนี้ ทําไมต้องเป็นข้า

จางลี่ฟุบตัวลงก้มหน้าร้องไห้เขียนจะขาดใจ หากนางตัดสิน ใจปฏิเสธการวิวาห์ในครั้งนี้คงจะไม่ต้องเจ็บปวดและเสียใจ หากทว่าไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นนาง จะต้องอดทน ให้ถึงที่สุด ทำหน้าที่ชายาให้ดีที่สุด และพิสูจน์ให้ ท่านอ๋องยอมรับนางด้วยความดี มันคือสิ่งเดียวที่นางจะทำได้ แม้ว่าโอกาสที่จะเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะนั้นแทบไม่มีเลย

เช้าวันต่อมาจางลี่รู้สึกตัวเพราะมีสาวน้อยนางหนึ่งเข้ามาทำ อะไรเสียงดังกุกกักอยู่ไม่ไกลจากเตียง นางลุกขึ้นโดยไม่ลืมที่จะนำผ้าคลุมหน้าเอาไว้ เพราะกลัวว่านางกำนัลจะเห็นแล้วตกใจ อีกอย่างนางยังจําคำสั่งของเว่ยอ๋องได้ดีว่าห้ามให้ใครเห็น ใบหน้าอันอัปลักษณ์นี้

“เจ้าเข้ามาทำอะไร

“หม่อมฉันได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้เข้ามาเตรียมน้ำให้ พระชายาเพคะ”

“อ้อ งั้นหรือ เตรียมเสร็จแล้วออกไปข้างนอกได้เลย เดี๋ยวข้า จัดการเอง”

“เพคะพระชายา”

นางกำนัลผู้นั้นกำลังจะเดินออกไป ทว่าจางลี่จำได้ว่าเว่ย องได้ส่งนางกำนัลมารับใช้ จึงคิดว่าน่าจะเป็นนางผู้นี้และควรจะ ผูกมิตรเอาไว้เสียก่อน

“เดี่ยว”

“พระชายามีอะไรให้หม่อมฉันรับใช้อีกหรือเพคะ”

“เจ้าคือคนที่ท่านอ๋องส่งมารับใช้ข้าใช่ไหม”

“เพคะ”

“แล้วเจ้าชื่ออะไร”

“หม่อมฉันผิงเอ๋อร์เพคะ ต่อไปนี้หม่อมฉันมีหน้าที่รับใช้พระ ชายา หากประสงค์สิ่งใดบอกหม่อมฉันได้ทุกเมื่อเลยเพคะ”

“ขอบใจเจ้ามาก ข้ายังไม่คุ้นชินกับตำแหน่งพระชายาสักเท่าไหร่ หากมีอะไรที่ข้าทำไม่ถูกไม่ควรรบกวนเจ้าช่วยกล่าว เตือนข้าด้วย” แม้ว่าก่อนมาฮองเฮาได้ให้คนมาช่วยสอนเรื่อง การวางตัวในฐานะพระชายามาอย่างเข้มข้นแล้ว หากทว่านาง ยังคงต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายจากที่นี่ และการที่จะทำมันออก มาดีนั้นต้องให้เจ้าถิ่นเป็นผู้ช่วยแนะแนวทาง

“หม่อมฉันมิบังอาจ แต่หากเป็นความประสงค์ของพระชายา หม่อมฉันจะพยายามทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเพคะ” แม้จะกล่าวด้วย วาจาที่คล่องแคล่ว ทว่าสิ่งที่นางกำนัลผู้นี้อยากจะรู้คือเหตุใด พระชายาจึงต้องนำผ้ามาคลุมศีรษะเอาไว้ด้วย

“เจ้าอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมขาต้องเอาผ้าปิดหหน้าไว้เช่นนี้ “หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ”

“ข้าไว้ใจเจ้าได้ใช่ไหมผิงเอ๋อร์”

“เพคะพระชายา”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้เห็นสิ่งที่คนอื่นจะไม่มีวันได้เห็น กล่าวจบแล้วจางลี่ได้เปิดผ้าคลุมศีรษะออกเพื่อให้ผิงเอ๋อร์ได้เห็น นางจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดใจเวลาอยู่ด้วยกัน อยากจะมีใครสัก คนคอยเป็นที่ปรึกษาและพูดคุยได้ทุกเรื่อง หากจะไปพึ่งพาคน เป็นสามีนั้นคงเป็นเรื่องยากยิ่งนัก

ผิงเอ๋อร์เบิกตามองแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงด้วยความ ตกใจ เกิดมายังไม่เคยเห็นสตรีนางใดมีปานดำบนใบหน้าใหญ่ โตเช่นนี้ ทั้งตกใจและเห็นใจพระชายา นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใด ท่านอ๋องจึงไม่ยอมมาค้างคืนที่นี่ แยกห้องนอนทั้งที่เพิ่งจะเข้าพิธีวิวาห์

“เห็นแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง เจ้ากลัวข้าหรือไม่

“เหตุใดหม่อมฉันต้องกลัวด้วยเพคะ พระชายาไม่ใช่คน ใจร้ายเสียหน่อย ไม่ว่าอย่างไรหม่อมฉันจะขอรับใช้พระชายาต่อ ไป คนเราเกิดมาย่อมมีความไม่สมบูรณ์แบบกันทั้งนั้น มีข้อดีข้อ เสียแตกต่างกันไป ถึงแม้พระชายาจะไม่ได้มีใบหน้าที่งดงาม เหมือนสตรีนางอื่น แต่หม่อมฉันเชื่อว่าพระชายาจะต้องเป็นสตรี ที่มีความงดงามภายในใจอย่างแน่นอนเพคะ”