บทที่ 3 ท้ายที่สุด สนใจ
นางเป็นงูขาว? !
ทหารผู้คุมตกใจจนตัวสั่น
ตามตำนานของแคว้น
งูดาเป็นอรสพิษดุร้าย
งูขาวมีความเมตตา
เมื่อหนึ่งพันปีก่อน นางพญางูขาวแปลงกายเป็นคน เคียงคู่กับจักรพรรดิแคว้นซีซย่า จักรพรรดิทำศึกสงคราม จนตายในสนามรบ งูขาวใช้พลังปราณที่สั่งสมมากว่าพันปี ช่วยจักรพรรดิรักษาแคว้นซีซย่าเอาไว้ และช่วยชีวิตชาว แคว้นซีซย่าให้รอดพ้นปลอดภัย
ส่วนนางพญางูขาวหลังจากช่วยพลังปราณของตน จนหมดสิ้น นางก็ใช้ดาบปาดคอตน แล้วสิ้นใจไปพร้อมกับ จักรพรรดิ
นางพญางูขาวมีคุณธรรมจริยธรรม
ชาวแคว้นต่างเคารพนับถือ กราบไหว้บูชานาง
ทั้งยังมีการสร้างวัดพญางูขาวเพื่อระลึกถึงคุณงาม
ความดีของนาง
พันปีที่ผ่านมานี้ ชาวแคว้นต่างซาบซึ้งในบุญคุณ ของนางพญางูขาวที่ใช้ชีวิตเพื่อปกป้องรักษาแคว้น ไม่ว่า ครอบครัวใด หากพบเจองูขาวก็จะปล่อยไปทันที ไม่มีวัน ทําร้ายหรือฆ่าเด็ดขาด !
“นางมารชั่วร้ายพูดหลอกลวง มารเช่นเจ้ากล้าดี อย่างไรมาบอกว่าตนเป็นเซียนพญางูขาว
“ฝ่าบาท เวลาไม่คอยท่า รีบถลกหนังนางมารชั่ว เถอะพะยะค่ะ”
อวี้เซี่ยนติ้งผลักทหารผู้คุมทิ้ง
ปลายมีดคมแหลมเข้ามาใกล้ เซวียน วิงวอนร้องไห้ เจียนขาดใจ “ฝ่าบาท ฝ่าบาท อย่า…ฝ่าบาทสังหารหม่อม ฉันได้ แต่อย่าทำร้ายบุตรในครรภ์ของหม่อมฉันเลยเพคะ บุตรในครรภ์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์เพคะ ได้ โปรดอย่ากระทำเช่นนี้กับหม่อมฉันและลูก…ช่วยลูกด้วย เพคะ…ลูกไม่มีความผิด…ลูกบริสุทธิ์…
ท้องน้อยของเซวียนจีที่ถูกงูฉีกกัดมีเลือดสีดำแดง ไหลรินลงมาไม่หยุด
นางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเดินไปด้านหน้า คว้า ข้อเท้าอวี่จวินหลินเอาไว้
ทว่าเสี้ยวเวลาต่อมา ชายที่รักกลับถีบนางทิ้ง “ยัง จะชักช้าอยู่ใย? ไม่รีบลงมือเสีย หรือจะให้เจิ้นลงมือด้วย ตนเอง !
“ไม่นะเพคะ ม่ายยย !!
อวี่จวินหลินคว้ากรีซมาจากมือของทหารผู้คุม มีด แหลมคมกรีดแทงแขนของเซวียนจี
เลือดสีแดงดำรินไหล แขนเรียวยาวของนางถูกมีด แหลมคมกรีดยาวกว่าสิบนิ้ว เนื้อของนางถูกถลกออกมา เสียงกรีดร้องดังระงมทั่วทั้งคุกหลวง
เซวียนจีหายใจรวยริน
นางคลานอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่น่าเวทนา น้ำตาริน ไหลอาบสองแก้ม เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่ตนรักสุดหัวใจ
ชายที่เคยรักนางยิ่งชีพ เวลานี้กลับเป็นคนถลกหนัง ของนาง “ฝ่าบาท หม่อมฉันรักพระองค์ เหตุใดพระองค์ ต้องทำเช่นนี้กับหม่อมฉันด้วยเพคะ?”
อวี่จวินหลินหมุนตัวหันหลัง
ทิ้งไว้เพียงห้าคำที่แสนเย็นยะเยือก
“ลากตัวนางออกไป
เซวียน ไม่ทันได้ครวญคราง
นางถูกโยนลงไปในบ่ออสรพิษอีกครั้ง
งูนับพันตัวกระโจนเข้าหาเซวียจี พร้อมกับกัดกินเรือน ร่างของนาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังระงม
“พวกเจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ไหนบอกว่าหนังงู สามารถถอนพิษได้ เหตุใดฮองเฮาจึงยังไม่ฟื้น!!
ภายในตำหนักตะวันออก เสียงอวี่จวินหลินตวาดดัง
ลั่น
พระอาจารย์และอัครมหาเสนาบดีคุกเข่าอธิบาย
“ปีศาจงูตนนี้ มีพลังแก่กล้า เพียงแค่หนังของมันไม่ อาจถอนพิษให้ฮองเฮาได้ จำต้องให้มันแปลงกายเป็นงู ถอนพิษให้ฮองเฮาด้วยตนเองพะยะค่ะ
“วิธีบีบให้นางแปลงกายเป็นงูคืออะไร?!?
“หากคิดไม่ออก เจิ้นจะโยนพวกเจ้าลงบ่ออสรพิษให้หมด !
พระอาจารย์เป็นกังวลจนเหงื่อเย็นไหลพล่าน เขาหันไปมองอัครมหาเสนาบดีครู่หนึ่ง
อัครมหาเสนาบดีส่งสายตาให้เขา ก่อนหน้านี้อัคร มหาเสนาบดีให้เงินเบากว่าหลายพันชั่ง เพื่อปรักปรำว่าเซ วียนจีเป็นงู ทว่าเซวียนไม่ได้เป็นงูเสียหน่อย แล้วนางจะ แปลงกายเป็นงูได้อย่างไร ?!
ทว่าเวลานี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือการรักษาชีวิต
คำโกหกนี้จำต้องโกหกให้ถึงที่สุด
“เรียกมารดาของปีศาจงูเข้าวังหลวง ลงโทษทัณฑ์ มารดาของนางโดยการ “ถลกหนัง” ต่อหน้านางพะยะค่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้นางต้องยอมแปลงกายอย่างแน่นอนพะยะ ค่ะ”
โทษถลกหนัง
คือโทษที่เหี้ยมโหดที่สุดในวังหลวง โดยการจับ นักโทษมัดเอาไว้ พร้อมกับถลหนังลงมา จนกว่าจะเห็น กระดูก และสิ้นใจในที่สุด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ