บทที่ 1 โยนนางลงไป
“โยนนางลงไป
ใต้บ่อน้ำมีงูยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
“ไม่ ขายอพบฮ่องต้ ขายอพบฮ่องเต้”
เซวียนจีกรีดร้องจนแทบสุดเสียง ทว่านางก็ถูกโยน ลงไป วินาทีนั้น เสียงกรีดร้องของนางดังระงมไปทั่วทั้งคุก หลวง…
สามวันผ่านไป
“เอาตัวนางขึ้นมา
มือทั้งสองข้างของเซวียนจีถูกล่ามด้วยโซ่เหล็ก นาง ถูกคนลากตัวขึ้นมาจากบ่ออสรพิษ
หญิงสาวที่เคยงดงามเลื่องชื่อไปทั้งแคว้นเวลานี้ นางกลับน่าเวทนาเสียจนจำไม่ได้ จำนวนมากมายทั้ง ตัวเล็กและตัวใหญ่โอบรัดเรือนร่างของนางเอาไว้ เขี้ยว แหลมคมกัดไปที่ร่างบาง กัดกินเรือนร่างของนางจนฉีก ขาดเต็มไปด้วยเลือด
กลิ่นคาวของเลือดเหม็นฟุ้งไปทั่ว
ภาพตรงหน้า ทำให้คนที่ได้เห็นขนลกชัน
บ่ออสรพิษในคุกหลวงมีงูพิษมากมายนับหมื่นตัว โยนคนทั้งเป็นลงไป หากไม่ถูกกัดกินจนตาย ย่อมต้อง ตกใจจนสิ้นลม
“ฝ่าบาท เซวียนจีคงจะสิ้นใจไปแล้วกระมังพะยะค่ะ
สิ้นเสียง…
“อวี่จวินหลิน…จวินหลิน…จฉินหลิน…ฝ่าบาทมา ช่วยหม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ?”
เสียงแหบพร่าของสตรีดังขึ้น
เซวียนจีหายใจรวยริน เรือนร่างของนางเต็มไปด้วย เขี้ยวงู เลือดสีดำทมิฬรินไหลออกมา…
ด้านนอกรั้วเหล็กหนา บุรุษในชุดสีเหลืองทองยืน มองนางด้วยแววตานิ่งงัน
ในที่สุดนางก็รอจนเขามา
ในที่สุดบุรุษที่นางรักก็มาพบนาง
เพียงแต่รอยยิ้มบนดวงหน้าของสตรียังไม่ทันได้คลื่ ยิ้ม บุรุษหนุ่มกลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก คล้ายอยาก อีกต่างหายเป็นชิ้น (ยางมารร้าย เถ้ายังไม่ยอมรับความคิดอีกรี ! ”
เซวียนจีสั่นเทาไปทั้งตัว
ดวงหน้าของนางเต็มไปด้วยแผลที่ถูกงูกัด
ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่นางอดทนมานานกว่า สามวันสามคืน กลับแลกมาด้วยคำว่า “นางมารร้าย?”
ไม่ !
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ใช่งู พระองค์อย่าได้เชื่อคำพูด ของผู้อื่น หม่อมฉันไม่ได้วางยาพิษฮองเฮา หม่อมฉันถูก ปรักปรําเพคะ”
สามวันก่อน
อวี่จวินหลินแต่งตั้งอวี้จูเหยาบุตรีอัครมหาเสนาบดี
เป็นฮองเฮา
ทว่าในพิธีแต่งตั้งฮองเฮา อวี้จที่เพิ่งได้รับการแต่ง ตั้งกลับหมดสติกะทันหัน ท่านพระอาจารย์กล่าวว่าอวี้จถูก ปีศาจงูวางยาพิษ อีกทั้งปีศาจงูที่วางยาพิษนี้ซ่อนตัวอยู่ใน ตำหนักทิศตะวันตกของวังหลวง
ทหารรักษาการณ์จำนวนมากบุกรุกเข้ามาในตำหนัก ตะวันตกของเซวียนจี พวกเขาตรวจพบซากงูดำกว่าสิบตัว บนเตียงนอนของนาง
ท่านพระอาจารย์ชี้ว่าเซวียนซีเป็นปีศาจงูแปลงกาย มา พร้อมครหาว่านางเกลียดชังฮองเฮาอวี้เหยาคนใหม่ จึงได้คิดวางยาพิษสังหารฮองเฮา
“หุบปาก นางมารร้าย ! ทหารรักษาการณ์ตรวจพบ ซากงูดำนับสิบตัวในตำหนักตะวันตก มีหลักฐานชี้ชัดเช่น นี้ เจ้ายังอยากจะแก้ตัวอีกหรือ? ! ”
อัครมหาเสนาบดีอวี้ปรากฏตัวขึ้นมาด้านหลังอวี่จวิน
หลิน
ผู้เฒ่าคนนี้ร่วมมือกับพระอาจารย์กล่าวหาว่านางเป็น ปีศาจแปลงกายเป็นคน
“ฝ่าบาท เวลานี้ฮองเฮายังคงนอนไม่ได้สติเพราะ พิษงู หากนางไม่คืนร่าง เกรงว่าจะไม่อาจช่วยฮองเฮาได้ พะยะค่ะ”
คำพูดเพียงคำเดียวของอวี้เซียนติ้ง จุดประกายเพลิง
โทสะของอวี่จวินหลิน
เดิมทีเซวียน ไม่เชื่อว่าอวี่จวินหลินเป็นผู้สั่งการให้ ทหารโยนนางลงบ่ออสรพิษ
นางทุกข์ทรมานอดทนข้ามคืนวัน รอให้เขามาช่วย ด้วยความโง่เขลา ทว่าเวลานี้…
“หากเหยาเอ๋อ ไม่ฟื้นขึ้นมา เจิ้นจะฉีกร่างเจ้าเป็น ชิ้นๆ ให้วิญญาณของเจ้าแหลกสลาย !
เทียบกับบาดแผลที่ถูกงูกัดบนเรือนร่าง
คำพูดสาปแช่งของอวี่จวินหลินทำให้เซวียน รู้สึก ตายทั้งเป็น
ครั้งหนึ่งเคยรักใคร่ร่วมเคียงหมอน ผู้ที่เคยบอกว่า จะรักนางไปชั่วชีวิต เขาคือคนเดียวกันกับบุรุษตรงหน้า หรือ? ! “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ