ตอนที่11รูปลักษณ์เดิม

นอนน่อนไม่เคยละเมอ

หล่อนหน้าแดงหันไปหาเขา เธอ……”

“ฉันเป็นผู้ป่วย”เฉินถึงเซียวหันหน้ามองหล่อน น้ำเสียงเรียบ

นอนน่อนไม่เคยร่วมเตียงกับผู้ชาย กลิ่นไอความเคร่งขรึม เข้มข้นเกินไป ออร่าที่ยิ่งใหญ่ทำเรี่ยวแรงกำลังของหล่อนหาย หมด

หล่อนเม้มปากตื่นเต้นเล็กน้อย ตึกผ้าห่มออกจะลุกขึ้นลงจาก เตียง นึกไม่ถึงว่าถูกผู้ชายข้างตัวจับข้อมือไว้

ดวงตาของเฉินถึงเซียวตกอยู่ใบหน้าหล่อในตามีความสำรวจ

เล็กน้อย ทำไมมือเธอขาวขนาดนี้ สีหน้าถึงได้เหลือง?”

นอนนอนดึงมือกลับอย่างตกใจ พูดเสียงต่ำว่า “เกิดขึ้นเอง ตามธรรมชาติ”

หลังจากนั้น ก็กระโดดลงเตียงเหมือนกระต่าย ไปห้องน้ำ

ด้านหลัง ในตาเฉินถึงเซียวมีอารมณ์สนุกกำลังมา

ในห้องน้ำ

นอนน่อนมองในกระจก สีหน้าเหลืองของตัวเอง ในตาแวบผ่านความเยาะเย้ยตัวเอง

หยิบน้ำยาล้างเครื่องสำอางจากที่อยู่ใต้แท่นล้างมือ เริ่มล้าง เครื่องสําอางออก

ผ่านไปไม่นาน ในกระจกปรากฏใบหน้าที่ขาวบริสุทธิ์ ผู้หญิง

สวยงามที่มีดวงตาสดใสฟันขาว

ถ้าไม่ใช่ว่าหลังจากเรียนจบ เช่าห้องเองข้างนอก ล้างเครื่อง สําอางทุกวัน หล่อนก็เกือบจะลืมรูปลักษณ์เดิมของตัวเองแล้ว ลูกสาวหน้าตาสวยงาม เดิมทีแม่ต้องรู้สึกดีใจถึงจะถูก

แต่ตอนเด็ก เซียวเหอกล่าวหาว่าเธอแย่งซีนมู่หวั่นซีตลอด ไม่ยอมซื้อเสื้อสวย ให้เธอ

เธอในตอนนั้น เพื่อที่จะทำให้ดีใจ พูดได้ว่าพยายามอย่าง

หนัก

จากที่1ของชั้นกลายเป็นที่โหล่ จากดาวโรงเรียนกลายเป็น เด็กขี้เหร่ที่ไม่มีเพื่อนสักคน

แต่แล้วเซียวเหอไม่ได้ดีใจจนมองหล่อนมากขึ้น

เธอไม่เชื่อมาโดยตลอด เซียวเหอไม่รักเธอเลยสักนิด

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอจัดการตัวเองให้ดีอีกครั้ง ออกจาก ห้องนํ้า

เฉินถึงเซียวพิงบนหัวเตียง ถือโทรศัพท์เอียงข้างไม่รู้ว่าอะไร อยู่ สีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์ดูเหมือนมีการหักห้ามใจเพิ่มขึ้น
เธอครุ่นคิด พูดว่า”ฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว เธอโทรหาคน

มารับเธอกลับตระกูลเฉินเองเถอะ”

เงินถึงเซียวไม่ตอบ

นอนนอนก็ไม่สนใจ ถือกระเป๋าออกไปเลย

งานครั้งก่อน เพราะเซียวเหอสั่งให้เธอกลับบ้านรอแต่งงาน เลยจบอย่างรีบร้อน

เธอต้องหาเลี้ยงตัวเอง ยังต้องหางานใหม่

ช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เธอยืนรอรถที่ป้ายรถประจำทาง

ทันใดนั้น รถยนต์สีดำจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

หน้าต่างรถลดลง ใบหน้าอ่อนโยนของชายหนุ่มโผล่ออก มาน่อนนอน จะไปไหนเหรอ?”

ในตาของมู่นอนน่อนประกายออกมา ยากที่จะซ่อนความตื่น เต้น ในน้ำเสียงได้”เสิ่นชูหาน? เธออยู่ที่นี่ได้ไง?”

ขึ้นรถก่อนเถอะ ที่นี่จอดนานไม่ได้”

เสิ่นชูหานพูดอยู่ แล้วเปิดประตูรถให้เธอ

มู่นอนนอนตรงขึ้นรถไป พอปิดประตูรถ ก็ได้ยินเสิ่นหาน พูด”พอดีฉันได้นัดพี่สาวเธอทานข้าว กินด้วยกันเถอะ”
เขานัด หวั่น ?

เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่สมัยก่อนก็มีคนบอกว่ามหวั่นกับเส้นทานเป็นชาย หญิงคู่กัน

แต่ทั้งสองไม่อยู่ด้วยกันสักที ดังนั้นเธอเลยแอบซ่อนความคิด ของตัวเองได้ เป็นเพื่อนกับเงินชูทานต่อไป

เธออีกมุมปากอย่างแข็งทื่อ”ฉันยังมีธุระ ก็ไม่ไปกับพวก

“ไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว ฟังฉันนะ”ท่าทีเงินซูดาน แข็งกร้าว ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธเลย

ถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็ว

มหวั่นถึงอยู่แล้ว พอเธอเห็นนอนน่อนกับเงินซูซานมาด้วย กัน สีหน้าบูดบึงทันที

เสิ่นซูหานกลับไม่รู้สึก”หวั่น ฉันเจอก่อนนอนระหว่างทางก็ เลยมาหล่อนมาทานข้าวด้วยกัน เธอไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

มู่หวั่นขี้เผยยิ้มออกมา พูดเสียงอ่อนโยน ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” “ฉันไปห้องน้ำก่อน พวกเธอคุยกันก่อนเลย เสิ่นหานพูดทิ้ง ประโยคนี้ ก็หันหลังออกไปเลย

พอเขาออกไป รอยยิ้มบนหน้ามู่หวั่นหายไปเลย”ทำไม คน พิการตระกูลเฉินทำให้เธอพอใจไม่ได้ เลยมาอ่อยซูหาน? “