ตอนที่ 4 ฉันต้องการเงินเหล่านั้น

นัทชาขดตัวและสั่นเทา โยนกระป๋องหล่นลงมากัดฟัน กลับโอบกอดที่คอของจิรชัย

“พอใจรึยัง ถ้าพอใจแล้วคุณก็เซ็นสัญญาให้ฉัน ฉัน ต้องการ…….เงินเหล่านั้น”

“พอใจ?” จิรชัยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะ เขาอุ้มนัทชาขึ้น และวางเธอลงบนเตียง แววตาของนัทชาสั่นไหวจนพูด ไม่ออก

จิรชัยเองก็ไม่อยากฟังเธอพูดไร้สาระ มองเข้าไปใน แววตาของนัทชาที่ซ่อนน้ำตาเอาไว้ ใบหน้าของเธอช่าง น่าสงสารและบ่งบอกถึงอาการน้อยใจ เขาย่นคิ้วและใน ใจไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร

เขาจับนัทชาพลิกหันไป เขาไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่ น่ารังเกียจของผู้หญิงคนนี้

ช่วงเวลากลางดึกก็จบลง

จิรชัยอาบน้ำเสร็จก็ออกมาหยิบเอกสารขึ้นแล้วเอา ปากกามาเซ็นต์

หลังจากนั้นก็ทิ้งเอกสารนั้นไว้ตรงหน้าของนัทชา

“หยิบดีๆ”
นัทชาหยิบและจิกเอกสารอย่างเย็นชา ขนตาตกลง มาปิดแววตาที่เศร้าหมอง

จิรชัยจัดแขนเสื้อเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปโดยไม่ แม้แต่จะหันกลับมามองเธอ

ร่างกายของนัทชาหมดแรงแล้วจริงๆ เธอหลับไปใน โรงแรมอย่างรู้สึกงุนงง

ตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนเที่ยงของอีกวันแล้ว เธอนึกขึ้น ได้ว่ายังไม่ได้กินยา เธอจึงรีบอาบน้ำและออกไปซื้อยา ทันที

เวลาเธอกับจิรชัยอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งผู้ชายคนนั้นจะ ให้เธอกินยา บอกเธอไม่ควรมีลูกให้กับเขา ถ้าเกิดเธอ ท้อง ก็ให้ไปทําแท้งเด็กนั่นซะ

นัทชาทุกข์ทรมานมานานแล้ว หลังจากที่เธอถูกพบว่า มีเนื้องอกในสมอง เธอรู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากนัก เธอก็ ไม่ไว้วางใจจะให้กำเนิดเด็กความคิดนี้

ถ้าเกิดเธอไม่อยู่แล้ว งั้นใครจะดูแลเด็กคนนั้นละ?

จิรชัย มีแต่จะรังเกียจเด็กเท่านั้น

หลังจากนัทชาเอาเอกสารไปมอบให้บริษัทก็เรียกรถ เพื่อไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล

“ผมยังยืนยันคำเดิม ถ้าตอนนี้คุณไปรับการรักษาที่ต่างประเทศ อาการป่วยของคุณน่าจะมีโอกาสหายดี สูง” คุณหมอชยุตม์มองที่ผลตรวจและยังคงพยายาม โน้มน้าวนัทชา “มีอะไรที่สำคัญกว่าชีวิตของคุณหรอ?”

ครึ่งปีก่อน ตอนที่ผู้หญิงคนนี้รู้ผลตรวจว่าเป็นเนื้องอก ในสมอง เขาก็แนะนำให้นัทชาไปผ่าตัดที่ต่างประเทศ ถึงแม้ว่าโอกาสผ่าตัดสำเร็จจะมีเพียงแค่ 50% แต่ก็ยังดี กว่ารอความตาย

นัทชาส่ายหน้าและยิ้มบางๆ “มีสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิต เสมอ ยิ่งกว่านั้นโอกาสสําเร็จมีเพียงแค่ 50% ฉันไม่ อยากตายบนเตียงผ่าตัดอย่างเดียวดายหรอก”

เธออยากที่จะอยู่ข้างๆจิรชัย จนกระทั่งชีวิตแห้งเหือด หลังจากนั้นเธอก็จะหาสถานที่ที่เงียบสงบเพื่อเฝ้ารอ ช่วงเวลาสุดท้าย

หมอชยุตม์ส่ายหัวและเลิกเกลี้ยกล่อมเธอ เพียงแค่ พูดว่า “เนื้องอกในสมองของคุณเริ่มมีขนาดที่ใหญ่แล้ว และมันกดทับเส้นประสาทของคุณ ช่วงนี้คุณไม่เพียง แต่จะมีเลือดกำเดาไหลเป็นจำนวนมาก น้ำหนักจะลดลง อาจจะมีอาการมองไม่เห็นหรือไม่ได้ยิน และที่สำคัญ ร้ายแรงถึงขั้นหมดสติเลยก็ได้”

นัทชารีบร้อนถามกลับ “มีวิธีที่ทำให้เบาลงไหม? ฉัน ไม่อยากให้คนอื่นดูออกว่าฉันกำลังป่วย”

หมอชยุตม์ยิ้มเจื่อนๆ “คุณเก็บซ่อนมันมานานมากแล้ว ตอนนี้……….คงปกปิดมันต่อไปไม่ได้แล้ว”
“ปกปิดมันให้ได้มากที่สุด ไม่ว่ายานั่นจะแพงแค่ไหนก็ ไม่เป็นไร ฉันจ่ายไหว!”

หมอชยุตม์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ที่ต่างประเทศมี การรักษาแบบใหม่ มันสามารถบรรเทาอาการของคุณ ได้เป็นระยะเวลา 1 เดือน ใช้เวลาทำ 7 วัน แต่ค่าใช้ จ่าย…….ไม่ต่ำกว่า 300,000

300,000 พอดีกับเงินฝากทั้งหมดของนัทชา

“หมอชนุตม์ รบกวนคุณช่วยฉันจัดคิวที ฉันจะไปทำ”

ตารางทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว วันต่อมานัทชาก็ไปลา หยุดกับบริษัทเป็นเวลา 1 สัปดาห์ และบินไปต่าง ประเทศ

แน่นอนว่าการรักษาให้ผลลัพธ์ที่ดี ในช่วงเวลาไม่กี่ วันหลังจากรักษานัทชาเจริญอาหารมากขึ้น หลังจาก ผ่านไป 7 วัน เธอก็ดูสดใสและมีชีวิตชีวามากขึ้น ไม่มี อาการป่วยให้เห็นแม้แต่นิดเดียว

เมื่อกลับมาจากต่างประเทศ นัทชากำลังเปิดประตู หน้าบ้านก็มีน้ำเสียงเย็นชาของจิรชัยดังมาจากข้างใน

“ช่วงไม่กี่วันมานี้เธอไปไหนมาหน่ะ?”

ในห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟไว้ จะมีก็เพียงแค่แสงไฟ จากข้างนอกที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เห็น ร่างกายที่สูงใหญ่ของจิรชัยแค่เลือนราง แต่กลับรับรู้ได้ถึงแรงกดดัน

“ฉันมีเงินแล้ว ก็เลยอดใจไม่ไหวที่จะออกไปใช้ชีวิต ตามประสาฉันไหม?” เขาลุกขึ้นเดินมายืนกอดอกตรง หน้านัทชา