ตอนที่4 สัญญาหย่า

ซูเถียนเถียนวิ่งหนีไม่ได้ แต่เธอยิ่งไม่พอใจกว่าเดิม อยากแก้แค้น เธอตะโกน :” จางอวี่หลิน ถึงนายจะทิ้ง ฉันออกไป มันก็ไม่มีทางให้ได้ว่านายแต่งงานกับฉัน และยังมีลูกชายคนหนึ่ง ! นายหันหลังให้ซูอีเมิ่ง !”

พอเธอตะโกนเสร็จ ในห้องก็มีเสียงโวยวาย พยาบาล คนหนึ่งตะโกน :” ผู้ป่วยมีอารมณ์รุนแรงจนสลบ รีบไปที่ ห้องฉุกเฉิน !”

” ซูอีเมิ่ง !” จางอวี่หลินเรียกอย่างตื่นเต้น มีแต่ความ

กังวล

ซูเถียนเถียนได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด สะใจมาก เธอยิ้ม แต่เธอยิ้มไปๆ บนหน้าก็มีแต่น้ำตา

ยามทิ้งเธอออกไปอย่างรุนแรง เธอล้มลงกับพื้น มี แผลบนเข่า เจ็บมากๆ

ซูเถียนเถียนหลับตา พยายามกลั้นน้ำตา

นานมาก เธอถึงจะลุกขึ้นจะยืน

เธอสามารถทิ้งทุกอย่าง ร้องไห้ต่อหน้าจางอวี่หลิน เหมือนผีบ้า แต่ลูกไม่ได้ … ลูกชายของเธอ ต้องการ รักษา
หลังเปลี่ยนโรงพยาบาล ซูเถียนเถียนก็ป่วยหนัก ไข้ สูงกับติดเชื้อ

จมน้ำ และผลของหลังคลอดที่มีเลือดเยอะ เหมือนจะ ระเบิดในตอนนี้ เธออยู่บนเตียงผู้ป่วย กว่าหนึ่งสัปดาห์ เธอถึงจะหาย

ติดเชื้อและไข้ของเธอเพิ่งหาย จางอวี่หลินก็มาแล้ว

ตอนนั้น เธอกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงมองแสงแดดนอก หน้าต่าง เหม่อลอย

ด้านหลัง มีเสียงเท้าที่เคยชิน ร่างกายของซู เถียนเถียนแข็งไปสักพัก รีบหันไปมอง

เสียงเท้าของจางอวี่หลิน เธอจำติดใจ แต่งงานมา3ปี ทุกคืน เธอหวังว่าเสียงเท้านี้จะปรากฏ

แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นสิ่งที่เธอไม่กล้าได้ยินและ หวาดกลัวที่สุด

จางอวี่หลินถือเอกสารมา เจอเห็นเธอก็ปาใส่บนเตียง ของซูเถียนเถียน :” เซ็นชื่อไปสะ ”

ซูเถียนเถียนก้มลงไปมอง นิ้วมือสั่นไปทันที

มันเป็น … สัญญาหย่า

หนึ่งแบบสามชุด กระดาษเต็มไปครึ่งเตียง แสบตาสุดๆ

ซูเถียนเถียนมองเอกสารพวกนั้น ถามอย่างแหบ :” ลูกของพวกเรา นายไม่ไปดูจริงๆหรอ ?”

จางอวี่หลินขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ

ซูเถียนเถียนพูดต่อ :” ตอนที่เขาคลอดออกมา ผิวหิ้ว มาก น่าเกลียดด้วย แต่ตอนนี้ เขาน่ารักขึ้นแล้ว และ ยัง … ”

ซูเถียนเถียนบกใบหน้าที่ซีด สายตาสะอาดสว่าง เต็มไปด้วยความขอร้อง :” ลูก เหมือนนายมาก จางอวี่ หลิน พวกเราอย่าให้ความแค้นระหว่างผู้ใหญ่ ต้องให้ ลูกสัมผัสไป นายไปเขาหน่อย เขาเป็นลูกชายของนาย นะ !”

จางอวี่หลินขมวดคิ้ว :” ซูเถียนเถียน คุณยังจะมาให้ ผมรังเกียจถึงเมื่อไหร่ ? รีบเซ็นไปสะ !”

ซูเถียนเถียนเจ็บใจจนชา น้ำตาไหลออกมา เธอรีบ เช็ดไป ควบคุมตนเองให้แม้แต่ความเข้มแข็ง :” นายไป ดูลูกครั้งหนึ่ง แล้วพวกเราค่อยมาคุยเรื่องหย่ากัน ไม่งั้น ฉันจะไม่เซ็นแน่นอน !”

จางอวี่หลินพูดอย่างใช่ร้อน :” ซูเถียนเถียน เธออย่า นำอะไรเกินไปนะ ความอดทนของผมมีจำกัดนะ คุณ ! จะให้ผมต้องทำอะไรกับคุณนะ !”
ซูเถียนเถียนหัวเราะ ” จางอวี่หลิน นายเคยมีความ อดทนต่อฉันเมื่อไหร่ ? ฉันบอกนายนะ ฉันเคยตายไป ครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไร ! นายไม่ไปดูลูก งั้น พวกเราก็แข็งกันเป็นแบบนี้ ! ยังไงฉันก็ไม่รีบ !”

จางอวี่หลินกำมืออย่างแน่น เดินขึ้นหน้าก้าวหนึ่ง เย็น ชามาก ทำให้ซูเถียนเถียนรู้สึกหนาว

” ซูเถียนเถียน ผมพูดเป็นครั้งสุดท้าย รีบเซ็นไปสะ ดีๆ !” เขากัดฟันขู่

ซูเถียนเถียนมองตาของเขา :” ไม่ !”

จางอวี่หลินพยักหน้า :” ได้ ซูเถียนเถียน คุณรอไว้ ”

เขาพูดจบ รีบเดินออกไป

หยุด !” ซูเถียนเถียนเรียกเขาไว้

จางอวี่หลินหันไปมองเธอ ยิ้มอย่างเสียดสี :” จะเซ็น แล้วหรอ ?”

ซูเถียนเถียนเก็บกระดาษขึ้นแล้วเดินลงเตียง แล้วเอาเอกสารสำหรับการหย่าปาใส่จางอวี่หลิน

ของที่นายเอามา เอากลับไปเอง !”