ตอนที่3 นี่เป็นสายเลือดของนายนะ

ความเกียจนั้นทำให้เธอหยุดเดิน แล้วเย็นไปทั้งตัว

เธอกำลังฝันกลางวันอยู่หรอ ? ผู้ชายที่โหดร้ายขนาด นี้ จะมาดูลูกชายของเธอได้ยังไง

” ถ้าคุณหายดีแล้ว ก็รีบออกจากโรงพยาบาล ผมไม่ ” อยากให้ซูอีเมิ่งเห็นหน้าคุณ ” จางอวี่หลินพูดอย่างเย็น

ชา :” สกปรก ”

ซูเถียนเถียนกำมืออย่างแน่น

ซูอีเมิ่ง พี่สาวที่ต่างพ่อต่างแม่ของเธอ

คุณแม่พาซูเลียนเถียน แต่งงานรอบสองกับคุณพ่อ ของซูเถียนเถียน ซูอีเมิ่งกลายเป็นพี่สาวของเธอ ต่อ หน้าคนอื่นใจดีกับเธอ ลับหลังจะทำลายเธอ จนกระทั่ง ใน3ปีก่อน ยังผลักคุณแม่ของเธอลงจากตึกสูง ตาย เพราะตกลงจากที่สูง

ซูเถียนเถียนอดทนไม่ได้ไปทฤษฎีกับซูอีเมิ่ง แต่ใคร จะรู้ตอนที่พวกเธอสองคนกำลังทะเลาะอยู่ ซูอีเมิ่งได้ ตกลงบันได หัวด้านหลังกระแทกกับพื้น กลายเป็นคน นิทรา หลับจนถึงตอนนี้

จางอวี่หลินก็เพราะเรื่องนี้ถึงจะแค้นซูเถียนเถียนมาก ขนาดนี้ เขาแน่ใจแล้วว่าซูเถียนเถียนเป็นการฆาตกรรม โดยเจตนา ผลักซูอีเมิ่งลงบันได และไม่เชื่อว่าคุณแม่ของซูเถียนเถียนตายเพราะซูอีเมิ่ง

ในใจของซูเถียนเถียนโกรธมาก เธอคลอดลูกจนจะ ตาย กว่าจะรอดมาได้ แต่ผู้ชายคนนี้เห็นเธอ ประโยค แรกที่เขาพูดคือให้เธอไสหัวไป

” นายกลัวอะไร ? ซูอีเมิ่งไม่มีทางฟื้น จะไม่สามารถ เห็นฉันแน่นอน !” เธอตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อจะให้จางอวี่ หลินโกรธ

จางอวี่หลินโกรธจริงๆ จับแขนของซูเถียนเถียนไว้ ผลักเธอไปที่ผนัง

ซูเถียนเถียน ! ตลอดมานี้ คุณไม่เคยรู้สึกเสียใจเลย หรอ ?”

ซูเถียนเถียนน้ำตาไหล พูดดังๆ :” หล่อนฆ่าคุณแม่ ของฉันก่อน ตอนนี้กลายเป็นคนนิทรา สมน้ำหน้า !”

คุณแม่ของคุณเป็นการฆ่าตัวตายเอง !” จางอวี่หลิน พูดอย่างดุร้าย :” คุณอย่าใส่ร้ายซูอีเมิ่งแบบนี้ ! ถ้าผม ได้ยินอีก ผมจะขวางลูกของคุณทิ้ง !”

จางอวี่หลิน นายบ้าไปหรอ ? เขาเป็นสายเลือดของ นายนะ !” ซูเถียนเถียนกรีด น้ำตาไหลไม่หยุด :” นายรู้ ว่าลูกของเรามีโรคไหม ? นายเคยไปดูเขาไหม ? นายรู้ หรือเปล่าเขาน่าสงสารขนาดไหน ?”

จางอวี่หลินยิ้มอย่างเย็นชา พูดอย่างไรความรู้สึกว่า ;”งั้นก็โทษเขาไม่มีบุญ มีคุณแม่แบบคุณ ! เป็นกรรม ! สม น้ำหน้า !”

ประโยคนี้ เหมือนมีดที่แมงเข้าหัวใจของเธอ เธอเจ็บ จนสั่นไปทั้งตัว

” จางอวี่หลิน นายเป็นบ้า ! นายพูดโหดร้ายแบบนี้ได้ ยังไง ?” เธอโกรธดา

จางอวี่หลินทิ้งซูเถียนเถียนไป :” มันไม่โหดร้ายเท่า คุณผลักซูอีเมิ่งลงบันได ”

ฉันไม่ได้ผลักหล่อน !” ซูเถียนเถียนตะโกน

ตอนที่สองคนกำลังทะเลาะกันมีพยาบาลวิ่งมา พูด อย่างรีบร้อนว่า :” คุณจางอวี่หลิน คุณซูอีเมิ่งฟื้นแล้ว !”

“อะไร ? ”

จางอวี่หลินและซูเถียนเถียนสองคนตกใจมาก

” เรื่องจริงค่ะ !” พยาบาลพูด :” คุณซูอีเมิ่งฟื้นแล้ว !”

จางอวี่หลินทิ้งซูเถียนเถียนไว้ รีบวิ่งไป

มือของซูเถียนเถียนสั่น แต่ก็ตามไป

ในห้องผู้ป่วย มีแพทย์และพยาบาลมากมายที่กำลัง ตรวจสุขภาพของซูอีเมิ่ง
” ซูอีเมิ่ง !” จางอวี่หลินผลักคนที่ล้อมรอบ รีบจับมือ ของซูอีเมิ่งอย่างทนไม่ไหว

มองผ่านคนที่แออัด ซูเถียนเถียนเห็น ซูอีเมิ่งฟื้นแล้ว จริงๆ

เป็นนิทราไป3ปี ทำให้ร่างกายเธอผอมแห้ง หน้าตาน่า สงสาร ในตามีน้ำตา มองจางอวี่หลินแล้วร้องไห้

จางอวี่หลินเช็ดน้ำตาของซูอีเมิ่งอย่างอ่อนโยน มอง อย่างมีความรัก :” ซูอีเมิ่ง คุณกว่าจะตื่น …”

ซูอีเมิ่งยังพูดไม่ได้ แค่จับมือของจางอวี่หลินไว้อย่าง อ่อนแอ เธอหันไปเห็นซูเถียนเถียนที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอก็สั่นไปทั้งตัว

อ้าปากอย่างกลัว มีเสียงหายใจที่แหบ เหมือนเห็น อะไรที่น่ากลัว

จางอวี่หลินหันไป ก็เห็นซูเถียนเถียน เขาได้ขมวดคิ้ว ความอ่อนโยนบนใบหน้าได้กลายเป็นความโหดร้าย :” ยาม รีบโยนซูเถียนเถียนออกไปเดียวนี้ ! จากนั้นไป อย่าให้หล่อนปรากฏอยู่ในโรงพยาบาลอีก !”

11 ครับ !” ยามสองคนรีบเข้าไป จับจับมือของซู เถียนเถียนไว้ ลากเธอออกไป