บทที่ 4 บันทึก

ตระกูลนาวิน

มีเด็กคนหนึ่งใส่เสื้อกั๊กสีขาว เขากำลังจริงจัง และ นั่งอยู่ตรงนั้น

จนกว่าเขาจะมีเป้าหมาย ถึงจะหยุดยื่นมือออก มาเอาผ้าเช็ดตัว เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ “ภาษา ฝรั่งเศสเริ่มเรียนกี่โมง”

“คุณหนู อีกสิบนาทีก็เริ่มแล้ว”

เขายิ้มอ่อนๆและพูดว่า “โอเค ฉันจะรีบไป”

เขาลุกขึ้นมา เพราะออกกำลังกายวันนี้หนักหน่วง ไปหน่อย ทําให้อ่อนเพลีย และนั่งลงไป

แม่บ้านเอามือพยุงไว้ และเป็นห่วงเขา “คุณหนู วัน นี้ที่เรียนก็ยกเลิกเลยนะคะ โอเค”

นาวินได้เดินเข้ามาขัดทันที บอกว่า “ไม่ได้ ฉัน บอกเธอหลายรอบแล้ว โกมิน ต้องรู้จักอดทน

“โอเค พ่อ ฉันจะพยายามอดทนต่อไป

ตั้งแต่โกมินอายุสองขวบ ลูกคนอื่นยังอยู่ในการ ดูแลของผู้ปกครอง แต่เขาเริ่มที่จะเรียนรู้และฝึก เป็น เพราะเขาเป็นตระกูลนาวิน ทายาทคนเดียวของตระกูล
หลังจากน้ำตาลส่งลูกไปโรงเรียนแล้ว เธอรีบ ปกปิดหน้าตามใส่แว่นสีดำ สวยเสื้อคลุมสีดำ เหมือน ผู้ใหญ่

วันนี้เป็นวันที่เธอต้องทำงานวันแรก

หลังจากการตรวจสอบ ใบเฟิร์นได้ทำงานที่นี่ เขา เป็นได้แค่พนักงานที่แฝงอยู่ที่นี่ ตรวจสอบว่าเด็กที่เคย ถูกขโมยไปอยู่ที่ไหน

เธอไม่เคยคิดที่จะหาผู้ชายที่ทำกับเธอในอดีต แต่ ใบเฟิร์นแค่ให้เธอไปขโมยสเปิร์ม ยาอะไรทุกอย่างใบ เฟิร์นเป็นคนวางแผน และวันนั้นไม่ได้เปิดไฟ เธอไม่รู้ เลยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร

ดังนั้น เธอต้องลงมือเอง เพราะเขาเอาลูกของเธอ

ไป

น้ำตาลไปรายงานไปยังแผนกการวางแผน โดน พนักงานทุกคนกำลังดูหัวหน้าคนใหม่ ได้ยินมาว่าโดน เอาเข้ามา คิดถึงตอนนี้ ทุกคนทำหน้าหยิ่งกันทุกคน

น้ำตาลไม่ได้ตระหนักถึงบริษัท ถูกส่งไปจัด

นิทรรศการ ทุกคนอยากดูความตลกของเขา เพราะ คุณชิงเป็นคนที่เรื่องมากคนหนึ่งเลยว่าได้ บางครั้ง แม้ว่าคุณทำดี แต่เธอก็จะโมโห ไม่ได้รับคำชม
ครั้งนี้มีคนทำแทนหน้าที่นี้และแค่รอดูการแสดง ตลกของเขา หรืออาจจะรีบเปลี่ยนคนได้

น้ำตาลยืนอยู่บนถนนและทำความเข้าใจกับนัก ออกแบบครั้งนี้ พอถึงงานก็รีบติดต่อคนรับผิดชอบ ทางนั้น เรียบเรียงสิ่งที่ตัวเองต้องแสดงออกเป็นลำดับ แล้วไปบอกคนจัดไฟ เพราะถ้าไฟเลิศก็จะทำให้เสื้อผ้า ออกมาดี

น้ำตาลจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จ พอดูเวลา ก็ไม่ สามารถพาโกมอนกลับบ้านได้ ทำได้แค่ส่งข้อความไป

หลังจากนั้นเธอก็ได้กินข้าวเย็น รองานเสร็จก็รีบ กลับบ้านอ่านนิทานให้ลูกฟังก่อนนอน

คุณน้ำตาล เกิดเรื่องแล้ว หลังเวทีคนดูแลเขาได้ บอกกัน

สีหน้าของน้ำตาลก็เปลี่ยนไป ยิ้มต่อหน้าผู้อื่นด้วย มารยาท และรีบเดินออกไปหลังเวที

เพราะชุดได้รับความเสียหาย และมีชุดเดียวใน งานครั้งนี้

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักออกแบบหรือแค่อยากให้ งานนี้มันพังกันแน่
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องพยายาม ต่อไป เธอเอาเสื้อขึ้นมา และคิดว่า “ยังมีให้ช่วย กรรไกร และยังมีด้ายหลายสี”

ทุกคนไม่รู้ว่าจะทำยังไงเวลานี้ เวลานี้นาวินได้ ออกมา มีคนบอกเรื่องไปยังเขา เขามาเพื่อแก้ไข แต่ มองไปที่ผู้หญิงด้วยความมั่นใจ เขาค่อยๆเงยคางขึ้น และเอาสิ่งที่เขาต้องการให้เขา

« ซือออ

น้ำตาลจับกรรไกรขึ้นมาและตัดชายกระโปรง นาง แบบและนักแต่งหน้าที่อยู่ข้างๆก็ใจชื้น สูดลมหายใจ และใจเย็น