บทที่ 3 ขโมยเด็ก

ห้องผ่าตัด

ในเวลานั้น น้ำตาลเหงื่อโชยไปทั้งตัว ใบหน้าซีด ปากไม่มีคราบเลือด ผมกระจัดกระจายบนใบหน้า และ รู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งตัว

จนกระทั่งทารกร้องไห้ออกมา เธอได้ผ่อนคลาย ทุกอย่าง ลำบากแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ลูกปลอดภัย

สิ่งที่เธอคาดไม่ถึง คือ ประตูห้องผ่าตัด ใบเฟิร์น ได้รับลูกไปจากมือหมอ ดีใจจนเอาหน้าตัวเองแนบหน้า ทารก “ เด็กน้อย จำไว้นะ หลังจากนี้ เธอเป็นลูกของฉัน แม่ของเธอชื่อใบเฟิร์น”

ไม่ทันพูดขาดคำ เด็กที่เธอกำลังอุ้มก็ร้องไห้ออก

เมื่อได้เห็นฉากนี้ น้ำตาลก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ทน ต่อความเจ็บปวด และลุกจากเตียง “ใบเฟิร์น เธอจะเอา สเปิร์ม ฉันจะไปขโมย ฉันจะไปขโมยให้อีกนะ นั่นมัน ลูกของฉัน ขอร้อง เอาลูกของฉันคืนมา”

ใบเฟิร์นได้ขมวดคิ้วและผลักเธอออกไปอย่างน่า รังเกลียด “ออกไป”

ใบเฟิร์นก็ได้ผลักเธอล้มลงไป แต่เธอก็ยังคลานไป ใกล้ใบเฟิร์น บนรอยมีแค่คราบเลือด ร้องไห้และบอกว่า“เอาคืนมา นั่นเป็นลูกของฉัน เอาคืนมา

หมอที่ดูอยู่ก็อดใจไม่ได้ แต่เรื่องนี้คนที่ไม่ เกี่ยวข้องก็เข้ายุ่งไม่ได้

ใบเฟิร์นมองลงไปที่เด็ก ไม่ได้สนใจเธอ น้ำตาของ เธอก็เปรียบเสมือนตัวตลก อย่างไรก็ตามเธอก็จัดการ เสร็จทุกอย่าง เดินออกไปโดยไม่ลังเลอะไรเลย

น้ำตาลก็ได้ดูจากข้างหลัง ทำไมจับเขาไม่ได้ เขา เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น จนเป็นลมไป

คุณหมอได้พยุงเขาขึ้นมา ทันใดนั้นรู้สึกอะไรขึ้น มา “ไม่ได้ คุณ คุณรีบไปนอนที่ห้องผ่าตัด ตอนนี้คุณ กำลังจะมีอันตราย ในท้องของคุณยังมีลูกอีกหนึ่งคน”

ลูกตาลก็ไม่รู้ว่ามีแรงมาจากไหน ได้จับมือคุณ หมอไว้ “ฉันจะเป็นอะไรก็ชั่ง ได้โปรดคุณช่วยชีวิตลูก ฉัน”

ในช่วงเวลาสุดท้าย เธอได้ยินเสียงทารกที่ร้องไห้

ใบเฟิร์นได้พาลูกไปที่บ้านของนาวิน ตระกูลนี้เป็น ตระกูลที่ใหญ่ ไม่ใช่อย่างเธอที่จะมาเปรียบเขาได้

ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ได้มาคุณผู้หญิงที่นี่
ห้าปีผ่านไป

ห้างเซนทรัล

มีคนหนึ่งใส่เสื้อลายสก๊อตสีแดง กางเกงยีนส์ สีน้ำเงินและรองเท้าผ้าใบสีขาว เล่นสเก็ตบอร์ดอย่าง คล่องแคล่ว ผมสั้นสีดำ มีแววตาที่น่าดึงดูด อายุเท่านี้ก็ สามารถแสดงศักยภาพของตนเองออกมาได้

ในชุมชนนั้นยังสงสัยว่าเด็กบ้านไหนจะโชคดี ขนาดนี้ ทันใดนั้นเห็นมีใครบางคนอยู่ข้างหลัง เธอได้ ไปหาเขา และเอาสเก็ตบอร์ดไว้ตรงแขน

“คุณแม่ แม่ช้ามากเลยจริงๆ ”

มีคนหนึ่งใส่ชุดขาวกระโปรงไว้ทั้งชุด วางกระเป๋า ไว้ข้างๆ ยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดูเด็กด้วยสายตาที่อบอุ่น “โกมอน เธอเร็วเกินไปแล้ว”

โกมอนยืดคอตรงๆและจับมือเขาไว้บอกว่า “เชื่อ ใจฉัน ฉันจะค่อยๆเดินไปกับแม่ตลอดไปนะ”

เด็กน้อยคนนี้ก็ไม่รู้ว่าเรียนจากใครมาเขาลูบหัว และบอกว่า “ไปกัน เรากลับบ้านกัน”

ใบเฟิร์นและลูกของเธอได้ทำความสะอาดบ้าน โก มอนได้เห็นแม่ที่กำลังปูที่นอน เละตักน้ำมาให้ ใบเฟิร์นดีใจและจับแก้วนั้นมา เขาคิดว่าผ่านมาไม่กี่ปีนี่ไม่คิดผิด เลยที่ได้คลอดลูกคนนี้มา

แต่..……….

สายตาของเธอนั้น ไม่สามารถดูแลลูกของคนอื่น ได้ ตอนนี้ไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว แต่เขาก็จะตามหา ลูกเขากลับมา