บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง

บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ไปเสว่เอ๋อร์ตื่นมาตั้งแต่เช้าๆ เปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูพวก ข่าวรายงานที่มีความเกี่ยวข้องกับไปซื่อ ไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะแม้แต่ข่าวของเธอเมื่อวานก็หายไป

สันนิษฐานว่าข่าวพวกนี้จะไปกระทบกับชื่อเสียงของ ตระกูลเผยเข้าให้ ดังนั้นพวกเขาจึงริเริ่มที่จะลบรายงาน ออนไลน์ทั้งหมดพอคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดจะถอนหายใจด้วย ความโล่งอกออกมาไม่ได้

ช่วงบ่าย เธอไปที่บริษัทและจัดการเตรียมเอกสารเงินกู้ หอบหิ้วเอกสารนั้นขับรถตรงดิ่งไปยังโรงแรมที่นัดไว้กับจ้าว หยางหลิน ก่อนจะออกมา เลขาของเธอก็จัดการยัดผงยาซอง เล็กเพื่อเป็นตัวช่วยในการให้เธอหลบหลีกออกมาอย่าง ปลอดภัยถ้าหากเกิดอะไรขึ้น

ช่างเป็นช่วงจังหวะเหมาะเจาะ ทันทีที่เธอออกมาก็เป็นช่วง เวลาเร่งด่วนทันทีไปเสบู่เอ๋อร์รถติดอยู่นานพอสมควร ไม่ใช่ เรื่องง่ายที่จะออกถนนสายหลักแต่ออกไปได้ไม่ทันไรยางรถก็ดู เหมือนจะโดนอะไรเจาะรั่วทันที
ถนนเส้นนี้กำลังอยู่ระหว่างปรับปรุง ปกติแล้วไม่มีคนมา ใช้ ไปเสวอเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา แน่นอนว่ายิ่งทำให้ เธอร้อนรน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ควบคุมมันและโทรเรียกรถลาก มาจัดการ

รู้สึกแย่ได้ไม่นาน ไฟหน้ารถคู่หนึ่งที่ส่องมาจากทางด้าน หลังก็มาหยุดอยู่ข้างเธอ

หน้าต่างของทางเบาะหลังค่อยๆเลื่อนลงอย่างช้าๆ เผย ใบหน้าเผยเป็นที่แสนเยือกเย็นแต่กลับหล่อเหล่านั้นให้เห็น เต็มตา

“รถเสียเหรอ?”

“เผย… ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ถนนเส้นนี้เป็นทางที่ใกล้ที่สุดที่จะไปโรงแรมที่เหา แต่ เพราะช่วงนี้ตรงนี้ซ่อมทางคนผ่านแน่นอนว่าจะต้องน้อยถึงขั้น น้อยมาก

โรงแรมตี้เหาเป็นโรงแรมระดับหลายดาวที่มีชื่อเสียงของ เมืองไห่เฉิง ผู้นำธุรกิจหลายๆท่านก็จะมาใช้ที่นี่ไว้คุยงาน กิจการต่างๆ

เผยเป็นไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า ทำเพียง แค่ใช้สายตาเหลือบมอง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปเหา? มาสิ เดี๋ยว ผมไปส่ง

“ไม่เป็นไรค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธอย่างไม่ต้องได้ทันคิด
คำพูดในวันนั้นมันบอกทุกอย่างและพวกเขาสองคนคิดว่า คุยกันจนเข้าใจแล้ว ในตอนนี้เขาไม่อยากที่จะติดต่อหรือยุ่ง เกี่ยวดนตระกูลเผยอีกต่อไป

“นี่มันก็เย็นมากแล้ว คุณจะอยู่ให้หมาจรจัดแถวนี้มาหรือ ไง?” เสียงเย็นของผู้ชายคนเดิมตอบกลับมา

ไปเสบู่เอ๋อร์ออกอาการสั่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเผลอหลุด ปากตอกกลับไปเสียงเบา “อย่างน้อยหมาจรจัดก็ไม่ได้น่า กลัวเหมือนกับคุณ

“ไปเสบู่เอ๋อร์เธอจะพูดให้เสียงดังกว่านี้ก็ได้นะ

เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในนัยน์ตาของเจ้าของ เสียงเรียก “ประธานเผย ฉันคุยกับคุณก็ไม่มีประโยชน์เพราะ มันก็แค่การรู้จักกันแบบฉาบฉวย จริงๆก็คือไม่กล้ารบกวน ประธานเผยให้ไปส่งหรอกค่ะ ฉันรอรถอยู่ตรงนี้ก็ได้

“งั้นเหรอ?”

เผยเป็นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มดูเหมือนมีแวว ขี้เล่นแผ่ออกมาแทน “รู้จักกันแบบฉาบฉวยเหรอ? งั้นตอนเรา อยู่บนเตียงกันตอนนั้นก็รู้จักกันแบบฉาบฉวยน่ะสิ

“คุณนี่มัน…”

ไปเสบู่เอ๋อร์รู้สึกรำคาญเล็กน้อย อยากจะว่าตอกหน้าอีก คนแต่ความปวดที่เท้าก็สำแดงฤทธิ์เข้าเสียก่อนพยายาม หายใจเข้าออกตั้ง และนั่นก็ทำให้เผยเงินเห็นความผิดปกติ
สายตาเย็นชากลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มกวาดสายตามอง อย่างรวดเร็ว เสียงที่เริ่มโต้ตอบกลับแข็งขึ้นเสียจนอดจะตกใจ ไม่ได้ “อย่าทำผมเสียเวลา มาขึ้นรถ

ไปเสบู่เอ๋อร์สองมือเข้าให้กันแน่น สายตามองไปยัง รอบด้าน เสาไฟริมถนนฝั่งตรงข้ามยังไม่ได้ซ่อม ความมืดมิด เสียยิ่งกว่าอะไรของสิ่งรอบตัวก็เริ่มฉายชัดขึ้นเสียจนใจเธออด ที่จะหวาดๆไม่ได้

ตัดสินใจอยู่พักนึงสุดท้ายก็เลือกขึ้นรถอีกคนไป

ทันทีที่ปิดประตูรถ หันกลับไปก็เจอสายตาที่ดูแฝงไปด้วย ล้อเลียนของอีกคน

หญิงสาวค้อมหัวเล็กน้อยก่อนจะเสียหน้าหนี วันนี้เธอเจอ

เรื่องให้หลายอย่างจนแทบจะดูดวิญญาณเธอออกไปเสียหมด

ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกตลอดทาง ใจจริงไปเสวีเอ อร์อยากที่จะคุยเรื่องคืนนั้นให้มันชัดเจน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เริ่ม บทสนทนานั้น เพราะเธอกลัวที่จะต้องถูกกล่าวว่า ให้เป็นความ อัปยศอีกครั้ง

ทันทีที่ถึงก็เปิดประตูจะลงจากรถ เผยเงินก็ทำให้ต้องกลับไปสนใจ

“ไปเสว่เอ๋อร์”

เจ้าของชื่อหยุด ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยความสงสัย เธอหันไปเจอเผยเงินแสนเย็นชาคนเดิม ที่ไม่นานเขาก็ว่าต่อเข้าให้ “ผมว่าสินค้าชิ้นเดียวกันยิ่งที่ซื้อขายมากขึ้น เรื่อยๆก็ไม่ต่างจากของไร้ค่า ผมว่าจุดนี้คุณควรจะเอากลับไป คิดดีๆอีกที”

“คุณหมายความว่ายังไง?” เธอเริ่มที่จะขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นหน้าตาหญิงสาวเริ่มที่จะไม่ค่อยดี มุมปากของเผ ยลี่เซินก็เริ่มที่จะแย้มกว้าง เมื่อเห็นท่าที่ตอบกลับที่ตนพอใจ แล้ว ก็หันไปเอ่ยคนขับรถที่รอตอบรับคำสั่งอยู่ทันที “ไปกัน เถอะ”

“เผยเงิน คุณกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อนนะ! เธอล่ะอยากที่จะบุกเข้าไปถามให้เสียรู้เรื่อง แต่รถก็ขับ ผ่านไปเร็วเสียจนไม่นานก็หายไปจากระยะสายตา

คำพูดของเขาราวกับการตบหน้าเธอเสียฉาดใหญ่ เป็น

รอยแน่นติดอยู่บนใบหน้า ปวดแสบปวดร้อนจนถึงที่สุด