บทที่7งานแต่งงาน

บทที่ 7 งานแต่งงาน

งานแต่งจบแล้ว ม่านถูกเปิดในคืนแต่งงาน

หลังจากที่ซูยพาเธอกลับไปที่บ้านตระกูลซูก็ได้รับ โทรศัพท์และออกไป

หลังจากนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างบานยาวอย่างงุนงง

ห้องใหม่ถูกตกแต่งอย่างมีชีวิตชีวา ผ้าปูเตียงสีแดงพื้น ใหญ่ แต่มันก็แค่นั้น เธอไม่ได้รู้สึกถึงความกระตือรือร้นกับการ แต่งงาน สิ่งที่รู้สึกคือความอับอายเท่านั้น

ถึงแม้ว่าก่อนแต่งงานเธอเดาเอาไว้ว่ามันจะเป็นการ แต่งงานที่น่าอาย แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับมันจริงๆ เธอยัง คงสับสนเล็กน้อย

น่าอาย…

คืนแต่งงานที่น่าอาย…

ซูไปแล้ว ไม่มีการบอกเหรอว่าจะไปไหน แล้วก็ไม่มีการ บอกเลยว่าจะกลับมาเมื่อไหร่

ที่จริงแล้ว เธอก็ไม่อยากให้เขากลับมา
ชายหญิงสองต่อสองที่ไม่คุ้นเคยกัน แล้วจู่ๆต้องให้มามี

อะไรกัน มันน่าอายมากจริงๆ

จนถึงเที่ยงคืน ซูก็ยังไม่ได้กลับมา

เธอถอนหายใจเล็กน้อย คิดดูแล้วไม่กลับมาก็ เธอหันไปหาชุดนอนในตู้เสื้อผ้า ในตู้เสื้อผ้ามีชุดนอนทุก ประเภท เธอเลือกชุดนอนสีชมพูพืช

อาบน้ำเสร็จแล้ว ทำการบำรุงผิวอย่างดี เมื่อเธอกำลังจะ เข้านอนประตูก็ถูกผลักเปิด

ดวงตาที่สวยงามของเธอเคร่งเครียดขึ้นมา โดยไม่รู้ตัว “ใครคะ”

ที่เข้ามาไม่ใช่ใครอื่น เป็นซู เขาเปลี่ยนชุดสูทสีขาว สำหรับงานแต่งงาน แทนที่ด้วยชุดสูทคัตติ้งมือประณีตสีดำ บริสุทธิ์ กางเกงไม่มีจีบ เพียงพอที่จะพิสูจน์รูปร่างขาที่สมบูรณ์ แบบของเขา

หลังตั้งตรง อกกว้างผึ่งผาย ด้วยการก้าวเดินที่มั่นคง ส่ง เสริมให้เขาดูหล่อมาก เสน่ห์ไม่มีที่สิ้นสุด

บนใบหน้าหล่อเหลาเนียนใสของเขาแสดงสัญญาณของ ความไม่แยแส ตั้งแต่เขามา บรรยากาศในห้องก็เย็นลงเล็ก

น้อย

ซูยี่กลับมาแล้วงั้นเหรอ
จิตใต้สำนึกของเถียนจิ้งอึดอัดตึงเครียด ม่านตาหดตัว กะทันหัน หายใจเข้าลึกทำเป็นนิ่งสงบ “นั่นคุณเหรอ

ซูยยกมือขึ้นคลายปมหูกระต่ายงดงาม เอ่ยบางเบาอย่าง

เน้นคำ “นี่ก็ห้องผม

เถียนจิ้งหายใจลึกแล้วพูดออกไปตรง “ฉันรู้ค่ะ ก็แค่ ยัง ไม่ค่อยชิน”

ซูก้าวเข้ามา เถียนจึงถอยหลังด้วยจิตใต้สำนึก เธอ ไม่ใช่เด็กผู้หญิงขี้ขลาดแบบนี้ แต่ต้องเผชิญกับชายผู้ที่มี อำนาจ เธออดไม่ได้ที่จะประหม่า

เห็นริมฝีปากของชายคนนั้นยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็พูด เสียงยานคาง “ทำไม กลัวฉันมากเหรอ

หลังจากเถียนจิ้งหายใจเข้าลึกก็มองเข้าไปในดวงตาของ เขา แล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ “บอกตามตรง ฉันประหม่านิด หน่อย ฉันก็รู้ว่าพวกเราไม่คุ้นเคยกัน เพราะฉะนั้น การ แต่งงานนี้ค่อนข้างตั้งตัวไม่ทัน และสำหรับคืนวันแต่งงานใน ความเป็นจริงมันค่อนข้างน่าอายนิดหน่อย…

เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ มีความกล้าหาญ เป็นผู้หญิง

มั่นใจ หลังจากช่วงเวลาสั้นๆของความตึงเครียด เธอก็บังคับ ตัวเองให้มีไหวพริบขึ้นมาได้

ซูยี่ขัดจังหวะเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังน่าดึงดูด แต่ก็ กลับฟังดูแล้วรู้ได้มากพอว่าไม่แยแสแน่ๆ “ผมจะไม่แตะต้องคุณ”

เขาไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ แต่โทนเสียงนั้นเป็น ชามาก ปลายนิ้วและช่วงหางตาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของ คนแปลกหน้า

เถียนจึงตอบสนองในสองวินาทีต่อมา ถอนหายใจด้วย ความโล่งอกจากก้นบึ้งของหัวใจ “งั้นก็ดีค่ะ ฉันไม่ได้คิดเกี่ยว กับการมีอะไรกับคุณ อย่างน้อย ก็ไม่ใช่การทำอะไรกับคุณใน คืนนี้ นี่คือความคิดจริงๆของฉัน”

ซูมองตาที่ชัดเจนของเธอ จมอยู่ในความเงียบไปสักพัก แล้วริมฝีปากบางก็เปิดออก พักผ่อนเถอะ

ขณะที่เขาหันหลังกลับและกำลังจะออกไป เถียนจึงได้ถาม ขึ้นอีกครั้ง “คุณ ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันอยากรู้ ทำไม คุณถึงแต่งงานกับฉัน ฉันอยากรู้คำตอบที่แท้จริง ฉันไม่สนใจ ว่าคุณกำลังทำอะไร ผลประโยชน์หรืออะไรนั่นฉันคิดว่าฉัน สามารถทำความเข้าใจกับมันได้ ฉันแค่อยากฟังความจริง เธอต้องการคำตอบ แค่เพียงได้คำตอบ เธอจะได้รู้ได้ว่าใน อนาคตจะทำอย่างไรต่อไป

ซูยี่หยุดก้าวเท้า