บทที่ 9 ฉันต้องการบูชาในฐานะครู

บทที่ 9 ฉันต้องการบูชาในฐานะครู

ทุกคนในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายตาที่มองไปยังเฉินจิ้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หวางเจ๋อก็เก่งกาจอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็โดนเฉินจนทำให้พิการ อย่างง่ายดาย

สิ่งที่ยิ่งน่ากลัวกว่านี้คือความร้ายกาจของเฉินจิ้น

และกลิ่นอายสังหารที่แผ่กระจายออกจากร่างกายของเขา

เพียงแค่กลิ่นอายนี้ก็ทำให้คนพวกนี้หวาดกลัวแล้ว

บริเวณแถวนี้ หัวหน้าคณะกำลังรออยู่

เขาเป็นคนของตระกูลหว่าง

วันนี้หวางฮ่าวมาหาเขา บอกว่าจะไปจัดการคนหนึ่ง ให้เขามาเก็บกวาดให้ราบคาบ

ได้ยินว่าคนที่ถูกจัดการนั้นไม่ใช่นักศึกษาในมหา’ลัย หัวหน้า คณะที่ชื่อเฉินเจิ้งเฟยนี้ก็รีบตอบรับลงมา

เวลานี้ได้ยินเสียงกรีดร้องที่เวทนาส่องมาจากทางนั้น เขาก็ส่าย หัว ไม่รู้เป็นเด็กซวยคนไหน กล้าไปหาเรื่องกับคุณชายเล็กของ ตระกูลหวาง

เพื่อไม่ให้หวางเจ๋อจัดการคนนั้นถึงตาย เขารู้ว่าตอนนี้ถึงเขา ออกหน้าแล้ว

เอาความผิดทั้งหมดโยนให้อีกฝ่าย ถึงหวางเจ๋อจะต่อยคนนั้นให้ พิการ ก็ถือเป็นการ

ป้องกันตนเองของหวางเจ๋อ

ในฐานะหัวคณะของมหาวิทยาลัยเจียงโจว คำพูดของเขาก็มี พลังอยู่แล้ว เขาพูดแบบนี้ไป ก็หมายความว่าเรื่องมันจะต้องเป็น แบบนี้

“เป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เฉินเจิ้งเฟยแร้งทำเป็นเดินผ่านแถวนี้
เพราะคนของสโมสรซันดาบังสายตาของเขา เขาเลยมองไม่ เห็นเหตุการณ์ในนั้น

ได้ยินดังนั้น คนของสโมสรซันดารีบหันมามองเขา

ในสายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยตกตะลึง หรือว่าหวางเจ๋อต่อยคนนั้นตาย แล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องมันจะยุ่งยากขึ้นเล็กน้อย

เขาก็รีบเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ต่อมาเขาก็ตะลึงไป

มันไม่เหมือนที่เขาคิดเลย

หวางเจ๋อกลับล้มอยู่บนพื้น รองเจ็บปวดอย่างเวทนา ร่างของเขา สั่นไม่หยุด

เสียงกรีดร้องนั้นเป็นหวางเจ๋อร้องหรือ ?
“เกิดอะไรขึ้น หวาง…..นักศึกษาคนนี้ทำไมเป็นแบบนี้ไป พวก นายทำไมไม่เรียกรถพยาบาล ไม่ไปช่วยเขา

เฉินเจิ้งเฟยตะโกนเสียงดังใส่พวกเขา

หน้าผากเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขาสามารถมองออกว่าแขน ขาของหวางเจ๋อหักไปแล้ว คณชายของตระกูลหวางโดยคนต่อย เป็นแบบนี้ แถมยังอยู่ในมหา’ลัย อยู่ภายใต้สายของเขา จะให้เขา ไปบอกตระกูลหวางยังไงดี

แต่เสียดาย คนของสโมสรชันดาไม่มีใครกล้าออกเสียงเลย

“เขาโดนคนนี้ต่อยเป็นแบบนี้ใช่ไหม

เฉินเจิ้งเฟยถามอีกครั้ง

แต่คนของสโมสรซันดายังคงไม่มีใครตอบเหมือนกัน

แม่งเป็นพวกไร้ค่ายจริงๆ เฉินเจิ้งเฟยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ทำไมผมเห็นนายไม่ค้นตาเลย แถมอายุไม่น้อยแล้ว นายไม่ใช่ นักศึกษาของมหาลัยใช่ไหม กล้าลงมือหนักกับนักศึกษาของ มหา’ลัยเรา ในสายตานายยังมีกฎหมายอยู่ไหม รปภ.มาจับเขาส่ง ไปสถานทีตารวจ
เฉินเจิ้งเฟยหันไปพูดกับรปภ.ที่ตามเขามา

รปภ.สองคนนั้นได้ยินก็ขยับเข้าไป

เฉินจิ้นมองไปยังรปภ.สองคนนั้นใครกล้ามาแตะต้องฉัน”

รปภ.เมื่อเห็นสายตาของเฉินจิ้นก็กลัวจนตัวสั่น

สายตาเหมือนกับปีศาจร้ายในตำนาน เพียงแค่พวกเขาขยับก็จะ

ตายในทันที

ทันใดนั้นพวกเขาหยุดทันที

เฉินเจิ้งเฟยเห็นรปภ.สองคนนั้นโดนเฉินจิ้นขู่ไว้เพียงแค่สายตา

เดียว

ขยะ ขยะทั้งหมดเลย

ในใจของเฉินเจิ้งเฟยได้ตัดสินโทษของรูปภ.สองคนนั้น เรียบร้อยแล้ว หลังวันนี้ เขาจะต้องหาวิธีไล่สองคนนี้ออก

แต่สิ่งสำคัญในตอนนี้คือรีบโทรเรียกรถพยาบาลมารักษาหวาง

เจ๋อถึงจะถูก
เขารีบคว้าโทรศัพท์ออกมาเรียกรถพยาบาล แล้วก็โทรไปหาคน

ของตระกูลหวาง

กล้าทําให้คุณชายหวางพิการ รนหาที่ตายจริงๆ

“ฉันว่าเป็นใครหน่ะ ที่แท้เป็นหมาของตระกูลหวาง

เฉินจิ้นยิ้มเยาะโบราณว่า หมาอย่ามาขวางทางคน หลีกไป

เขาไม่มีเวลาและก็ไม่มีความสนใจมาเสียเวลากับคนพวกนี้

“ยังคิดจะหนีหรอ เด็กน้อย คราวนี้แกตายแน่

เฉินเจิ้งเฟยเห็นเฉินจิ้นจะไป ก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้วคว้าไปไหล่ของ เฉินจิ้น อยากจะจับเขาไว้ให้รอตำรวจและคนของตระกูลหว่างมา

ถ้าให้ฆาตกรหนีไป ถ้าเขายังซ่อนตัวขึ้นมาอีก ความโกรธของ ตระกูลหวางต้องระบายที่ตัวเขาแน่นอน

“แกรนหาที่ตายชัดๆ

ดวงตาของเฉินจิ้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเปล่งประกายความ

สังหารออกมา
ไหล่เขายกขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น พลังหนึ่งพลังก็พุ่งไปยัง

ฝ่ามือของเฉินเจิ้งเฟย

“อ๊าก ! ! ! ”

เฉินเจิ้งเฟยกรีดร้องออกมา ทันใดนั้นแขนของเขาก็อ่อนแรงลง มา ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็กระจายออกมา

เจ็บจนหน้าของเขาเพี้ยนไปหมด

นานแล้วที่ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ แกเป็นคนแรก ฉันชื่นชมความ กล้าหาลของแกมาก

ดวงตาของเฉินจิ้นเปล่งประกายความสังหารออกมา

และค่อยๆเดินไปหาเฉินเจิ้งเฟย

“นะ…นายจะทำอะไร นายรู้ฉันเป็นใครไหม ฉันเป็น….

ยังพูดไม่จบ ฝ่ามือของเฉินจิ้นก็ตบลงหน้าเขาหนักๆ

“แค่หมาตัวหนึ่ง ไม่ว่าแกจะชื่ออะไร มีฐานะอะไร ก็เปลี่ยนเรื่องที่ แกเป็นหมาของตระกูลหวางไม่ได้ ส่วนหมาไม่คู่ควรมีชื่อ
พูดจบ เฉินจิ้นก็ตบลงหน้าเขาอีกครั้ง

“หยุดมือ

“แกทำอะไรเนี่ย”

เวลานี้ เสียงของผู้ชายที่หนักแน่ของดังมา

ข้างหลังของเขายังมีคนหลายคน ล้วนเป็นชั้นผู้ใหญ่ของ มหา’ลัย

และข้างๆของเขายังมีชายชราที่ใส่แว่นกรอบดำ ทรงผมสีขาว แต่กลับดูมีพลังคนหนึ่ง

คนทั้งหมดได้ยินเสียงนี้ก็หันไปมอง

“ผู้อำนวยการ”

ซ่งจื่อหารเมื่อมองเห็นผู้ชายคนนั้น ร่างก็สั่นขึ้นมา

แย่แล้ว

เฉินจิ้นหักแขนขาของหวางเจ๋อ แถมยังตบหัวหน้าคณะไปตอนนี้แม้ผู้อำนวยการก็มาแล้ว เรื่องมันดูเหมือนยิ่งใหญ่ขึ้น

“ผู้อำนวยการ”

เฉินเจิ้งเฟยเมื่อเห็นชายวัยกลางนั้น เสียงเขาสั่นขึ้นทันที เดือน จะร้องไห้ออกมา ผู้อำนวยการ ไอ้หมอนี่มันยั่วโมโหหวางเจ๋อ ยังหักแขนขาของหวางเจ๋อไปด้วย เพื่อชื่อเสียงของมหา’ลัยและ เพื่อปกป้องนักศึกษาทั้งหลาย ผมเลยออกมาห้ามเขา แต่เขากลับ ตบผม มือผมก็โดนเขาหักไปแล้ว ผู้อำนวยการ คุณต้องคืนความ ยุติธรรมให้ผม

สีหน้าของถางเจิ้งหยางตอนนี้ไม่ค่อยดูดีมาก

ในฐานะผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยเจียงโจว ปกติแล้วเขาก็ ไม่ค่อยปรากฏตัวในมหาลัย

วันนี้เป็นเพราะมาเที่ยวชมมหาวิทยาลัยเจียงโจวเป็นเพื่อน อาจารย์ของตนเองด.ร.ตึง ผู้ที่ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญในวงการเครื่อง สําอาง

อาจารย์ไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย ดังนั้นเลยให้มาเดินวน มหาวิทยาลัยเป็นเพื่อน

แต่คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นมา
ถางเจิ้งหยางมองไปหวางเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้น ร้องทุกข์จนเสียง แหบแห้ง เขาเองก็ปวดหัวไป

หวางเจ๋อคนนี้เขาก็รู้อยู่ เป็นคุณชายของตระกูลหวาง ตระกูล หวางใจเมืองเจียงโจวเป็นตระกูลหใญ่ ตอนนี้หวางเจ๋อเกิดเรื่องใน มหา’ลัย ก็เป็นเรื่องที่แก้ยาก

แต่เรื่องนี้สำหรับเขาแล้วแค่เป็นเรื่องที่แก้ยากเท่านั้น ไม่ได้เป็น เรื่องใหญ่อะไร

ที่สำคัญคือทำให้อาจารย์ของตนเองมีความรู้สึกที่ไม่ดี เขายังหวังอยู่ว่า สักวันด.ร.ติงจะช่วยแนะนำเขาไปเมืองช่างจิง “เป็นอย่างนี้หรอ”ถางเจิ้งหยางถาม

ผู้อำนวยการ ไม่ใช่ค่ะ เป็นหวางเจ๋อพาคนของสโมสรสันดามา อยากจะ…..

ซึ่งจื่อหารได้ยินดังนั้นก็คิดอยากจะช่วยเฉินจิ้นแก้ตัว

เธอก็ไม่สนแล้วว่าทำแบบนี้จะต้องมีเรื่องกับเฉินเจิ้งเฟย ต่อไป เขาอาจจะหาเรื่องเธอก็ไม่แน่
พลางพูดไป ในใจเธอก็พลางด่าเฉินจิ้นขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เฉินจิ้น จะ

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง

เพียงแต่เธอยังพูดไม่จบ ก็โดนเฉินเจิ้งเฟยตัดบท

“นี่เธอเหลวไหล เป็นเขามาต่อยหวางเจ๋อก่อน คนของสโมสร มดาและผมมาก็เพราะอยากจะช่วยหวางเจ๋อ”

เฉินเจิ้งเฟยพูดจบก็หันไปมองคนของสโมสรซันดา พวกนายมา ช่วยหวางเจ๋อหลับโดนเขาขู่ ใช่ไหม

คนของสโมสรซันดาล้วนเป็นลูกน้องของหวางเจ๋อ เฉินเจิ้งเฟย เชื่อว่าพวกเขารู้ว่าควรพูดยังไง

“ไม่ใช่ เป็นหวางเจ๋อเริ่มก่อน เขาก็แค่อยากจะปกป้องตนเอง

“ที่หัวหน้าเฉินโดนต่อยก็เป็นเพราะหัวหน้าเฉินเริ่มลงมือก่อน

“อีกทั้งหวางเจ๋อกับหน้าเฉินได้วางแผนไว้แล้ว หวางเจ๋อมา ต่อยให้เขาพิการก่อนแล้วค่อยให้หัวหน้าเฉินมาเก็บกวาดเรื่อง ทีหลัง สุดท้ายโยนความผิดทั้งหมดไปที่เขา เพียงแต่คราวนี้หวา งเจ๋อไม่ได้ชนะเท่านั้น
“ใช่ พวกเราสามารถเป็นพยานได้

คนของสโมสรซันดา รวมถึงรูปภ.ที่เฉินเจิ้งเฟยพามาก็พูดขึ้นที ละคน

เพียงแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าภายในสายตาของพวกเขา มีควัน ดำกำลังลอยอยู่

เฉินเจิ้งเฟยได้ยินดังนั้น สีหน้าซีดขาวทันที

นี่พวกเขาเป็นลูกน้องยังไงกันนะ

ซ่งจื่อหารก็ตกใจเหมือนกัน

เธอคาดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะช่วนเฉินจิ้นพูด

แถมยังเอาแผนร้ายของพวกเขาพูดออกมาอีก

สีหน้าของถางเจิ้งหยางยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิม

ถ้าหากเป็นเฉินจิ้นต่อยนักศึกษาและหัวหน้าของมหา’ลัยไป เรื่องนี้ก็ยังแก้ไขได้ง่าย
แต่ตอนนี้กลับบอกว่าเป็นแผนร้ายของนักศึกษาและหัวหน้าของ มหา’ลัย คิดจะไปต่อยคนอื่น แต่กลับโดนคนอื่นทำให้พิการกลับ

ในมหา’ลัยแห่งนี้กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

และทั้งหมดนี้ยังเกิดขึ้นต่อหน้าด.ร.ติงอีก แล้วด.ร.ติงจะมอง มหาวิทยาลัยเจียงโจวยังไง และจะมองเขาที่ในฐานะผู้อำนวย การของมหาวิทยาลัยเจียงโจวยังไง

“รีบส่งหวางเจ๋อไปโรงพยาบาล และเอาคนนั้นกับหัวหน้าเฉินให้ เจ้าหน้าที่ตำรวจจับไป ให้ตำรวจไปช่วยแก้ไข

ถางเจิ้งหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไม่น่าดู เฉินจิ้นเป็นฝ่ายเสียหายอยู่แล้ว แต่เขาไม่มีความประทับใจที่ดี ต่อเฉินจิ้นเลย

“เฉินจิ้น แกทำตัวเชื่อฟังหน่อย ผู้อำนวยการว่ายังไงแกก็ทำ อย่างนั้น อย่าไปยั่วโมโหท่านอีก

ซ่งจื่อหารเห็นเฉินจิ้นดูเหมือนไม่อยากสนใจคำพูดของผู้อำนวย การ เลยรับกำชับไป
เฉินจิ้นเป็นพี่เขยของเธอ ก่อนจะหย่ากัน ไม่ว่าเฉินจิ้นจะทำอะไร ก็ล้วนพัวพันถึงบ้านเธอและพี่สาวเธอ ไม่แน่อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ อะไรก็ได้

“เฉินจิ้น ? นายเป็นเฉินจิ้น ? ”

ชายชราที่ใส่แว่นหรอบดำ ไม่ได้พูดจาอยู่ข้างนั้นเมื่อได้ยินคำ พูดของซ่งจื่อหารแล้วก็มองไปยังเฉินขึ้นด้วยความตื่นเต้น

เฉินจิ้นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ตาแก่คนนี้รู้จักเขาหรอ

“เป็นสามีของซ่งชิงเหย็นใช่ไหม ? ”

ชายชราถามขึ้นอีก ความตื่นเต้นในน้ำเสียงของเขายิ่งห้ามไม่ อยู่อีกแล้ว

ถางเจิ้งหยางมองด.ร.ติงอย่างตกตะลึง

ปกติอาจารย์เป็นคนหนักแน่ วันนี้เป็นอะไรไป

หรือว่าอาจารย์รู้จักคนนี้
“เฉินนขมวด

“คุณเฉิน ผมชื่อดังโก๋หาร เป็นประธานของสมาคมเคมีหวาเลี้ย ผมอยากจะไหว้คุณเป็นค

เมื่อได้รับค่าตอบแล้ว ด.ร.ดังเงียบสงบไม่ไหวอีก เขาเดินมาถึง ตรงหน้าของเฉินจิ้น แล้วทำความเคารพเหมือนกับนักเรียนคน หนึ่ง

อะไรนะ

ไหว้เป็นครู ?

การกระทำของด.ร.ดังทำให้คนทั้งหมดอึ้งไปหมด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ