บทที่ 8 เงื่อนไขของคนพิการ

บทที่ 8 เงื่อนไขของคนพิการ

และเฉินจิ้นตอนนี้กำลังเดินเล่นอยู่ในมหาวิทยาลัยเจียงโจว

ตามที่เขาเดินสำรวจ มหาวิทยาลัยเจียงโจวเป็นสถานที่ที่มี พลังจิตเยอะมากที่สุดในบริเวณแถวนี้

เฉินจิ้นอาศัยการเหนี่ยวนำของพลังจิต จนค้นพบสถานที่ที่มี พลังจิตมากที่สุดในมหาวิทยาลัยเจียงโจว

จากนั้นเขาก็นั่งสมาธิ เริ่มดูดพลังจิตที่ล้อมรอบเข้าร่างกาย

เขานั่งไม่ขยับดังกับพระองค์หนึ่ง

จนถึงตอนเช้าของวันถัดไป เฉินจิ้นถึงลืมตาขึ้นมา

สายตาของเขาเปล่งประกายความดีใจ

เขาดูดพลังจิตไปหนึ่งคืนเต็มๆ แต่พลังจิตที่เขาดูดเข้าร่างกาย นั้นล้วนหายไปหมดสิ้น

เฉินจิ้นเพิ่งพบว่าพลังจิตที่เขาดูดเข้าไปในร่างกายนั้นกลับโดนไข่มุกพิเศษหวนตัวนดูดซับไปหมดเสียแล้ว

การปรากฏนี้จะไม่ทำให้เขาไม่ดีใจได้ไง

เขาไม่กลัวที่ไข่มุกพิเศษหวนตัวนดูดซับพลังของเขาไป แต่เขา กลับกลัวไข่มุกพิเศษหวนตัวนไม่มีปฏิกิริยาอีกต่างหาก

ผ่านไปทั้งคืน ไข่มุกพิเศษหวนตัวนที่รู้แต่ดูดพลังของเขานั้น สุดท้ายก็ได้มีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้ว

ลมพลังหวนตัวนสายหนึ่งแผ่ออกมาจากไข่มุกพิเศษหวนตัวน แล้วคืนเข้าร่างกายของเฉินจิ้น

ลมพลังหวนต้วนแค่สายหนึ่ง ก็สามารถทำให้เฉินจิ้นที่อยู่ใน ระดับแดนเหนี่ยวนำเข้าสู่แดนเดินฝึกลม

ไข่มุกพิเศษหวนต้วนสมเป็นหนึ่งในมหาสมบัติหวนตัวนจริงๆ

ดวงตาของเฉินจิ้นเปล่าประกาย ชาตินี้ มีไข่มุกพิเศษหวนตัวน อยู่ เขาจะฝึกฝนพลังหวนต้วน และเขาจะต้องกลับไปโรคปีศาจ และทำให้ทั้งจักรวาลหวาดกลัวเขาอีกครั้งแน่นอน

“แต่ว่าความเร็วตอนนี้มันยังช้ามาก
เฉินจนถอนหายใจ

พลังจิตในโลกมนุษย์มันช่างบางน้อยจริงๆ

ให้ไข่มุกพิเศษหวนตัวนปรากฏพลังออกมาสายหนึ่งต้องใช้เวลา ไปหนึ่งคืน

ดังนั้นเฉินจิ้นนึกถึงหมอกคำในร่างกายของเราผลอีกหนึ่ง รู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา

“เฉินจิ้น”

ทันใดนั้น เฉินจิ้นได้ยินมีคนเรียกเขา

แล้วเขาหันมามองไปตามเสียงนั้น

เมื่อเห็นคนที่มา เฉินจิ้นตะลึงเล็กน้อย

เป็นซ่งจื่อหาร

นึกถึงเมื่อวานที่ซึ่งจื่อหารร่วมมือกับฉันเพิ่งเดียวแม่ของเธอมา เล่นงานตนเอง และคิดจะไล่เขาออกจากบ้าน เฉินจีนก็ย่มเย็นชา ที่มุมปาก
ผู้หญิงสามคนในบ้าน ตอนนี้เขาเพียงแค่มีความรู้สึกดีต่อซ่งชิง เหย็นเท่านั้นเพียงเล็กน้อย

“เมื่อวานแกไปหาเรื่องหวางฮ่าวใช่ไหม”

ซ่งจื่อหารวิ่งมาตลอดทาง เหนื่อยจนเธอหายใจหอบๆ หน้าอกก็ เคลื่อนไหวตามตอนที่เธอหายใจ

ไม่รอให้เฉินจิ้นตอบ เธอก็รีบพูดขึ้น“หวางเจ๋อ น้องชายของ หวางฮ่าว เขาเป็นประธานสโมสรซันดา มีคนบอกว่าแกอยู่แถวนี้ เลยไปบอกเขา ตอนนี้เขาพาคนของสโมสรสันดามาหาแกแล้ว บอกว่าจะช่วยพี่ชายเขาแก้แค้น

“เฉินจิ้น แก้รีบวิ่งหนีเลย ออกไปจากประตูหลังของมหา’ลัย ไม่ งั้นไม่ทันแล้ว”

ซ่งจื่อหารพูดด้วยความรีบร้อน เมื่อวานเฉินจินช่วยชีวิตพ่อกลับ มา ทำให้เธอประทับใจเฉินจิ้นขึ้นเล็กน้อย

แน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นห่วงเฉินจิ้นหรอก เฉินจิ้นจะตายหรือเป็น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอทั้งนั้น

แต่ตอนนี้เฉินจิ้นก็ยังเป็นพี่เขยของเธอ ถ้าเฉินจิ้นเกิดไม่ดีขึ้นมา มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงของตระกูลซ่งและพี่สาวของ
เธอ

“งั้นหรอ ? ”

เฉินจิ้นยิ้มเบาๆ ไม่มีความอยากจะหนีเลยแม้แต่น้อย ซ่งจื่อหารเห็นความไม่สนใจอะไรของเขา ก็เริ่มโมโหขึ้นมา

“แกต้องทำให้บ้านฉันเสียหน้าแกถึงจะสะใจใช่ไหม เพราะเรา อยากจะให้แกหย่ากับพ่อสาว แกถึงจะทำแบบนี้ ตั้งใจทำให้บ้าน เราเสียหน้าเสียชื่อเสียงใช่ไหม ?

ซ่งจื่อหารโมโหแทยตาย

เฉินจิ้นมองเธออย่างเย็นชา ไม่ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอมาแจ้ง ฉัน ฉันก็รู้สึกขอบใจมาก แต่ถ้าเธอยังจองหองแบบนี้ อย่าโทษว่า ฉันไม่ไว้หน้าเธอ

“นี่แก…..

ซ่งจื่อหารรู้สึกเสียใจแล้ว คนขยะอย่างเฉินจิ้นสมควรโดนตีตาย ถึงจะสะใจ

“โอ้โห ซ่งจื่อหาร เธอกล้าแอบมาแจ้งมันล่วงหน้าพระ
“หรือว่าเธอก็เหมือนพี่สาวเธอ หลงรักไอ้ขยะนี้ไปแล้ว ?

“ผู้หญิงของตระกูลซ่งนี้ สายตาพิเศษจริงๆ ขยะแบบนี้ก็ยัง ตกหลุมรักได้ ฮ่าๆๆๆ

เวลานี้ ผู้ชายที่ไว้ทรงผมแบบกระสุน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ โหดเหี้ยมพาลูกน้องของเขาเดินมา

“หวางเจ๋อ นายอย่าเพ้อเจ้อ

ซึ่งจื่อหารหันไปมองหวางเจ๋อ สีหน้าเธอไม่น่าดูมาก

เฉินจิ้นไอ้ขญะนี้ บอกให้วิ่งหนีแล้วก็ยังไม่หนี ตอนนี้ยังทำให้ เธอโดนหวางเจ๋อหยอกเลาะอีก

แม้หวางเจ๋อจะไม่ลงมือกับเธอ แต่ปากของเขาก็เหมือนกับฝีมือ ของเขา ทั้งเก่งกาจทั้งโหดร้าย

ผู้หญิงที่เคยทำผิดต่อเขา โดนเขาด่าจนสงสัยชีวิตตนเอง

ส่วนผู้ชายที่ทำผิดต่อเขา ไม่มีใครที่ไม่เข้าโรงพยาบาลเลย

“ปากหมาจริงๆ”
เฉินจิ้นค่อยๆพูดขึ้น

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา ล้อมรอบเงียบสงัดทันที

คนทั้งหมดรวมถึงซ่งจื่อหารล้วนมองไปยังเฉินจิ้นด้วยความไม่ กล้าเชื่อ

เฉินจิ้นนี่กล้าพูดหวางเจ๋อแบบนี้หรือ ?

นรนหาที่ตายชัดๆ

แกพูดอะไรนะ”

“แกกล้าพูดอีกทีไหม

ดวงตาของหวางเจ๋อเปล่งประกายถึงความโหดเหี้ยม และค่อยๆ

เดิมมาหาเฉินจิ้นทีละก้าวๆ

“ฉันรู้ว่ามีคนปัญญาอ่อน แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีคนปัญญาอ่อนเท่า แกได้ ในเมื่อแกอยากฟังอีกครั้ง งั้นฉันก็ให้แกสมหวังละกัน

“แกฟังให้ดี ฉันบอกว่าแกมันปากหมา เป็นไง พอใจยัง”
เฉินจิ้นเบ้ปาก

“ดี ดีมาก”

หวางเจ๋อจ้องเขม็งเฉินจิ้น

ตอนนี้ ในสายตาเขา เฉินจิ้นเป็นคนพิการแล้ว

วันนี้ถ้าเขาหักขาเฉินจิ้นละก็ เขาก็จะไม่ซื่อหวางเจ๋อ

และซ่งจื่อหารที่อยู่ข้างๆ เบิกตากว้างๆอย่างไม่กล้าเชื่อ

นี่….นี่เป็นเฉินจิ้นไอ้คนอ่อนแอขี้ขลาดคนนั้นไหม ?

เขากล้าหาญขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ตอนนี้ กูให้แกสองทางให้เลือก หนึ่ง คุกเข่าลงขอร้องกู แล้วไปขอโทษพี่ชายกู สอง กูหักขาแก”

หวางเจ๋อจ้องไปเฉินจิ้น ดวงตาเปล่งประกายความดุร้าย ดู เหมือนถ้าเฉินจิ้นไม่ทำตามเขาก็จะลงมือเลยทันที

“ในเมื่อแกชอบใช้กำลัง งั้นต่อไปแกก็ไปเป็นคนพิการแล้วกัน”

นี่เฉินจิ้นบ้าไปแล้วหรอ ?

คนทั้งหมดตกตะลึงไปอีกครั้ง

ไม่กลัวตายจริงๆ

“แม่งมึง แกอยากตายกูจะทำให้แกสมหวัง

หวางเจ๋อช็อกหมัดออกไปทันที

ขยะแบบนี้ แค่หมัดเดียวก็พอแล้ว

เห็นหวางเจ๋อออกมา ซึ่งจื่อหารหน้าซีดทันที ไม่กล้าไปมองเฉิน

จิ้นเป็นยังไง

“อ๊าก….”

เสียงกรีดร้องที่เวทนาดังขึ้นทันที

ซ่งจื่อหารสามารถเดาผลของเฉินจิ้นได้ ในใจเธอเป็นกังวลขึ้น มา เธอเกลียดเฉินจิ้นก็จริง แต่ยังไงเขาก็เป็นคนของบ้านเธอ เป็นพี่เขยในนามของเธอ อีกทั้งเขายังช่วยชีวิตพอกลับมา ถึงเธอจะดูถูกเฉินจิ้น แต่ก็ยืนมองเขาโดนหวางเจ๋อค่อยจนพิการ

เธอรีบหันหน้ากลับอยากจะไปช่วยเฉินจิ้น

แค่ฉากที่เธอเห็นกลับทำให้เธอตะลึงงัน

ที่เธอเห็นคืออะไรนะ

เฉินยืนอยู่ดีๆ

ส่วนหวางเจ๋อกลับล้มอยู่บนพื้น เจ็บจนร่างสิ้นไม่หยุด

นี่ยังไม่จบ

“อยากเป็นพิการ เงื่อนไขพื้นฐานคือ มือทั้งสองต้องพิการ

พูดจบ เฉินจินก็ยกขาถีบไปแขนของหวางเจ๋อ

แคร๊ก

เสียงกระดูกหักดังขึ้น
ต่อมาเสียงร้องทุกข์ของหวางเจ๋อยิ่งดังกว่าเดิม

กระดูกมือทั้งสองของหวางเจ๋อแตกหักเป็นเสี่ยงๆ

“แค่มือทั้งสองพิการเท่านั้น ยังไม่ได้นับว่าเป็นคนพิการ ขาทั้ง สองก็ต้องพิการไปด้วย ถึงจะเป็นคนพิการอย่างเสร็จสมบูรณ์

เฉินจิ้นพูดพิมพา

และขาของเขาก็เริ่มขยับอีกครั้ง

แคร๊ก

เสียงกระดูกแตกของหัวเข่าของหวางเจ๋อดังขึ้นมาอีกครั้ง คนที่กล้าหาเรื่องฉัน ไม่ใช่ตายแล้วก็คือพิการแล้ว

เฉินจิ้นถึงยิ้มพอใจออกมา

คำพูดนี้ไม่ได้แค่พูดเล่นๆ

ต่อมาเฉินจอันก็มองไปเหล่าลูกน้องของหวางเจ๋อ
“พวกแกมาพร้อมกัน ฉันจะได้ออกกำลังพอดี ”

คำพูดจองเฉินจิ้นเหมือนเสียงที่ดังมาจากนรถ ทำให้คนฟังแล้ว ตัวสั่นไปด้วย

ลูกน้องของหวางเจ๋อสิบกว่าคนได้ยินดังนั้นก็กลัวทันที

นี่เขาพูดเล่นอะไร

หวางเจ๋อเป็นใคร

เขาเป็นประธานของสโมสรซันดาในมหา’ลัย เป็นซันดาลึก แชมเปี้ยนชิพ

ปกติเขาฝึกกับพวกเขาก็เหมือนเล่นเกม แต่ตอนนี้เขากลับโดนเฉินต่อยเหมือนหมาตัวหนึ่ง นี่ไม่ใช่ที่สำคัญ ที่สำคัญคือเฉินจิ้นลงมือร้ายกาจมาก

แค่ออกมือก็หักแขนขาของหวางเจ๋อไป

ใครยังกล้าไปหล่ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ