บทที่ 7 มังกร???

แอมเบอร์มองร่างของชายหนุ่มที่ถูกเหวี่ยงลอยละลิ่วไป กระแทกกับโขดหินแล้วคอนดอน รู้สึกเจ็บแทนเลย ถ้าไม่ตายก็คงสลบยาวเลยล่ะนั้น

หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มร่างยักษ์ ไม่รู้ว่าควรจะขอบ คุณดี ไม่

“เจ้า” เขาเดินมาหาหล่อนช้าๆ จนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวได้แต่เงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคมดุที่จ้องลงมา ชายหนุ่มเอามือแขนสองข้างทาบไปกับหน้าผาหินด้าน หลังแอมเบอร์ก๊กให้หล่อนอยู่ตรงกลางแล้วก้มหน้าลงมา สบตากับหล่อนในระยะประชิด

แอมเบอร์ตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจ เต้นรัวด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว คราวที่แล้วเขา ไม่ข่มขืนและไม่ฆ่าหล่อน หวังว่าคราวนี้เขาคงจะยังไม่ เปลี่ยนใจหรอกนะ หญิงสาวกลืนน้ำลายดังเอื้อก

“ต่อไปก็หัดดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ข้าต้องลำบากมา ช่วยอีก” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาราวกับเป็นคำสั่ง หญิงสาว ฟังแล้วก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความงง นี่ตกลงเขา มาที่นี่เพื่อมาช่วยหล่อนหรอกเหรอ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่า หล่อนกำลังต้องการความช่วยเหลือนะ

ชายหนุ่มละสายตาจากใบหน้าแสดงอาการป่วยของหล่อน ไล่สายตาลงไปยังลำคอเรียวระหง ลาดไหล่ เปลือย และหยุดมองเสื้อเกาะอกของหล่อนพร้อมกับ ขมวดคิ้วไม่พอใจ

“นี่อะไร” เขาหรี่ตาลากนิ้วมือลากจากต้นคอลงไปยังเนิน อกที่สะท้อนหอบของหล่อน แล้วดึงด้านบนของขอบเสื้อ เกาะอกของหล่อนลง

“กรี๊ด! จะทําอะไรน่ะ” แอมเบอร์รีบตะครบมือชายหนุ่ม ไม่ให้ตึงขอบเสื้อลงมาจนโป๊

“เสื้อผ้าอะไรของเจ้าห้า ไม่มีอะไรดีกว่านี้ใส่แล้วรึไง” ชายหนุ่มคำรามด้วยความโมโห ทำเอาแอมเบอร์งงอีก รอบ หมอนโกรธที่หล่อนใส่เสื้อเกาะอกเนี่ยนะ ตกลงหมอ นี่เป็นอะไรกับหล่อนกันต๊ะ ถึงมีสิทธิ์มาตั้งคําถามเรื่องการ แต่งตัวของหล่อนแบบนี้

“ข้าจะใส่อะไรมันก็เรื่องของข้า ท่านมายุ่งอะไรด้วย เอามือออกจากหน้าอกข้าได้แล้ว” หญิงสาวถลึงตาตอบ ดวงตาดุดันของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มทําเสียงฟีดฟัดขัดใจแต่ก็ยอมเอามือออกจาก ชายเสื้อหล่อนแต่โดยดี

“ข้าไม่อาจอยู่นาน เจ้ารีบใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆ แล้วก็อย่า หาเรื่องให้ข้าต้องลำบากอีก ข้าต้องรีบไปแล้ว ถึงเวลาแล้วค่อยเจอกัน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบแก้มของหญิง สาวแล้วถอยเข้าไปยืนในเงามืด จากนั้นก็หายตัวไปอย่าง ไร้ร่องรอย

แอมเบอร์หน้าซีดเผือด หรือว่าเขาจะเป็นผี อ๊าคคคคคค ผีอะไรหล่อเร้าใจขนาดนี้ก้านนน เล่นเอาหล่อนใจเต้นไป หมดเลย หญิงสาวเอามือลูบแก้มด้วยความเขิน

หลังจากชายหนุ่มจากไป แอมเบอร์ก็เดินเหม่อกลับไป แปลงโฉมเป็นยายแก่ตามเดิมแล้วรีบกลับไปยังที่พักของ พวกสาวงาม ก่อนไปหล่อนได้ไปตรวจดูแล้วว่าชายคนที่ โดนเหวี่ยงไปกระแทกหินยังไม่ตาย แค่สลบไป หล่อนจึง ค่อยโล่งใจไปหน่อย หวังว่าคงจะไม่ได้พบกันอีกนะ

เมื่อกลับไปถึงที่พักออลูนและเพื่อนคนงานอีกหลายคน รีบเข้ามารุมถามแอมเบอร์กันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นพ่อ บ้านแพรี่บอกว่าจะตามหล่อนไปที่หมู่บ้านชาวประมงแต่ อยู่ๆ ก็กลับมาก่อน แถมพอกลับมาก็ไม่พูดไม่จากับใคร ไปนั่งปลีกวิเวกดื่มเหล้าจนเมากลิ้ง ทั้งๆ ที่ปกติท่านพ่อ บ้านออกจะเป็นคนเรียบร้อย ไม่เคยดื่มเหล้าจนเมาแบบนี้

“อย่าบอกนะว่ายายหักอกท่านพ่อบ้านน่ะ” ออลูนถามโพล่งขึ้นมา
แอมเบอร์ยิ้มแห้งๆ ท่ามกลางสายตาเป็นคำถามของคน

รอบข้าง

“เอ่อ… ก็คงประมาณนั้น พอดีข้าไม่ชอบคนแก่น่ะ ถึง ข้าจะแก่แบบนี้แต่ข้าก็ยังชอบกินหญ้าอ่อนอยู่นะจะบอก ให้ เวลาเห็นพวกหนุ่มแล้วจิตใจมันกระชุ่มกระชวยจริงๆ โฮะ ๆ ๆ ๆ” แอมเบอร์เอาหลังมือปิดปากแหงนหน้าหัวเราะ เสียงดัง แถมยังทำตาเล็กตาน้อยมองพวกคนงานหนุ่มๆ ที่มามุงถามอีกด้วย เล่นเอาพวกผู้ชายพากันถอยกรูด หลบกันไปคนละทิศละทาง

“ยายนี่ อย่าทำเป็นล้อเล่นได้มั้ย เอาจริงๆ สิ ตกลงเกิด อะไรขึ้นกันแน่” ออลูนทำหน้าหน่าย

“นี่แหละเรื่องจริง ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้แหละแม่หนูเอ๊ย” แอมเบอร์ตบหลังหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปยังห้องพัก

ออลูนเดินหน้าหงิกตามเข้ามาติดๆ เพราะพักอยู่ห้อง เดียวกัน

“ยายทําข้าเสียเงินไปหลายเหรียญเลย” หญิงสาวบ่น กระปอดกระแปด

“ข้าไปทำอะไรเจ้าล่ะแม่หนูน้อย” แอมเบอร์งง
“ก็พวกเราพนันกันน่ะสิว่ายายกับท่านพ่อบ้านจะตกลง เป็นแฟนกันมั้ยในคืนนี้ พอยายไม่รับรักท่านพ่อบ้านแบบ นี้ข้าก็เลยแพ้พนันน่ะสิ” หญิงสาวหน้าหงิก

“ฮะๆ ๆ คราวหลังก่อนจะพนันอะไรก็มาถามข้าก่อนสิ จะ ได้ไม่เสียเงิน เออนี่ วันนี้ข้าเจอคนประหลาดมีเขาด้วย ล่ะ” แอมเบอร์เล่า เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชาย ประหลาดคนนั้น

“ฮ๊า! ยายเจอมังกรเหรอ! กรี๊ด! หล่อมั้ย อิจฉาจังเลย” ออ ลูนถลันเข้ามาจับไหล่แอมเบอร์เขย่า

แอมเบอร์กะพริบตาปริบๆ ด้วยความงง

“ข้าบอกว่าข้าเจอคนประหลาดมีเขา ไม่ได้บอกว่าเจอ มังกรสักหน่อย” หล่อนเถียง

ออลูนมองหล่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่ยายไม่รู้จริงๆ เหรอว่าคนมีเขาก็คือมังกรน่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ยายอยู่ มาจนแก่ขนาดนี้ได้ยังไงถึงไม่รู้จักมังกร”

แอมเบอร์ถึงกับอึ้ง “นี่หมายความว่ายังไง มังกรที่พวก เจ้าพูดกัน ไม่ได้หมายถึงเจ้าสัตว์ร่างยักษ์หน้าเหมือน กิ้งก่าที่มีปีกบินได้ แต่หมายถึงพวกคนมีเขาหรอกเหรอ”

ออลูนเบิกตากว้าง ทำหน้าตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำถามของแอมเบอร์

“ย้ายยยย ทำไมเรื่องธรรมดาแบบเรื่องที่ว่ามังกรแปลง ร่างเป็นคนได้ยายยังไม่รู้อีกห้า ยายสติดีรึเปล่าเนี่ย หรือ ว่าแก่จนหลงๆ ลืมๆ แม้แต่เรื่องทั่วไปแบบนี้ก็จำไม่ได้กัน แล้วฮะ”

แอมเบอร์อ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆ กับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อกี้ว่าอะไรนะ มังกรแปลงร่างเป็นคนได้อย่างนั้นเหรอ เอ่อ…. ขออึ้งอีกสักแป๊บนะตะเอง

ออลูนมองแอมเบอร์เดินเหม่อราวกับวิญญาณหลุดออก จากร่างไปนอนที่เตียงด้วยความสงสัย ตกลงยายแอม เบอร์ไม่รู้จักมังกรจริงๆ น่ะเหรอ

แอมเบอร์นอนตาลอย นึกย้อนไปยังเหตุการณ์วันแรก ที่หล่อนมาถึงมิตินี้แล้วได้พบกับมังกรดำตัวนั้น จากนั้น หล่อนก็ได้พบกับชายหนุ่มประหลาดที่มีเขาและดวงตาสี เดียวกับมังกร… เขาก็คือร่างมนุษย์ของมังกรตัวนั้นสินะ

นอกจากมังกรจะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว คงจะมีพลัง วิเศษอื่นๆ อีกแน่นอนเลย อย่างน้อยวันนี้หล่อนก็ได้เห็น ตอนที่เขาหายตัวได้อย่างหนึ่งแล้วล่ะ จะมีอะไรอีกบ้างนะ…
อ๊ะ อย่าบอกนะว่ารอยเกล็ดมังกรที่ต้นคอหล่อนก็คือ ตราประทับมังกรน่ะ! แอมเบอร์เบิกตากว้าง คว้าหมับไปที่ ต้นคอตนเองด้วยความตกใจ นี่หมอนั่นตีตราจองหล่อน แล้วเหรอเนี่ย อ๊าคคคคค!!!!………….นหล่อนเป็นอะไร หล่อนไม่ใช่สิ่งของนะ อยู่ๆ จะมาตีตราจอง หล่อนยังไม่ ตกลงยินยอมจะเป็นผู้หญิงของเขาสักหน่อย อีตาบ้า!

แอมเบอร์นอนคิดฟุ้งซ่าน เดี่ยวทำหน้าโกรธ เดี๋ยวหน้า แดงอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะหลับลงได้

วันรุ่งขึ้นไม่มีใครมีเวลามาคิดฟุ้งซ่านแม้แต่พ่อบ้านแพ รี่ผู้ถูกหักอกหรือแอมเบอร์ที่เพิ่งค้นพบความจริงเกี่ยวกับ มังกร เพราะพวกหล่อนต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับองค์ชา ยอนาลัสแห่งอาณาจักรเวนโตเรียผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้นำ กองเรือมารับเหล่าหญิงงามของทวีปนี้เดินทางไปทวีปเวทิ นน่า ทุกคนจึงมีงานรัดตัวจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจ

แม้ว่าองค์ชายจะล้มป่วยกะทันหัน ทำให้ไม่สามารถ มาร่วมงานเลี้ยงได้ แต่ก็ยังส่งผู้แทนพระองค์มาร่วมงาน เลี้ยงพร้อมผู้ติดตามอีกคณะใหญ่ เหล่าสาวงามเองก็ถือ โอกาสแต่งตัวมาประชันโฉมกันในงานเป็นที่เอิกเกริก

งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นที่โรงแรมใหญ่บริเวณท่าเรือ โดยมีคน ใหญ่คนโตของเมืองมาร่วมงานอย่างคับคั่ง อาหารและ การบริการในงานจึงผิดพลาดไม่ได้แม่แต่น้อย พ่อบ้านแพรี่ลงมากํากับดูแลงานทุกอย่างด้วยตัวเองอย่าง เข้มงวด เล่นเอาคนงานทุกคนเกร็งกันไปหมด

คนงานทำความสะอาดส่วนหนึ่งถูกโยกมาทำหน้าที่เป็น พนักงานเสิร์ฟอาหารเพราะคนไม่พอ ออลูนก็เป็นหนึ่งใน นั้น หญิงสาวค่อนข้างตื่นเต้นและดีใจจนออกนอกหน้าที่ จะได้เข้าไปเห็นบรรดาสาวงามทั้งยี่สิบห้าคนในระยะ ประชิด

ทุกอย่างในงานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งถึง เวลาที่พนักงานเสิร์ฟพากันยกหม้อไฟตุ๋นสมุนไพรสูตร ของแอมเบอร์เข้าไปเสิร์ฟ

“แย่แล้วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้วพวกเรา!” คนงานที่ทำหน้าที่ เสิร์ฟอาหารวิ่งตะโกนด้วยความร้อนใจเข้ามาในครัว

พ่อบ้านแพรี่ขมวดคิ้วหันไปดุ “เรื่องอะไร ทำไมต้อง ตะโกนด้วย เดี๋ยวแขกเหรื่อก็ตกใจกันหมดเพราะเสียง เจ้า”

“ถึงข้าไม่ตะโกนทุกคนก็แตกตื่นกันอยู่แล้วล่ะท่านพ่อ บ้าน ออลูนเดินสะดุดทำน้ำแกงเดือดๆ หกราดแม่นางลอว์ โรนไปทั้งตัว ตอนนี้ทุกคนในงานกำลังแตกตื่นกันใหญ่ เกรงว่างานนี้แม่นางลอว์โรนคงจะเสียโฉมเป็นแน่แล้ว ท่านข้าหลวงใหญ่กำลังให้คนไปตามหมออยู่ ส่วนออลนคงจะถูกลงโทษหนักแน่

แอมเบอร์ที่ตอนแรกก็ไม่ได้มีความสนใจเท่าไหร่ว่าข้าง นอกจะเกิดเรื่องอะไร แต่พอได้ยินว่าออลูนเพื่อนหล่อน กำลังเคราะห์ร้ายหญิงสาวก็รีบคว้ากระปุกเนยแล้ววิ่งออก ไปยังบริเวณที่เกิดเรื่องทันที ด้วยความร้อนใจหญิงสาว ถึงกับลืมตัววางท่าทางงกๆ เงินๆ แบบคนแก่ไปชั่วครู่