บทที่ 6 ถูกจับได้

หลังจากเหน็ดเหนื่อยเดินทางมาสิบสองวันขบวนส่งตัว สาวงามก็เดินทางมาถึงเมืองท่าเรือ แอมเบอร์และคนงาน หลายคนที่ไม่เคยมาเยือนเมืองท่าแห่งนี้ถึงกับรู้สึกตื่นตา ตื่นใจในความคึกคักและพลุกพล่านของผู้คนที่นี่

“นี่ยาย หลายวันมานี่ข้ารู้สึกว่าหน้ายายหมองๆ ซีดๆ ชอบกลนะ สงสัยยายจะเดินทางเหนื่อย เดี๋ยววันนี้เลิก งานแล้วข้าจะพายายไปเดินเล่นในตลาด ยายจะได้ สดชื่นขึ้นมาหน่อย” ออลูนชวนแอมเบอร์ไปเที่ยวด้วย ความหวังดี

แอมเบอร์ยกมือขึ้นลูบผิวหนังเหี่ยวย่นบนใบหน้าตนเอง แล้วขมวดคิ้ว ไม่ใช่หน้าหมองเพราะเหนื่อยจากการเดิน ทางหรอก แต่ผิวปลอมของหล่อนหมดอายุไปหลายวัน แล้วต่างหากล่ะ และหล่อนยังไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนแผ่น ใหม่อีกด้วย ในที่สุดวันนี้ก็เดินทางมาถึงเมืองท่า หล่อน จะได้มีโอกาสปลีกตัวไปหามุมปลอดคนเปลี่ยนผิวได้สัก ที ขืนรอต่อไปอีกวันสองวันมันคงได้ลอกหลุดออกมาเอง แล้ว

“แม่หนูไปเที่ยวกันกับพวกหนุ่มๆ สาวๆ เถอะ ยายว่าจะ ไปดูวัตถุดิบทำอาหารแถวหมู่บ้านชาวประมงริมทะเลน่ะ” แอมเบอร์ตอบ

“แหม ยายนี่จะขยันไปถึงไหนกัน แค่นี้พ่อบ้านแพรี่ก็ปลื้มยายจะแย่แล้ว ฮิๆๆ” ออลูนกระซิบล้อเลียน ตอนนี้ ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าพ่อบ้านแพรี่แอบชอบยายแอมเบอร์ พวกคนงานต่างพากันลุ้นคู่รักสูงวัยคู่นี้กันทุกคน นี่หล่อน ก็แอบเห็นว่าพ่อบ้านแพรี่กำลังเงี่ยหูฟังหล่อนคุยกับยาย แอมเบอร์อยู่ ตั้งแต่ที่พ่อบ้านมีความรักนี่ พวกคนงาน สบายขึ้นเยอะเลย เพราะท่านพ่อบ้านกลายเป็นคนใจดี และอะลุ่มอล่วยขึ้นมาก

แอมเบอร์แอบกลอกตามองฟ้าด้วยความอ่อนใจ นี่ขนาด หล่อนปลอมตัวเป็นยายแก่หนังเหี่ยวขนาดนี้แล้ว ยัง อุตส่าห์จะมีคนมาหลงชอบอีกนะ อ๊าคคคค…. นี่หล่อน จะฮ็อตไปถึงไหนนนน

หลังเลิกงานวันนั้นแอมเบอร์หยิบเสื้อคลุมมีฮู้ดสีเทาของ ตนมาสวมแล้วเดินออกจากที่พัก ทำทีเป็นมุ่งหน้าไปยัง หมู่บ้านชาวประมงแต่ความจริงหล่อนกำลังหาทำเลปลอด คนเพื่อเปลี่ยนผิวเทียมต่างหาก

หญิงสาวเดินไปถึงทางแยกเปลี่ยวแห่งหนึ่งก็เดินเลี้ยว ออกจากเส้นทางหลัก

“จะไปไหน นั่นมันผิดทางแล้ว” เสียงพ่อบ้านแพรี่ร้องทัก มาจากข้างหลัง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งโหยง

แอมเบอร์หันขวับมามองเห็นพ่อบ้านชราทำเป็นเดินหน้า ตายเข้ามาหา แต่หากสังเกตดีๆ จะเป็นว่าใบหูของชายชราแดงก่ำด้วยความเขินอาย

ฮีย! จะตามมาทำไมฟร๊ะ แล้วนี่หล่อนจะหลบยังไงดีล่ะนี่

“พอดีข้าได้ยินว่าเจ้าจะไปดูวัตถุดิบทําอาหารแถว หมู่บ้านชาวประมง ข้าอยู่ว่างๆ เลยอยากจะไปดูบ้าง เรา เดินไปด้วยกันเถอะ” พ่อบ้านชรายกมือเกาท้ายทอยแก้ เก้อ

“เชิญท่านพ่อบ้านไปคนเดียวก่อนก็แล้วกัน พอดีข้าเพิ่ง นึกได้ว่ามีธุระ คงจะไปด้วยกันกับท่านไม่ได้แล้ว” แอม เบอร์หาทางปลีกตัวอย่างละมุนละม่อม

“เอ่อ เจ้ามีธุระอะไรเหรอ ถ้าไม่รังเกียจ ขอข้าตามไป เป็นเพื่อนได้รึเปล่า เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวเดินไปไหน มาไหนมืดๆ ค่ำๆ แบบนี้มันอันตรายนะ” พ่อบ้านชราไม่ ปล่อยหล่อนไปง่ายๆ

เป็นยายแก่หนังเหี่ยวขนาดนี้แล้ว ใครมันจะหลงผิดมา ปล้ำกันเล่า แอมเบอร์ได้แต่เถียงในใจ

ชายชราทำท่าจะเอื้อมมือมาจับมือแอมเบอร์ไปจูง แต่ หญิงสาวรีบเอามือหลบไปไขว้หลังไว้ซะก่อน จึงรอดไป ได้ สมองน้อยๆ ของแอมเบอร์ทำงานอย่างหนักเพื่อหา ทางหลบเลี่ยงจากพ่อบ้านชราไปให้ได้
ทันใดนั้นหล่อนก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี เขาแต่งตัวแบบพวกผู้ดีมีสตางค์แถมหน้าตายังหล่อเหลา อีกด้วย แอมเบอรรีบวิ่งถลาเข้าไปกอดชายหนุ่มทันที

“โอ้ที่รัก ในที่สุดท่านก็มาตามนัดสักที ข้าคิดถึงท่านจะ แย่อยู่แล้ว” แอมเบอร์ร้องทักชายหนุ่มออกมาเสียงดัง

ท่ามกลางความตกตะลึงของทั้งพ่อบ้านแพรี่และชาย หนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อของแอมเบอร์โดยไม่ทันตั้งตัว หญิง สาวก็จัดการลากตัวเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายของตนไปยังซอย เปลี่ยวข้างทางทันที

ชายหนุ่มทําท่าทางขนลุกขนพอง สะบัดตัวออกจากอ้อม แขนของแอมเบอร์ และทำท่าจะตวาดด่า แต่หญิงสาวรีบ เอามือตะครุบปิดปากเขาไว้ได้ทัน

“อย่าเสียงดังไปพ่อหนุ่ม ข้ากำลังหนีตาแก่คนนั้นอยู่ ช่วยข้าก่อนนะ” แอมเบอร์กระซิบ เหลือบตาไปมองพ่อ บ้านที่ยังคงยืนอึ้งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างอยู่ที่ เดิม

ชายหนุ่มในอ้อมกอดของแอมเบอร์ถลึงตาจ้องหล่อน ตาขวาง แต่หญิงสาวไม่สนใจ

“ข้าคิดถึงเจ้าจังเลยที่รัก ว่านอนสอนง่ายแบบนี้สิ ถึงจะน่ารัก เดี๋ยวข้าจะรักเจ้าให้มากๆ เลยวันนี้ มามะ มาให้ ข้าจูบให้ชื่นใจสักที” แอมเบอร์แกล้งพูดเสียงดังพลาง ลากตัวชายหนุ่มเดินห่างออกมาจากพ่อบ้านแพรี่มาเรื่อยๆ

ชายหนุ่มทำท่าพะอืดพะอมเมื่อเห็นแอมเบอร์ทาปากจู๋ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขาสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของ ยายแก่หนังเหี่ยวได้ในที่สุด จากนั้นก็รีบเผ่นหนีแทบจะ ทันที

ดีที่ทั้งสองออกมาห่างจากพ่อบ้านแพรี่ไปมากแล้ว และ พ่อบ้านชราก็ดูเหมือนจะไม่มีกะจิตกะใจจะตามมา หญิง สาวจึงกุมท้องหัวเราะลั่นกับท่าทางขวัญหนีดีฝ่อของชาย หนุ่มได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาเห็น

แหมะ… แผ่นหนังเทียมบนใบหน้าของแอมเบอร์หลุดร่วง ลงมา อู้ย สงสัยหล่อนจะหัวเราะมากเกินไปนะนี่ ฮะๆ ๆ

หญิงสาวรีบเอามือกุมหน้าเดินเข้าไปในป่าข้างทาง ไม่ นานหล่อนก็โผล่มายังชายหาดเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วย โขดหินน้อยใหญ่ เหมาะแก่การใช้เป็นห้องแต่งตัวอย่าง ยิ่ง หญิงสาวหันซ้ายหันขวาจนแน่ใจว่าไม่มีคน จากนั้นก็ จัดการลอกแผ่นหนังเทียมออกจนหมด เมื่อหยิบกระจก ขึ้นมาดูผิดหน้าตนเองหญิงสาวก็ยิ้มร่า พอใจในความ เนียนใสของผิวตน
แอมเบอร์เอียงคอส่องกระจกไปดูต้นคอตนก็พบว่ารอย สีฟ้าจางๆ คล้ายเกล็ดมังกรยังคงติดอยู่เหมือนเดิม หญิง สาวถอนหายใจ มันคือรอยอะไรกันนะ ทำไมติดแน่นไม่ ยอมลบเลือนแบบนี้ล่ะ จะลบไม่ออกตลอดชีวิตรึเปล่า เนี่ย หญิงสาวทำปากยื่น

หลังจากลอกผิวเทียมออกจนหมดแอมเบอร์ก็ถอดเสื้อ ออกและปลดผ้าพันเอวเพื่อดึงเอาเป้สัมภาระออกมาเปิด เอาอุปกรณ์แปลงโฉมมาใช้ เมื่อไม่มีเป้ถ่วงที่เอว หล่อน ก็กลับกลายเป็นหญิงสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นตามเดิม ท่อนบนของหล่อนเหลือเพียงเสื้อเกาะอกสีเนื้อแนบล่าตัว ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงเอวต่ำตัวหลวม เผยให้เห็นส่วน โค้งส่วนเว้างดงามใต้แสงจันทร์ หญิงสาวลุกขึ้นยืนบิดขึ้ เกียจ การต้องแกล้งเดินหลังค่อมตลอดเวลานี่มันช่างทร มานจริงๆ แถมยังต้องแบกเป้ไว้ที่พุงทั้งวันทั้งคืนอีก จะ อาบน้ำแต่ละทีช่างยุ่งยากลำบากลำบน

คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ส่องสกาว ทำให้หญิงสาวไม่ต้องใช้ไฟฉายในการแต่งตัว หล่อน หยิบหวีออกมาสางผม เช็ดสีเทาที่ย้อมออกเพื่อจะได้ย้อม ใหม่ตั้งแต่โคนผมที่งอกใหม่ให้สีกลมกลืนเสมอกันจรด ปลาย

ทันใดนั้นแอมเบอร์ก็ได้ยินเสียงก้อนหินร่วงจากด้านหลัง หญิงสาวหันขวับไปดูด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตสบ เข้ากับดวงตาตื่นตะลึงของผู้บุกรุกในระยะเพียงห้าเมตร เขาก็คือชายหนุ่มคนที่ตกเป็นเหยื่อให้หล่อนใช้เป็นเครื่องมือในการสลัดพ่อบ้านแพรี่เมื่อครู่นี้นั่นเอง

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของชายหนุ่มแสดงออกถึง ความตื่นตะลึงราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองกับสิ่ง ที่ได้เห็นตรงหน้า หลังจากที่เขาวิ่งหนีไปสักพัก เขาก็เริ่ม รู้สึกว่าหญิงชราคนนี้ช่างทำตัวน่าสงสัยนัก เขาหลบออก มาเพื่อทำงานลับเพียงลำพังแต่หล่อนกลับทำเหมือนจงใจ จะตีสนิทกับเขา ชายหนุ่มจึงย้อนกลับมาแอบสะกดรอย ตามหล่อนมาห่างๆ จนได้มาเห็นหล่อนลอกคราบออกมา เป็นสาวน้อยงดงามตรงหน้า ความงามของหล่อนทำให้ เขาถึงกับเผลอเดินใกล้เข้ามาหาหล่อนเรื่อยๆ จนเหยียบ ก้อนหินพลาดและถูกหล่อนเห็นเข้าจนได้

แอมเบอร์เองก็ตกใจ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และเห็นกระบวนการแปลงโฉมของหล่อนมากน้อยขนาด ไหน

“ท่าน… เป็นใคร มาแอบดูข้าทำไม” หญิงสาวก้าวถอย หลัง เอื้อมมือไปหยิบปืนมาถือไว้ในมือ

ชายหนุ่มกวาดตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลาย เท้าแล้วขมวดคิ้ว

“เจ้าเป็นใคร ทำไมต้องปลอมตัวเป็นยายแก่ด้วย” นอกจากจะไม่ตอบคำถามของแอมเบอร์แล้ว เขายังถามกลับอีกด้วย สายตาเผลอมองอ้อยอิ่งอยู่แถวเนินอกอวบ อิ่มที่ถูกรัดไว้ด้วยเสื้อเกาะอกตัวเล็ก

แอมเบอร์ถลึงตาด่ากลับ “มองอะไรไม่ทราบ ไม่มี มารยาท!”

ชายหนุ่มเหมือนจะรู้ตัว รีบเบนสายตากลับขึ้นมาสบตา กับแอมเบอร์ ใบหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อ

“ขออภัย แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็เจ้าอยากแต่งตัวไม่ เรียบร้อยเอง ข้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง จึงอดมองไม่ ได้น่ะ” เขายิ้มยียวน

“แล้วใครใช้ให้ท่านมาแอบดูข้าไม่ทราบ อีกอย่างข้าจะ ปลอมตัวหรือจะทำอะไรมันก็เป็นเรื่องของข้า ไม่ใช่ธุระ กงการอะไรให้ท่านต้องมาสอด ทางที่ดีท่านรีบๆ ไสหัว ไปซะก่อนที่ข้าจะฆ่าท่านหมกทะเลดีกว่า” หญิงสาวหรี่ ตา ทําหน้าโหด ความจริงหล่อนไม่ใช่คนโหดเลยสักนิด แต่หล่อนชักจะเริ่มโมโหเดือดกับสายตาจาบจ้วงของชาย หนุ่มตรงหน้าแล้ว จึงแกล้งเลียนแบบท่าโหดประจำตัว ของลาพิสเพื่อนรักที่เป็นลูกครึ่งมาเฟียกับยากูซ่าเพื่อข่ม ขวัญอีกฝ่าย

แทนที่ชายหนุ่มจะกลัว เขากลับหัวเราะขันท่าทางโหด ไม่สมจริงของหล่อนแทน
“ฮะๆ ๆ เจ้านี่นอกจากจะสวยแล้วยังตลกอีกด้วย เจ้าเป็น คนที่นี่หรือ ข้าชักจะถูกใจเจ้าซะแล้วสิ ไปอยู่กับข้าดีกว่า สาวน้อย” เขายิ้มแล้วย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาว

“ยะ อย่าเข้ามานะ!” แอมเบอร์ถอยหลังหนี เล็งปืนไป ยังชายหนุ่มด้วยมืออันสั่นเทา แม้หล่อนจะเป็นคนยิงปืน แม่น แต่หล่อนก็ไม่เคยยิงคนหรือสัตว์มาก่อน ทำให้พอ จวนตัวเข้าจริงๆ ก็ไม่กล้ายิง อีกทั้งชายหนุ่มก็ไม่รู้จักปืน อีกด้วย เขาจึงไม่มีความหวาดกลัวในอานุภาพของมัน แถมปืนที่แอมเบอร์พกมาก็เป็นปืนเก็บเสียงซะอีก หล่อน จึงตระหนักดีว่าการยิงขู่ไม่น่าจะเกิดผลใดๆ

หญิงสาวถอยจนหลังไปชนกับแผ่นหินเรียบของหน้าผา ริมทะเล ไม่มีที่จะให้ถอยอีกแล้ว ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้ม

ตาพราว

“เจ้าจะหนีไปไหนอีกล่ะทีนี้ ตามข้ากลับไปอย่างว่าง่าย ดีกว่า เดี๋ยวข้าจะส่งคนไปบอกครอบครัวเจ้าเอง ไม่ต้อง เป็นห่วง”

“ฝันไปเถอะ! อย่าเข้ามานะ” หญิงสาวเห็นคำขู่ของตน ไม่มีผล จึงหลับตายิงไปที่ก้อนหินข้างเท้าชายหนุ่ม

เสียงก้อนหินถูกอัดกระจุยทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง เขา ชะงักเท้าแล้วหันไปมองอาวุธในมือหญิงสาวอีกครั้งด้วย ความแปลกใจ แต่พอเห็นท่าหลับตาปี่ของหล่อนแล้วเขาก็หัวเราะลั่น

“ฮะๆ ๆ ๆ เจ้าไม่กล้าทำอะไรข้าจริงๆ หรอกใช่มั้ยล่ะ ฮะๆ ๆๆ”

เขาเอื้อมมือใหญ่เตรียมจะไปคว้าแขนหญิงสาว แต่แล้ว ข้อมือของตนก็ถูกคว้าจับไว้ด้วยมือที่ใหญ่กว่าและแข็ง ราวกับกรงเหล็ก

แอมเบอร์เห็นชายหนุ่มอยู่ๆ ก็เงียบไปจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น มาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นทำเอาหล่อนอ้าปากตาค้าง

ข้อมือของชายหนุ่มถูกชายหนุ่มอีกคนที่มีร่างสูงใหญ่ กว่าจับไว้ ชายหนุ่มผู้มาใหม่หันหน้ามาหาหล่อนช้าๆ ดวงตาสีฟ้าใสสบเข้ากับดวงตาของแอมเบอร์ เขาก็คือ มนุษย์ประหลาดตัวใหญ่มีเขาเหมือนมังกรที่หล่อนพบใน วันแรกที่มาถึงนั่นเอง!

“อย่ามายุ่งกับคนของข้า!” ชายประหลาดร่างยักษ์หันไป เอ่ยกับชายหนุ่มที่คุกคามแอมเบอร์ด้วยเสียงทุ้มต่ำทรง อำนาจก่อนจะเหวี่ยงเขาไปกระแทกก้อนหินดังพลั่ก