บทที่ 3 แปลงโฉม

กระแสน้ำเชี่ยวกราก ค่อยๆ ไหลช้าลงเรื่อยๆ แอมเบอร์ เกาะกิ่งไม้ไหลมาตามน้ำพลางเปิดจีพีเอสดูตำแหน่งของ ตัวเองไปพลาง หล่อนถูกพัดมาทางทิศตะวันออกเฉียง เหนือ ซึ่งเป็นทิศที่ตนเองกำลังต้องการจะไปพอดี การ ไหลตามน้ำมาแบบนี้ก็สะดวกรวดเร็วดีกว่าเดินเป็นไหนๆ แม้จะเย็นจัด แต่ชุดควบคุมอุณหภูมิและกันน้ำที่หล่อน สวมอยู่ก็ช่วยให้หล่อนลอยตัวอยู่ในน้ำได้เป็นวันๆ โดย ไม่รู้สึกอะไร

สาธารสายนี้เชื่อมต่อเข้ากับลำธารอีกสามสาย รวม กันกลายเป็นแม่น้ำขนาดใหญ่ที่ไหลผ่านชุมชนมนุษย์ ที่อาศัยอยู่ทางตอนเหนือของทวีปก่อนจะไหลออกไป สู่ทะเลที่หนาวเย็นใกล้ขั้วโลกเหนือ แอมเบอร์กะว่าเมื่อ ใกล้จะถึงเมืองแล้วหล่อนค่อยว่ายน้ำเข้าฝั่ง ช่วงนี้ก็ว่าย เล่นน้ำไปพลางๆ สักสามสี่วันก่อนก็แล้วกัน ถ้าหิวก็เอา แคปซูลอาหารเม็ดออกมากินรองท้อง ง่วงก็เกาะกิ่งไม้ หลับ ดีที่กิ่งไม้นี้ใหญ่และมีกิ่งก้านสาขาให้พอจะปีนขึ้นไป นั่งหลับได้สบายนะ

การเดินทางในลำธารและแม่น้ำสี่วันผ่านไป ในที่สุดแอ มเบอร์ก็เข้าสู่เขตรอบนอกของชุมชนมนุษย์ หญิงสาวว่าย น้ำเข้าฝั่งไปแอบดูบ้านเรือนผู้คน หญิงสาวซ่อนตัวตามกอ ไม้น้ำตระกูลกกที่มีพุ่มหนาทึบ คอยสังเกตการณ์แต่งกาย และรูปร่างหน้าตาของมนุษย์ในมิตินี้
แอ๊ะ ทุกคนก็ดูปกติเหมือนเรานี่นา ไม่เห็นจะมีใครมี เขาและดวงตาเป็นขีดแบบตามังกรสักคน แสดงว่าอีตา ประหลาดที่เราเจอวันก่อนไม่ใช่มนุษย์ปกติในมิตินี้น่ะสิ

หลังจากแอบดูอยู่หลายชั่วโมงหล่อนก็สรุปได้ว่า ผู้คน ที่นี่แต่งตัวด้วยผ้าทอจากเส้นใยพืชเนื้อหยาบย้อมสี ธรรมชาติตัดเย็บเรียบง่าย ผู้ชายสวมเสื้อเอวลอยแขนกุด นุ่งกางเกงขายาว ส่วนผู้หญิงสวมชุดเสื้อแขนยาวต่อกับ กระโปรงยาวกรอมเท้า มีผ้าคาดเอวสีสันสดใส และสวม เครื่องประดับรุงรัง รูปร่างหน้าตาและความสูงของผู้คนที่ นี่ไม่ต่างจากมนุษย์ในมิติของแอมเบอร์สักนิด แต่คนที่นี่ ล้วนมีผมสีดำ ไม่ก็สีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลดำ หญิง สาวก้มลงมองเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนประกายทองที่ยาว จรดเอวของตนเองแล้วขมวดคิ้ว ถ้าหล่อนปรากฏตัวใน สภาพนี้ต้องกลายเป็นจุดเด่นแน่เลย

หญิงสาวย่องออกจากกอกก เดินไปหาทำเลแปลงโฉม ด้านหลังหมู่บ้านที่ห่างไกลผู้คน หยิบคอนแทคเลนส์มา สวมเพื่อพรางสีของดวงตาให้กลายเป็นสีดำขุ่นๆ แบบ ดวงตาของคนแก่ จากนั้นก็เอาสเปรย์ย้อมผมมาฉีดผม ตนเองตั้งแต่โคนจรดปลาย เปลี่ยนให้เส้นผมสีน้ำตาล อ่อนกลายเป็นสีเทาดำสลับผมขาว หล่อนขมวดผมยาว สลวยของตนเป็นมวยแบบที่เห็นคนแก่ในหมู่บ้านนี้ชอบ ทำกัน แล้วส่องกระจกดูด้วยความพอใจ

เฮ้ย! ที่ต้นคอนี่มันอะไรกัน! แอมเบอร์เบิกตากว้างจน แทบจะถอนเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติตรงบริเวณต้นคอด้านซ้ายของตน อยู่ๆ หล่อนก็พบว่าผิวหนังบริเวณนั้นมี ลวดลายประหลาดเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ มันเป็นลวดลาย แนบสนิทไปกับผิวหนังรูปร่างคล้ายเกล็ดมังกรผสมกับ ลายเส้นพลิ้วไหว ซึ่งถ้าหล่อนไม่ได้ส่องกระจกดูจะไม่รู้ สึกผิดปกติใดๆ เลย หญิงสาวเอานิ้วถูแรงๆ เพื่อลบมัน ออก แต่ลวดลายนั้นกลับติดแน่นคล้ายรอยสัก และไม่มี ทีท่าว่าจะจางลงเลย อะไรกันเนี่ย มาได้ไงฟระ

แอมเบอร์เม้มปากเอียงครุ่นคิด หรือว่าอีตามนุษย์ ประหลาดนั่นจะฝากรอยไว้กันนะ หญิงสาวหน้าแดง นึกถึงตอนที่ลิ้นสากๆ ลากไล้ไปตามต้นคอตน

“โอ๊ย อุตส่าห์ลืมๆ ไปแล้วเชียว จะคิดถึงอีกทำไมเนี่ย บ้า จริง!”

หญิงสาวหันไปรื้อค้นเจลทำหนังเทียมสำหรับแปลงโฉม ออกมาผสมกับสี แล้วพอกใบหน้าต้นคอและหลังมือของ ตนเอง ตกแต่งให้ดูเหมือนผิวคนแก่ยับย่น นอกจากจะ ช่วยปิดบังผิวหนังและรอยประหลาดที่ต้นคอนั้นได้แล้ว เจลนี้ยังมีคุณสมบัติในการช่วยบำรุงผิวอีกด้วย สามารถ พอกแล้วทิ้งไว้ได้นานครั้งละเป็นเดือนๆ เลยทีเดียว

แอมเบอร์รอจนฟ้ามืดจึงค่อยๆ ย่องไปขโมยเสื้อผ้าที่ แขวนตากอยู่ตามราวของชาวบ้านในหมู่บ้านมาสวม หล่อนเอาเป้มาผูกติดกับเอวของตน และพันไว้ด้วยผ้าผืน ยาวเพื่อให้ดูเป็นคนลงพุง จากนั้นก็สวมชุดชาวบ้านทับชุดเดิมของตนแล้วรีบเผ่นออกจากหมู่บ้านนี้ก่อนที่ เจ้าของเสื้อผ้าจะตื่นขึ้นแล้วตามมาไล่จับหัวขโมยแบบ หล่อน

สองวันให้หลังหญิงสาวก็มาเดินอยู่ในเมืองใหญ่ใน คราบของหญิงชราหลังค่อมหูตึงและพูดไม่รู้เรื่องราวกับ คนบ้าคนหนึ่ง ก็จะไม่ให้เล่นบทคนบ้าได้ยังไงล่ะ ใน เมื่อหล่อนฟังภาษาของผู้คนที่นี่ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด กว่า เครื่องแปลภาษาที่คอมพิวเตอร์ข้อมือจะประมวลผลและ ส่งสัญญาณชีวะฟิสิกส์เข้าสู่สมองของหล่อนได้ก็ต้องใช้ เวลารวบรวมคำศัพท์ประมาณสองร้อยชั่วโมงนี่นะ ตอนนี้ หล่อนเลยได้แต่เรียนรู้ภาษาด้วยตนเองไปก่อน

ผ่านมาสองสามวัน หล่อนก็เรียนได้หลายคำแล้วล่ะ ไม่ ว่าจะเป็นคำว่า ข้า เจ้า กิน หิว ไปให้พ้น ยายแก่หนังเหี่ยว และ เชี่ยเอ๊ย!

แหม แค่นี้ก็พอจะเอาชีวิตรอดในเมืองใหญ่แห่งนี้ได้แล้ว

ฮะๆ ๆ

แอมเบอร์ตั้งใจใช้ชีวิตแบบคนจรจัดในเมืองใหญ่หลาย วันเพื่อรอให้เครื่องแปลภาษาประมวลผลการแปลให้ครบ สองร้อยชั่วโมง กลางวันเดินออกไปขออาหารกินย่าน ตลาด ส่วนกลางคืนไปแอบนอนใต้สะพาน หญิงสาวรู้สึก สนุกสนานกับบทบาทที่ตนเล่นอย่างยิ่ง บางครั้งก็แกล้ง ยั่วโมโหพ่อค้าผัก บางครั้งก็แกล้งเดินไปชนคุณหนูลูกผู้ดี จนแต่ละคนพากันร้องด่าไม่เป็นภาษา วัน ไหนเจอคนใจดีมีเมตตา หล่อนก็ได้รับทั้งอาหารและเศษ เงิน วันไหนเจอคนใจร้าย หล่อนก็ต้องเล่นบทหญิงแก่โดน รังแก ยอมให้ชาวบ้านทุบตีสักทีสองที แต่ส่วนใหญ่พอ เห็นหล่อนแก่มากๆ พวกคนเหล่านั้นก็ทุบตีหล่อนไม่ค่อย จะลง ได้แต่ด่าไล่ให้หล่อนไปไกลๆ ซะมากกว่า เพียง สัปดาห์กว่าๆ หล่อนก็กลายเป็นที่รู้จักไปทั้งตลาดในฐานะ ยายแก่บ้าใบ้

ในที่สุดวันนี้ก็ครบเวลาสองร้อยชั่วโมงสักที แอม เบอร์ยิ้มตาหยีเมื่อเครื่องแปลภาษาเริ่มทำงานอย่างมื ประสิทธิภาพ ตอนนี้หล่อนทั้งฟังและพูดภาษาของคนที่นี่ ได้แล้ว แม้จะยังไม่ถึงกับเข้าใจเต็มร้อยแต่ก็พอจะสื่อสาร ในบทสนทนาทั่วไปในชีวิตประจำวันได้โดยไม่ติดขัด ได้ เวลาไปลองของใหม่แล้วสินะ ฮะ ๆ ๆ ๆ

หญิงสาวเดินเข้าไปในย่านตลาดที่ตนเริ่มคุ้นเคยด้วยท่า ทางงกๆ เงินๆ แบบคนชรา แอบกวาดตามองไปโดยรอบ วันนี้จะแกล้งใครดีน้า….

ทันใดนั้นหล่อนก็เห็นขบวนเดินทางของคนต่างถิ่นกำลัง เดินทางผ่านเข้ามาในตลาด ผู้คนในขบวนล้วนใส่เสื้อผ้า สีแดงปักลายสีดำสลับทองดูหรูหราและคาดเอวด้วยดาบ ขนาดใหญ่ราวกับเป็นพวกทหาร ตรงกลางขบวนมีคน หาบเกี้ยวที่กั้นด้วยผ้าโปร่งสีแดงจางๆ สองอัน ด้านใน ของเกี้ยวมองเห็นร่างแบบบางของหญิงสาวนั่งเป็นสง่าอยู่ รำไรเกี๊ยวละนาง
แอมเบอร์เผลอมองด้วยความสนใจจนลืมทำหลังค่อมไป

ชั่วครู่

“ว้าว เจ้าหญิงที่ไหนเสด็จกันนะ” เสียงเด็กน้อยที่มามุงดู ขบวนหันไปถามบิดาตน

“ใช่เจ้าหญิงที่ไหนกันล่ะไอ้ลูกโง่ พวกนั้นคือหญิงสาวที่ ถูกคัดเลือกให้ไปเป็นผู้หญิงของมังกรต่างหากเล่า” ชาย วัยกลางคนหันไปด่าลูกชายตน

แอมเบอร์หันขวับไปมองคนพูดด้วยความสนใจ ค่อยๆ ขยับไปใกล้ๆ โดยไม่ให้พ่อลูกคู่นั้นรู้ตัว

แป๊บเดียวก็จะครบรอบที่ต้องคัดเลือกสาวงามไปเช่น สังเวยเหล่ามังกรอีกแล้วหรือ น่าสงสารพวกผู้หญิงพวก นั้นจริงๆ” ชาวบ้านอีกคนบ่นพึมพำ

“ข้าได้ข่าวมาว่า หนึ่งในผู้ได้รับคัดเลือกร้อยคนมีหญิง สาวที่มีตราประทับมังกรด้วยนะ น่าตื่นเต้นจริงๆ เลย ข้า ก็อยากเป็นหนึ่งในนั้นบ้างจัง” เด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่ง ทําท่าเคลิ้มฝัน

“นังลูกโง่ ชอบคิดอะไรตื้นๆ คิดว่าได้เป็นผู้หญิงของ มังกรมันดีนัก เจ้าเคยเห็นใครไปแล้วได้กลับมาสักคน มั้ยห้า” หญิงวัยกลางคนเพ่นกระบาลลูกสาวจอมเพ้อฝัน ของตน
“โอ๊ย ท่านแม่นี่ ชอบตีหัวข้าอยู่เรื่อยเลย ที่พวกนางไป แล้วไม่มีใครกลับมาสักคนก็อาจจะแปลว่าที่ทวีปทารัน เซียของพวกมังกรมันดีจนไม่มีใครอยากกลับมาก็ได้นี่ ท่านเคยเห็นมังกรตนไหนขี้เหร่บ้างเล่า ตั้งแต่เกิดมาข้าก็ เห็นมีแต่มังกรหล่อๆ ทั้งนั้น ได้เป็นผู้หญิงของมังกรดีจะ ตาย อย่างน้อยก่อนไปทวีปทารันเซียก็ได้เสวยสุขกินดี อยู่ดีตั้งหลายเดือน” เด็กสาวเถียงหน้าบูดหน้าบึ้ง

“นั่งเด็กบ้า เห็นมังกรแค่ตัวสองตัวก็เหมารวมว่าพวก มังกรหล่อไปหมด หล่อแล้วทำอะไรได้ ถึงเวลาก็ไม่รู้ว่า พวกผู้หญิงพวกนั้นสุดท้ายแล้วถูกมังกรกินเป็นอาหาร กันหมดรึเปล่า เจ้าลองคิดดูเถอะว่าถ้าพวกนางไม่ถูก กินหรือพากันตายหมด แล้วทำไมพระราชาต้องส่งหญิง สาวบริสุทธิ์ไปให้พวกมังกรทุกสามปีด้วย เลิกคิดจะไป สมัครเข้ารับคัดเลือกเป็นผู้หญิงของมังกรได้เลย ต่อให้ เจ้าอยากสมัครแต่ไม่มีใครเขารับคนขี้เหร่อย่างเจ้าหรอก เลิกเพ้อฝันได้แล้ว!”

แอมเบอร์เงี่ยหูฟังแม่ลูกทะเลาะกันก็พอจะจับใจความ ได้คร่าวๆ แต่หล่อนก็ยังงงว่าทำไมคนพวกนี้ถึงบอกว่า มังกรหล่อ หรือว่าหล่อนจะเข้าใจภาษาของที่นี่ผิดไป…

“เอ่อ นี่แม่หนู ข้าขอถามหน่อยว่าไอ้ทวีปของมังกรนั่น มันคือที่ไหนหรือ” แอมเบอร์หันไปถามเด็กสาวที่เพิ่งถูก มารดาดุ

“ข้าก็ไม่รู้หรอกยาย รู้แต่ว่ามันอยู่ไกลมาก ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลไปอีกฟากของโลกโน่นเลยล่ะ บางคนก็บอกว่า มันเต็มไปด้วยภูเขาสูงและหน้าผาชัน แต่บางคนก็บอก ว่ามันสวยงามราวกับสวรรค์ มีภูเขารูปดอกทารันเซียเจ็ด กลีบอยู่ตรงใจกลางทวีป แต่ทั้งหมดนี้ก็เพียงเสียงเล่าลือ กันเท่านั้น เพราะผู้ที่ได้ไปที่นั่นก็ไม่มีใครมีโอกาสได้กลับ มาอีกเลย ว่าแต่ยายจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย แอ๊ะ ยายไม่ ได้เป็นใบ้หรอกหรือ” เด็กสาวเล่ามาตั้งนานแล้วเพิ่งจะ ขมวดคิ้วสงสัย

แอมเบอร์รีบทำท่าทางกลบเกลื่อนแบบคนบ้าแล้วเดิน ตามขบวนผู้หญิงของมังกรไป ลางสังหรณ์ของหล่อน บอกว่าทวีปทารันเซียที่ว่าน่าจะเป็นที่เดียวกับทวีปที่ของ เล่นหล่อนตกไปอยู่นั่นเอง ก็จะมีสักกี่ที่ในโลกกันที่มีภูเขา รูปดอกไม้แบบนั้น