บทที่6 ติดชื่อสองคนนี้ออก
งานเลี้ยงครอบครัวทั้งงาน พวกประจบประแจงถังแหวนโม่เรียง หน้าเข้ามาไม่ขาด แก้วแล้วแก้วเล่า คึกคักไม่หยุด
ส่วนทางเจียงชื่อ ไม่มีใครใช้สายตามองมาที่เขาตั้งแต่ต้นจน
จบ
ติงเมิ่งเหยนที่นั่งอยู่กับเขาสีหน้าก็ไร้สง่า มีหลายครั้งที่อยาก ตัวจาก เพราะไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่ต่อไปจริงๆ
เวลานี้เอง เสียงมือถือของเจียงชื่อก็ดังขึ้น
“ขอโทษที ขอรับโทรศัพท์หน่อย”
เจียงชื่อเดินออกประตูใหญ่ไป รับสายโทรศัพท์ เป็นเสียงของ
โม่หยางที่โทรเข้ามา
“พี่ใหญ่ เอกสารมาแล้ว พรุ่งนี้จะให้พี่รับตำแหน่งผู้รับผิดชอบ ใหญ่แห่ง3เมือง และเข้าร่วมพิธีรับตำแหน่ง
เจียงชื่อตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ : “นายก็รู้นิสัยของฉัน ไม่ ชอบเรื่องพิธีรีตองมาแต่ไหนแต่ไร ตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหญ่ฉัน เข้ารับได้ แต่พิธีเข้ารับตำแหน่งก็ยกเลิกเถอะ”
“เอ่อ…นี่เป็นข้อกำหนดของเบื้องบน พี่ใหญ่ ปฏิเสธยากนะ”
“งั้นนายก็ไปร่วมแทนฉันละกัน”
“อย่างนี้ไม่เหมาะมั้ง? เบื้องบนต้องไม่ตกลงแน่
“ถ้าไม่ตกลง ก็ไม่ต้องให้ฉันรับตำแหน่งผู้รับผิดชอบ บอก เบื้องบนไปตามนี้”
“พี่ใหญ่ อย่าโมโหสิ เดี๋ยวผมไปพูดให้”
เจียงชื่อวางสายเสร็จ เตรียมตัวจะกลับเข้าไป ยิ่งเฝิงเฉิงหัว เราะเหอะๆ เดินเข้ามา
“โอ้ คุยสายกับใครเหรอ?”
“เพื่อน”
“เศษสวะอย่างนายมีเพื่อนกับเขาด้วย?” ซึ่งเฝิงเฉิงพูดขึ้น “เป็นทหารเหมือนกัน นายดูพี่เขยสิ แล้วก็ดูตัวเอง ทำไมต่างกัน มากขนาดนี้หา? เมื่อครูพี่เขยรับปากฉัน ว่าจะพาฉันไปร่วมงาน พิธีรับตำแหน่งผู้รับผิดชอบใหม่ในวันพรุ่งนี้ ดูศักยภาพของเขาสิ เส้นสายภายในก็มีสิทธิ์ไปร่วมงานได้ นายล่ะ? ได้แต่นั่งอยู่ที่ บ้าน ดูฉันกับผู้รับผิดชอบใหม่จับมือกันจากหน้าจอทีวีสินะ!”
เจียงชื่อยิ้มถามว่า: “สิทธิในการเข้าร่วมงานคงไม่ได้มาง่ายๆ สินะ? ถ้าคุณไปร่วมไม่ได้ กระทั่งถึงแหวนโม่ก็ไปร่วมไม่ได้ จะไม่ ยิ่งพะอืดพะอมเหรอ”
“ถุย!” “ติงเฝิงเฉิงด่าขึ้น “พวกเราไปร่วมไม่ได้ แล้วเศษสวะ อย่างนายจะเข้าร่วมได้เหรอ?”
ขณะที่ทั้ง2กำลังคุยกัน ซึ่งเพิ่งเรียนก็เดินออกมา
สีหน้าเธอดำเคร่งเครียด แสดงให้เห็นว่า ในนั้นเพิ่งมีคนพูด เรื่องไม่น่าฟังกับเธอ
เธอเดินผ่านเจียง อ พูดเสียงเบาๆ แค่ว่า: “กลับบ้าน” ติงเฟิงเฉิงก็พูดขึ้นมาอย่างพิลึกว่า “เฮ้อ… น้องเล็ก อย่าเพิ่ง ไปสิ พี่สองยังไม่ได้ฉลองเหล้ากับเธอเลย
ซึ่งเพิ่งเหยนก้มหน้า ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่รถของเธอ เจียง ชื่อก็เดินตามไป
เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ซึ่งเพิ่งเรียนตบไปที่พวงมาลัยอย่างแรง เพื่อระบายความโกรธ จากนั้นเงยหน้าขึ้นถอนใจยาวๆ ออกมา ความเก็บกด ความกล้ำกลืน ความไม่ยอม ความเจ็บปวด ถูก ระบายออกมาในนาทีนี้
เจียงชื่อมองเขาแว๊บหนึ่ง ไม่ได้แสดงออกอะไรมาก หันหน้าไป นอกหน้าต่าง อารมณ์เมินเฉย
ติงเมิ่งเหยนเหยียบคันเร่ง รีบไปจากที่ๆ ทำให้เธอไม่สบายใจ อย่างรวดเร็ว
รถขับมาได้ครึ่งทาง
ติงเมิ่งเหยนก็พูดขึ้นมาด้วยความคับใจว่า “คุณรู้ไหมว่าทุก คนวิจารณ์คุณว่าอย่างไร?”
“ว่าอย่างไร?”
“อ่อนแอ ต่ำต้อย ไม่มีอนาคต ยิ่งกว่านี้มีคนบอกว่าคุณเกาะผู้ หญิง”
“ออ”
“อ้อ? คุณฟังแล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ?”
เจียงชื่อหันมามองถึงเมิ่งเหยน “คุณอยากให้ผมรู้สึกอะไร? โกรธ เสียใจ หรือว่าลงมือกับพวกเขา?”
ติงเมิ่งเหียนกัดริมฝีปาก มีบางอย่างที่เธออยากพูด แต่ไม่รู้ว่า จะเอ่ยปากออกมาอย่างไร
เธอแค่อยากเป็นเจียงชื่อขยันฮึดขึ้นเท่านั้นเอง
เจียงชื่อมองไปนอกหน้าต่างต่อ อยู่ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า “หลาย ปีที่ผมไปเป็นทหาร ใช้ชีวิตลำบากมาก คุณรู้ไหมว่าผมชอบแก้ เซ็งยังไง?”
ติงเมิ่งเหยนไม่พูดไม่จา
“สิ่งที่ผมชอบทำก็คือ ไปดูการแสดงกายกรรม ผมไม่ได้ชอบดู ท่าอะไรยาก แต่ชอบดูการแสดงของตัวตลก”
“หม?”
ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจความ หมายในคำพูดของเขา
หรือว่า เขาเห็นคนที่หัวเราะเยาะเขาในงานเลี้ยงเป็นตัวตลก ก็เลยไม่โกรธ ไม่ใช่เพราะเจียงชื่อไม่รู้สึกโกรธ แต่เขากำลัง ชื่นชมการแสดงของอีกฝ่าย
อยู่ๆ ติงเมิ่งเหยนก็ดูเจียงชื่อไม่ออก ผู้ชายคนนี้เหมือนมี ปริศนามากมาย แต่สิ่งที่แสดงออกมากลับดูต่ำต้อย
แท้จริงแล้วเขาเป็นผู้แข็งแกร่ง หรือเป็นผู้อ่อนแอ ?
พอกลับถึงบ้าน
ติงเมิ่งเหียนเข้ามาห้องรับแขกกับเจียงชื่อ ก็เห็นถึงซานอยู่ที่ โซฟาจับปากกาเขียนบางอย่างไม่หยุด บางเวลาก็กุมขมับ ครุ่นคิด
“พ่อ กลับมาแล้วเหรอคะ”
“อืม”
“ในเมืองว่าอย่างไรบ้าง?
ติงฉีซานพูดขึ้นมาแบบไม่เงยหน้า: “ผลออกมาแล้ว พรุ่งนี้เป็น พิธีเข้ารับตำแหน่งของผู้รับผิดชอบ พ่อเป็นตัวแทนแผนกไปเข้า ร่วม ถ้าสามารถผูกสัมพันธ์กับผู้รับผิดชอบได้ ต่อไปต้องทะยาน ก้าวหน้าแน่”
ติงเมิ่งเหยนเดินไปดูสิ่งที่ตั้งฉีซานเขียน “พ่อ นี่พ่อเขียนอะไร เหรอคะ?”
“ของขวัญ”
“หา? พ่อจะส่งของขวัญให้ใครกัน?”
ติงชานพูดขึ้นว่า “จะถามให้เปลืองน้ำลายทำไม? ไปร่วม งานพิธีรับตำแหน่งจะให้ไปมือเปล่าได้อย่างไร? ไม่ต้องเตรียม ของไปเหรอ? พ่อแค่ไม่รู้ความชอบของผู้รับผิดชอบคนใหม่ ให้ ของราคาถูก ก็กลัวจะดูแคลน ให้ของราคาแพง ก็กลัวจะถูกเป็นที่ครหา ลูกพ่อ มาช่วยพ่อดูหน่อยสิ”
ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า “หนูจะไปรู้เรื่องอะไรกัน”
เจียงชื่อเดินเข้ามา มองของขวัญที่ยิ่งซานเขียนลงใน กระดาษ ส่วนใหญ่เป็นของที่ค่อนข้างล้ำค่า ทำเป็นของขวัญ ถือว่าใช้ได้เลย แต่ปัญหาอยู่ที่ เจียงชื่อไม่สนใจของพวกนี้แม้แต่ นิดเดียว
เขาหัวเราะแล้วก็พูดว่า “พ่อ ผมว่านะ ของพวกนี้ธรรมดาไป
“หม?”
“ของพวกนี้พ่อให้ได้ คนอื่นก็ให้ได้ สื่อไม่ถึงความจริงใจของ
พ่อ”
ติงฉีซานพยักหน้า “ก็มีเหตุผล แล้วเธอคิดว่าควรจะให้อะไร
“เหล้า”
“เหล้าจะไม่ยิ่งธรรมดาเหรอ?”
เจียงชื่อพูดว่า “เอาเหล้าเก่ายี่ห้องหยางจวนจากเวสเตอร์ แลนด์”
“หา? มีอะไรอ้างอิงไหม? หรือเหล้านี้แพงมากเลยเหรอ?”
“ก็เปล่า” เจียงชื่ออธิบายต่อ: “ชีวิตที่เวสเตอร์แลนด์ลำบาก นัก ทหารสงครามคนหนึ่งอยากจะดื่มเหล้าสักอีกก็ต้องเพ้อฝัน อีกอย่างเหล้าหยางจวิ้นนี้ราคาก็ถูกดีกรีกแรง เป็นเหล้าที่พวกพลทหารชอบดื่มกัน
ติงซานหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ครู่ “เป็นเหล้าที่พวกพลทหารชอบ ดื่ม จะมอบให้ผู้รับผิดชอบได้อย่างไร? ถึงเขาจะมาจากเวสเตอร์ แลนด์เหมือนกัน แต่คงไม่ใช่พลทหารแน่
เจียง อพูดต่อ: “ที่เวสเตอร์แลนด์ แม่ทัพกับพลทหารนอน เตียงเดียวกัน กินข้าวชามเดียวกัน ดื่มเหล้าเก่าถ้วยเดียวกัน สิ่ง ที่พลทหารชอบ แม่ทัพก็ต้องชอบด้วย
ติงฉีซานถูกเจียง อพูดจนซึ้งใจ
อันที่จริง ถ้าจะพูดเรื่องเวสเตอร์แลนด์ เขาคงสู้เจียงชื่อไม่ได้
“อืม งั้นก็ต้องลองดูสักตั้ง” ”
“ฉันจะให้คนไปซื้อเหล้าเก่าหยางจนเดี๋ยวนี้ เจียงชื่อ หวังว่า เที่ยวนี้ฉันจะไม่ได้เชื่อเธอผิด
ติงฉีซานรีบ ให้คนไปซื้อเหล้าในทันที เวลานี้เอง มือถือของเจียงชื่อก็ดังขึ้น
“พี่ใหญ่ เบื้องบนตกลงแล้ว ขอแค่คุณยอมรับตำแหน่งผู้รับผิด ชอบ จะให้ใครมาร่วมพิธีรับตำแหน่ง พวกเขาก็ไม่ถือ
เจียง อพูดว่า : “อืม งั้นช่วยฉันเชิญผู้มีสิทธิ์อีก2คนที
“หา? เดี๋ยว พี่ใหญ่พี่ล้อผมเล่นเหรอเปล่า? เดิมทีพี่ก็เป็นผู้รับ ผิดชอบอยู่แล้ว พี่ควรจะต้องมาร่วมงานพิธี สุดท้ายพี่ให้ผม ออกงานร่วมพิธีแทนก็มากพอแล้ว ยังจะให้ผมทำผู้มีสิทธิ์อีก2คน พี่คิดจะมาเป็นแขกดูผมปล่อยไก่เหรอไง”
เจียง อพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “นายคิดจะฝ่าฝืนคำสั่งฉัน เหรอ?”
โม่หยางอีสะดุ้งโหยง “ไม่กล้า ผมแค่ทำตามอย่างเดียว
“จริงสิ รายชื่อผู้ร่วมงานพิธีครั้งนี้ ช่วยฉันตัดออก2คน เจียงอยิ้มอย่างชั่วร้าย “ถังแหวนโม่ ซึ่งเฝิงเฉิง”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ