ตอนที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า

ตอนที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า

พิณรีบวางสายแล้วไปขอลากับหัวหน้า

ขณะที่เธออยู่บนรถไฟฟ้าเธอโทรหา รุ่งฤดีอีก “ทำไมอยู่ ดีๆ เพ็ญถึงคิดฆ่าตัวตาย?”

“เอ่อ….”

รุ่งฤดีค่อนข้างลำบากใจ

“ฤดีถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่แกหละก็ บอกความจริงกับ ฉันมาซะดีๆ”

“โอเคบอกก็ได้ คืออย่างงี้นะ จริงๆ เพ็ญก็ไม่เชิงว่าฆ่าตัว ตายหรอก เธอตั้งใจให้ตัวเองตกลงไปจากชั้น 3 หนะค่ะ”

“มันบ้าไปแล้วเหรอ?” พิณตะโกนออกมาด้วยความโมโห ไม่ได้สนใจว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ

“เธอ…. เธอปลื้มหมอศัลยกรรมสมองคนหนึ่งที่โรง พยาบาลศรีนพฤทธ เหมือนจะนามสกุลเดชาโชวาทนะคะ แต่หมอเมษฐดูไม่ค่อยสนใจอะไรเธอ สุดท้ายเธอเลยคิดวิธี แย่แบบนี้แหละค่ะ”

หมอเมษฐ? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่พวกนางพยาบาลพูด ถึงวันนั้น ที่ว่าเป็นเดือนโรงพยาบาลที่แค่เสียงยังทำให้ สาวๆ ท้องได้

“ฉันว่าเธอชักจะบ้าจริงๆ แล้ว หาหมอศัลยกรรมสมอง ทำไม ต้องไปหาหมอประสาทสิท่า!” พิณโมโหนจนสั่นไป ทั้งตัว “รักใครคนหนึ่งได้มากขนาดนั้นเลยหรอ? ห้ะ? ล้อ เล่นกับชีวิตตัวเองแบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอไม่รู้ เหรอว่าชีวิตตัวเองใครกำเนิดมา เธอทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิด กับแม่ พี่สาวตัวเองและทุกคนที่เป็นห่วงเธอหรือไง ไร้สา ระจริงๆ!”

“พี่ พิณพี่อย่าโมโหไปเลย ฉันด่านางนั่นไปนานมากแล้ว เธอแค่รู้เท่าไม่ถึงการ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบนั้นก็ ไม่มีโอกาสเข้าใกล้คุณหมอศัลยกรรมสมอง พี่ก็เห็นแก่ หัวใจดวงน้อยๆ ของเธออย่าไปถือสาเลยนะ”

“เหอะ!” พิณหัวเราะด้วยความไม่แยแส “ฉันว่าสมองมัน พังไปหมดแล้วหละ!”

“เพ็ญณีแกควรจะอธิบายเรื่องนี้มาซะดีๆ!!”
พิณเข้าห้องผู้ป่วยปุ๊บ โยนกระเป๋าใส่ตู้หัวเตียงด้วย ความโมโห จ้องเขม็งไปทางเพ็ญณีที่พันผ้าไว้เต็มตัวอยู่ บนเตียง

เพ็ญณีมองพิณที่โมโหด้วยขอบตาแดงก่ำ แลดูน่าเอ็นดู และน่าสงสารมาก “หนูเจ็บ…

“สมน้ำหน้า!!”

พิณนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

เห็นท่าทางใจดำของพี่สาว น้ำตาเพ็ญณีที่อดกั้นเอาไว้ ทะลักไหลออกมาจากเบ้าตาทันที “เจ้ อย่าโมโหไปเลย ทีหลังหนูไม่กล้าแล้ว”

“ถ้ามีทีหลังอีก ดูว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ ไหม!!”

พิณมองดูขาน้องสาวตัวเองที่ใส่เฝือกอยู่ ปวดใจเป็น อย่างยิ่ง แต่ปากกลับบอกว่าจะไม่ให้อภัยง่ายๆ “วิ่งไล่ ตามผู้ชายจนชีวิตตัวเองไม่เอาแล้ว เพ้อเจ้อจริงๆ!”

เพ็ญณีแอบเหลือบไปมองพิณที่กำลังโมโหอยู่ พูดขึ้น อย่างระมัดระวัง “เจ้ หนูชอบเขามากนะ”
“เพ็ญณีฉันเตือนแกนะ ชอบก็ชอบไป แต่เรื่องแบบนี้จะ ไม่มีอีกแล้ว!”

เธอไม่อยากจะคิดว่าต้องเป็นผู้ชายแบบไหนถึงจะทำให้ น้องสาวตัวเองทำเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ได้ลงคอ

เพ็ญณีอ้อนพิณเพื่อขออภัย “เจ้ หนูรับรอง ไม่มีครั้งต่อ ไปแน่นอน”

“ถ้ามีครั้งต่อไป คนที่โดดตึกก็คงเป็นเจ้ของเธอแล้ว หละ!” พิณพูดไปด้วยลุกขึ้นไปรินน้ำ “อ่าๆ ไหนลองพูดถึง หมอเมษฐ ที่แกชอบลี้ เขาเป็นคนยังไง ใช้ได้หรือเปล่า? หมอนั่นต้องเสน่ห์แรงขนาดไหนถึงจะทำให้แกทำเรื่อง แบบนี้ได้เนี่ย”

“เจ้ถามทีเดียวเยอะขนาดนี้ หนูจะตอบเจ้ยังไงหละ! เขา เป็นหมอที่ดูแลหนู เดี๋ยวจะมาตรวจเวร เจ้ก็ดูเอาเองแล้ว กัน! แต่ว่าดูเฉยๆ นะ เจ้อย่าไปหลงเขาหละ เขาเป็นของ หนู!” เพ็ญณีพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน

พิณหลุดขำ “พอๆ ฉันคงไม่เวอร์เหมือนแกหรอก! เดี่ยว ถ้ามาฉันจะถามเขาว่าในสายตาของคุณหมอเมษฐแล้ว คนไข้ต้องประสบปัญหาใหญ่ขนาดไหนถึงจะเรียกว่า ปัญหาใหญ่คะ”

เธอชูกระติกน้ำในมือ “น้ำหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปกรอกน้ำก่อนนะ”

ถือกระติกน้ำร้อนออกจากห้องผู้ป่วย

ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา เดินตามทางไปห้องน้ำชา

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่จงใจ แต่ในช่วงเผลอนั้นเหมือน เห็นเงาคนที่ไม่ได้เห็นมานาน เขาในชุดกาวน์สีขาว สะอาด มือทั้งสองข้างใส่อยู่ในกระเป๋าอย่างไม่ตั้งใจ มอง ไปทางด้านหน้าอย่างไร้แยแส แต่เธอยังไม่ทันได้มอง ชัดๆ เงานั้นหายไปจากสุดทางเดินในพริบตา