ตอนที่ 3 นอนจมในกองเลือด

ตอนที่ 3 นอนจมในกองเลือด

พิณญาเลือดขึ้นหน้า แหกปากตะโกนด้วยความดื้อรั้น ท่ามกลางฝน

“แม่แกเป็น แกก็ดีไม่ถึงไหนหรอก”

“แม่ฉันไม่ใช่! เขาไม่ใช่

อัมพรหัวเราะอย่างเย็นยะเยือกด้วยความสมเพช “พิณญาเด็กเวรคนนี้มีจุดจบแค่อย่างเดียวแหละ นั่นก็ คือ…ตาย! ไม่ใช่ตายในท้องแก ก็ตายในโรงพยาบาล ฉัน ไม่มีทางให้มันเห็นพระอาทิตย์บนโลกนี้เด็ดขาด!

พิณญาโงนเงนไปครู่หนึ่ง ร่างกายค่อยๆ ถอยไปข้าง หลัง สายตาหวาดระแวงจับจ้องไปที่ผู้หญิงจิตใจอำมหิต ตรงหน้า “แกเป็นปีศาจ!”

ก็แหงสิ ปีศาจกินคนทั้งเป็นอย่างเธอ ลูกชายตัวเองยัง ทำลงคอ แล้วมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหละ?

“ถ้าแกไม่ยอมเอามันออกก็ไม่เป็นไร! ฉันให้แกอุ้มท้อง 10 เดือน ให้แกรักกับมัน 10 เดือน และแล้ววันที่มั่นคลอด ออกมามองโลก…ฉันจะให้แกดูมันกับตาว่ามันค่อยๆ ตายไปยังไง..….…..

“ไม่! ไม่….”

พิณญาส่ายหัวไปด้วยกรีดร้องไปด้วยอย่างไร้สติ นัยน์ตาเต็มไปด้วยหยดน้ำแห่งความหวาดระแวง เธอเสีย ผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดไปแล้ว จะเสียยอดรักของพวก เขาไปอีกไม่ได้

“คุณทำแบบนี้กับเขาได้ไง เขาเป็นหลานของคุณ หลาน แท้ๆ ของคุณ….”

“เห็นท่าแล้วน่าจะไม่ยอมจัดการด้วยตัวเองแล้วสินะ” ยักคิ้วขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ผู้ชายทั้งสองคนหลัง “จัดการซะ กระทุ้งลูกในท้องเธอออกมาเดี๋ยวนี้! เล่นจน พอใจแล้วค่อยกรีดหน้าเธอจนเละ ฉันจะดูว่าเธอจะเอา อะไรมาอ่อยลูกชายฉัน”

“ครับ คุณหญิง” ผู้ชายพูดไปด้วยเดินขึ้นมาคว้าตัวพิณ ญาไว้ ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหนถึงได้หลุดออกมา จากพวกเขาได้ เธอคว้ามีดเล่มนั้นมาได้โดยอาศัยจังหวะ ชุลมุนวุ่นวาย

พิณญากัดฟันจ้องเขม็งไปทางอัมพร เธอเห็นความมุ่งมั่น บนใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้น
เขาต้องไม่ยอมปล่อยลูกเธอไปแน่ๆ

“แกมันบ้าไปแล้ว!!”

พิณญาตะโกนขึ้นอย่างสุดใจ วินาทีต่อไป คนอื่นยัง ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอยกมือขึ้นอย่างใจเด็ดแล้วปักมีดที่ แหลมคมเข้าที่ท้องด้านซ้ายของตัวเอง…..

“อร๊าย————” เสียงกรีดร้องที่ปวดร้าวเจียมตายกวาดทะลุ ผ่านท้องฟ้าที่เทาหม่น

เลือดทะลักออกมาจากท้องของเธอ ไหลนองไปทั่ว มอง ดูแล้วน่าสยดใจอย่างยิ่ง

“เจ็บ…”

พิณญานอนอยู่ในกองเลือด ใบหน้าขาวซีดจนดูไร้ชีวิต

เห็นร่างเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด อัมพรแสยะยิ้ม อย่างชอบใจ

“พิณญาถ้าไม่ออกไปจากเมือง Sอีก งั้นต่อไปแม่ชั้นต่ำ ของแกก็จะเป็นเหมือนเด็กเวรในท้องแกนี่แหละ สำเนียก ตัวเองไว้ด้วย!”
อัมพรจากไป

ท่ามกลางสายฝนที่ถาโถมเข้ามา นอนอยู่กับพื้นแล้วยื่น มือไปล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าด้วยสติเลือนลาง

“ช่วย… ช่วยฉัน ธนาช่วยลูกฉันด้วย….”

ไปแล้ว

4 ปีถัดมา….เมือง A โรงพยาบาลศรีนพฤทธ

พิณญาเพิ่งจะมาถึงแผนกผู้ป่วยนอกของภาควิชาโลหิต วิทยา ก็เห็นเจ้าหัวโล้นที่น่าเอ็นดูใส่ชุดผู้ป่วยไซส์มินิอยู่ หน้าจุดพยาบาล กำลังชะโงกมองไปทางลิฟต์ที่มาคนสัน จรไปมา

เมื่อเห็นพิณญาแว๊บแรก แววตาใสเกลี้ยงราวกับเพชร พลอยนั้นเผยยิ้มบริสุทธิ์ออกมาทันที “พิณ!”

ขาสั้นๆ รีบวิ่งเข้ามา มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดพิณญา

ทันที

พิณญากอดเขาไว้ “คิดถึงแม่บ้างไหมจ๊ะ”
“คิดครับ! คิดถึงมากๆ เลยครับ!” กันตะพูดไปด้วย จุ๊บลง บนหน้าพิณญาไปด้วย

สักพัก พยาบาลฝึกหัดก็เข้าร่วมการสนทนาของสองแม่ ลูก “เจ้าตัวเล็กนี่บ่นคุณมาทั้งบ่ายแล้วค่า!”

พิณญารีบยิ้มแล้วขอบคุณพยาบาล “ใยบัวขอบคุณพวก คุณนะที่คอยดูแล ถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี เลย”

“พี่พิณ นี่เป็นสิ่งที่เราควรทำค่ะ”

กวาดสายตาไปทางสถานีพยาบาลที่ว่างเปล่า รู้สึก สงสัยแปลกๆ “วันนี้คุณยืนเวรคนเดียวหรอ ทำไมไม่เห็น คนอื่นเลย?”