ตอนที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง

ตอนที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง

พิณญาโดนเขาจ้องจนราวกับมีมีดแทงอยู่ข้างหลัง เธอ แอบสูบลมหายใจเข้า รวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้น มา สบตาที่เย็นยะเยือกถึงขีดสุดของเขา

“ใช่! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันรักธนาธร! ปรเมษฐระหว่าง เราจบกันแล้ว จบกันโดยสิ้นเชิง!”

“อื้อ…”

พิณญายังไม่ทันพูดจบ ลิปแดงนั้นก็โดนริมฝีปากเรียว บางของปรเมษฐปิดเอาไว้

เขาบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่า ผลักตัวหลังติดกำแพงที่อยู่ ข้างหลัง จับคางเธอด้วยความกร้าวร้าว จู่โจมริมฝีปากเธอ อย่างดุดัน แย่งความงดงามสำหรับเธอไว้ทั้งหมด คุกคาม ลมหายใจของเธอ

เขาไว้ใจเธอมากขนาดไหน ไม่ว่าจะมีคนบอกเรื่อง ระหว่างเธอและธนาธรมากแค่ไหน เขาไม่เคยถามเธอ แม้แต่คำเดียว แต่เธอกลับเฉยชากับการนอกใจของตัว เองซะอย่างงั้น
“อื้อ…” เห็นได้ว่า ไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะทําแบบนี้ ใช้ แรงทั้งหมดที่ตัวเองมีอยากผลักเขาออกไป “ปรเมษฐคุณ พอได้แล้ว!! ปล่อยฉัน!”

นัยน์ตาปรเมษฐเข้มขรึมคู่นั้นเต็มไปด้วยความคับแค้น ที่ถูกซ่อนเอาไว้ “ตอนแรกที่คุณหาทุกหนทางเพื่อจะมา เกาะผมก็น่าจะรู้ได้ว่า ระหว่างเราจะจบเมื่อไหร่ ไม่เคย เป็นสิทธิ์คุณอยู่แล้ว!”

พูดจบ มือใหญ่ได้ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธออย่างไม่ไยดี

เขาตั้งใจที่จะทำแบบนี้!

เขาโมโหเธอ เขาแค้นเธอ มากไปกว่านั้น มีความคิดชั่ว วูบที่อยากจะบี้เธอจนสลาย

“อย่า!!”

พิณโหวกเหวกเสียงดัง มือเล็กๆ คว้ามือใหญ่ของเขา ที่กำลังกระทำชำเราบนตัวเองผ่านเสื้อผ้าที่กั้นเอาไว้ น้ำตาลแห่งความขมขื่นแทบจะตกลงมาจากเบ้าตา “ปร เมษฐไอ้เลว!!”

“เลว?” ปรเมษฐแสยะยิ้มด้วยความเยือกเย็น “เมื่อเทียบ กับคุณแล้ว ผม ปรเมษฐละอายใจที่เท่าคุณหนะ
มือใหญ่กำลังอาลวาดอยู่ ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ความแรงของมือหนักขึ้นเนื่องด้วยความโกรธ

พิณญาเหมือนเห็นภาพหลอนว่าตัวเองมีความเป็นไป ได้ที่จะระเบิดคามือเขาได้ทุกเมื่อ

เธออดทนไว้จนหน้าแดงก่ำ ผ่อนลมหายใจแล้วพูดขึ้น “ได้ ปรเมษฐถ้าคุณอยากจะนอนกับฉันมากขนาดนั้น หนึ่งล้าน! คุณให้ฉันหนึ่งล้าน กูให้นอนจนสบายใจเลย!

ปรเมษฐมือของ หยุดชะงักทันที

ปลายนิ้วมือเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งในชั่วขณะ บนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนั้น ยิ่งดูเย็นชาดุจหิมะ

พิณญาขนลุกซู่อย่างไม่สามารถควบคุมได้ หัวใจชะงัก ไปหนึ่งจังหวะ

เขาชักมือที่เกร็งแข็งของเขาออกมาจากเสื้อเธอ เสียง แหบกร้าน น้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้อุณหภูมิ “พิณญา ระหว่างเรา….จบกันอย่างเด็ดขาด!”

สิ้นคำพูด เขาผลักเธอออกด้วยความขยะแขยง หันหลัง ไปอย่างยะเยือก แผ่นหลังนั้นเยือกเย็นและเด็ดขาด!

พิณญาหน้าขาวซีดพิงกับกำแพง มองดูแผ่นหลังของเขา หายไปในห้องน้ำ น้ำตาเอ่อล้น

วินาทีต่อมา เธอคว้ากระเป๋าบนเก้าอี้ขึ้นแล้ววิ่งออกไป จากประตูทันที

ฝนตกลงมาอย่างถาโถม ราวกับคลุมผ้าฝ้ายสีเทาไปทั่ว ทั้งเมือง กดดันคนจนหายใจไม่ออก

บนลานกว้างมีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่ ตรงด้านรถไม่ไกลมี หญิงวัยกลางคนแลดูเย็นชาหรูหรากำลังยืนถือร่มรออยู่ ตรงนั้น ส่วนด้านหน้าของเขาเป็นหญิงสาววัยใสคนหนึ่ง

หญิงสาวไม่ได้ถือร่ม ได้แต่ยืนอยู่กลางฝน เงยหน้า สบตากับผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตามุ่งมั่น

“ฉันเลิกกับเมษฐแล้ว กรุณาทำตามคำสัญญาด้วยค่ะ ปล่อยครอบครัวฉันไป ไม่งั้นฉันจะบอกการกระทำทุก อย่างของคุณที่ทำต่อฉันให้เมษฐรู้หมด”

พิณญาทิ้งคำพูดหนักๆ ไว้แล้วจะหันหลังจากไป
“เดี๋ยวก่อน” อัมพรโยนผลการตรวจไว้ตรงหน้าเธอ เสียง เย็นชานั้นราวกับส่งมาจากนรก ไม่มีอารมณ์เจือปนแม้แต่ สักนิด “จะไปหนะได้ แต่ทิ้งเด็กเวรในท้องแกไว้ซะ”

เขารู้ว่าเธอท้อง? พิณญาใจหายวาบ รู้สึกว่าสถานการณ์ เริ่มจะแย่ หันหลังแล้วอยากจะวิ่งหนี แต่กลับโดนผู้ชายสูง ใหญ่สองคนขวางไว้ หนึ่งในนั้นยังถือมีดเอาไว้ด้วย

“เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อของ ตระกูลเดชาโชวาท เหมือน กัน คุณจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้!!” พิณญาสังเกตุเห็นถึง เจตนาของอัมพร หวาดระแวงสุดตัว แถมยังพยายามที่จะ เกลี้ยกล่อมเขา

มือทั้งสองข้างบังไว้บนท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อย เธอไม่เคย รู้สึกหนาวเหน็บไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้ในชีวิตมาก่อน

“ยุ้ย” ทำเสียงดูถูกดูแคลน “ผู้หญิงที่เป็นกะ-หรี่หนะ ใคร จะไม่รู้ว่าเด็กเวรในท้องแกเป็นของใคร”

“ฉันไม่ใช่กะหรี่!”