บทที่8 ตรวจห้องน้ำหญิง

“ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ! ปล่อย! ขอร้องละคุณปล่อยฉัน เถอะ!!” หลินเถาเยาร้องไห้อ้อนวอน ในใจรู้สึกหมดหวัง “ฮะ เธอ บอกไม่เอางั้นก็ไม่เอา? เธอเห็นคนอย่างซุนโสงเป็นอะไร? ฉันจะ บอกให้นะ เธอไม่เอาเงินก็เรื่องของเธอแต่คืนนี้ฉันจองเธอแล้ว!” พูดจบก็คว้าข้อมือของหลินเถาเขาอย่างดุดัน ตอนที่อยากได้ ความตื่นเต้นเร้าใจสักหน่อยประตูห้องน้ำกลับถูกผลักเข้ามา

ซุน โสงหันไปมายังทิศของประตูห้องน้ำ แล้วก็พบว่าผู้ชายคน นั้นเป็นช่างซิวจื่อ!

หลินเถาเยาขดตัวลง ใบหน้าพริ้มเพรานั้นมีน้ำตาเปื้อนเต็ม แก้ม สายตาของช่างซิวจื้อหยุดอยู่ที่ทรวงอกของหลินเถาเขาอยู่ ชั่วครู่

รอยสัก? เอ๊ะ? คุ้นมาก หรือว่า… ช่างซิวจื่อคิดขึ้นได้ในทันที เขาถูกผู้หญิงที่มีรอยสักที่หน้าอกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายขายตัว ไม่ใช่เหรอ? ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงในคืนนั้น…. คนที่เรียกชื่อพี่เสิ่นสีไม่ หยุด… คือเธอ?

ช่างซิวจื่อชะงัก เขายังจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังบริสุทธิ์ ปฏิกิริยาของเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง แถมเพศรสเธอยัง… ไม่เลว เลยทีเดียว แล้วจู่ๆทำไมถึงได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของซุนโสง ได้ แถมยังไปถึงจุดที่ขึ้นเตียงกับเขาเพื่อหาเงินเนี่ยนะ? ตอนแรก เธอไม่ได้ให้เงินเขาพนหยวนหรอกเหรอ? ไม่เห็นเหมือนคนที่ไม่มีเงินเลยสักนิด

ช่างซิวจื้อยิ่งคิดยิ่งสับสน แต่สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดกลับไม่ใช่เช็ค ให้แน่ใจว่าเธอคือผู้หญิงในคืนนั้นหรือไม่แต่เป็นเรื่องที่เขาต้อง จัดการซุนโสงไอ้เฒ่าลามกนี้ต่างหาก แต่งงานแล้วยังหาเศษหา เลยนอกบ้าน ที่สำคัญคือผู้หญิงอายุเท่าลูกก็ยังไม่เว้น แทบจะไม่ เหลือความเป็นลูกผู้ชายอยู่แล้ว

ช่างซิวจื่อถอดเสื้อสูทของตัวเองแล้วคลุมให้หลินเถาเขาไม่ เอ่ยอะไรออกมา

ซุนโสงมีสีหน้าที่เห็นได้ชัดว่างุนงงสับสน “ช่าง… ประธานช่าง ทำไมถึงเข้าห้องน้ำหญิงมาได้?” ซุนโส งกลืนน้ำลายลงคอ

ช่างซิวจื้อยิ้มอ่อน กวาดสายตามองซุนโสง ที่ยังเปลือยท่อน บน ถามเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมครับ ประธานชนสนใจเข้า ห้องน้ำหญิงเลยไม่อยากให้ผมเข้าด้วยงั้น?”

“ไม่ใช่ๆประธานช่างคุณก็ล้อผมเล่นแล้ว” ซุนโสงเริ่มเหงื่อ

แตก มองช่างซิว ออย่างเดาไม่ออก “ผมหยอกเถาเขาเล่นนะ”

“ที่แท้ก็หยอกเล่นเหรอครับ” ช่างซิวอยิ้มสบายใจ “คนที่ไม่รู้ เขาจะเข้าใจผิดว่าคุณรังแกลูกสาวเอาได้นะครับ

หลินเถาเยาขดตัวหลบอยู่ที่มุม พยายามกัดปากตัวเองแทบ ตายเพื่อไม่ให้หลุดเสียงอะไรออกมา

“ฮ่าๆ” ซุนโสงหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน “ประธานช่าง คุณนี่เล่นเก่ง

ใช่แล้วล่ะครับ ประธานซุน ผู้จัดการการจัดการจาก บริษัท ..กำลังรอคุณข้างนอก เห็นมีเรื่องธุรกิจอยากคุย กับคุณพอดี ถ้าไปสายอาจจากบริษัทอื่นขุดคุ้ยเอา นะครับช่างซิวจื่อพูดโกหก โดยไม่กระพริบตาอีกยังฟังดู สมสมผล

แน่นอนว่าซุนโสงย่อมไม่ว่าหรือหลอก แต่อย่างน้อยเขาความหมายของบริษัทเดียว เขาโง่ขนาดนั้น ซุนโสงหมุนตัวหนีอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงหัวเราะ

ทั่วห้องน้ำตกในความเงียบหลินเถาเยาถึงเพิ่งจะกล้า หลุดเสียงร้องไห้ออกมา

ช่างซิวองเธอร้องไห้อย่างเย็นชา โดยเอ่ยอะไรเช่นกัน ให้เธอสงบสติอารมณ์ลงก่อนแล้วถาม ผู้ หญิงในนั้นคือคุณใช่ไหม?

ทันใดหลินเขาเงยหน้าขึ้นมองช่างซิวอย่างตก ตะลึง ดวงสุกใสดุจคริสตัลนั้นราวกับสามารถใจหมดเปลือก หลินเถาเยาหน้า ไม่ใช่ ฉัน”

ช่างจื่อหลุดเสียงคล้ายจะดูถูก คงจะถามแล้วคืน?ผู้หญิงถึงขึ้นพูดโกหกไม่เป็นเลยงั้นเหรอ?

หลินเถาเยาถูกเขาจับเท้าข้างที่ปวด ทำได้เพียงเอ่ยมั่วๆว่า

“ฉันแค่เห็นว่าคุณเข้าห้องไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เลยไม่ได้ถามว่า คืนไหน ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?” “อ๋อ?” ช่างซิวจื่อเลิกคิ้ว “แล้วคุณไปที่โรงแรมนั่นทำไม? ที่นั่น

ไม่ใช่ที่ที่เงินแค่พันหยวนก็จะซื้อได้นะ”

“อะไรนะ พันหยวนก็ยังซื้อไม่ได้เงินเหรอ? เงินพันหยวนของ ฉัน” ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค หลินเถาเขาก็เอามือกุมปาก แย่ล่ะ ถูกเขาจับได้ซะแล้ว! หลินเถาเยา ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้นะ

ช่างซิวจือท่าทางคล้ายจับคนทรยศได้สำเร็จ “คุณหลิน ท่าทาง คุณคงไม่ฉลาดสักเท่าไหร่

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!” หลินเถาเยาหน้าแดงก่ำ

ช่างซิวอย่อตัวลงในระดับสายตาเดียวกันกับเธอ ดวงตาที่ ลึกล้ำตรึงเธอไว้แน่น “ถ้างั้นทำไมคืนนั้นคุณถึงพาผมขึ้นเตียง?”

หลินเถาเยาถูกเขาย้ำเตือนทำให้คิดถึงรายละเอียด ในคืนนั้น ขึ้นมา รวมถึงเรื่องที่ทั้งคู่นัวเนียกันบนเตียงและท่าทางของเธอ ในตอนนั้น ใบหน้าก็ยิ่งแดงก่ำ คำพูดตะกุกตะกัก

“คืนนั้น…คืนนั้นฉันดื่มไปเยอะ จำอะไรไม่ได้หรอก”

“งั้นเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าช่างซิวซื้อไม่เชื่อคำพูดของเธอ ยิ้ม มุมปากอย่างมีนัยยะ “แต่จากปฏิกิริยาคุณบอกผมว่าไม่ใช่ว่า คุณจําเรื่องคืนนั้นไม่ได้แต่ยังจำรายละเอียดทุกอย่างได้ดีเสียด้วยซ้ำ”

“ไม่ใช่!” หลินเถาเขาลนลานปฏิเสธ “ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้ เรื่องบนเตียงฉันจําอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!”

ช่างซิวจอยิ่งยิ้มพอใจ เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้ใสซื่อ อืม หรือไม่ ก็โง่ แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเธอถึงได้ไปเป็นคู่ควงของ ซุนโสงได้ หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นแผน? พอคิดมาถึงตรงนี้ช่างซิว อกลับหมดความสนใจ

เยื่อพรหมจารีสามารถรีแพร่ได้ ความใสซื่อก็สามารถเสแสร้ง แกล้งทำได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่ต้องการเข้าหาเขาก็พยายามทุก วิถีทางอยู่แล้ว เขาไม่อยากมีความรู้สึกถูกรังแกและลูบคมอีก ครั้ง เจอแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว

หลินเถาเยาเกิดความรู้สึกสงสัยว่าทำไมฮีโร่ตรงหน้าเธอถึงได้ มีสีหน้าเศร้าหมองขนาดนั้น ดวงตาที่ยิ้มแย้มก็กลายเป็นเย็นชา หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าเปลี่ยนสีหน้าเหมือนพลิกหน้าหนังสือใน ตำนาน? หรือผู้ชายแบบนี้คือคนร้ายลึกอย่างที่ตั้งหน่วนเวยเคย พูดไว้ ถ้างั้นคนที่ไอคิวอย่างเธอก็ควรอยู่ให้ห่างเขาไว้? ยิ่งไกล ยิ่งดี?

หลินเถาเขาถูกเขาทำให้ตกใจ น้ำตาพลันไหลออกมา เธอ พยายามสูดจมูกและห่อตัวลง เอ่ยเสียงเบาว่า “เอ่อ อันที่จริงฉัน ไม่เป็นไรแล้ว คุณออกไปได้แล้วล่ะค่ะ

ช่างซิวจื่อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังอยู่ในห้องน้ำหญิง เขา ค่ารามเสียงต่ำแล้วรีบจากไป ตอนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็พบกับกงหมู่ที่กำลังจะมาเข้าห้องน้ำพอดี เห็นอีกฝ่ายตกใจแต่เขา กลับตอบด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง “ช่วงนี้มีแผนจะสร้างห้องน้ำ สาธารณะแห่งใหม่ เลยเข้าไปดูว่าโครงสร้างห้องน้ำหญิงเป็นยัง ไง ก็แค่ไปตรวจห้องน้ำหญิงเท่านั้น