บทที่ 3 ค่ำคืนที่ไร้ตอนต่อไป

“อะไรนะ?? ฉันบอกตอนไหนว่าฉันโดนขืนใจ

สีหน้าของถังหน่วนเวยเข้มขึ้น “แล้วเธอร้องไห้เป็นเผาเต่า ขนาดนี้ทําไมฮะ?”

หลินเถาเขาก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เอ่ยอย่างเขินอายว่า “ก็ เมื่อคืนนี้ฉันเสียตัวจริงๆแล้วนี่

ถังหน่วนเวยเต้นเราขึ้นมาอีกรอบ “เสียตัวขนาดนี้แล้วยังไม่ เรียกว่าขืนใจอีกรึไง??”

“แต่ว่า… ฉันเป็นฝ่ายยั่วเขาก่อนนะ…

“อะไรนะ?!”

ถังหน่วนเวยสาบานได้ว่าเรื่องที่เคยทำแล้วรู้สึกเสียดายที่สุด ไม่ใช่เรื่องที่เธอเลิกกับเดือนโรงเรียน โดยไม่ได้เป็นฝ่ายบอกเลิก ก่อน หรือใส่กระโปรงทรงเอแล้วลืมรูดซิปแล้วไปยืนต่อล้อต่อ เถียงอยู่หน้าศาลหลายชั่วโมง แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่ใส่ชุดนอนโดรา เอม่อนไปออฟฟิศด้วย หากแต่เป็นเรื่องที่เธอรู้จักยัยโง่ตรงหน้าที่ ปกติเชื่องเหมือนลูกหมาน้อยและไม่รู้จักทิศทางอย่างหลินเถา เยา หนำซ้ำยังกลายเป็นเพื่อนสนิทกันอีกด้วย! นี่มันเหมือน เป็นการหยามเกียรติผู้หญิงอย่างเธอที่เป็นถึงยอดอัจฉริยะอันดับ หนึ่งแห่งสาขากฎหมาย!!!

โดยเฉพาะหลังจากที่เธอเข้าใจเรื่องทั้งหมด ถังหน่วนเวยยิ่งคิดอยากผ่าหัวของหลินเถาเขาออกมาดูไม่รู้ว่าคุณน้าลืมใส่ สมองมาให้ยัยนี่ตอนคลอดหรือเปล่า

หลังจากที่ฟังหลินเถาเยาเล่าเรื่องที่เธอเจอมาจบแล้ว ถังหน่ วนเวยจึงเดินไปเปิดโทรทัศน์ หยิบแอปเปิ้ลมา โต๊ะมากัดอีกหนึ่ง ค่า มาถามอีกฝ่ายว่า “เถาเยา ทำไมเธอถึงนึกอยากจะนอนไป กับผู้ชายขึ้นมา? ไม่ใช่ว่าเธอกำลังรอพี่เสิ่นที่อยู่เหรอ?”

หลินเถาเขาก้มหน้าลง ผมหน้าม้าจึงปิดดวงตาคู่สดใสของ เธอ เวลานั้นถึงหน่วนเวยเห็นความเศร้าของหลินเถาเยาผู้ที่ทั้ง ซื้อและน่ารัก เธอยังนึกว่าตัวเองมองผิดไปด้วยซ้ำ

ระหว่างที่หลับตา หลินเถาเขายิ้มแบบไม่คิดอะไรมสก “เสิ่นสี หายตัวไปตั้งกี่ปีแล้ว เขาจะกลับมาได้ยังไง? คนเราก็ต้องเดินไป ข้างหน้าสิ

ถังหน่วนเวยมองหลินเถาเยาราวกับเจอสิ่งแปลกปลอม “คำ พูดแบบนี้นี่ไม่เหมือนคนที่พูดถึงพี่เสิ่นสีอยู่ทุกวันเลยนะ เธอพูด ถึงเขาตลอด แล้วจู่ๆมันเกิดอะไรขึ้น?

“เรื่องเมื่อคืน…” หลินเถาเยาจู่ๆก็จับขาของถังหน่วนเวยเข้า อย่างแรง เอ่ยออกมาสามค่าอย่างเลื่อนลอย

“เหลวไหล ฉันรู้แล้วแหละว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น!” ถังหน่วน เวยที่ถูกหญิงสาวจับขาไว้แน่นก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย ทำได้เพียง ตบมือเธอเบาๆแล้วเอ่ยแทรกเธออย่างไม่ลังเล “ฉันหมายถึง สรุปแล้วเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หรือเรื่องอะไรทำให้เธอตาสว่างขึ้นมา?” พระเจ้าก็รู้ว่าเถาเยาเพื่อรอพี่เสิ่นสีอะไรนั่นแล้วถึงกับยอมปฏิเสธผู้ชายดีๆ ในมหา’ลัย ไปตั้งเท่าไหร่

“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงผู้ชายคนที่ฉันนอนด้วยเมื่อคืนนี้กำลังออก ทีวีอยู่” หลินเถาเยาชีหน้าจอทีวีอย่างตื่นเต้น แม้แต่นิ้วที่กำลัง สั่น ดวงตาลุกวาว “เขาไง! นั่นผู้ชายคนเมื่อวานนี้นี่

ใบหน้าหล่อเหลาเกินคนทั่วไปแม้จะแต่งหน้าเทาไปนิดแต่ หลินเถาเขาก็จำได้แม่น นอกจากนี้เธอยังต้องการผู้ชายของเธอ

ถังหน่วนเวยหันกลับไปดู พอเห็นหน้าจอทีวีว่าผู้ชายคนนั้นคือ ใครแอปเปิ้ลในปากก็พลันร่วงลงพื้น เธอหันกลับมามองหลินเถา เยาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ “เธอกำลังบอกว่า เมื่อวานนี้เธอขึ้น เตียงไปกับหนุ่มโสดที่มีค่าที่สุดในเมืองC? แถมยังเป็นวันไนท์ส แตน?”

หลินเถาเยาดูสับสนขึ้นมาทันที “ชายโสดที่มีค่าที่สุดงั้นเหรอ? เขาไม่ได้ขายตัวหรอกเหรอ?”

ถังหน่วนเวยเกือบจะพ่นลมหายใจใส่หน้าหลินเถาเขา เธอ รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของเธอคนนี้จัดเป็นคนประเภทน่ารักโดย ธรรมชาติไม่ประดิดประดอย “นี่เธอคิดว่าผู้ชายที่ดูดีกว่าหนุ่ม หล่อในฝันทุกคนๆขายตัวงั้นเหรอ? หลินเถาเยา นี่ตอนแม่คลอด เธอออกมาเนี่ยเอาเธอไปทิ้งแล้วเลี้ยงรกให้โตแทนหรือไงยะ?!”

ถังหน่วนเวยที่ด่าออกมาโต้งๆ ดูเหมือนว่าหลินเถาเขาจะ ไม่ทันได้สังเกตเห็นสักนิด เธอกนิ้วตัวเองพัลวันแล้วพึมพำออก มาหนึ่งประโยค “ถ้ารู้ว่าเขามีเงินขนาดนี้ ก็คงไม่ให้เงินเขาไปตั้งพ้นหยวนหรอก…

คราวนี้ถึงหน่วนเวยปรี๊ดจนแทบอยากจะอาเจียนออกมาเป็น เลือด ทิ้งตัวลงเป็นโซฟาเนิ่นนานแทบไม่หายใจ

ในโทรทัศน์ ช่างซิวจื้อถูกนักข่าวรุมล้อมจนเหงื่อไหล ใบหน้า หล่อเหลาแต้มยิ้มอ่อนๆ ทว่าคิ้วคู่นั้นกลับไร้ความอ่อนโยนแม้แต่ น้อย เมื่อเผชิญหน้ากับนักข่าวคล้ายกับว่าเขาจำเป็นต้องตอบทุก คําถามอย่างเป็นมิตร

“ขอโทษนะคะ การร่วมงานคราวนี้ระหว่างบริษัทต่างชื่อกับ บริษัท Y..เกี่ยวข้องกับช่างที่วางมือจากธุรกิจหรือเปล่าคะ?”

“ประธานช่าง คุณอายุยังน้อยก็ต้องมารับช่วงต่อบริษัทช่างซื่อ รู้สึกกดดันบ้างไหมครับ?”

“ได้ยินมาว่าบริษัทท.F.ยื่นข้อเสนอที่ดีมาก คุณสามารถบอก

ฉันได้ไหมคะว่าเงินลงทุนคราวนี้มีตัวเลขหลัก?

“ประธานช่างไม่กี่วันก่อนคุณกับคุณหนูจากตระกูลโจวทาน มือเย็นด้วยกัน กำลังจะมีข่าวดีเร็วๆนี้หรือเปล่าครับ?”

คำถามแต่ละข้อค่อยๆผุดขึ้นมา ดวงตาเข้มคล้ายสีน้ำทะเล ของช่างซิวจื้อค่อยๆสำรวจนักข่าวกลุ่มนี้ที่คำพูดทั้งหมดคล้าย เป็นแพทเทิร์นต่อๆกันมา “ความร่วมมือระหว่างบริษัทY.F. และ บริษัทช่างซื่อเป็นเรื่องธุรกิจล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของ ผมทั้งสิ้น ส่วนจำนวนเงินลงทุนนั้นเป็นความลับ ขอโทษด้วยที่ผมไม่สามารถบอกได้ ตอนที่พ่อผมรับช่วงต่อบริษัทต่างชื่อยังเด็ก กว่าผมมาก ดังนั้นผมถึงไม่มีความกดดันอะไรเลย แถมผมยังมี ความสัมพันธ์ที่กับเพื่อนนักธุรกิจมากมาย ทานข้าวก็เป็นเพียง มารยาทระหว่างเพื่อนเท่านั้น”

“ขอถามหน่อยครับว่าตอนนี้สุขภาพของคุณพ่อคุณแม่เป็น อย่างไรบ้าง?”

ช่างซิวจอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยซึ่งเป็นรอยยิ้มอันเป็น เอกลักษณ์ “พวกท่านสุขภาพแข็งแรงดี ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ครับ”

“กึก!” ถังหน่วนเวยปิดทีวีอย่างอุ่นเคือง ทุบรีโมตคอนโทรล บนโซฟาอย่างเหวี่ยงๆ “เดรัจฉานในคราบคน

หลินเถาเยารู้สึกสับสน “เอ๋ ดูไปดูมาเขาก็เป็นสุภาพบุรุษอยู่ นะ แถมเวลายิ้มยังดูดีมากอีกด้วยนะ”

ถังหน่วนเวยหยิกหลินเถาเขาอย่างไม่เกรงใจแถมมองบนใส่ เธอ “แล้วเธอคิดว่าเวลาอยู่บนเตียงเขาจะเป็นสุภาพบุรุษไหม ล่ะ?”

หลินเถาเยาถูกยังหน่วนเวยจุดเข้าให้ก็ให้กินทันที

“แล้วคราวนี้เธอจะทำยังไงต่อ?” ถึงหน่วนเวยพอเห็นอีกฝ่าย ห่อเหี่ยวลงก็ไม่คิดที่จะใจดำเพื่อนต่อ

“หา?” หลินเถาเยาชะงัก อ้าปากค้างเป็นรูปตัวโออย่างน่ารัก“อะไรทำยังไงต่อ?”

ถังหน่วนเวยแทบอยากจะบ้าตายเพราะชีวิตของยัยนี่เสียให้รู้ แล้วรู้รอด เธอถามอีกฝ่ายเสียงแข็งทั้งยังเข้มงวดว่า “ฉันหมาย ถึงเรื่องเธอกับช่างซิวจอนะจะเอายังไงต่อไป?”

หลินเถาเขาลืมตาโตแล้วมองกลับมาอย่างไร้เดียงสา “ไม่ใช่ ว่าเป็นวันไนท์สแตนเหรอ ไม่น่าจะมีขั้นต่อไปแล้วล่ะ”

“งั้นช่วงบ่ายฉันจะไปเตรียมตัวเรื่องคดีความละนะ” ถังหน่วน เวยคร้านจะพูดกับยัยซื่อบื่ออย่างหลินเถาเยาแล้ว เปลืองสมอง ชัดๆ! คนทั่วไปที่ได้ขึ้นเตียงกับช่างซิวจือต่อให้ไม่ใช่คนรวยอะไร ก็ยังเป็นคนมีชื่อเสียง มีอำนาจอะไรแบบนั้น ส่วนยัยนี่กลับให้แค่ พันหยวนแถมยังคิดว่าเขาเป็นผู้ชายขายตัว

ใช้หัวแม่เท้าคิดก็ยังรู้เลยว่าคนหล่อระดับนั้นถ้าไม่ใช่คนที่มา จากครอบครัวที่ร่ำรวยก็ต้องเป็นดารา จะมาเป็นโสเภณีชายได้ ยังไง? เงินพันหยวนก็คงไม่พอจ่ายค่าข้าวในบาร์นั้นด้วยซ้ำไป