บทที่ 2 มีค่าเพียงพ้นหยวน

“สุดหล่อ เลี้ยงเหล้าฉันสักแก้วได้ไหม?” หลินเถาเขาใช้วิธีจีบ ผู้ชายที่ตั้งหน่วนเวยสอนเธอมาเปิดฉากอย่างใจเย็น คงมีแต่ พระเจ้าที่รู้ว่าตอนนี้เธออยากหาหลุมใต้ดินมุดลงไปขนาดไหน

ผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมาแล้วหลินเถาเขาก็ได้ยินเสียงตัว เองสูดหายใจอย่างรุนแรง พ่อหนุ่มคนนี้เบ้าหน้างามละเอียดมาก ดวงตาเรียวยาวแต่ไม่ใช่แบบที่ดูเจ้าเสน่ห์อย่างสุนัขจิ้งจอก สัน จมูกโด่งแบบที่คนเอเชียน้อยคนจะมี ริมฝีปากบางที่เซ็กซี่เกินจะ บรรยาย ส่วนคิ้วนั้นก็เรียงตัวสวยเหมือนสายรุ้ง และนัยน์ตาที่ เข้มลึกประหนึ่งมหาสมุทรคล้ายกับซ่อนความปั่นป่วนไว้เบื้อง หลัง โครงหน้าของผู้ชายคนนั้นดูดีเสียจนคนที่คลังศัพท์น้อย อย่างเธอบรรยายไม่ถูก

หลินเถาเยาในฐานะที่เป็นคนนิยมหน้าตาก็แอบกลืนน้ำลาย ในใจเบาๆ หล่อจังเลย นี่มันอาหารตาชัดๆ!

“โทนี่ ลองไอส์แลนด์แก้วนึงให้เธอ” ช่างซิวซื้อไม่ได้สนใคร ใครมองหลินเถาเยาเท่าไหร่นัก ทุกครั้งที่เขามาเที่ยวบาร์ก็เจอผู้ หญิงแบบนี้อยู่หลายครั้ง เพียงแต่เขาปฏิบัติกับพวกเธอเหมือน อ้อยที่เข้าปากช้าง

เวลานี้หลินเถาเขาต้องการทำให้ตัวเองดูสงบนิ่งจึงยกแก้ว ลองไอส์แลนด์ที่เพิ่งชงเสร็จดื่มเสียอีก ใหญ่ ถึงขนาดที่บาร์เทนเด อร์คนข้างๆมองอ้าปากค้าง
นั่นเป็นเหล้าดีกรี 40 ขึ้นไปเชียวนะ ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่ใช่ตัวแม่ นักดื่มก็คงจะเป็นกระต่ายขี้กลัวที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด

หลังจากที่ดื่มไปหนึ่งอีก หลินเถาเยาที่แม้แต่ไวน์สักจิบก็ไม่ เคยแตะมาก่อนก็ย่อมเริ่มมึนหัวเป็นธรรมดา หญิงสาวหัวทิ่มลง เป็นอ้อมกอดของช่างซิวซื้อแล้วถามเขาอย่างมึนงงว่า “คุณมา ขึ้นเตียงกับฉันได้ไหม?

ช่างซิวจื้อที่ถูกถามอย่างไม่อ้อมค้อมถึงกับตกใจไม่น้อย อาศัยแสงสลัวในบาร์สำรวจเธออย่างมีนัยยะ อืม นานแล้ว เหมือนกันที่ไม่ได้เจอผู้หญิง ใสบริสุทธิ์แบบนี้ งั้นวันนี้ก็ลอง เปลี่ยนรสชาติดูบ้างก็ดี

ความทรงจำแบบนี้… ดูเหมือนว่านี่คือทั้งที่เธอจำได้ก่อนที่จะ เมา งั้นก็แสดงว่าเธอเป็นฝ่ายรุกขอให้เขาขึ้นเตียงกับเธอก่อนนะ สิ? เอ่อ แม้ว่าตัวเองจะมาที่บาร์ก็เพราะเหตุนี้ก็ตาม แต่พอเอา เข้าจริงแล้ว หลินเถาเยากลับรู้สึกว่างเปล่า

หลินเถาเขาย่องตัวไปเก็บเสื้อผ้ามาสวม แถมยังแอบสาปส่ง เขาว่าทิ้งร่องรอยไว้ชัดเจนเกินไป หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดและไร้ ทางเลือก

หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หลินเถาเยาหยิบเงินที่ทั้งเนื้อทั้งตัว มีเพียงพันหยวนวางลงบนหัวเตียง หญิงสาวรู้สึกเสียดายธนบัตร สีแดงที่มีรูปประธานาธิบดีเหมาใบนั้นจนเกือบจะหยิบติดมือกลับ มา คืนละหนึ่งพันหยวน ถือซะว่าเป็นเพราะเบ้าหน้าเขาดีก็แล้ว กัน
ตอนที่ช่างซิวจอตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว เขาบิดขี้เกียจ ขณะคิดว่าจะลุกจากเตียง สายตาพลันเหลือบไปเห็นธนบัตร หลายใบบนหัวเตียงแล้วก็ชะงักนิ่ง

เขาจำได้ว่าคืนวานมีผู้หญิงคนหนึ่งมากับเขา แล้วทำไมถึง กลายเป็นเงินไปได้? เขาหยิบโน้ตข้างๆ ธนบัตรเหล่านั้นขึ้นมา ตัวอักษรบนนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย ให้เรียกว่าละเอียดอ่อนคง ต้องบอกว่าอยู่ในระดับเด็กอนุบาลเสียจะมากกว่า

เมื่อคืนนี้ขอบคุณคุณมากนะคะ

ช่างซิวจื่อมองกระดาษในมือแล้วหันไปมองเงิน ผ่านไปชั่วครู่ ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง

พระเจ้า นี่เขากลายเป็นผู้ชายขายตัวไปแล้วหรือไง!! เขา เหมือนโสเภณีชายตรงไหนกัน!! เป็นแมงดาที่หล่อมากๆ งั้นเห รอ! อีกอย่างต่อให้เขาขายตัวก็มีค่าแค่พ้นหยวนงั้น?? เงินแค่ พันหยวนก็ซื้อที่นี่ทั้งคืนไม่ได้ด้วยซ้ำ

ช่างซิวจอพยายามนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อวานแต่กลับพบว่าเขา จําหล่อนไม่ได้ นอกจากทรวงอกที่มีรอยสักหนึ่งตัวอักษรนั้นแล้ว คล้ายว่าจะเป็นผีเสื้อที่กำลังกรีดกราย นี่เธอใช้เงินพันหยวนซื้อ เขาจริงๆเหรอเนี่ย! ผู้หญิงคนนี้ชักจะลูบคมคนอย่างเขาเกินไป แล้ว!!!

เชี่ย! จู่ๆก็ปวดแสบปวดร้อนที่หลัง ช่างซิวจื้อบิดไหล่ตัวเองมา ดูแล้วก็พบว่าสมรภูมิเมื่อคืนนี้น่าเวทนาจนกว่าจะทนมองดูได้ ผู้ หญิงคนนั้นทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเขามากมาย แถมยังเข้าใจว่าเขาขายตัวอีก!

นี่มันอดทนไม่ได้จริงๆ

ช่างซิวจื่อสะบัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง ความโกรธที่อัด แน่นหายไปทันทีเมื่อมองเห็นว่าบนเตียงมีรอยเปื้อนสีแดง เมื่อ คืนนี้… เธอบอกตลอดว่าเจ็บ… ที่แท้เพราะเป็นครั้งแรกนี่เอง… มิน่าถึงได้ส่วนหลังเขาขนาดนี้

เธอมาเพื่อเสียตัวเหรอเนี่ย?

แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นยอมมอบครั้งแรกให้กับผู้ชายที่ไม่รู้จักมัก คุ้นเลยเนี่ยนะ? นี่มันวันสิ้นโลกหรือไง? หะ หรือว่าชาวมายันเชื่อ ถือไม่ได้แล้ว? ทำไมต้องมาหาเรื่องใส่ตัวด้วย

ช่างซิวจื่อเอาผ้าคลุมรอยนั้นไว้อย่างหงุดหงิดใจ ยัดกายลุก ขึ้นไปอาบน้ำ หลังชำระร่างกายเสร็จให้พอดีกับที่โทรศัพท์ส่ง เสียงร้องขึ้นมา

“ฮัลโหล?”

“บอสครับ บริษัทY.F.ส่งคนมาคุยเรื่องความร่วมมือ ตอนนี้รอ อยู่ที่ห้องประชุม”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

หลังจากวางสายแล้วช่างซิวจื่อก็จัดการสวมเสื้อผ้า ช่างแม่ง ยังไงซะก็เป็นของที่ส่งมาหน้าประตูบ้านเองแถมยังถูกปากเสีย ด้วย คิดซะว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ก็แล้วกัน เขาไม่เสีย เปรียบอยู่แล้ว
หลินเถาเขากลับไปยังห้องพักที่เธอเช่าอยู่กับถังหน่วนเวยหลัง เรียนจบด้วยสภาพขวัญหนีดีฝ่อ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบว่า อีกฝ่ายนั่งรออยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าบึ้งตึงหลินเถาเขาก้มหน้า ลง ถอดรองเท้าออกในสภาพคล้ายคนละเมอ ไม่ได้มองหน้าถึง หน่วนเวยโดยตรงแล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป

“หลินเถาเขา!” ถึงหน่วนเวยเห็นว่าเธอไม่กล้าสบตาตัวเองก็ โกรธจนลุกขึ้นเท้าสะเอว เอ่ยอย่างโมโหว่า “เมื่อคืนเธอไปไหน มา?”

เมื่อวานเธอจีบผู้ชายได้คนหนึ่ง ก็ไม่เห็นหลินเถาเขาแล้ว เธอ กลัวว่าหลินเถาเยาจะเกิดเรื่องขึ้นจนแทบจะพลิกบาร์หาตัวเธอ แล้ว ไม่สนภาพลักษณ์ของตัวเองอีกแม้แต่น้อย อีกนิดเดียวเธอก็ จะไปแจ้งตำรวจแล้วด้วยซ้ำ สุดท้ายพอยัยเด็กนี่กลับมาจะ ทักทายบอกกล่าวสักนิดก็ไม่มี

หลินเถาเยาถูกแม่สิงโตอย่างถึงหน่วนเวยดเข้าให้ สติที่หาย ไปก็กลับมาไม่น้อย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้วหญิงสาวก็ กระโจนตัวเข้าหาถึงหน่วนเวย ร้องห่มร้องไห้ “เวยเวย… เวยเวย…”

ถึงหน่วนเวยชะงักนิ่ง คำต่อว่าต่อขานทั้งฟมดกลืนหายไปใน ลำคอ เหลือแต่เพียงความตระนกตกใจ “เถาเยา เป็นอะไร? มี อะไรรึเปล่า? เกิดอะไรขึ้น??

“ฉัน…ครั้งแรกของฉัน…ฮือ…” หลินเถาเขาร้องไห้อย่างน่า สงสาร น้ำตาของเธอไหลพรากลงบนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ยังหน่วนเวยซื้อให้ “จะทำยังไงดี

หลินเถาเยาพูดจาคลุมเครือซึ่งทำให้ถึงหน่วนเวยสับสน เหมือนนักเขียนที่ต้องใช้จินตนาการของตัวเองนึกถึงเรื่องที่เกิด ขึ้นเมื่อวาน ดังนั้นเธอถึงได้เริ่มร้องไห้ไปกับหลินเถาเยา “เถาเยา ไม่ร้องไห้นะ อย่าร้อง… ไม่เป็นไรนะ…. ทุกอย่างจะผ่านไปเอง… ไอ้เลวนั้นจะต้องไม่ตายดี!!

“ห้ะ…” หลินเถาเขาร้องไห้หนักขึ้นจนแทบหายใจไม่ทัน “เสีย ตัวไปแล้ว… ฉันเสียตัวไปแล้ว…

“ไอ้คนเหลือขอ! แม้แต่ผู้หญิงแบบนี้ก็ยังไม่เว้นเหรอเนี่ย! ฉัน จะฟ้องมัน! วางใจเถอะฉันจะทำให้มันย่อยยับให้ได้!” ถึงหน่วย เวยเช่นเขียว ขณะตบหลังหลินเถาเยาอย่างนุ่มนวล ถามอีกฝ่าย อย่างระมัดระวังว่า “แจ้งตำรวจรึยัง?”

หลินเถาเยาสะอึกสะอื้นพลางผละตัวออกจากถังหน่วนเวยถา มอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ “แจ้งตำรวจ? ทำไมต้องแจ้ง รวจ?”

“เอ๋ เธอไม่ได้ถูกขืนใจหรอกเหรอ?”