บทที่ 17 บุคคลที่มีผลงานยอดเยี่ยมในวงทนายความ

หลังจากส่งสายตาลาคุณผู้หญิงจางแล้ว ถึงหน่วนเวยถึงค่อยๆ จัดเอกสารในมือตัวเอง จากนั้นก็สั่งกาแฟอีกถ้วย และอดไม่ได้ที่ จะคร่ำครวญ ตอนนี้สองสามีภรรยาผู้ร่ำรวย ต่างกำลังนอกใจกัน สามีเลี้ยงเมียน้อยไว้ข้างนอก ส่วนภรรยาก็เลี้ยงเด็กหนุ่มไว้ข้าง นอกเช่นกัน แม้ว่างานทนายความจะได้เงินเยอะที่สุด ถึงแม้ถัง หน่วนเวยจะไม่ชอบพฤติกรรมเช่นนี้ แต่ก็ทำอย่างไรได้ล่ะ

ตอนนี้เธอต้องการสะสมประสบการณ์ และจากนั้นค่อยๆ สร้าง ชื่อเสียง เพื่อให้เธอสามารถตั้งหลักในวิชาชีพทางกฎหมายได้

เมื่อใกล้ดื่มกาแฟหมด เธอก็ดูเอกสารใกล้จะหมดแล้วเหมือน กัน ด้านหลังเธอก็มีบทสนทนาดังขึ้น

“ที่รัก ทำไมช่วงนี้คุณถึงยุ่งจังล่ะ คุณไม่มีเวลาให้ผมเลย ผม คิดถึงจะตายอยู่แล้ว”

“น้อยๆ หน่อย คุณมีแฟนอยู่กับคุณ ยังจะคิดถึงฉันอีกเหรอ?”

“หึงเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดีกว่าเธอเกินครึ่ง? อ่อนต่อโลก แถมยังเจ้าอารมณ์อีกต่างหาก อะไรๆ ก็ใช้กำลัง ไม่เหมือนกับ คุณ อ่อนโยนและเข้าใจ”

ถังหน่วนเวยรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา ทั้งร่างขนลุกไปหมด ตอนนี้ ผู้ชายและผู้หญิงซึ่งไร้ยางอายเกินไป จากการสนท สนทนาเมื่อครู่ก็รู้ ได้ว่าผู้ชายคนนั้นมีแฟนสาวอยู่แล้ว และผู้หญิงคนนั้นก็รู้ แสดงว่าตั้งใจไปเป็นมือที่สาม น่าเหลือเชื่อจริงๆ

เนื่องจากตำแหน่งที่นั่ง ถังหน่วนเวยไม่ได้ตั้งใจฟังบทสนทนา

ที่ผิดจรรยาบรรณและคลื่นไส้นี้ แต่เพราะระยะห่างเพียงแต่หนึ่ง

เก้าอี้เท่านั้น หูของเธอถึงได้ยินเข้า “เฮ้อ ปากของคุณหวาน ใครจะรู้ว่าในใจคุณคิดอย่างไร” ผู้

หญิงคนนั้นคร่ำครวญ

“ในใจของผมก็คิดแบบนี้ คุณเข้าใจที่สุดไม่ใช่เหรอครับ? หรือคืนนี้คุณจะมาที่บ้านผมเพื่อหาคำตอบ?” เสียงของผู้ชายคน นั้นหวานจนเลี่ยน

ถังหน่วนเวยคิดในใจ ให้ตายเถอะ นี่เป็นการนัดหมายที่ โจ่งแจ้งไปรึเปล่า?

“เหลวไหล!” ผู้หญิงคนนั้นด้วยรอยยิ้ม “วันนี้คุณไม่ต้องอยู่ กับแฟนสาวทนายความของคุณเหรอ? จะมีเวลาพาฉันไปบ้าน ของคุณได้อย่างไร? คุณไม่กลัวถูกจับได้เหรอ”

“ทนายความ? คุณก็ใช่ไม่ใช่เหรอครับ” เสียงของชายคนนั้น พูด พร้อมรอยยิ้ม “ตอนนี้ผมแค่หวังว่าจะถูกจับได้นะ คุณก็รู้นิสัย เธอ ถ้าผมเลิกกับเธอ เธอฆ่าผมแน่ๆ ถ้าเธอรู้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ ไม่เปลืองคำพูด”

“นี่ คุณมันเลวเกินไปแล้ว!”

“เพราะผมเลวแบบนี้คุณถึงชอบผมไม่ใช่เหรอครับ?”

“น่าเกลียด”
ถึงหน่วนเวยสายหัวเมื่อได้ยิน รู้สึกสงสารแทนผู้หญิงคนนั้น จริงๆ ที่มีแฟนอย่างผู้ชายคนนั้น โชคดีที่หลิวเฉิงรักเดียวใจเดียว กับเธอ ……..เดี๋ยวก่อน เสียงนั้นทำไมถึงได้คุ้นเคยนัก? ทันใด นั้นถึงหน่วนเลยก็ตกใจจนตัวสั่นไปหมด รวมถึงมือที่ถือถ้วย กาแฟอยู่ด้วย

ร่างกายเธอแข็งชะงัก และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทร หาหลิวเฉิง ผลลัพธ์คือมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นข้างๆ อย่างชัดเจน ก่อนจะได้ยินผู้ชายคนนั้นพูดกับผู้หญิง “อย่าส่งเสียงดัง เธอโทร เข้ามา”

ถังหน่วนเวยเม้มปากตัวเองแน่น

คําพูดจากในโทรศัพท์และจากข้างๆ เหมือนกัน “เวยเวย คุณ ไม่ได้กําลังคุยงานเหรอ? ”

“คุณอยู่ไหนคะ?” ถังหน่วนเวยพยายามอย่างมากเพื่อทำให้

เสียงของตัวเองดูเป็นปกติ

“ผม? ผมก็บอกคุณแล้วนี่ ว่าที่บริษัทของผมยังมีงานต้องทำ อยู่? คืนนี้คงไม่ได้ไปหาคุณ ขอโทษนะ”

ถังหน่วนเวยยืนขึ้น และหันตัวกลับไป ถึงได้เห็นแฟนหนุ่มของ เธอกอดผู้หญิงอีกคนพร้อมกับคุยกับเธอ ที่เต็มไปด้วยคำโกหก

“ฮัลโหล? เวยเวย? เวยเวย?” เมื่อหลิวเฉิงเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ ได้พูดอะไร ก็เรียกหาเธอ

ถังหน่วนเวยวางหูโทรศัพท์ และตบไหล่ของหลิวเฉิง ก่อนพูดว่า “ฉันอยู่นี่”

ในร้านกาแฟที่คนรวยเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้ ในมุมหนึ่งของ ร้านเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กดดัน ทำให้ผู้คนหายใจลำบาก หญิงสาวในชุดทำงานยืนอยู่หน้าชายหญิงที่โอบกอดกัน ดวงตา อันงดงามของเธอจับจ้องอยู่ที่ชายและหญิงตรงหน้าเธอ และเม้ม ริมฝีปากแน่น

ด้วยบรรยากาศที่กดดัน! แขกที่อยู่ถัดจากพวกเขาก็ต่างพากัน เปลี่ยน โต๊ะนั่ง ด้วยความกลัวว่าจะมีฉากนองเลือดที่จะส่งผลกระ ทบต่อพวกเขาและกลายเป็นเรื่องใหญ่

หญิงสาวที่มีใบหน้ารูปไข่ หน้าตาสวย ดวงตากลมอย่างมี เสน่ห์ คิ้วเรียวบาง จมูกสูง โด่ง ยิ่งทำให้ใบหน้าดูมีมิติ บวกกับ รูปร่างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างลงตัว ที่หาได้ยาก จนเป็นที่ ต้องตาต้องใจของคนมอง

ความงดงามของถังหน่วนเวยนั้นโดดเด่นมากในแผนก กฎหมาย และเธอยังได้บันทึกว่าได้รับจดหมายรักหนึ่งร้อยฉบับ ต่อวัน ที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะเธอได้

“เวย……. เวยเวย ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้?” หลิวเฉิงไม่คิดว่าถัง หน่วนเวยจะมาปรากฏตัวที่นี่ ตอนนี้เธอควรจะคุยงานอยู่ที่ ออฟฟิศของเธอสิ

“แล้วทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะคะ? คุณไม่ได้บอกว่าทำงานอยู่ที่ บริษัทเหรอ?” ถึงหน่วนเวยเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงกดดัน ด้วย ความที่เธอเป็นทนาย เลยมีรังสีแผ่เหมือนกับกำลังสอบสวนอยู่
“ทํางานเหนื่อยแล้ว ก็เลยมานั่งดื่มกาแฟสักถ้วย ไม่ได้งั้นเห รอ?” ผู้หญิงในอ้อมแขนของหลิวเฉิงตอบอย่างเกียจคร้าน

“ฉันไม่ได้ถามคุณตู้เยว่เซิน! ช่วยเงียบปากด้วยนะคะ!” ถังหน่ วนเวยพูดอย่างเย็นชา “หลิวเฉิง ฉันถามคุณอยู่!

“เวยเวย ทำไมคุณถึงไม่มีมารยาทแบบนี้ พูดอย่างนั้นกับเยา เซินได้ยังไง” หลิวเฉิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย มันไม่ใช่เรื่องน่า ยินดีที่ถูกผู้หญิงกดดันต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

ถังหน่วนเวยเย้ยหยัน “เยว่เซิน? เมื่อไหร่ที่เธอกลายเป็นคน สนิท? เพราะร่างกายผอมเพรียวของเธอ ก็เลยยื่นออกมารับแทน งั้นเหรอ อยู่ๆ ก็อยากเป็นสุภาพบุรุษปกป้องเธอขึ้นมา?”

เมื่อตู้เยว่เซินได้ยินสิ่งนี้ ก็ไม่พอใจในทันที “ถังหน่วนเวย คุณ พูดอะไรหน่ะ?”

ดวงตาของถังหน่วนเวยเหมือนกับแสงเลเซอร์ยิงไปที่ร่างของ ตู้เยว่เซิน และน้ำเสียงที่ไม่ได้อ่อนลงจากเมื่อครู่เลย “ฉันพูดอะไร คุณก็คงรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าคุณคิดว่ามันน่าฟัง และคิด อยากจะให้ฉันสอน ขอโทษนะคะ ต้องจ่ายค่าเรียนด้วย”

ตู้เยว่เซินหุบยิ้มด้วยความโกรธ “ถังหน่วนเวย คุณเข้าใจผิด แล้วล่ะ? ฉันยังต้องเรียนรู้ว่าคุณจะพูดยังไงด้วยเหรอคะ? อย่าลืม นะคะ ว่าคุณแพ้ฉันในรอบก่อนหน้านี้ และยังแพ้อย่างราบคาบ เลยด้วย”

เสียง มือแน่นของถังหน่วนเวยดังขึ้น ใบหน้าเธอเริ่มไม่ พอใจมากขึ้น
“เวยเวย เรากลับบ้านและค่อยคุยกันดีกว่านะ” หลิวเฉิงมอง เห็นว่ามีคนมองมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงลุกขึ้นและดึงถึงหน่วนเวยอ อกไป และเขาก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ถ้ารอให้ผู้หญิงสองคน ต่างอารมณ์ขึ้นกัน ถึงตอนนั้นคงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

ถังหน่วนเวยสะบัดมือของหลิวเฉิงออก ความเจ็บปวดผุดขึ้น มาจากอกของเธอ ก่อนจะถามอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันเป็นอ่อน ต่อโลก เป็นคนเจ้าอารมณ์ ชอบใช้กำลังใช่ไหม? หลิวเฉิงแล้ว ตอนแรก ใครบอกกันว่าชอบที่ฉันมีนิสัยเปิดเผยแบบนี้ และตอน นั้นใครกันที่เดินตามหลังฉันเพื่อคอยขอฉันเป็นแฟน” คำพูด สําลักออกมาจากลำคอของเธอ แต่ถังหน่วนเวยก็กลืนมันกลับลง ไป