บทที่ 1 ค่ำคืนแห่งความสับสน

คุณเหมือนปีศาจตาเดียวที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในโลกของฉัน คุณทํา เป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ฉันกลับตกใจเสียจนจนทำอะไรไม่ถูก

ในห้องสุดหรูของท่านประธานาธิบดี เสียงครวญครางที่ทำให้

คนฟังต้องใจสั่นหน้าแดงดังกระเส่าอยู่เบื้องหน้า

บนเตียงอันกว้างใหญ่นั้น มีชายหนุ่มหล่อเหลารูปงามและ หญิงสาวน่ารักมีเสน่ห์คู่หนึ่งนอนอยู่ ทั้งคู่ดูสมบูรณ์แบบประดุจ หยกงามที่พระเจ้าสรรค์สร้างขึ้นมา ยิ่งเมื่ออยู่คู่กันแล้วก็ยิ่งดูน่า อภิรมย์

ณ ห้วงอารมณ์นั้น ความคิดเสี้ยวหนึ่งของชายหนุ่มก็อดคิดไม่ ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน

ใต้แสงไฟสลัว รอยสักตรงทรวงอกของหญิงสาวดูสวยงาม เลือนราง เบาบางจนแทบแยกไม่ออก สวยแบบที่ไม่ใช่คนใน พื้นที่

“ครั้งแรก?”

หญิงสาวค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น นัยน์ตาใสแจ๋วราวกับน้ำคู่ นั้นยิ่งทำให้เปลวไฟในตาชายหนุ่มลุกโชน แอลกอฮอล์ใน ร่างกายทำให้รู้สึกอ่อนไหวกว่าปกติ เธอจึงเอ่ยออกมาเป็นคำพูด ไม่เป็นประโยคชัดเจน “อะ… ไร… แรก…”

น้ำเสียงอ่อนหวานทำให้อีกฝ่ายไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป จูบบางเบาประทับลงบนดวงตาของหญิงสาว

“เงิน… พี่เสิ่นสี… เรียวปากของหญิงสาวหลุดชื่อหนึ่งขึ้นมา อย่างไม่คาดฝัน

ชายหนุ่มชะงักการกระทำของตัวเองไปชั่วขณะ เสิ่นสี? ใคร กัน? แฟนของเธอนั้นเหรอ?

ท้ายที่สุดหญิงสาวก็ร้องอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธออ้อนวอน ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเสียงอันอ่อนเพลีย “พี่เสิ่นสี… พี่เสิ่นสี… เบาๆหน่อยค่ะ…”

จวบกระทั่งรุ่งเช้า พวกเขาผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

เมื่อแสงแรกยามเช้าส่องผ่านม่านสีอ่อนและส่องมาถึงผ้าคลุม เตียงกำมะหยี่หลินเถาเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ความเมื่อยขบตาม ร่างกายไม่ได้เลือนหายไป หญิงสาวหยัดตัวลุกขึ้น มารู้ตัวอีกทีก็ พบว่าข้างกายมีผู้ชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่

สมองพลันว่างเปล่า ชิ้นส่วนความทรงจำที่กระจัดกระจายรวม ตัวกันเป็นภาพภาพหนึ่งในหัวของเธอ หลังจากที่หญิงสาวตัว แข็งไปชั่วครู่ก็เลื่อนสายตามาที่ร่างกายของตัวเอง

นมน…

จอมวายร้าย ในหัวกรีดร้องด้วยระดับเสียงเดซิเบลอันสูงลิบ หลินเถาเยามองผิวขาวของตัวเองเต็มไปด้วยรอยสีชมพู แทบ อยากจะหั่นผู้ชายตรงหน้าเป็นชิ้นๆ เขา เขา เขา เขา… กล้าทิ้ง ร่องรอยไว้บนตัวเธอขนาดนี้! คนเลว! สมองยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานอย่างไม่หยุดหย่อน จากนั้นหมอนมาสั่งสอนผู้ชายคนก็ค่อยลดลงอย่างช้า

โธ่เอ๊ย เกิด

คืนวาน เธอทั้งหน่วนเวยบาร์ที่แพงดังที่สุดของ เมือง แค่อยากจะเติมเต็มที่สุด ในวัยปีของเธอ แน่นอนว่าเพื่อนสนิทอย่างหน่วน เวยไม่อะไรเลย ยังเข้าใจว่าแค่นึกคึกขึ้นมาอย่างกะทันหัน เท่านั้น สไตล์ของยังระดับ ต่างต่างนั่งพูดคุยจิบไวน์ อันจริงร้านกาแฟไม่ผิดนัก

ถังหน่วนสวมกระโปรงสั้นพอดีตัวสีรองเท้าส้นสิบ เซน หน้าแต่งแต้มอย่างบรรจง คล้ายนางมารเคลื่อนตัวอยู่ ท่ามกลางมนุษย์ ทันทีที่เข้ารับความทั้งหลายหลินเยาจิตไปเล็กน้อยเพราะเล็กหน่วน เวยเป็นคนสวยโดดเด่น ตอนหลินเถาเยายังสวมเสื้อทีเชิร์ต ลายการ์ตูน หล่อนเริ่มหัดใส่เดรสชีฟองแบบเจ้าหญิงหน่วนเวยที่เถาเยากระวนกระวายไม่เพราะรับจดหมาย รักครั้งแรก ถังหน่วนเวยก็แฟนแล้วไม่กี่คน

ในสถานการณ์เช่นนี้ การที่ถังหน่วนเวยสามารถแบ่งความ
อันที่จริงหลินเถาเยาหน้าไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่เธออยู่กับ ถึงหน่วนเวยมาตลอดจึงมักถูกคนส่วนใหญ่มองข้าม เธอมี นัยน์ตาโตสุกใสคล้ายกวางบริสุทธิ์ตัวน้อย ไร้เดียงสา ใบหน้า กลมๆมีเบบี้แฟตเล็กน้อย มองไปมองมาก็เหมือนเด็กอายุ17 ทั้ง ที่ความจริงแล้วเธออายุ24 ส่วน ร่างกายของเธอทุกส่วนล้วนเล็ก ไปหมด ปากนิดจมูกหน่อย แม้แต่หูยังเรียกได้ว่าเล็กกระทัดรัด

เสื้อผ้าที่เธอสวมก็มิดชิดกว่าถึงหน่วนเวยกระโปรงคลุมเข่า ส้นสูงก็ไม่เกินห้าเซนแต่แค่นี้ก็ทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่แล้ว กระโปรงก็เป็นทรงกระบอกน่ารักๆ ซึ่งทำให้เธอดูเล็กกระทัดรัด ยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อดวงตาแจ่มใสคู่โตสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ นั่งดื่มเพียงลำพังข้างๆเคาเตอร์บาร์ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ในใจ ก็แอบตัดสินใจอยู่เงียบๆ เป็นเข้าก็แล้วกัน