บทที่ 4 งั้น คุณ มอบกายให้ฉัน?

เอวถึงผ้าห่มกลับมาอย่างอ่อนแรง แม้ว่าเธอจะอยู่ต่าง ประเทศหลายปีมานี้ แต่เธอก็ให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหว ของเขา

คุณชายใหญ่ตระกูลแห่งตู มีข่าวลือว่าโหดร้าย เพียงแค่ เขากระทืบเท้า มีเพียงไม่กี่คนในประเทศที่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่น

เคือง

เขาต้องการให้คนตาย ยังง่ายกว่าการขยืมต

เย่อิวอิวหดไหล่เล็ก ๆ ของเธออย่างแผ่วเบา ไม่กลัวฟ้าไม่กลัว

ดิน แต่ในเวลานี้เธอถอยกลับ

กู้นหานบีบคางของ เอวจิ๋วด้วยความแรงและน่ากลัว “งั้น

คุณพูดจะทำอย่างไรคือ?”

เอวว ผ้าห่มไว้กับอกแน่น จ้องมองผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ สายตาเปลี่ยนจากความขี้ขลาดในตอนนี้เป็นความหลงใหล

สิบหกปีสามเดือน

เธอชอบเขามาสิบหกปีสามเดือน

กู้ขึ้นหาน มองไปที่หญิงสาวด้วยความงุนงง ดวงตาของเธอ เหมือนจะสว่างขึ้น มันทำให้เธอดูน่ามองมากขึ้น
จ้องมองเขาเป็นเวลานาน เชีววเลียริมฝีปาก และพูดอย่าง

อ่อนแรง “งั้น … คุณ มอบกายให้ฉัน?” ดวงตาที่ดูดของชายคนนั้นหรี่ลงเล็กน้อย และแสงเย็นก็เปล่ง ประกายจ้องมองเธออย่างใกล้ชิดราวกับสิงโตที่จ้องมองเหยื่อ

ของมัน

เย่อิวอิวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทันใดนั้นก็จับ ที่คอเสื้อของ นหาน ห้องที่เงียบสงบ

“แต่งงานกับฉัน!”

หลังจากรอไม่กี่วินาทีกลิ่นหานก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เอา กังวล กอดคอของจีนหาน แล้วตะโกนว่า “ฉันไม่สน คุณ ต้องรับผิดชอบต่อฉัน!”

หลังจากตะโกนออกไปมันไม่เพียงพอ ดูเหมือนว่าจะพิสูจน์ได้ ว่าตัวเองไม่ได้ล้อเล่น ทันใดนั้นเอวยิวก็กัดริมฝีปากที่เย็นชา ของปู้จิ้นหาน

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง และความเย็นชาในดวงตาของ กู้ นหานก็ค่อยๆปล่อยออกมา …

“คุณชายหาน ท่าน…

เพ้ยอิ่งเปิดประตูพร้อมกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นและตกใจกับภาพที่

อยู่ตรงหน้าเธอ

พระเจ้า เขาเห็นอะไร? !
คุณชายหานไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิง ยกเว้นคุณสวีตนนั้นเขา ไม่แม้แต่จะพูดอะไรกับผู้หญิงคนอื่น สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนสามารถ เข้าใจได้ว่าเป็นอุบัติเหตุ เพราะถูกวางยา คุณชายหานจึงต้อง ม้วนอยู่บนที่นอนกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ตามความเข้าใจของคุณชายหาน ผลของยาได้ผ่านไปแล้ว และเขาจะไม่มองผู้หญิงคนนั้นอีกเลย แต่ …

ตอนนี้พวกเขาสองคน…

กู้จิ๋นหาน ถูกเย่อิวอวกดจูบด้วยความเงอะงะ พึ่งจะริเริ่มก็ได้ยินเสียงเพียวิ่งมาจากทางด้านหลัง

“โอ้!” เย่อิวอิวอุทาน และผลักจิ้นหานออกไป แล้วหดหัว เข้าไปในผ้าห่ม …

โอ๊ยไม่กล้าสู้หน้าคนแล้ว …

กู้นหานบีบกำปั้นของเขาแน่นและหันกลับไป “พูด!”

เพ้ยอิ่งตัวสั่น รู้สึกถึงการกดขี่ที่รุนแรงที่เข้ามากระทบตัวเอง

“โทรศัพท์ของคุณ คุณท่านโทรมาครับ”

เย่อิวอิวแอบเผยให้เห็นครึ่งหัว และเห็นจิ้นหานกำลังรับ โทรศัพท์และยืนอยู่ข้างเตียง

ไม่รู้ว่า โทรศัพท์ทางนั้นพูดอะไร จนหานไม่ได้พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งในตอนท้ายเขาพูดว่า “ฉันรู้แล้ว” ด้วยความเยาะเย้ย จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์
รู้สึกว่าเขาจ้องมองมาที่ตัวเอง เอวยิวถอยกลับเข้าไปใน ผ้าห่มโดยไม่ดื้อดึง

กู้อื่นหานจ้องลึกไปที่บุคคลที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้านวม และโยน

โทรศัพท์ให้เพียอิ่ง

เหลือบมองเสื้อผ้าที่ขาดอยู่บนพื้น ไปหาเสื้อผ้าผู้หญิง

“ครับ” เพียอิ่งตอบรับและเดินออกจากห้อง

“ลุกขึ้น!”

เย่อิวอิวโผล่ออกมาครึ่งหัว มองไปที่ จีนหานอย่างน่าสงสาร บางทีเขาอาจต้องการฆ่าเธอ

จีนหานมองเธออย่างเรียบเฉย “ชื่อ?”

เอิวอิวตะลึงงัน เข้าใจว่าเขาถามชื่อเธอ

เขาจำเธอไม่ได้จริงๆ แถมเมื่อคืน พวกเขาพบกันทั้งหมดสาม ครั้ง และเธอช่วยเขาไว้สองครั้ง เธอคิดไม่ถึงว่าทั้งหมดจะจำ เธอไม่ได้เลย

“เอิวอิว” เย่อิวจิ๋วโค้งปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับแค้น

“อีกสิบนาที ให้คุณลุกขึ้นมาล้างตัว

“ทะ … ทําอะไรนะ?”

“ตามคําขอของคุณ กรมการปกครองฝ่ายพลเรือน แต่งงาน

ใจ