บทที่ 8 ไม่มีแรงที่จะรักได้อีกต่อไปแล้ว

เธอร้องตะคอกไป, และยื่นมือไปยกแก้วน้ำที่ ข้างตัวขึ้นแล้วสาดไปบนหน้าของถังเหยา

ถังเหยายังคงอยู่ในสภาวะและท่าทางที่

มึนงง, ไม่ได้หลบหลีกเลยแม้แต่น้อย

แก้วนำนั้นเขวี้ยงใส่บนหน้าผากเธอ, บาดเป็น แผลและมีเลือดออก, ถึงได้ตกลงบนพื้นดังเพล้ง แล้วกระจายไปทั่ว

“ฉันก็ว่าแล้วเธอคงจะไม่ใจดีขนาดนั้นที่จะให้ จี้รูปแม่กุญแจกับลูกของฉัน, ที่แท้ก็ฉวยโอกาส ตอนที่เด็กนอนหลับไป แล้วแอบบีบคอเขาจน ตาย! “ขณะที่ซู่ชิงชิงพูดในแต่ละคำ, สีหน้าก็ ดูจะเจ็บปวดอยู่ทุกวินาที, ทำให้ทุกคนที่อยู่ใน เหตุการณ์ต่างรู้สึกเสียใจกันเป็นอย่างมาก

แล้วถังเหยาถึงได้เพิ่งตั้งสติขึ้น, นี้ซู่ชิงชิง กำลังโยนการตายของลูกมาเป็นความผิดของเธอ

“ซู่ชิงชิง, เธอพูดจาให้ดีๆหน่อย! ตอนที่ ฉันมาเยี่ยมดูเด็กในช่วงเช้า, เธอกับแม่นมต่างก็ อยู่ด้วย! “เธอไม่มีเวลาสนใจอาการปวดบนตัว, พยายามออกแรงพูดอธิบาย
แม่นมที่คุกเข่าอยู่บนพื้นร้องไห้แล้วก็พูดไป ด้วย : “ฮูหยิน, ทำไมมาตอนนี้ฮูหยินถึงกล้าแต่ไม่ กล้ารับล่ะค่ะ! ตอนนั้นทันทีที่ฮูหยินเดินออกไป, คุณชายน้อยก็หมดลมหายใจไปทันที…….ฉันกับ คุณชายน้อยไม่เคยมีความโกรธแค้นอะไรกัน, อีก ทั้งคุณชายน้อยก็เป็นลูกที่คุณนายซู่อุ้มท้องมาตั้ง สิบเดือนถึงได้คลอดออกมา, หรือว่าพวกเราจะเป็น คนบีบคอคุณชายน้อยให้ตายไปเองล่ะค่ะ?

ทุกประโยคของแม่นมต่างทิ่มแทงจนเลือด สาด, ทำให้ถังเหยาไม่สามารถที่จะโต้กลับไปได้ เลย

ใช่แล้ว, ทุกคนในจวนนายพล, ต่างก็รู้ดีว่า เธอไม่ยอมรับคุณนายรองอย่างซู่ชิงชิง, และไม่ ชอบการมาเหยือนของเด็กคนนี้

ตอนนั้นทันทีที่เธอออกไป, เด็กคนนี้ก็ตาย, แล้วใครล่ะจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนร้าย?

ถังเหยามองไปยังเหยียนเส้าคุนอย่างควบคุม ตัวเองไม่ได้, ผู้ชายคนนั้นกำลังกอดซู่ชิงชิงเอาไว้ ในอ้อมกอด, พูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน, และไม่ได้มองตัวเองเลยแม้แต่แวบเดียว
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดไปทั้งตัวราวกับจะแตก ออกจากกัน, ในเส้นเลือดราวกับมีแมลงกัดแทะพุ่ง ชนอยู่นับไม่ถ้วน, แรงและดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ

“คุณไม่เชื่อฉัน? ”ถังเหยามองตรงไปยังเหยี ยนเส้าคุน, และรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

“เธอออกจากลานลูกแพร่ก็เก็บข้าวของไปหา ผู้ชายเพื่อจะหนี้ไปด้วยกัน, จะให้ฉันเชื่อเธอได้ยัง ไง? “สีหน้าของเหยียนเส้าคุนดูโมโหมาก

เขาพูดคำว่า “ฉัน”มาเป็นสองสามครั้งแล้ว, นั้นทำให้ฟางเส้นสุดท้ายในใจของถังเหยาขาดลง ไปทันที.

คนๆเดียวบนโลกใบนี้ที่รู้ว่าเธอป่วย, และให้ ความอบอุ่นกับเธอ, ก็ถูกเหยียนเส้าคุนยิงตายไป กับมือแล้ว.

ความเป็นสามีภรรยาเจ็ดปีของพวกเขา, ได้ เดินมาถึงทางตันแล้วจริงๆ

“จะฆ่าจะแกง, รับสั่งมาเลย, คำพูดแปดคำ สั้นๆ, ไม่เหลือไออุ่นเลยแม้แต่น้อย
เหยียนเส้าคุนขังถังเหยาเอาไว้ในห้องขัง, ไม่ ได้มีความเมตตาเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของทั้ง สองคนเลยสักนิด.

ยกดึก.

เหยียนเส้าคุนเดินเข้ามาในห้องขังของถัง เหยา, ในมือยังนิ้วหัวของหมอตู้ไว้ด้วย

ถังเหยากำมือไว้แน่น, สายตาที่มองดูเขา ราวกับกำลังมองดูคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

“ทำไม, ไม่ได้เหลือร่างที่สมบูรณ์ไว้ให้กับชู้ เธอ, ก็เลยต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉันอย่างงั้นเห รอ? “เหยียนเส้าคุนหยิบมีดสั้นที่พกติดตัวออก มา, แล้วกดใบมีดที่เย็นและบางเฉียบนั้นไว้

“ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าเด็ก, ที่ฉันไปหาหมอตู้ก็ แค่ไปตรวจโรค “สีหน้าของถังเหยานิ่งอึ้งไป

“ตรวจโรค? ฉันว่าเธอคงจะเป็นโรคเหงาเปล่า เปลี่ยว! ในโรงพยาบาลมีหมอผู้หญิงตั้งมากมายไม่ หา, แต่จ่อจงเลือกหมอหนุ่มหน้าใส! “เหยียนเส้าคุ นพูดเสียดสีไป, ไม่ได้มีความกังวนและหวังใยเลยแม่แต่น้อย.

“เหยียนเส้าคุน, คุณคิดว่าทุกคนเขาจะเป็น เหมือนคุณงั้นเหรอ? “ถังเหยาจ้องมองเขา, ความ เย็นชาได้ฝังลึกเข้ากระดูกไปแล้ว.

เหยียนเส้าคุนนิ่งอึ้งไป, นานมากถึงได้เข้าใจ ความหมายในคำพูดของเธอ

เขากำลังจะอ้าปากพูด, ถังเหยาก็ได้แย่งพูด ขึ้นก่อนแล้ว: “ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีเจ็ดปีได้สักกี่ ครั้ง? ฉันมอบช่วงเวลาชีวิตที่สวยงามที่สุดให้กับ คุณ, ยอมทิ้งบ้านเกิดมาต่อสู้สร้างโลกใหม่กับ คุณ! ความรักตลอดเจ็ดปีคุณเหลวไหลอยู่ข้าง นอกมาสามปี, ฉันเคยว่าอะไรคุณไหม? ทำไมแค่ ฉันไปหาหมอผู้ชายคนหนึ่ง, คุณก็ถึงกับต้องฆ่า คน…………….”

ถังเหยายังไม่ทันพูดจบ, เหยียนเส้าคุนก็ ตัดบทเธอด้วยเสียงตบที่ดัง เพียะ เสียงหนึ่ง

ตบนี้ ทําให้ถังเหยาถึงกับอึ้งไป, และในหูก็ เต็มไปด้วยเสียงที่ดัง หิ่งหิ่ง
“วันๆฉันยุ่งอยู่กับการสู้รบ, หาผู้หญิงมาผ่อน คลายปลดปล่อยแก้เบื่อจะเป็นอะไรไป? ว่าแต่เธอ เถอะ, เธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านอย่างสุขสบายราวกับ นกขมิ้นยังไม่พอใจอีกงั้นเหรอ!

“บอกแล้วว่าจะให้เธอเป็นแม่ของเด็ก, เธอ กลับลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้! ฮูหยินของนายพล คนอื่นหวังให้ผู้ชายของตัวเองแตกดอกออกผล, แต่เธอคงจะหวังให้ฉันไร้ทายาทสืบตระกูลล่ะ มั้ง! ”

เหยียนเส้าคุนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ, แล้วดึงตัว ถังเหยาแล้วลากขึ้นไปบนเตียงหินที่เย็นเฉียบใน ห้องขัง

ข้อมือของถังเหยาถูกบีบจนเขียวม่วง, แผ่น หลังก็ถูกหินที่แข็งบาดจนรู้สึกปวดแสบ

ขณะที่เหยียนเส้าคุนสอดแทรกเข้าไปในเรือน ร่างชั้นในของเธอ, ถังเหยาก็รู้สึกเจ็บจนตาพร่า มัว, แม้กระทั่งม่านตาก็เริ่มไร้เรียวแรง.

“ฉันเกลียดคุณ”
ในที่สุดเธอก็, ไม่มีแรงที่จะรักได้อีกต่อไปแล้ว…….