บทที่ 7 ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่

ถังเหยาสวมเสื้อผ้าสีพื้นอ่อนเดินเข้าไปใน ห้องนอน, เธอมองดูซู่ชิงชิงที่สีหน้าอ่อนเพลียบน เตียง, ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

“คุณพี่…” ชิงชิงพยายามดิ้นรนที่จะลงจาก เตียงมากราบทักทายกับเธอ.

ถังเหยารีบหยุดเอาไว้ทันที: “เหยียบเส้าคุน ไม่อยู่, เธอก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งทำ

ถังเหยาไม่ได้พูดอะไรมากกับซู่ชิงชิง, เดิน ตรงเข้าไปข้างเปลนอน, แล้วมองดูเจ้าหนูน้อยที่ เพิ่งถูกแม่นมกลอมให้หลับไป

เธอล้วงจี้รูปแม่กุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออก มา , แล้ววางลงข้างหมอน

“ดูแลคุณชายตัวน้อยให้ดีๆ นำเสียงของถัง เหยาไม่มีอารมณ์โกรธเคืองเลยสักนิด.

นี้เป็นครั้งแรกที่เธอมาดูเด็กคนนี้, และมันก็จะ เป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากที่ออกไปจากลานลูกแพร์, ถังเหยาก็เดินตรงกลับไปยังที่พักของตัวเอง.

เธอเก็บเสื้อผ้าอย่างเรียบง่ายไปสองสามชุด , สุดท้ายก็กวาดตามองไปทีหนึ่งในลานดอกบ๊วยที่ตัว เองอาศัยอยู่มาเป็นเวลาปีเจ็ด.

ต้นบ๊วยในสวน, ปีนี้ออกดอกช้ามาก.

มองดูกิ่งไม้ที่ไร้ซึ่งใบไม้นั้น, ดูเงียบเหงาเดียว ดาย, เหมือนกับใจของเธอ

โรงพยาบาลเขตทหาร

“คุณหมอ, คุณจัดเตรียมหมอยุโรปให้ฉัน เถอะ, ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่ “ถังเหยาพูดกับหมอ ที่รักษาอาการป่วยของตัวเอง

การที่รักคนๆหนึ่งจนถึงขีดสุด, ก็สามารถที่จะ ตายเพื่อเขาได้, และหวังว่าวินาทีสุดท้ายของชีวิต จะได้นอนอยู่ในอ้อนกอดของเขา

แต่ถังเหยาไม่อยากจบชีวิตของตัวเองเอาไว้ในจวนนายพลอีกแล้ว
“ตอนนี้คุณปล่อยเวลาทิ้งไว้นานขนาดนี้, มัน

ได้พลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษาไปตั้งนาน แล้ว…… หมอตู้มองดูตารางการตรวจ, แล้วพูด อย่างเสียใจ.

ถังเหยากระตุกที่มุมปาก, สีหน้ายังคงนิ่ง

เฉย

“ถ้าอย่างงั้นก็ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ, ทนได้ถึงเมื่อไรก็เมื่อนั้น

เธอก็แค่อยากจะมีชีวิตนานกว่านี้สักนิด, รอ ให้ลืมผู้ชายที่ตัวเองรักอย่างสุดซึ้งมาเป็นเวลาเจ็ดปี ได้อย่างหมดใจ, แล้วค่อยตายจากไป

ก่อนตายยังคิดถึงเขาอยู่, แต่ใจของเขากลับ ไม่ได้อยู่ที่ตัวเอง , แบบนั้นมันโหดร้ายจนเกินไป

ถังเหยาสูทหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง แล้วลบ ความคิดในหัวทิ้งไป

“ช่วงนี้เลือดกำเดาไหลน้อยลงเล็กน้อย แต่ บางครั้งตอนที่ไอก็มีเลือดปนมาด้วยบ้าง เธอพูด กับหมอตู้
สีหน้าของหมอตู้หนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย: “ฮู หยินถอดเสื้อคลุมออก, ผมขอฟังเสียงปอดบนแผ่น หลังของท่านหน่อยนะครับ.

เขาหยิบหูฟังแพทย์แบบยุโรปขึ้นมา, แล้ววาง ลงบนแผ่นหลังนอกเสื้อกี่เพ้าของถังเหยา

ตอนนั้นเอง, ประตูห้องตรวจก็ถูกถีบออก ทันที, ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดทหารก็ได้เดินบุก กันเข้ามา

“ผมตามหาคุณไปทั่ว แต่คุณกลับมาฟอดรัก กับชายชู้อยู่ที่นี้งั้นเหรอ! “นำเสียงของเหยียนเส้า คุนเยือนเย็นจนน่ากลัว

หมอตู้รีบพูดอธิบายทันที: “ท่านนายพล, ผม แค่กำลังตรวจร่างกายให้กับฮูหยิน……

“หื้อ, ตรวจอะไรกันถึงต้องถอด

เสื้อผ้า? “นัยน์ตาของเหยียนเส้าคุนแสดงออกถึง ความดุร้าย, แล้วดึงตัวถังเหยาที่กำลังสวมเสื้อคลุม อยู่ลุกขึ้นมาทันที.

ถังเหยารู้สึกเวียนหัว, สูทหายใจเข้าลึกๆติดต่อกันสามทีถึงได้ตั้งสติขึ้น.

“คุณปล่อยฉันนะ……..เธอไม่มีแรงมากพอที่จะ ไปพูดคำอธิบายที่ไม่มีความหมายกับผู้ชายคนนี้

“ปล่อยคุณ? เพื่อให้คุณกับชายชู้นี้หนี้ไป ด้วยกันอย่างงั้นเหรอ? “เหยียนเส้าคุนกวาดตาม องกระเป๋าสัมภาระที่วางอยู่บนพื้นไปทีหนึ่ง, ความ โมโหก็ประทุขึ้น, “ถังเหยา, คุณนี้กล้าขึ้นมาก จริงๆเลยนะ! ไสหัวกลับไปเดี๋ยวนี้!

เหยียนเส้าคุนลากตัวถังเหยาออกไปนอก ประตู, จากนั้นก็ส่งสายตาให้ลูกน้องไปทีหนึ่ง

ถังเหยายังไม่ทันเดินไปไกล, ก็ได้ยินเสียงปืน

นัดหนึ่งที่ดังลอยออกมาจากในห้องตรวจ

ขาทั้งสองข้างของเธออ่อนระทวยทันที, และ ไม่มีแรงที่จะเดินไปข้างหน้าเลยแม้แต่ก้าวเดียว.

“เหยียนเส้าคุน, คุณฆ่าคนจนเคยชินแล้วหรือ ยังไง?

เธอไม่เคยคาดคิดเลย, ว่าผู้ชายที่รู้จักผิดชอบชั่วดีจะเปลี่ยนไปเป็นคนที่ไม่แยกแยะอะไรเลย ถึงเพียงนี้

“เธอฆ่าลูกของชิงชิง, ฉันไม่ฆ่าเธอ, ก็ถือ เมตตามากขนาดไหนแล้ว!”

เหยียนเส้าคุนบีบค้างของถังเหยาเอาไว้แน่น, นัยน์ตาที่ดุร้ายนั้นแสดงออกถึงความโกรธเกลียด, ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“คุณพูดอะไร? “ถังเหยาถึงกับอึ้งไป,

เหยียนเส้าคุนไม่ได้พูดอะไรอีก, แล้วลากตัว เธอตรงกลับไปที่จวนนายพล,

สองชั่วโมงก่อนหน้านี้, ทั่วทั้งจวนนายพลมี โคมไฟสีแดงและผ้าสีแดงแขวนเต็มไปหมดเพราะมี ข่าวดี , แต่ ณ ตอนนี้กลับเปลี่ยนสีขาวที่ใช้สำหรับ งานศพไป.

ในลานลูกแพร์

ถังเหยายังไม่ทันเดินเข้าไป, ก็ได้ยินเสียง ร้องไห้ราวกับจะขาดใจของซู่ชิงชิง
“ลูกน้อยของฉัน………

ทั่วทั้งลานลูกแพร์ต่างกำลังเช็ดน้ำตากันอยู่, ซู่ชิงชิงร้องจนดวงตาทั้งสองข้างบวมแดง, แล้วก อดลูกที่เพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นานไว้ที่อก

แต่เด็กน้อยคนนั้นใบหน้าขาวซีด, และไม่ได้ ลืมตาขึ้นมาอีกเลย

ซู่ชิงชิงมองถังเหยา, นัยน์ตาแสดงออกถึง ความโกรธเกลียดและอยากจะฉีดเธอให้เป็นชิ้นๆ

“ถังเหยา, เธอเอาลูกฉันคืนมา! ฉันจะฆ่าเธอ เพื่อแก้แค้นให้ลูกของฉัน!