บทที่ 5 ทำไมคุณถึงแปรเปลี่ยนไป

ถังเหยาไม่ได้ดิ้นรนอะไร, และไม่ได้หันกลับ ไปมองผู้ชายคนนั้นแม้เพียงแวบเดียว.

เศษนำแข็งกลบปิดพื้นผิวสระใหม่อีกครั้ง, ทุก อย่างกลับสู่ความเงียบสงบ, มีแค่ผู้หญิงคนนั้นมีไม่ เห็นแม้เพียงเงา………

“เหยาเหยา!! “เหยียนเส้าคุนถอดเสื้อคุม ทหารออกแล้วจะกระโดดลงไปในสระ

ซู่ชิงชิงที่ยื่นอยู่ด้านข้างดึงแขนเขาเอาไว้ไม่ ปล่อย: “ท่านนายพล, มันอันตรายเกินไป, ท่าน อย่าไป..…….…..

“หลีกไป! “นัยน์ตายเหยียนเส้าคุนเต็มไป ด้วยความบ้าคลั่ง, ผลักซู่ชิงชิงออกอย่างรุนแรง เล็กน้อย, จากนั้นก็กระโดดลงไปก้มสระใต้เศษนำ แข็งนั้น

ซู่ชิงชิงสะดุดไปทีหนึ่งจนเกือบจะล้ม, ยังดีที่ สาวใช้ข้างกายหูตาว่องไวพยุงตัวเองเอาไว้

เธอมองดูสระนำแข็งอย่างไม่พอใจ, นัยน์ตา แสดงออกถึงความโมโห
ลานดอกบ๊วย

ในห้องนอนวางเตาผิงเอาไว้สี่เตา, สาวใช้ หลายคนค่อยเต็มถ่านใส่เตาไม่หยุด.

ถังเหยาที่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดขาว ราวกับกระดาษ, ตัวสั่นสะท้านไม่หยุด.

เหยียนเส้าคุนใช้ผ้าขนหนูชุบนำอุ่นๆเช็ดตัวให้ เธอไม่หยุด, นัยน์ตาแสดงออกถึงความตื่นตกใจ และทำอะไรไม่ถูก.

“หนาว…… “ริมฝีปากของถังเหยาสั่นตลอด เวลาไม่เคยหยุด.

“เหยาเหยา, ไม่ต้องกลัวหนาว, ผมอยู่นี้ แล้ว…..เหยียนเส้าคุนกอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อม กอด, นำเสียงมีความตะกุกตะกักอย่างอดกลั้นไม่ อยู่

ถังเหยาหนาวอยู่ชั่วครู่ แล้วไข้พุ่งขึ้นสูงอย่าง กะทันหัน , ทั่วทั้งลานดอกบ๊วยรีบร้อนกันจนวุ่นวาย กันไปหมด
หมอในจวนนายพลก็จนปัญญา, แนะนำให้เห ยียนเส้าคุนส่งตัวถังเหยาไปที่โรงพยาบาล, เพื่อให้ หมอชาวตะวันตกรักษา

“ฉันไม่ไปโรงพยาบาล….ฉันไม่ไป…ถัง เหยาที่ไข้ขึ้นสูงจนตาฟาดมัวพูดอย่างดื้อรั้น, นำ เสียงของเธอพร่าเลือน, แต่ยังมีสติสัมปชัญญะ อยู่

เธอไม่อยากให้เหยียนเส้าคุนรู้, ว่าตัวเองป่วย ด้วยโรคที่รักษาไม่หายนั้น

“เหยาเหยาคนดี, คุณไม่อยากไปโรง พยาบาลผมก็จะกอดคุณอยู่ที่นี้ “เหยียนเส้าคุน ยอมถอยก้าวหนึ่ง, แต่ยังคงส่งสายตาสั่งให้คนไป เชิญหมอชาวตะวันตกมาที่จวนท่านหนึ่ง

“ซื่อหรั่ง, ถังเหยาลืมตาขึ้นอย่าง กะทันหัน, ไข้ที่ขึ้นสูงทำให้ใบหน้าเธอแดงกำ, ริม ฝีปากแดงราวกับหยดเลือด, “สัญญากันไว้แล้ว ไม่ใช่เหรอ…..

ชีวิตนี้มีแค่ฉันก็เพียงพอแล้ว ทำไมคุณถึง แปรเปลี่ยนไปได้? ”
ชื่อเรียกชื่อหรั่งนี้ เป็นชื่อที่ถังเหยาใช้เรียกเห ยียนเส้าคุนสมัยยังเป็นเด็กหนุ่ม.

แต่หลายปีมานี้, เธอไม่เคยเรียกเขาด้วยชื่อนี้

อีกเลย

“คุณรีบดีขึ้นมา, ซื่อหรั่งต้องการเพียง คุณ “เหยียนเส้าคุนจูบลงบนหน้าผากของเธอ, ในใจกลับมีความรู้สึกว่างเปล่าที่ไม่เคยมีมาก่อน หน้านี้

ถังเหยานอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาหนึ่งเดือน เต็ม , ร่างกายถึงค่อยๆพื้นตัวดีขึ้น

เหยียนเส้าคุนก็ค่อยเฝ้าไข้เธออยู่หนึ่งเดือน เต็มๆ, ไม่ยอมห่างแม้แต่ก้าวเดียวเหมือนกับตอน แรกเริ่มที่รู้จักกัน

ถังเหยาสงสัยเล็กน้อย, ที่เหยียนเส้าคุน ห่วงใยตัวเองมากเพียงนี้ เป็นเพราะความรัก, หรือว่าความรู้สึกผิด, เธอคาดเดาไม่ถูก.

แต่ช่วงในชีวิตสุดท้ายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด นี้, มีเขาที่ค่อยอยู่เคียงข้างอย่างทุ่มเท, ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการมาตลอดเหรอ?

เธอรู้สึกแน่นในปอดอย่างกะทันหัน, ถังเหยา หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดปากเอาไว้, ไอค่อกแค่กขึ้น มาเบาๆ

ผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงยังไม่ทันแกะออก, เธอ ก็ได้กลิ่นคาวเลือดแล้ว

ร่างกายของเธอ, กำลังแย่ลงไปเรื่อยๆ แล้ว……

“เป็นอะไรไป? “เหยียนเส้าคุนมองเห็นความ ผิดปกติบนสีหน้าของเธอ.

ถังเหยาเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากเอาไว้, สาย หน้าไปมาเบาๆ: “แค่รู้สึกอยากจะกินเหล้าบ๊วยบน ถนนซีเซียมขึ้นมา,

เธอไม่อยากให้เหยียนเส้าคุนเห็นสภาพที่น่า อนาถของตัวเอง

“ผมจะไปซื้อมาให้ตอนนี้เลย “เหยียน เส้าคุนแววตาแจ่มใสขึ้นมาทันที, ก้าวขึ้นรถแล้ว เหยียบออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว.
ทันทีที่เขาออกไป, ถังเหยาถึงได้คลาย ผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดออก, ที่มุมปากยังมีคราบ เลือดเปื้อนอยู่เล็กน้อย

“เตรียมผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงเอาไว้ให้ฉัน เยอะหน่อย ถังเหยาพูดสั่งกับเสี่ยวชี

เสี่ยว สงสารในความเพียรพยายามของนาย ตัวเอง แต่ก็กลับไม่กล้าขัดความตั้งใจของเธอ, แล้ววิ่งไปที่โรงเก็บของ,

จนกระทั่งตกเย็น, ถังเหยาก็ยังไม่ได้เหล้า บ๊วยที่เหยียนเส้าคุนออกไปซื้อ, และไม่ได้ ผ้าเช็ดหน้าที่สั่งให้ไปเอาจากเสี่ยวซื

เธอก้าวเท้าเดินไปมาอยู่หน้าประตูใหญ่ลาน ดอกบ๊วยอย่างรู้สึกกังวนใจน้อยเล็ก, คิดในใจว่า ควรจะสั่งให้สาวใช้สักคนหนึ่งไปดูที่โรงเก็บของสัก หน่อยไหม.

“ปัง”เสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน, ดังไป ทั่วทั้งจวนนายพล,ผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดในมือถังเหยาล้นลงบน
“ฮูหยิน! “สาวใช้ในห้องโถงใหญ่วิ่งมาทางถัง เหยาด้วยความตื่นตระหนก, คุกเข่าลงกับพื้นดัง

“พี่เสี่ยว…ถูกท่านนายพลยิงตายไป

แล้ว..………….”