บทที่ 8 รับงานสัมภาษณ์เอง

เพิ่งหวั่นซิงแซ่ตัวในอ่างอาย หลับตาลง ภาพในหัวก็มีแต่ ใบหน้าที่หล่อเหลาและเย็นชาของชื่นสิงโผล่มา

เธอพยายามให้ตัวเองคิดถึงกันเฉิน แต่ก็ทำไม่ได้ นี่เธอบ้า

ไปแล้วหรือเปล่า?

ทำไมตอนนี้แค่เห็นผู้ชายคนหนึ่งก็ตกหลุมรักแล้วงั้นหรอ? เสียตัวก็แล้ว ตอนนี้ภาพในหัวก็มีแต่ขึ้นสิ่ง

หัวใจเพิ่งหวั่นชิงแทบจะสลายแล้ว เธอรู้สึกผิดต่อหันเฉิ

นมาก!

เพื่อที่จะให้ตัวเองหยุดคิดฟุ้งซ่าน เช้าวันที่สองเพิ่งหวั่นซึ่งก็ไป ของานเพิ่มจากบริษัท ขอว่าจะไปสัมภาษณ์นักแสดงหญิงชื่อดังที่ บ้านพักตากอากาศตรงซานเมืองเธอชื่อ โจวาน่า อย่างนี้เธอก็ จะได้อยู่ห่างจากเมือง บางทีจิตใจอาจจะสงบนิ่งขึ้น

แต่ว่าบ้านพักตากอากาศสุดหรูที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เพิ่ง หวั่นซึ่งอึ้งตะลึงไปสักพักใหญ่ๆ

ได้ยินมาว่าบ้านพักหลังนี้ติดอันดับ 10 บ้านหรูของเมืองหนาน เฉิง ราคานี่เทียบได้กับบริษัท ในเมืองได้เลย ราคาค่าเช่ารายวัน ก็แพงหูฉี ก็มีแต่พวกคนรวยเท่านั้นแหละที่มีปัญญาเช่า

ช่างภาพที่ยกกล้องอยู่ด้านหลังของเธอนั้นยิ่งอึ้งไปกว่าเธอ “ใครๆถึงว่าบริษัทบันเทิงหวยนให้ความสำคัญมากกับโจวน่า น่า แค่แสดงละครถึงกับต้องมาถึงที่แบบนี้”

เซ็งหวั่นชิงกระแอมหนึ่งที่ “ไป เข้าไปกันเถอะ”

โจวนาน่าน่าจะเพิ่งจะถ่ายเสร็จฉากนึง นอนพักอยู่ที่เก้าอี้นอน ในไร่มบังแดด ขาเรียวยาวสวย อกอิ่มเอวบาง ข้างๆ มีผู้ช่วย กำลังนั่งพัดให้เธออยู่

เพิ่งหวั่นซึ่งเดินเข้าไป ยื่นมือ: “สวัสดีค่ะ คุณโจว ฉันชื่อเชิง หวั่นซึ่งมาจากสถานีของช่อง M ค่ะ”

โจวน่าน่าเงยหน้าขึ้นมองสแกนเธอหนึ่งรอบ น้ำเสียงนิ่งๆตอ บรับอุ้มไปหนึ่งที่ หยิบองุ่นจากจานเอาเข้าปากกิน

เพิ่งหวั่นซิงก็ไม่โกรธอะไร เก็บมือกลับเข้ามาแล้วเอาคำถามที่ จะสัมภาษณ์ยื่นให้โจวน่าน่า : “คุณโจวคะ คุณลองอ่านบท สัมภาษณ์ดูก่อนค่ะ ถ้าไม่ติดอะไร เราเริ่มสัมภาษณ์กันตอนนี้เลย ได้ไหมคะ?”

“จิงเหวิน”

โจวน่าน่าตะโกนเรียกออกไป ผู้ช่วยที่กำลังพัดให้เธออยู่ก็เอา มือมารับใบจากเซิ่งหวั่นซิง

เพิ่งจะพลิกดูได้แค่หน้าเดียว ผู้ช่วยที่ชื่อนิ่งเหวินก็พูดออกมา ว่า “ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า คำถามที่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวนั้น ห้ามถามเด็ดขาด มันจะมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของคุณน่าน เค้านะค่ะ พวกคุณเข้าใจไหม? เพิ่งหวั่นฟัง …….

ไม่ใช่แค่ถามว่าปกติชอบทานอะไร แล้วมีจะมีผลกระทบต่อ ภาพลักษณ์ยังไงว่ะ?

“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบลบทิ้งค่ะ” เพิ่งหวั่นซึ่งยิ้มอ่อน หยิบปากกา ขึ้นมาขัดคาดคำถามนั้นไป

ยังมีข้อนี้อีก ห้ามถาม

“ข้อนี้ก็ไม่ได้! คาดทิ้งเลย!

เพิ่งหวั่นชิงรู้สึกได้ว่านิ่งเหวินนั้นจงใจแกล้งกันชัดๆ ก็แค่ คำถามพวกเรื่องการกินกับการแต่งตัว อีกอย่างก็เป็นแบบ สัมภาษณ์ที่เคยให้พวกเขายินยอมตอบรับมาก่อนหน้านี้แล้ว มา ตอนนี้กลับถามไม่ได้สักอย่าง อย่างนี้มันจงใจหาเรื่องกันชัดๆ

เพิ่งหวั่นชิงทนไม่ไหว พูดออกไปว่า “คุณนิ่งเหวินคะ คุณคงจะ ชอบทานปลามากเลยสินะคะ?”

ฉิงเหวินมองบนใส่เธอหนึ่งที่ “ก็ใช่ไง แล้วเธอมีปัญหาอะไรนั้น

หรอ?”

“เปล่าค่ะ ไม่มี” ใบหน้าของเพิ่งหวั่นซึ่งยังคงยิ้มอ่อนๆ พูดน้ำ เสียงนุ่มๆว่า “ก็เห็นว่าคุณเสี้ยมเก่ง”

ช่างกล้องที่อยู่ด้านหลังสองคนก็ก้มหัวหัวเราะเพราะกลั้นขำไม่

ไหว

ฉิงเหวินปรี๊ดแตก จ้องตาเขม็งใส่เพิ่งหวั่นซิง “นี่เธอ หมายความว่าไง นี่เธอหาว่าฉันจงใจแกล้งเธองั้นหรอ? แล้วถ้า การสัมภาษณ์ของพวกเธอทำให้นานของเราเกิดความเสียหาย หล่ะ เธอมารับผิดชอบไหม?”

ในที่สุด โจวน่าน่ากินองุ่นจนหมดจาน แล้วทำท่าทาวหนึ่งที * เพิ่งถ่ายละครเสร็จรู้สึกง่วงจัง ฉันขอตัวไปหลับก่อน เลื่อนเวลา สัมภาษณ์ออกไปอีกครึ่งชั่วโมงแล้วกัน ถึงตอนนั้นก็สัมภาษณ์ เร็วๆหน่อยละกัน”

โจวน่าน่าพูดจบก็หยิบแว่นดำมาใส่ นอนหลับอยู่ที่เก้าอี้นอน ส่วนฉิงเหวินก็จ้องตาเขม็ง ให้เพิ่งหวั่นซึ่งหนึ่ง แล้วก็หันไป หยิบพัดพัด ให้โจวน่าน่าต่อ

ช่างกล้องที่อยู่ด้านหลังก็พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหเดือด “นี่มัน จะมากเกินไปแล้วนะ ปะหวั่นซึ่งพวกเรากลับ มันก็ไม่ใช่ความผิด ของเธอซะหน่อย เดี๋ยวกลับไปพูดให้หัวหน้าฟังก็ได้ละ

เชิงหวั่น ง โบกมือ “ไม่ได้”

ยังไม่พูดถึงว่าเรื่องสัมภาษณ์นี้สำคัญขนาดไหน แต่นี่เป็นงาน ที่เธอเป็นฝ่ายไปขอทําเอง ถ้าทำไม่ได้มันก็เหมือนเอามือตัวเอง ตบหน้าตัวเองหน่ะสิ!

“เดี๋ยวพวกนายเอาของมาฝากไว้ที่ฉันก่อน แล้วก็ออกไปหา ขนมหรือน้ำอะไรกินหน่อยไป จะได้คลายๆอารมณ์ร้อนไปหน่อย

อากาศก็ร้อน ช่างกล้องสองคนนี้ก็ไม่อยากมายืนรอที่นี่ และ แล้วก็ออกไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งหวั่นซิงย้ายเก้าอี้ตัวนึงมานั่ง ใช้ใบสัมภาษณ์มาพัดเป็นพัด เดี่ยวๆก็ต้องไปที่นาฬิกา ณ ชานเมือง ก็มีรถหรูคันหนึ่งขับมาแต่ไกล หยุดจอดที่หน้า

ผู้ช่วยลงจากรถ ไปเปิดประตูที่นั่งเบาะหลัง

ผู้ชายสวมชุดสูทงอตัวออกมาจากรถ ยกมือขึ้นมาจัดปลาย แขนเสื้อเล็กน้อย ย่างเท้าก้าวเข้ามาทางบ้านพัก