EP : 6 ข้าแค่มาเที่ยว

เวยลู่เซียนนั่งยิ้มกริ่มเนื่องจากได้เงินจากการพนัน นางนั่งนับเงิน ก่อนจะนั่งมองพี่ชายของตัวเองต่อไป ก่อนจะคิดได้ว่า ถ้าหากพี่ ชายของนางไปหานางที่นั่นเขาก็จะต้องรู้ความจริงเป็นแน่ มันไม่ ยากเลยถ้าพี่ชายของนางจะพานางกลับไปที่ตระกูล

เพราะถ้าพี่เว่ยเฉินเทียนรู้เรื่องพี่ชายคนอื่นๆ ก็ต้องรู้ด้วยแน่ๆ นั้นไม่ใช่เรื่องดี เพราะอย่างนั้นนางต้องคิดหาวิธีไม่ให้พี่ชายของ นางไปหานางทีนั่น

“คิดออกแล้ว” เว่ยลู่เซียนพึมพำเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะลุกขึ้น โดยไม่ลืมที่จะบอกชายชราไปด้วย

“ข้าไปหาคนรู้จักก่อน ท่านตารอข้าอยู่ที่นี่นะเจ้าคะ” นางบอก

ก่อนจะเดินหายไปเลย เพื่อกันไม่ให้ชายชราไม่ซักถามอะไรนาง

เว่ยเซียนเดินหายไปที่ห้องน้ำก่อนจะเปลี่ยนชุดใหม่แล้วเก็บ หมวกสานไป เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินไปยังเว่ยเฉินเทียนทันที

“ท่านพี่ดีใจจังที่ได้เจอท่านพี่ที่นี่” เสียงหวานร้องบอกก่อนจะ เดินไปกอดแขนผู้เป็นพี่ชายที่ยังคงมีสีหน้าตกใจที่เห็นนาง

“เจ้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วโม่ฉิงหลานเล่าไม่มากับเจ้าด้วย หรือ” เว่ยเฉินเทียนที่ยังคงตกใจอยู่ก็เอ่ยถามขึ้น แม้เขาจะไม่ ชอบขี้หน้าโม่ฉิงหลานแต่เพราะน้องสาวของเขาชอบโม่ฉิงหลาน มากเลยทำให้เขาไม่พูดอะไรที่มันกระทบกระเทือนจิตใจของน้องสาวของเขา

“ไม่เจ้าค่ะ พอดีข้าอยากมาเที่ยวก็เลยมาคนเดียว อีกอย่าง เหมือนข้าจะเห็นท่านตอนเย็นๆ ที่หน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งด้วย ข้า ก็นึกว่าข้าตาฝาดไป พอได้มาเจอท่านพี่ที่นี่ถึงได้มั่นใจว่าข้าไม่ ได้ตาฝาด” เว่ยลู่เซียนกล่าวประโยคยาวๆ เพื่อกันไม่ให้เว่ยเฉิน เทียนถามตัวเองไปมากกว่านี้

“มันไม่มาก็ดี” เว่ยเฉินเทียนเอ่ยเบาๆ อดไม่ได้ที่จะคันไม้คัน มือเมื่อเห็นหน้าไม่ถึงหลาน

“ท่านพี่มาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ” เว่ยเซียนเอียงคอถามอย่างน่า รักในสายตาของเวยเฉินเทียน

“พอดีพี่จะเปิดร้านขายชุดกับอาวุธที่นี่น่ะ” เว่ยเฉินเทียนเอ่ย บอกเขามีแผนที่จะขยายกิจการของเขาไปในแคว้นต่างๆ เพื่อ เวลาเดินทางไปไหนจะได้ง่ายต่อการต่อที่พัก แถมเขายังสามารถ

ไปหาน้องสาวของเขาเพียงคนเดียวได้ด้วย

“ดีเจ้าค่ะๆ แล้วนี่ท่านพี่มาคนเดียวหรือเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียน พยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะเอ่ยถาม

“อืม แต่ดูเหมือนเดือนหน้าพี่หมิงหย่งและพี่เหลียงฉางจะมาที่ นี่นะ เห็นว่าจะพาลูกศิษย์มาประลองที่นี่ เว่ยเฉินเทียนเอ่ยบอก พลางพาน้องสาวของตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้นเพราะชาย หนุ่มบางคนมองมาที่น้องสาวของเขามากเกินไป ซึ่งเขาไม่ชอบ ใจจริงๆ

“งั้นหรือ ถ้าข้าว่างข้าจะมาหาท่านพี่ทั้งสองก็แล้วกัน เอ่อ จริงเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่สบายดีนะเจ้าคะ” เว่ยเซียนกล่าวกับตัว เองก่อนจะเอ่ยถามถึงท่านพ่อกับท่านแม่ของตัวเอง

“สบายดี แต่บ่นว่าคิดถึงเจ้ามาก” เว่ยเฉินเทียนกล่าวตอบ ก่อนจะลูบหัวของเว่ยเซียนไปด้วยเบาๆ พลางส่งสายตาไปที่ พวกผู้ชายที่บังอาจมองน้องสาวของเขา

“ข้าก็คิดถึงท่านพ่อท่านแม่เหมือนกันเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ย ตอบก่อนเอียงหัวไปซบกับต้นแขนของพี่ชายของนาง ไม่ใช่ว่า นางตัวเล็กอะไรหรอกนะ เพียงแต่พอไปยืนเทียบกับบรรดาพี่ชาย ของนางแล้วมันทำให้นางดูตัวเล็กลงไปเยอะมาก เพราะความ จริงแล้วพี่ชายของนางนั้นตัวสูงมากทีเดียว

“ถ้าเจ้าอยากกลับไปหาท่านพ่อกับท่านแม่พี่พาเจ้ากลับไปได้ นะ” เมื่อเห็นลู่ทางเว่ยเฉินเทียนก็เอ่ยขึ้นมาทันที เพราะเขาจะไม่มี ทางคืนน้องสาวของเขากลับอย่างแน่นอน

“เอาไว้ข้าจะกลับไปเมื่อถึงเวลาเจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบ เพราะนางตั้งใจจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบๆ

“ตามใจเจ้าถ้าหากมีปัญหาอะไรติดต่อได้ตลอดรู้หรือไม่ หิน ศิลาที่เอาไว้ใช้ในการติดต่อก็มีเจ้าติดต่อหาท่านพ่อท่านแม่ ก็ได้” เว่ยเฉินเทียนเอ่ยเตือนเพราะของบางอย่างที่มีติดตัวเองไว้ เว่ยลู่เซียนชอบลืมอยู่เรื่อยๆ

“จริงด้วย! ข้าลืมไปเลย” ร่างบางร้องขึ้นเมื่อนึกขึ้นมาได้

นั่นไงเขาว่าแล้ว นางต้องลืม อย่างนี้ไงเขาถึงได้เป็นห่วงที่นาง มาอยู่ในที่ห่างไกลพวกเขาเช่นนี้
“ไว้พรุ่งนี้ข้าจะติดต่อไปหาท่านพ่อท่านแม่ นี่ก็ดึกมากแล้วข้า ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” กล่าวจบนางก็วิ่งหายไปทันที เพราะกลัวว่า ความลับจะแตก

เว่ยเฉินเทียนที่ว่าจะไปส่งน้องสาวตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าตามไปก็คงไม่ทัน เพราะเขารู้ดีว่าน้องสาวของเขานั้นหนีเก่ง เพียงใด

เว่ยลู่เซียนกลับมาหาชายชราหลังจากที่เปลี่ยนชุดแล้ว นาง เดินไปหาชายชราที่นั่งมองดูการประลองอยู่นิ่งๆ

“ท่านตาไม่ง่วงหรือเจ้าคะ” เมื่อเดินไปถึงนางก็เอ่ยถามทันที

“ยัง ขายังตาสว่างอยู่เลย” ชายชราเอ่ยตอบก่อนจะมองไปยัง ลานประลองต่อ

“ดึกมากแล้ว ท่านตาไม่ควรนอนดึกนะเจ้าคะ” เวยลู่เซียนเอ่ย

บอกอย่างเป็นห่วง

“ขอดูคู่นี้ก่อน” ชายชราต่อรอง โดยที่ไม่ละสายตาของลาน ประลอง

“ก็ได้เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบก่อนจะนั่งมองการประลองไป ด้วยความเบื่อหน่ายนิดหน่อย

เพราะฝีมือยังเก่งไม่เท่าครึ่งหนึ่งของนางเลยด้วยซ้ำ นี่ขนาด นางไม่เก่งด้านใช้กำลังมากมายอะไร ยังเก่งกว่าสองคนนั้นเลย นี่นางไม่ได้โม้หรอกนะ แต่มันคือความจริงที่นางต้องยอมรับว่า นางเก่งกว่าสองคนนั้นมาก