EP : 5 เกือบถูกจับได้

“เจ้าทานอะไรมาหรือยัง

เมื่อเข้าห้องมาได้ เว่ยเซียนก็ถูกถามทันที

“ยังเจ้าค่ะ แต่ข้าสั่งมาทานในห้องเจ้าค่ะ” นางตอบก่อนจะเอา ของออกจากแหวนแล้วทำการปูที่นอนของนางทันที

“ดีแล้วๆ วันนี้คนเยอะทานด้านนอกคงต้องรอนาน แล้วนี่หรือ ที่เจ้าบอกว่าจะไปซื้อ” ชายชรากล่าวบอก ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อ เห็นว่าหญิงสาวเอาที่นอนออกมาจากแหวนมิติ

“เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยตอบก่อนจะลองนอนดูก็พบว่ามัน ใช้ได้มากทีเดียว สบายกว่านอนเก้าอี้อีกด้วย

“เอาอาหารมาส่งขอรับ” เสียงข้างนอกร้องบอกทำให้นางต้อง เดินออกไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายนำอาหารเข้ามาในห้อง

“ขอบใจมาก” เวยลู่เซียนกล่าวบอกพร้อมกับส่งเงินสิบเหรียญ

เงินให้กับชายหนุ่มทั้งสอง

“ท่านตาทานหรือยังเจ้าคะ” เว่ยเซียนเอ่ยถามเพราะนางสั่ง มาเยอะมากพอที่จะทานได้สองคน ถึงที่จริงแล้วนางสามารถทาน คนเดียวหมดนี้ก็ตาม แต่ก็ถามเผื่อเอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่านาง เป็นคนใจสํา

“ข้าทานมาแล้ว” ชายชรากล่าวบอกก่อนจะนั่งลงกับฝั่งตรงข้ามแล้วเอาการซาออกมาจากแหวนมิติก่อนจะนั่งดื่มเงียบๆ เว่ยเซียนเมื่อเห็นว่าชายชราเอาน้ำชามาดื่มบนโต๊ะอาหาร นางก็เริ่มลงมือทานทันที การทานอาหารนั้นเงียบมาก

“เจ้าไม่ไปเที่ยวงานประจำปีหรือ”

เมื่อทานอาหารเสร็จนางก็ให้พนักงานมาเก็บของออกไป ก่อน จะเดินไปล้มตัวนอน นางกะว่าจะไปอาบน้ำหลังจากที่ชายชรา นอนหลับไปแล้ว

“คนเยอะเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบ นั้นมันคือเหตุผลเพียงส่วน เดียวเท่านั้น อีกส่วนนั้นก็คือกลัวว่าจะไปเจอกับพี่ชายของนาง อีกอย่างนางไม่รู้ว่าพี่ชายของนางนั้นมาที่นี่กันกี่คน

“ได้ข่าวว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายด้วยน่ะ เจ้าไม่อยากลองไปดู หรือ” ชายชราเอ่ยถามอีกครั้งเผื่อว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนใจ

“ท่านตาถามเช่นนี้เหมือนอยากให้ข้าออกไปเที่ยวข้างนอก นางเอ่ยถามพลางลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปยังชายชรา

“ฮ่าๆ ที่จริงแล้วข้าอยากไปนะ แต่พอไม่มีคนไปด้วยก็เลยว่า จะชวนเจ้าไปด้วย” ชายชราหัวเราะออกมาก่อนจะยอมรับความ จริง

“คนเยอะเดี๋ยวท่านตาหลงทางจะทำอย่างไรละเจ้าคะ ก็ได้เจ้า ค่ะๆ ข้าไปเป็นเพื่อนก็ได้เจ้าค่ะ” เว่ยลู่เซียนกล่าวบอกพร้อมกับ เตรียมจะล้มตัวลงนอน แต่พอเห็นสายตาของชายชราแล้วก็ ปฏิเสธไม่ลง ให้ตายสิ นางชอบใจอ่อนกับเด็กและคนชราอยู่เรื่อยเลย

เห็นชายชราคนนี้แล้วก็คิดถึงท่านกับท่านตาของนางจริงๆ ทั้งสองเป็นคนที่ดื้อรั้นเอามากเหมือนกับชายชราคนนี้เลย ปานนี้ ไม่รู้เป็นยังไงกันบ้าง “งั้นเราไปกันเถอะ” ชายชรากล่าวอย่างดีใจราวกับเด็กน้อยที่

จะได้ออกไปเที่ยวกับพ่อแม่

มันทําให้เว่ยเซียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอย่างสงสัยไม่ได้กับ ท่าทางของชายชราที่แสดงออกมา

“เจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบก่อนจะลุกขึ้นพลางหยิบหมวกสานมา สวมใส่เพื่อกันคนเห็นใบหน้าของนางที่ถูกซ่อนเอาไว้

ทั้งสองเดินออกจากห้องไปพอเดินไปยังด้านล่างก็เต็มไปด้วย

ผู้คนมากมายที่เข้ามาทานอาหารและผู้คนที่ตะโกนคุยกันจน

หนวกหู

“มีงานประลองวรยุทธ์กันด้วย” ชายชราร้องบอก ก่อนจะคว้า ข้อมือของหญิงสาวไปจับแล้วดึงให้ตามตัวเองไป

เว่ยลู่เซียนที่มาถึงลานประลองวรยุทธ์ก็ต้องเบิกตากว้างทันที เมื่อเจอกับพี่ชายคนที่สี่ของนาง

พี่ชายคนที่สี่ของนางชื่อว่าเว่ยเฉินเทียนเป็นคนดูแลกิจการ ของตระกูลเลยต้องเดินทางบ่อยๆ ส่วนพี่ชายคนที่สามกับคนที่ สองนั้นเป็นอาจารย์อยู่ที่สำนักใหญ่ของแคว้นหนานเกือมีชื่อว่า เว่ยเหลียนฉางและเว่ยหมิงหย่งพี่ชายคนที่หนึ่งของนางนั้นเป็นแม่ทัพใหญ่มีชื่อว่าเว่ยเชี่ยวป้อ

ลูกห้าคนแต่ละคนมีความถนัดต่างกันยังดีที่ท่านพ่อท่านแม่ ของนางไม่บังคับเหมือนกับตระกูลอื่นๆ ที่พอทางต้นตระกูลเป็น ขุนนางลูกหลานก็ต้องเป็นขุนนาง ซึ่งตระกูลของนางนั้นลูกอยาก เป็นอะไรก็เป็นได้ตามใจชอบ

“ชายหนุ่มคนนั้นดูดีนะ ดูท่าจะเก่งมากเสียด้วย” ชายชรา กล่าวพลางหาที่นั่งไปด้วย ตอนนี้มีคนบางพวกกำลังลงเงินพนัน กันอยู่ว่า ใครจะชนะ

เว่ยลู่เซียนถึงแม้จะไม่อยากหากินกับพี่ชายตัวเองแต่ก็อดไม่ ได้จะไปลงพนันกับพวกข้างๆ นางลงไปห้าร้อยเหรียญทองข้างพ ชายของนาง ดูจากระดับลมปราณของทั้งสองแล้วพี่ชายนางก็ เหนือกว่าอยู่ดี ถึงแม้นางจะสงสัยอยู่ว่าเหตุใดพี่ชายของนางถึง ได้ลงประลองเช่นนี้

ในตอนนั้นดูเหมือนว่าพี่ชายของนางเหมือนจะรู้ตัวว่ามีคน แอบมอง ทำให้หันมามองที่นางพอดี ยังดีที่นางใส่หมวกบังเอา ไว้ทำให้ไม่เห็นใบหน้า นางได้แต่นั่งนิ่งทำราวกับว่าไม่รับรู้ถึง สายตาของอีกฝ่าย

ยังดีที่ก่อนหน้านี้นางได้ปกปิดระดับลมปราณของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครตรวจสอบระดับลมปราณของนางได้ นั้นทำให้พี่ ชายของนางไม่มีทางจับนางได้อย่างแน่นอน เพราะถ้านางไม่ ปกปิดระดับลมปราณเอาไว้ พี่ชายของนางต้องจับได้แน่ๆ ว่านาง อยู่ตรงนี้
เว่ยเงินเทียนหันหน้ากลับไปตามเดิมเมื่อคิดว่าตัวเองอาจจะ คิดถึงน้องสาวของตัวเองมากไปหน่อยก็เลยทำให้เห็นหญิงสาว ธรรมดาๆ คนหนึ่งเป็นน้องสาวของตัวเอง สงสัยเขาต้องไปเยี่ยม นางบ้างเสียแล้ว จากที่นี่ก็ไม่ไกลจากที่นางอยู่นัก