EP : 4 นอนห้องเดียวกันอีกครั้ง

รุ่งเช้าเว่ยเซียนก็รู้สึกตัว แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อตัวเองมานอน อยู่บนเตียง โดยที่ไม่เห็นชายชราเจ้าของห้องแล้ว

เว่ยลู่เซียนกำลังคิดว่านางมานอนที่เตียงได้อย่างไรกัน จำได้ ว่านางนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ แต่จะบอกว่าชายชราผู้นั้นเป็นคนอุ้ม นางมานอนที่เตียงก็ไม่น่าจะทำได้มันมีความเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

“เจ้าตื่นแล้วหรือ” ชายชราที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องก็เอ่ยถาม หญิงสาวที่ทำหน้าสงสัย

“เจ้าค่ะ เอ่อ ว่าแต่ข้ามานอนที่เตียงได้อย่างไรหรือเจ้าคะ” เ ยลู่เซียนตัดสินใจกล่าวถามชายชราไปตรงๆ

“ข้าพาเจ้ามานอนเองแหละ ไม่ต้องชมข้าว่าเก่งหรอกนะ” ชาย

ชรากล่าวบอกยิ้มๆ เหมือนภาคภูมิใจกับฝีมือตัวเอง

นั่นทำให้เว่ยเซียนทำหน้าไม่ถูกเลยเมื่อถูกอีกฝ่ายกล่าวออก มาเช่นนั้น

“ข้าไปก่อนนะเจ้าค่ะ ต้องขออภัยท่านตาที่รบกวนท่าน” นาง กล่าวจบก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะกระโดดข้างไปยังระเบียงห้อง ของนางแล้วเข้าห้องไป

เมื่อคืนลืมไปเลยว่าหลังจากนางใช้ดนตรีควบคุมคนพวกนั้น ให้ออกไปฆ่ากันเองไกลๆ นางก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องของตัวเอง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตอนไหน มันช่างน่าแปลกจริงๆ ที่นางหลับโดยไม่รู้สึกตัว

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จก็เดินขึ้นรถม้าต่อ ตลอดทางไป ยังอีกเมืองนั้นราบรื่นมากไม่มีสัตว์อสูรออกมาจากป่าเลยพวก โจรก็ไม่มีด้วย คืนที่สองนางนอนพักที่ห้องนอนอย่างสบายใจ โดยไม่มีอะไรมารบกวนนางวันที่สามของการเดินทางพวกนาง ถึงเร็วกว่าที่คาดการเอาไว้มาก มาถึงก่อนช่วงเย็นเพราะไม่มี เหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

นางเดินลงจากรถม้าอย่างรวดเร็วเพราะจะรีบไปหาโรงเตี๊ยม เข้าพัก เพราะคืนนี้ชายหนุ่มขับรถม้าไม่ได้จัดการเอาไว้ให้

“ขอบคุณทุกท่านที่ใช้บริการ ข้าหวังว่าโอกาสหน้าเราจะเจอ กันอีก” ชายหนุ่มขับรถม้าร้องบอกเมื่อเห็นทุกคนกำลังแยกย้าย กันแล้ว

เว่ยลู่เซียนเดินออกมาได้สักพักก็รู้สึกว่ามีคนตามนางมา ซึ่ง

พอหันไปก็พบกับชายชรา

“พอดีข้าไม่รู้ทางนะ ก็เลยเดินตามเจ้ามา” ชายชรากล่าวบอก พร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆ

“ท่านตาเพิ่งเคยมาหรือยังเจ้าคะ” เว่ยเซียนกล่าวถาม ที่นาง เดินมาราวกับรู้จักทางนั้น ก็เป็นเพราะว่าเคยมาเที่ยวที่นี่ครั้งสอง ครั้งกับพี่ชายของตัวเอง

นางลืมบอกไปสินะว่านางมีพี่ชายสี่คน แต่อย่าเพิ่งเจาะลึกไป มากกว่านี้เลย ตอนนี้นางต้องรีบไปหาโรงเตี๊ยมก่อนไม่อย่างนั้น นางจะไม่มีที่พักแน่ ได้ยินเขาพูดคุยกันว่าวันนี้มีงานอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเมือง คนเลยแห่เข้าเมืองมาเที่ยวกันเยอะ “ใช่แล้ว อีกอย่างข้าก็ว่าจะรอให้หลานของข้ามารับที่เมืองนี้

ด้วย คงได้อยู่รอที่นี่อีกสักพักใหญ่” ชายชรากล่าวบอกพลางมอง ซ้ายขวาไปด้วยราวกับว่าจะกลัวหลงทาง

“งั้นเราต้องรีบหาโรงเตี๊ยมกันเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้น เราจะไม่มีที่นอนกัน” เวยลู่เซียนกล่าวบอกพลางรีบเดินไปยัง โรงเตี๊ยมหนึ่งทีนางเคยมาเข้าพักที่นี่เมื่อสามปีก่อน

เหลือเพียงห้องเดียวเจ้าคะ” ทันทีที่นางเข้ามาแล้วบอกความ ต้องการของตัวเอง พนักงานก็บอกกลับมาทำให้นางทำหน้าคิด หนักทันที

เพราะนี่ก็เป็นโรงเตี๊ยมที่สามแล้วที่นางถาม สองโรงเตี๊ยม ก่อนหน้านี้เต็มไปหมดแล้ว ถ้านางไม่เข้าพักที่นี่เกรงว่าคืนนี้คง ไม่ได้นอนเป็นแน่ นางหันไปถามความเห็นจากชายชราทันทีว่าจะ เอาอย่างไรดี

“ห้องเดียวก็ได้” ชายชรากล่าวบอกเพราะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ไปหาที่อื่นคงไม่ทันแล้ว

“กี่คืนเจ้าคะ” พนักงานสาวเอ่ยถาม

“สามคืน” ชายชรากล่าวบอกเพราะเพื่อเอาไว้ว่าถ้าพรุ่งนี้หา ห้องไม่ได้อย่างน้อยเขาก็มีที่ให้นอน

“สิบห้าเหรียญทองเจ้าค่ะ” พนักงานสาวกล่าวบอกก่อนจะยิ้ม ให้กับทั้งสองนิดๆ เมื่อได้รับเงินมาเกิน
“ชั้นห้าห้องที่ห้าขวามือเจ้าค่ะ” พนักงานสาวกล่าวบอก

“ขอบคุณ” เว่ยเซียนกล่าวบอกก่อนจะเดินนำชายชราไปยัง ห้อง แล้วทําไมนางต้องยอมนอนห้องเดียวกันกับชายชราด้วย เนี่ย จะให้นางทิ้งชายชราไปก็ทำไม่ได้จิตวิญญาณของหมอมัน ทําไม่ได้เสียด้วยสิ

“ห้องกว้างแบบนี้นี่เองถึงได้แพงนัก” ทันทีที่เข้ามาในห้องเ ยลู่เซียนก็กล่าวขึ้น นางมองหาที่ว่างก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่านางไป ซื้อที่นอนกับผ้าห่มแล้วก็หมอนมาก็นอนกับพื้นได้สบายๆ อยู่แล้ว

“เจ้าจะไปไหน” ชายชรารีบกล่าวถามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาว กำลังจะเดินออกไปข้างนอก “ข้าว่าจะไปซื้อของนิดหน่อยเจ้าคะ” เว่ยเซียนกล่าวตอบจบก็

เดินออกไปจากห้องทันที เพราะอยากรีบไปรีบกลับ นางไปถาม

ทางพนักงานของโรงเตี๊ยมก็ได้ทราบว่าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก

ทำให้นางนั้นไม่ต้องรีบมาก

เว่ยลู่เซียนซื้อของที่ต้องการได้แล้วก็เดินทางกลับโรงเตี๊ยม อย่างไม่เร่งรีบ นางเดินไปจนใกล้จะถึงโรงเตี๊ยมก็ต้องเจอกับ ชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนพี่ชายของนางนั้นเอง

นั่นทำให้นางหยุดชะงักทันทีเพราะว่าถ้าหากเจอกับพี่ชายของ นางตอนนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ นางถูกลากกลับตระกูลเป็นแน่ ซึ่งนางไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

“คงไม่ใช่ว่ามาพักที่โรงเตี๊ยมเดียวกันหรอกนะ” เว่ยลู่เซียน กล่าวนางมองอีกฝ่ายที่เดินเข้าไปด้านใน ก็พลันถอนหายใจออกมา ยังดีที่นางสวมหมวกสานปีด ใบหน้าเอาไว้ไม่อย่างนั้นพี่ชาย ของนางอาจจะเห็นนางก็เป็นไปได้

“สั่งอาหารไปทานที่ห้องน่าจะปลอดภัย” เว่ยเซียนกล่าวกับ ตัวเองก่อนจะเดินไปสั่งอาหารจากนั้นก็เดินขึ้นห้องไป