EP : 10 เจ้าเป็นโรคร้าย

“ระดับเซียนจักรพรรดิขั้นปลาย สูงพอหรือไม่” นางเอ่ยบอกก่อน จะเก็บตรานักหลอมโอสถเข้าไปในแหวนมิติตามเดิม ระดับแบ่ง เหมือนกับระดับลมปราณเลย

แต่การจะได้ตรานักหลอมโอสถได้นั้นต้องเข้าสอบเพื่อเอาตรา นั้นมา จำได้ว่าที่แคว้นหนานเกอมีระดับเดียวกับนางเพียงสอง คนเท่านั้น ระดับเทพยังไม่มีสักคน

“ขออภัยขอรับ” ชายทั้งสองรีบก้มหัวให้แล้วเอ่ยบอกร่างกาย ของทั้งสองนั้นสั่นไม่หยุด เพราะเนื่องจากนักหลอมโอสถนั้นมี เกียรติมากทำให้เป็นอาชีพที่น่ายกย่องและมีผู้คนไม่มากที่จะ เป็นนักหลอม โอสถเพราะมันยากมาก

มันไม่ต่างจากผู้ใช้อักขระเลย พูดให้ถูกก็คือ ในที่นี้นั้นนัก หลอม โอสถกับผู้ใช้อักขระนั้นน้อยมาก ทำให้เป็นผู้คนต่าง เกรงใจเพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะศึกษาสองด้านนี้

“จะไปไหนก็ไป ข้าจะเปิดร้าน” เว่ยลู่เซียนบอกพลางโบกมือ

ไล่ไปด้วย

ทางชายวัยกลางคนหน้านั้นที่ดูถูกร้านของเว่ยเซียนก็หน้า ซีดเหมือนกันเมื่อได้ยินและได้เห็น นี่เขาไปล่วงเกินคนใหญ่คน โตหรือเนี่ย

“วันนี้ข้าจะตรวจดูโรคให้ฟรีหนึ่งวัน เว่ยเซียนร้องบอกก่อนจะเดินหายเข้าร้านไป

เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็มีคนมาเอง อีกอย่างนางก็คิดไปว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต้องเป็นฝีมือของคุณหนูเมื่อวานที่มีเรื่องกับ นางแน่นอน เห็นบอกว่าเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่คงไม่ยากที่จะ ตามสืบเรื่องของนางหรอก

“ท่านหมอข้าไม่สบายท่านช่วยตรวจให้ข้าได้หรือไม่” ไม่นาน ก็มีคนเข้ามาพร้อมกับร้องบอก

เว่ยเซียนที่ได้ยินก็ได้แต่กลอกตาไปมาเมื่อรับรู้ว่าเป็นใคร

พูดถึงก็มาเลย

“เข้ามานั่งสิ” เว่ยลู่เซียนเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มพลางคิดถึงเรื่อง ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“ข้าได้ยินว่าท่านเป็นนักหลอม โอสถระดับเซียนจักรพรรดิ นั้น หมายความว่าท่านต้องเก่งมาก และอายุก็มากแล้วใช่หรือไม่เจ้า คะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างเหนือกว่า

“อืม ส่งมือมา” เว่ยลู่เซียนตอบก่อนจะเอ่ยบอกอีกฝ่าย นาง อายุมากแล้วจริงๆ นั่นแหละ นางเพิ่งสิบเก้าเมื่อสองเดือนก่อน เอง

ยังดีที่เลื่อนระดับเซียนได้ในตอนที่นางอายุสิบเจ็ดทำให้ ใบหน้าของนางถูกหยุดเอาไว้ที่อายุสิบเจ็ดปี ซึ่งมันเป็นเรื่องดี สําหรับนางมากเพราะหน้าเหมือนเด็ก แค่กๆ ไม่อยากจะชมตัว เองมากหรอกนะ แค่เล่าสู่กันฟังเฉยๆ
“ช่วงนี้เจ้าได้ทานอะไรแปลกๆ ไปหรือไม่” เว่ยเซียนเอ่ยถาม หลังจากที่ใช้ลมปราณตรวจดูทั่วร่างกายของอีกฝ่ายแล้ว

“ข้าก็ทานตามปกติเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบตามปกติ พลาง แอบยิ้มในใจ แผนการของนางใกล้สําเร็จแล้ว

“ข้าว่าไม่น่าจะใช่ เจ้าถูกวางยาพิษได้สองเดือนแล้ว แถม อาการก็ยังไม่ได้แสดงออกมาอีก นี่ถ้าข้าไม่ตรวจดูอีกไม่กี่วันเจ้า คงตายไปแล้ว เฮ้อ ยังดีที่เจ้ามาหาข้าทันนะเนี่ย โอสถที่เจ้าต้อง ทานนั้นเป็นสมุนไพรหายากราคามันห้าหมื่นเหรียญทองเลยที เดียว แต่ข้าบอกแล้วว่าวันนี้รักษาฟรี เพราะงั้นข้าไม่คิด ถือเสีย ว่าเจ้ามาหาข้าถูกวันก็แล้วกัน” เว่ยเซียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอัน ดังด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งทำราวกับว่าตัวเอง ใจกว้าง

นางเอาขวดโอสถขวดหนึ่งออกมามันมีสีเขียวที่จริงแล้วมันคือ โอสถบำรุงร่างกายทำให้ผู้ที่ดื่มเข้าไปทานอาหารได้มากขึ้น แต่ รสชาติของมันนั้นขมชนิดที่ทานอะไรไปก็ไม่หายขม ต้องรอให้ ผ่านไปสามวันลิ้นถึงจะกลับมารับรสชาติได้เหมือนเดิม

“เอาล่ะ ดื่มเสีย ข้าจะได้ดูอาการเจ้าต่อว่ามีอาการอะไร แสดงออกมาอีกหรือไม่” เว่ยเซียนกล่าวพลางส่งขวดโอสถสี เขียวไปให้หญิงสาวตรงหน้าที่ทำหน้าขยะแขยง แต่ก็เอื้อมมือมา รับไป พลางมองดูหน้าของนางอีกด้วย

“เอ่อ ข้า” หญิงสาวลังเลเพราะไม่รู้ว่าตัวเองป่วยจริงๆ หรือแค่ อีกฝ่ายอยากจะแกล้งนางเพียงเท่านั้น ทำให้นางไม่กล้าดื่ม
“เร็วส ข้าต้องดูอาการเจ้าอีกนะ” เว่ยเซียนเร่งพลางทําหน้าดุ ใสอีกฝ่ายไปด้วยเพื่อความสมจริง

“อีก! ทําไมมันขมแบบนี้” พอดื่มเข้าไปหญิงสาวก็ทำหน้าจะ

ร้องไห้ทันที “ดื่มเร็วเข้า” เว่ยลู่เซียนยังคงเร่งอีกฝ่ายให้ดื่มจนหมดขวด

ก่อนจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายทำที่เป็นตรวจดูว่ามีอาการอะไรอีก

“ไม่มีอะไรแล้ว หลังจากนี้เจ้าจะทานอาหารได้มากกว่าปกติลิ้น ของเจ้าจะกลับมารับรสชาติได้อีกครั้งในสามวันหลังจากนี้ อ้อ ถ้าเป็นดังที่ข้าว่าอาการของเจ้าจะดีขึ้นเรื่อยๆ เองไม่ต้องห่วง เว ยลู่เซียนเอ่ยบอกคนที่ทำหน้าจะร้องไห้ที่ถูกนางบังคับให้ดื่ม โอสถ

“เอาล่ะ คนต่อไปได้เลย” เว่ยเซียนเอ่ยบอกเมื่อคุณหนูนิสัย เสียกลับออกไปแล้ว พลางแอบยิ้มในใจ คิดจะเล่นงานนางมันยัง เร็วเกินไป

ตอนเที่ยงมาถึงชาวบ้านก็ยังไม่ลดลงเลย เนื่องจากมีคน กระจายข่าวว่ามีนักหลอมโอสถระดับเซียนจักรพรรดิมาเปิดโรง หมอที่เมืองนภาแถมยังรักษาฟรีในวันนี้อีก

คนก็เลยเยอะจนนางไม่มีเวลาพักเลย ยังดีที่มีชายชรามาช่วย เรื่องจัดระเบียบคนที่รอเข้ามารักษากับนาง

“เจ้าพักทานอาหารก่อน” ชายชราเข้ามาด้านในพลางเอา อาหารมาให้กับหญิงสาวที่ทำงานตลอดจนไม่ได้พัก
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบพลางนั่งทานอาหารอย่าง รวดเร็ว ชนิดที่ชายชราเห็นยังตกใจ

“เชิญคนต่อไปได้เลย” เว่ยเซียนกล่าวบอกเมื่อดื่มน้ำชาไป หนึ่งแก้ว พลางมองชายชราที่เดินออกไปข้างนอกตามเดิม